Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Oude belofte
Wat als je ex je heeft laten beloven
om nooit met een bekende van hem te daten,
maar je toch verliefd wordt?
Wat als die belofte 2 jaar oud is
en je geen contact meer hebt?
Wat als je verliefd wordt op die ene jongen?
De ene jongen met die mooie lach, schitterende ogen.
Kan je na zo'n tijd die belofte verbreken?
Of is dat bedrog, bedrog is toch iets anders?
Iets dat er nu niet toe doet,
niet na zo'n lange tijd...
Ga je voor de liefde
of voor de belofte van 2 jaar terug?
Die keuze is zwaar, maar ligt op je pad.
Het pad dat jij bewandelt.
Het pad dat jouw leven is...
Muze
Ik weet niet waarom
Of wat je met me doet
Dat ik altijd bij jou uit kom
Ik weet niet hoe ik zonder jou verder moet
En ik weet niet of ik dat wil
Wat wij hebben is genoeg voor mij
En misschien dat ik tijd verspil
Waar misschien is nog niet alles voorbij
Het doet er niet toe wat en hoe we toen deden
Vergeet ons verleden
Want als er een kans is dat wij slagen
Zou ik keer op keer die gok wagen
Jij bent degene die ik in mijn toekomst zie
Jij bent de muze voor mijn poëzie
Jij bent de 10 op mijn rapport
De enige man naast wie ik wakker word
Dus focus op ons
Het gaat om ons alleen
Niet om die frons
Van de mensen om ons heen
Dichtgeknepen keel
Ik ben bang
Voor wat komen gaat
Dat ik het eindwoord ontvang
Voor wat me te wachten staat
Ik weet het
'We were never meant to be'
Omdat wij altijd terugkeren met
Nostalgie
Ze schudden hun hoofd
Zagen het van ver aankomen
Ze hebben er nooit in geloofd
'Het zal niet goed komen'
Ik blijf naar jou verlangen
Maar wij samen zijn te veel
Mijn hart zit gevangen
In mijn dicht geknepen keel
Ik zou jou nooit kunnen vergeten
Maar we zijn gedoemd te falen
Ik wil van niemand anders weten
Mijn hart zal de prijs betalen
En dus blijven we het proberen
Met zoveel liefde voor elkaar
Maar keer op keer blijven we blokkeren
Wij samen zijn als een open blaar
We kunnen niet zo door blijven gaan
Ondanks dat de liefde altijd zal blijven bestaan
We lopen teveel schade op
We zijn beiden doodop
En ik wil niet opgeven
Maar wanneer hou je op met geven
En begin je weer met leven
Onbezorgd
jij laat nu al
zoveel lente zien dat
zomer daar amper
van durft te dromen
je prilheid is voorbij
jouw volle bloesems
vullen de hemel met
hun oneindige diversiteit
pas als de kleuren
gaan vergroenen tot
volwassen blad komen
lange dagen op jouw pad
waarin jij de volheid
van bestaan in al zijn
vormen kan genieten en je
nog onbezorgd kunt laten gaan
Zijn gelijkenis
toen de schepper
het paradijs voltooide
met zijn gelijkenis
spraken heilige
boeken en geleerde
schriften mannentaal
de vrouw was uit
de man geschapen om zijn
eenzaamheid goed te maken
pas hun eenheid
brengt nieuw leven dat de
toekomst perspectief moet geven
in die dualiteit
verandert steeds het onderscheid
door de modische competentiestrijd
pas waar gelijkheid
onderhandelbaar wordt
komt er een uiteindelijk verbinden
Vuur van de hel
ik heb de
bloemen gezien
bloeiend met
paradijselijke pracht
volmaakt in
vorm en kleur
wiegend op
eigen muziek
in stralend
reiken naar licht
op ranke stelen
een schitterend gezicht
maar ik wist
dat hun wortels
een gif bevatten met
het vuur van de hel
in scherp vertakken
doorsneden zij grond
de duivel als
onschuld vermomd
mijn bloem
op weg naar het licht
maar wit van hun wortels
vergaarde kwaad uit de aarde
De prijs van chaos
verbeten trok hij
strakke lijnen op papier
begrensde openheid
ontspande in plezier
met rond verloor
hij zicht en voor
krullige tierelantijnen
is hij nooit gezwicht
zijn perspectief wist
enkel dag en uur
want morgen was vol
onbekende zorgen
hij kende de prijs
van chaos door
teveel impulsen tegelijk
de medicatie voor ontwarren
leeft nu in eigen tinten
grijs die ondanks alles
zijn hart met kleuren vullen
in plaats van het wit-zwart
God houdt van jou
God de Heer houdt altijd van jou
Hij weet precies wat er in je omgaat
En ziet je waar je ook gaat of staat
Hij wil je nabij zijn en blijft je trouw.
God, de Heer, Hij laat je nooit gaan
Ook al doe je Hem wel eens verdriet
Omdat je in veel dingen tekortschiet
Hij vergeeft je en blijft naast je staan.
God, de Heer houdt over jou de wacht
En wil voor jou zorgen dag aan dag
Zolang je hier op aarde leven mag
Zelfs al is het ook midden in de nacht.
Maak je daarom maar geen zorgen
Want God behoedt jou voor gevaren
En wil je voor alle kwaad bewaren
Bij Hem ben je veilig en geborgen.
In vloeibaar bewegen
je straalde
zachte muziek
in vloeibaar bewegen
beloofde al hemel
zonder dat jij
je ziel had gegeven
streelde mij
lieflijk met je
wat donkere stem
vol zinnen die
ik nog uit het
ooit paradijselijke ken
ogen namen mij mee
weerloos verliefd liepen
wij langzaam naar zee
waar we in zand
onze eerste liefde
hebben beschreven
Een witte duif
ik stuur
mijn boodschap
met de wind
een witte duif
draagt letters
die jij zo kleurrijk vindt
storm en regen
trotserend laveert
zij op instinct
opgetogen
rol jij de boodschap
uit van boven
in zinnen mag
ik jou op afstand
nog steeds beminnen
ik zie je lach
weet dat jij mijn
kaartje hebt verwacht
1000 woorden
In een wereld vol bewondering
Waar jij even niet kijken kon
Verlaat jou angst in tijd en ruimte
Naar de plek waar ik niet klimmen kon
Want jou ogen spraken 1000 woorden
En in gedachten groeide een plek
Waar de storm de boel vernielde
En jij opnieuw de bloem had gestekt
En hoe verder ik bleef klimmen
Zag jou vrijheid steeds verder weg
Maar hoe hoger ik tot nabij kwam
Leed dit vanzelf tot onze weg
En nu storm en wind blijven hozen
En al het zon lijkt nu op
Dan zeg ik, kom, pak mijn hand "K"
Ik steek onze paraplu op
Grote God
Grote God, wij loven en prijzen U
Voor alles wat U hebt voortgebracht.
Voor de natuur in al z'n pracht.
Grote God, wij loven en prijzen U
Wij danken U voor ons dagelijks eten
En dat U ons nooit zult vergeten
Grote God, wij loven en prijzen U
Voor al Uw goede gaven ons gegeven
Leer ons om naar Uw geboden te leven.
Grote God, wij loven en prijzen U
En danken U voor alle goede dingen
Waarmee U ons steeds wilt omringen.
Grote God, wij loven en prijzen U
En danken U dat U onze Vader wilt zijn
Wil ons nabij blijven in vreugde en pijn.
Amen.
Een bleek zonnetje
jij oogt storm
in met vlagen
hyperactief bewegen
ik kwam je tegen
tussen de buien door
gelukkig geen regen
jij voer uit
tegen mij zonder
een bekende reden
ik liet je razen
trachtte een evaluatie
te maken van jouw averij
pas later in
rustiger vaarwater
kwamen de tranen
het mooi weer spelen
is gedaan donkere wolken
kunnen je niet meer ontgaan
de storm is gaan liggen
een bleek zonnetje
zit al naar aandacht te vissen
Dankbaarheidsoefening
Mocht God in de geest van mensen
en daarbuiten niet bestaan,
of toch wel:
wij waren in staat Hem te denken,
zijn Identiteit te zoeken
in zijn Mededogen voor ons
in onze vriendschap voor Hem
en zijn Schepselen.
Leeft van lucht
je draait
en kolkt
spiraalt wolkend
hoog in de lucht
demoniseert
de zon met
regenbogen water
door brekend licht
jaagt cumulus in
zwart naar een
nog heldere einder
hoost daar alles plat
doezelt in zomer
verspilt tijd van
de dromer met
warme landerigheid
jij bent mijn
heerlijke windekind
leeft van lucht
lacht in iedere vlucht
Goddelijk dwalen
soms stap ik over
op een eiland
onbewoond en
voor mij alleen
laat de wereld los
die in mierenhopen
leven met hun eten
drinken en gebeden
zie eindelijk
in verbanden hoe wij
mentaal onthand zijn
met ons fysieke lijf
heb mijn grip
voor even prijsgegeven
lig daar beneden terwijl
mijn geest is uitgetreden
de rust geniet
van niet gebonden zijn
geen pijn en aardse kwalen
alleen maar goddelijk dwalen
Na het demasque
ik zag je spelen
jij had de lach van
duizend minnestrelen
in een lieflijke variant
een stem met
minstens drie octaven
die jij heel frequent
afwisselend op liet draven
ogen die traag loken
met tranen van
kinderen te vinden op
een zigeunerschilderij
jouw onhandig
bewegen bleek een
zegen voor de act die
jij van nature speelde
pas na het demasqué
mocht ik zien wie
jij was en waar jij
je ziel verborgen had
grijs domineerde tinten
uit je persoonlijkheid
geen uitgesproken karakter
na je knipoog zag ik pas de clown
De stem
Vreemd verward
mijn hoofd verzakt
mijn stem ontbreekt
het donker zwart
Haar lach bemind
de stem die wint
het vrij en eenzaam
verlaten kind
Het infaam gekant
mijn afasie land
in luisterend hart
in goede hand
Verbergt de stem
die ik niet ken
in ruime tijd
naar wie ik ben.
Vleugje romantiek
ik heb de film
in je ogen gezien
de meeslepende muziek
van je stem gehoord
na het laatste
akkoord zijn wij
naar buiten gegaan
stilte sprak ons aan
in samen lopen
ontwarden wij knopen
die ons hinderden
in het dagelijks bestaan
streken plooien glad
die wij al niet meer zagen
in het dagelijks dragen
van dezelfde last
we hebben alles
losgelaten op het nieuwe
pad dat ons meteen een
vleugje romantiek meegaf
Een trage zon
je wuifde
ik lachte terug
herinner me wolken
drijvend op hun rug
een trage zon
waarvan de stralen
stil leken te staan in het
verloren gaan van tijd
in wachten bevroren
keken we naar elkaar
het moment van breken
kwam snel daarna
jouw transparantie
knapte toen ik met een
woordloos afscheid
jou diep op je ziel trapte
onoverbrugbaar zijn
meters in oneindigheid
ik ben je kwijt de scherven
liggen in het gras verspreid