Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Als bescherming
zo af en toe
voel ik in
gaan en staan
je vleugels van
aanwezig zijn
de kleine hint
een zacht begeleiden
het geluid dat
niet is te vermijden
in opmerkzaamheid
er is nooit
de discussie
van eigenheid
wij delen dit bestaan
waar wij ook gaan
zonder interventie
kruip ik onder
zachte vleugels
als bescherming
tegen angst en pijn
dek me toe
met je warme
aanwezigheid als
wereld tegendraads
en koud wil zijn
wie of wat is
niet van belang
wel dat je er bent
speciaal voor mij
jij maakt mijn leven blij
Zij droomt muziek
in haar wereld
is warm licht
wordt er gedanst
wijken de lachjes
niet van het gezicht
zij droomt
muziek bij hun
kleurrijk bewegen
dit zijn de poppen
waarmee zij kan leven
hun kamer
is boven in de
rust van het huis
daar hebben zij
ieder een eigen thuis
zij kent de trap
uit het moeizame gaan
weet boven de hemel
waar alle liefdes ooit
samen zullen bestaan
nog spelen zij
met intens plezier
in de kamer vol poppen
hun feest is leven in
de tijd die hen is gegeven
Blote voeten
je hebt even
lente gedanst
onhoorbare tonen
raakten jouw
voorjaarshormonen
waar pril
teer groende
tussen zon en kou
bloeiden juweeltjes
kleuren in grauw
danste jij
op je eerste
blote voeten
om de warmte
van zon te zoeken
je gelukzalige
lach tekende jou
stralend lief tegen
het opkomend
wolkjesoffensief
in het warme
zonnereflecteren
glansden je ogen
speelde wind
met mijn lentekind
Heerlijke dromerijen
mag ik af en toe
even alleen
gewoon wandelen in
jouw tuin vol herinnering
de eerste zaadjes zien
die we in wedstrijd
hebben weggeblazen
na hun pluizige bloei
omkijken naar
de wereld die we samen
hebben zien groeien tot
de dag van vandaag
soms was ik alleen
maar altijd zag ik jouw
handen hoorde de kleur
van je lach om mij heen
vaak was ik verdwaald
in heerlijke dromerijen
jij opende altijd je hart
wees mij vergevend ons pad
daar waar ik nu de
mooiste momenten oogst
weet ik waarom mijn
liefde jou boven alles verkoos
Dat zonmoment
zij was geen
kolibrie of bij
maar haar
sfeervolle plaatje
overweldigde mij
vingers die
voorzichtig het
hart opende waar
daglicht zacht
naar binnen ging
op dat zonmoment
spiegelde de bloem
zijn bloei in
specifieke kleur
aan het firmament
dat beelden zond
langs nanodraden
naar een ver heelal
waar ook vingers
waren van jouw hand
in de keuzemodus
ervaarden zij een
nacht waar licht
gevangen was
in een zwart gat
Ontreddering
een sprankelend dispuut
alleen ik kreeg de wind
weer pal van voren
want anderen erkenden
mijn waarheden niet
daarin worden hun
zekerheden voorzichtig
uit het perspectief gehaald
waarin zij als vaste waarden
al jaren werden aanbaden
van een redenatie volgen
zijn zij niet gediend omdat
deze de fundamenten van
onze wereld ondergraaft en ons
slechts chaos en ontreddering laat
het testen van de mensheid
is al lang geleden begonnen
daar waar de natuur meer
ruimte eist is aanpassing de enige
remedie waar evolutie naar verwijst
geschokte krachten worden
niet beteugeld door wat
druppels op de gloeiende plaat
deze maatregelen helpen niet
zijn natuurlijk al decennia te laat
mensen zullen verdwijnen
in de radioactieve chaos die
achter blijft pas na eeuwenlange
halveringstijden zal de zon
op een nieuw nirwana schijnen
Dierenleed
de zon heeft
al heel vroeg
lente geschenen
kleurde aardse
eerstelingen van
pril naar groen
bloemde bladeren
uit de voorjaarsknop
naar schoonheid ten top
maar heeft ook de
natuur verstoring
op zijn geweten
in de volgorde is de
klad gekomen dieren
hebben te weinig eten
te vroeg ontwaken
uit de winterslaap maakt
nog geen voedsel klaar
alleen van tragen zullen
de jongen nog klagen over
het aangedane dierenleed
Majorana's
ik voel
hoe jij de keuzes
groter maakt
waardoor de ene
in de schaduw
van de ander staat
stabiel in
samen komen
met grote dromen
over het sturend
energetisch vermogen
sneller dan licht
het is niet
ons gezicht maar
wel de aan en uitknop
van hersendelen
die zich eindelijk
niet meer vervelen
met majorana's
in deeltjes en golfjes
kiest het sprookje
dat nanosnel geleid
in een flits zijn
goddelijkheid bewijst
Een verterend inferno
ik voelde het
strelen van
ontelbare handen
die hun lading
als reprimande
gaven in dit protest
# ook ik
prevelde hun
mantra's die uit
een diep gevoel van
onbehagen aan de
oppervlakte kwamen
ongeweten
formuleerde de
demonstratie oneliners
van een onontkoombare
waarheid over
het dagelijkse bestaan
maar het strelen
werd al vlug stelen
brandend vuur een
verterend inferno
waar liefde botste
met een muur van haat
geprofessionaliseerd
werd de kudde geleid
zonder kool en geit
te gaan sparen
rellen rotzooi en graaien
is de herinnering die blijft
Dat dialogisch ogenblik
ik wist niet
of jij lachte
of zong
maar zag
dat je blijdschap
ontsprong in geluid
waarvan je mond
klanken moduleerde
van binnenuit
vloeiend leken
woorden te dansen
op eigen muziek
die in melodie
de lach overnam
met vrolijke refreinen
zag je ogen
dirigeren uit
een stralende ik
voelde hoe jij
mij charmeerde in
dat dialogisch ogenblik
mijn applaus
was met eeuwige
liefde onderbouwd
Stille wonderen
ik heb
stille wonderen
in je ogen gezien
het panoramisch
voorbij trekken van
eindeloze toendra's
in de kleuren oker
bruin en geel bleven lege
zielen van woestijnen heel
het majestueuze dak
van werelds grootste
bergmassief in contrastheroïek
de zwartblauwe
atmosferische dood die
ruimte ziet in oneindig gebied
samen zijn we opgestaan
hebben de kusten verlaten
die we na het nirwana zijn opgegaan
Overspelige blikken
het voetenbal
was overal
snel van de vloer
uitgemeten
passen die
om alle drukte
ingehouden lachten
met snelle beat
in afwisseling
met slow
wisten ze het
aantal dansers
heel constant
te houden
de sfeer was goed
al kookte soms
het bloed in
overspelige blikken
steeds proberend
mijn en dijn nog
een kunstje te flikken
bier klotste ook
dit jaar weer
goed gekraagd
in ieders glas
het mocht iets meer
want ook meneer
pastoor was al goed zat
een ongedwongen
feest was carnaval
altijd al geweest
op de vooravond van
vasten mocht iedereen
nog een keer uit
het andere vaatje tappen
Etste juist contrast
ik golfde
op warm en licht
had mega zicht
met mijn ogen dicht
in zacht pulseren
opende en sloot
ik mijn interieur het
exterieur donkerde kleur
er was geen afzet
wel een incorporeren
het heerlijke verbinden
waar mensen van leren
licht getinte bleek
een regelrechte hype
door waarheid en tijd
raakten velen dat kwijt
kleur donkeren
etste juist contrast
maakte kenbaar dat
het echt om mensen gaf
Paradijselijke bogen
gewichtloos
tussen waken
en slapen
wist jouw lach
nog net even
de hemel te raken
krulden
je lippen in
paradijselijke
bogen die
sensueel iets
fijntjes beloofden
oogwimpers
trilden op de
slag van je hart
konen kleurden
jouw jeugdige teint
lichtroze zacht
ik kende de
vele dimensies
die wij moesten
gaan maar jij had
dat al eerder op eigen
gelegenheid gedaan
Driftig en kordaat
je stappen
klinken helemaal
verkeerd alsof
de muren hun echo's
hadden afgeleerd
waar driftig en
kordaat kaatsen in
een temperamentvol lied
verwelkomend de stenen
jouw zachte rakingsymfonie
jij streelt hun
bestaan met je warme
aanwezigheid je ogen
blikken langs vandaag naar
het jarenlange dienstbaar zijn
waar kleuren
onherkenbaar leken
straalt in jouw nabijheid
de straat weer als de vrolijke
lappendeken van toentertijd
lang heeft gezelligheid
geen tijd meer gekend maar
jouw glimlach opent deuren
die buiten zijn ontwend
ik zie je gaan de
armzwaai weerspiegelt
in het laatste raam
jouw heldere lichtinval
vergezelt je echt overal
Vogel verschrikkend
ik heb nooit
om durven kijken
projecteerde in
slechte tijden
vrolijk zijn om
blij van te worden
in al die tijd
hoefde ik
niet te weten
wat ik van mezelf
en anderen heel
snel wilde vergeten
nooit heb ik
erbij stil gestaan
zag bij mijn
voeten ruïnes
langsgaan van het
gebeuren die dag
nu moest
ik wel kijken
naar alle lijken die
vogel verschrikkend
hun saaie leven
op dodenakkers slijten
zag gemiste kansen
het verkwanselen van
mogelijkheden door
ambitiegebrek de angst
om te leven en
daarmee jezelf te geven
ben gevlucht
happend naar
frissere lucht heb
mezelf bezworen nooit
meer te luisteren naar
koren met depri muziek
Goddelijk in het zijn
er was geen strijd
we hadden doodeenvoudig
geen tijd om met elkaar
te redetwisten het kisten
verbranden of begraven
nam alle energie
zonder colonne
zijn we begonnen
het was geen virus
in overdraagbaarheid
regenererende cellen waren
ineens hun drivers kwijt
niet op lokaal niveau
maar globaliserend strekte
de pandemie zich uit
code overleven werd gegeven
maar er was geen beginnen aan
binnen 48 uur was het gedaan
nog draaien diensten
op de automatische piloot
maar de menselijke ziel
is dood en het verval
overwoekert door entropie
de restanten cultuur al overal
ooit zal in een zichzelf
zuiverende natuur schoonheid
weer naar volmaaktheid neigen
leven eindelijk de echte
bezieling krijgen van het
predicaat goddelijk in het zijn
De teerling
de teerling is geworpen
onze kansen zijn voorbij
gaya zal nog als planeet
kunnen blijven maar
wij zijn daar niet meer bij
ooit hebben wij
de keuze kunnen maken
in het evolutionaire spel
met als spil de overlever
zijn aanpassing redt het wel
macht en overheersing
vergaarde nutteloos bezit
techniek en wetenschap
maakten ons tot slaven in een
economie die op groei was gericht
de aarde is al uitgewoond
aan het eind van haar latijn
nog stelen we de bronnen
haar leeggeroofd zien sterven
doet blijkbaar niemand pijn
in arrogantie die geen grenzen kent
voedt de mens zijn eigen tumoren
door hun ongebreidelde groei
gaat menselijk leven in de chaos van
een generatie onherroepelijk verloren
Winterse scheuten
in winterse scheuten
knoppen de prille
kleuren van lente al
bolletjes bruinen
aan randen spruiten
vorstwitte stengels
zwart aardse
beschutting houdt
warmte nog lang vast
een micro klimaat
waarin voorjaar
ongezien kan gedijen
om ons te verblijden
met haar onverwacht
schitterende lentepartijen
Abff4ever
Hey lief abffje,
ik zou je nooit kwijt willen
en voor geen geld van de wereld
zou ik je in de steek laten
daarvoor geef ik veel te veel om je
niemand kan je plaats innemen
want je betekent heel veel voor mij
en ik zal je nooit laten vallen voor leugens
niemand kan tussen onze vriendschap komen
I love you to the moon and back