Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Duizend stappen
voor jou
waren de lijnen recht
jij kende ze niet gebogen
er zit geen ruimte
in het verhaal dat
van a naar b moet lopen
het pad is al gelegd
door duizend stappen waarvan
niemand er een kan pakken
passeren gaat
niet meer want de
volgordes zijn bekend
waar het drukker
wordt is de weg in vroeger
tijd toch ooit gebroken
jawel een kleine boog
waar versterking nodig was
omdat recht geen ruimte gaf
Alleen in eigen huis
er is geen groeten meer
wij zijn elkaar al
generaties lang ontlopen
nog ijken wij
een schermtaal uit punten
komma's en wat bogen
de algemene info is
onderhuids gechipt in
privacy toelaatbare strips
er wordt niet meer
getwist omdat wij allen slechts
structuur in perspectieven zijn
die toekomst genereren
althans de wetenschap
poogt dat te proberen
er is voor de medemens
geen plaats meer ingeruimd
ikke triomfeert alleen in eigen huis
Een stabilisatie
Een stabilisatie waar de regen dwars door heen valt.
Zo tastbaar als je eigen ik door de leegte dwars heet laat stromen.
Ik had mijn dromen in mij genomen om het beter te maken, misschien.
Later en achteraf zien wij de ware realiteit en steken de handen in de toekomst. Hoogste ideeën werden afgedwongen door een hogere perspectief die dat moment beaamt.
Waren wij maar zo gemoedszinnig om dat zelf aan te moeten horen.
Helaas bedwingt de tijd het actuele ogenblik van deze onrealiteit.
Mogen jou ogen weer blauw doen dwalen en wij zullen een morgen samen opbouwen.
Een betonnen vierkamer
als kind
voelde ik al
dingen vallen
die niemand zag
er kraakten steunen
en spanten op een
windstille dag in
een betonnen vierkamer
vaag was er altijd
het intense gehamer
van timmerlui tussen
de schreeuw van de zaag
ik rook de geur van pas
gekapt hout zag het geel
van zwavel in de kastanje
van honderd jaar oud
hoe harder de boom
des te zachter de stemmen
waarmee jaarringen
hun levenscyclus zingen
helaas zit de
klad in het hout
steeds metaliger
klinken de composities
het oude handwerk
is al lang passe verdrongen
door 5g in haar bekende
kale you tube digitaaltjes
ik hoor geen barst om
me heen het kan me
ook geen hout meer schelen
ik deel al alles met zovelen
Verdwaalgevaar
ik zie je gezicht
weet hoe jij
met een lach het
angstige zwart verhult
een laagje goud
van een schamel karaat
verguldt de buitenkant
voor de depressie binnengaat
nog is je gelaat
onbewogen alleen je ogen
dwalen pijnlijke rust
gesust door langzame gebaren
je kent het spel
proloog souffleert
eigen regels af met de
medicatie die daarbij past
het verbaast je dat
na lange tijd deze slang
toch weer naar binnen glijdt
in de bekende krochten
afgesloten zijn zij nooit
maar met wat psychofarmaca
zijn de diepste dalen van
verdwaalgevaar ontbloot
De adelaarsrol
ik heb ze gezien
de neusjes van de zalm
nog niet volgroeid
maar kids zo uit de
talenten toptien
weet hoe kouwen
hun grijze musjes
de adelaarsrol bieden
omdat zij zoveel
van hen houden
de rollen zijn verdeeld
zij doet de empathie
strijkt vaak door zijn lokken
hij stimuleert het groot
genie door samen te blokken
voor zelfstandig vliegen
is er geen tijd te maken
want alleen de beste
roofvogels zullen ooit de
prooien uit de ratrace smaken
Nanoculturig deeg
de raderen
ze draaien niet meer
versmelten tot
platte entiteiten
onderdelen
verdwijnen
het raamwerk
hangt tijdloos leeg
maar in de
volgende veeg
is alles verworden
tot nanoculturig deeg
waar ooit leven
in lagen sprankelde
zijn nu de ankers
cultuurloos leeg
bestuurlijke zaken
in logistiek door
vak verdwaasden
bieden voldoende repliek
waar is de schepping
gebleven als alle ortho-
moleculairen hun vragen
naar de eigen spiegel dragen
Dit klein proces
het siste
krulde en
liep terug alsof
het zich vergiste
draaide en tolde
rolde als een golf
in stevige stroming
tegen de krib
hun vereende
krachten spatten
uiteen en laten
zich niet meer vatten
dit klein proces
is al eonen lang
de les die wij zoeken
tegen onze natte voeten
Het stil moment
nog nooit heb ik
de puzzel kunnen leggen
van je leven
kantlijnen hebben mij
houvast gegeven maar zij
konden jou niet begrenzen
ben begonnen met je gezicht
maar wist dat zoveel mimiek
het stil moment ontkent
je lach en ogen hebben
alle emoties getoond
in fixeren werden zij onttroond
het is onmogelijk jou als
puzzel te leggen pas in 3d
ben jij echt te ontdekken
Hypnotiserend
ik hoorde
noten dansen
in het zacht vale
licht van de nacht
zag gezichten
in stille herinnering
geshockt door het
dramatisch gebeuren
hypnotiserend
trokken emoties voorbij
tijd figureerde roerloos
in leven opzij
langzaam kwamen
profielen uit hun
schijnwereld tot contrast
de scene werd zo gecast
motieven kleurden
hun verbondenheid
met een realiteit die
ons begrip te boven ging
was het moord
of toch een zelfdoding
de poging was geslaagd
zij schommelde nog traag
Loslaten zonder verlies
ik weet ze nog
de zwarte krassen
op het wit papier
zo vulde ik dat gat maar
het deed me geen plezier
de grote openheid
die ik niet kon begrenzen
verloren zijn zonder houvast
loze vrijheid deed mij huilen
terwijl ik toch geen tranen had
heb alles afgeplakt
en vol gekalkt met verleden
loslaten zonder verlies
met een eerste stapje naar een
zelfverantwoordelijk heden
de dagen lagen voor mij
open zonder druk van
buitenaf zomaar overal
kunnen lopen alsof ik
totaal zonder zorgen was
het voelde als de
vakantie van mijn leven
een heldere dag met zon
ik weet nu eindelijk hoe het is
mezelf niet altijd de schuld te geven
Ons huwelijk
lieveling, het is zo goed bij je
ik ben nog nooit zo gelukkig geweest
bij jou is het heel erg fijn
we begrijpen elkaar heel goed
en houden heel veel van elkaar
we dragen beiden nog littekens
van de moeilijke jaren
maar zijn nu heel gelukkig bij elkaar
bij jou wordt alles nieuw.
lieveling, ik zal je nooit verlaten
Ons afscheid
mamma, je hebt ons verlaten
in een nacht kreeg je een hartverlamming
en ben je van ons heen gegaan
dat was heel droevig
ik moest heel erg huilen
de dood is toch van ons een vijand.
je was voor ons een lieve moeder
een hele enthousiaste vrouw
die wij moeilijk kunnen missen.
maar toch hopen we dat we u
spoedig terug zullen zien, lieve mam.
ja, we hebben een fijne tijd bij u gehad.
dank u wel dat u onze moeder bent.
ja, we houden veel van u.
Er gaat geen dag voorbij
er gaat geen dag voorbij
dat ik niet aan je denk
je bent het liefste in mijn leven
en ik hoop dat je spoedig komt
ik kan je niet missen
en ben dankbaar dat je van me houdt
je bent een lichtende ster in mijn leven
wil je nu komen en mij niet alleen meer laten
ik dank je wel dat je naar me luistert.
en we spoedig gelukkig zullen zijn.
lieveling, kom spoedig.
Ik ben blij en dankbaar
ik ben blij en dankbaar
dat ik mag leven
het is niet altijd gemakkelijk
maar toch mogen we blij zijn
kinderen van u, de allerhoogste, te zijn
en zijn liefde te mogen ervaren
ja, bij u woont liefde
liefde die ons zo goed doet
en onze pijn minder laat worden.
ja, blij ben ik, een kind van u te mogen zijn.
wilt u vandaag bij ons wonen
en ons niet verlaten.
en u boven alles lief te hebben.
Bij u zijn we thuis
bij u zijn we thuis
liefste god, liefste majesteit
u kunnen we niet missen
laten we elke dag meer groeien
in ons geloof
het geloof waarin u
ons bent voorgegaan
lieve god en here jezus
uw heilige geest zal ons
in alle waarheid leiden.
wij danken u dat we
uw kinderen mogen zijn
en wij weten dat u
ons niet zal verlaten.
we leven in de laatste tijd
die best moeilijk is
maar u zult ons niet alleen laten.
dat weten we zeker.
dank u wel, lieve vader.
Een hete zon
mijn handen
geven warmte
aan jouw vruchtbaar
zwarte grond
mijn lachjes
lichten bij als het
zaad ontspringt
in de morgenstond
lief afgedekt
weerstaan zij de
sterke straling
van een hete zon
om later
te ontluiken en
weg te kruipen in
het prille groen
jij bent echt
geen kasplantje
groeit en bloeit voluit
door kusjes op je huid
Zonder applaus
ik zie het scherm
blijdschap stralen
hoor hoe kleur en beweging
verhalen van gelukkig zijn
weet dat
onzichtbare draden
alles besturen waar
wij maar naar moeten raden
toch zijn het
geen marionetten
met voorgekauwde teksten
zij hebben hart voor de zaak
zijn gekozen om
hun warme empathie
de sociale vaardigheden
in het bereiken van de ziel
maar zonder applaus
kunnen zij niets geven
krijst stilte eenzaamheid terwijl
iedereen hen de status benijdt
Melancholiek
je lach
klinkt zacht
uit het bedje
van tranen dat
in je ogen glimt
melancholiek
is de muziek
die ons liefdevol
meeneemt naar
tijden van toen
waar foto's
nog leefden en
families saamhorigheid
straalden in moeders
die alles weten
nu leggen wij
stukjes van deze
puzzel bijeen er
ontbreken velen maar
jouw ogen zien iedereen
Vervuiling als buit
ik weet van
de wereld en wind
zuurstof in geurige luchten
nog lach ik naar
het kind dat fijn
stof ademt op straat
niemand gaat vluchten
ik tel de jaren die het de
mensen gaan kosten
we accepteren gewoon
hopen niet de klos te zijn
van dit allemaal nietenfestijn
zo schuiven we
alles steeds verder vooruit
met totale vervuiling als buit
eenrichtingsverkeer
van het ergste soort is het
perspectief dat bij mensen hoort