Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Jouw mysterieus bestaan
achteloos woel ik het zand
wil de kleuren vragen welke
voeten zij ooit hebben gedragen
in de losheid van de wind
opent glimlach donkere ogen
met een heldere herkenningsblik
traditioneel zijn woorden al geteld
maar met het lichte loken
komt er weer spanning in het spel
cultuurgebaren wijzen wegen
die voor mij onzichtbaar zijn
voel handen wringen in verlatingspijn
toch delen we de sfeer
de drukte en het geroezemoes van
leven in de smeltkroes van het mooie weer
kom laat mij delen in de sprookjes
van jouw mysterieus bestaan
liefde zien die ook jou gelukkig maakt
Het magisch mystieke
ik voel
de warmte
van je handen
op mijn gezicht
niet in raken
maar een pulserend
stralen dat heilzaam
naar binnen is gericht
langzaam ontspant
mijn huid en komt
het jagende bloed
tot normaal circuleren
vaak heb jij
dat talent al gebruikt
om mensen met een
druk leven rust te geven
het magisch mystieke
blijft helaas achterwege
het verschil van spanning
kun jij liefdevol weg nemen
De huid van jaren
ik streel je gezicht
voel lijnen die
langzaam ontspannen
onder mijn vingers verdwijnen
zij tekenen jouw
blik op de wereld
fixeren waar jij vaak
bij stil hebt gestaan
in je zorgen maken
over zaken die jou
dieper dan oppervlakkig
steeds maar weer raakten
zij hebben hun
verhalen beschreven
op de huid van jaren
uit jouw hectisch bestaan
toch zijn zij gegaan
in tijdloos vervlakken
jij was niet te pakken
je gezicht voelt liefdevol aan
Een lang vergeten lied
ik bewandel
bedaard mijn pad
maar met stiekem
een tiental omwegen
die mij behoeden
voor incidenteel vergeten
zo maak ik
zaken vast aan
geluiden en muziek
neurie nonchalant
een lang vergeten lied op
het woord vergeet-me-niet
soms ga ik visueel
zet de zaak te kijk
in lusthof of prieel
verbind emoties als
decor tot ik uiteindelijk
het bewuste woord weer hoor
maar met jou
is alles al verbonden met een
warm hart en in de ziel gegrift
ervaren is eenmalig omdat
herhalen schier onmogelijk is
hemel in bereik met liefde geplaveid
Een tikje herfst
ik zag
een tikje herfst
in je anders
zo zomerse lach
een vaag
en broos verkleuren
van ogen waarin
vermoeidheid bodem had
nee geen
fragiele breekbaarheid
maar ook in jouw leven
herken jij de tijd
in wisseling
van momenten
sprankel je in
pure vitaliteit
maar in een
rustige achtergrond
raak jij die lijn
soms even kwijt
nog bloei jij de
volheid van leven
vergeet niet
jezelf rust te geven
Stilte zingt al snel
je ogen dansen
schalks en
blij kijkend
handen spelen
liefjes strijkend
er licht
een oase op
van vrolijkheid
jouw warmte dijt
heel langzaam uit
de kringen
worden groter
verkleuren grijs
naar licht pastel
stilte zingt al snel
wij lachen
zwaaien geestdriftig
naar elkaar en in
mystiek openbaren
nemen we genade waar
Een prachtig palet
ik zou je zo
een orkest willen geven
waarin alle bloemen
hun kleuren en geuren
in muziek uit kunnen leven
een dirigent
die ook de kleinste
orchideeën kent
ze laat wiegen in de
bomen van hun dromen
kom mee
naar de bloemenzee
dans in het gras
want de voorstelling
begint pas als de zon er is
zij opent hun harten
in de eerste zucht
van de zomerwind
ieder heeft gewacht
tot het bloeien begint
in een prachtige
palet krijgen allen
hun muzikale kans
deze bloemenmand is
voor jou zonder een dissonant
Jij bent soldaat
wie zijn wij
anders dan de
blik in onze ogen
met de sprankeling
van perspectief en zoete
streling van ik heb je lief
de vitale duiding
van de woorden
in onze stem
die weerbarstigheid
doet scherven om
warme liefde te erven
het werk van
noestige handen dat
langzaam de wereld verandert
gestaag in het ploeteren
binnensmonds foeteren
maar met groot resultaat
ja jij bent soldaat
aan het front van de wereld
waar liefde ongewapend gaat
De diepere lagen
in een voorzichtig
tasten naar vlakken
die raakten spraken
je vingers zich uit
wisten direct een
gevoelig contact te
maken met de diepere
lagen van mijn huid
traag pulserende
stromen werden gewekt
om op een hoger
niveau te existeren
je manueelde de
sprankelende melodie
van bevrijden met muziek
als mentaal begeleider
in die helende sfeer
voelde ik de warmte van
je lach zag je sprekende
ogen lief fluisterzacht
Kwamen overeen
ik zag
jouw schaduw
mij kleden
joyeus
in kleuren
van het verleden
toch ben ik
opgestaan heb
eigentijds aangedaan
wij kwamen
overeen zonder woorden
zoals het eigenlijk hoorde
geen geluid
brak het pad dat stilte
voor ons in petto had
zo ben ik
langzaam in jouw
licht gegleden
waar wij vroeger
elkaar meden lost
nu donker traagjes op
met jouw lach
als perspectief missen
wij de toekomst niet
De grote finale
het glas
danste niet
wel de beelden
die in aansprekende
kleuren hun
acte de presence
weerkaatsten
ik zag hoe jij
door kleine hand
en vingergebaren
de groep leidde
met ogen hun
passen en richting
lief duidde
jij schitterde lach
die opbloeide in
de grote finale
gestreeld door
fleurig fluweel
in een ovationeel
dat de hemel haalde
Geluk
ja lieveling, we zijn gelukkig
vandaag begint het grote geluk
want ik weet dat god alles kan
en hij doet alles op zijn tijd
hij zal ons samen voegen
ik denk dat het nu genoeg is geweest
en ons lijden voorbij is.
ja, ik kom lieveling, ik kom naar je toe.
hoe prachtig mooi zal dat zijn
in jouw armen te verdwijnen.
ik heb je lief, wij houden van elkaar
prachtig!
Danst de glimlach
jij maakt
zachte muziek
alleen anderen
horen dat vaak niet
in je ritmisch
bewegen zit de
basis van je melodie
je stem zingt het lied
ik zie hoe jij de
ruimte aangenaam vult
met speelse stromen in
de kleuren uit je dromen
jij wervelt soms
vibreert dan traag
alsof ook je adem zich
over jouw geluid verbaast
jij danst de glimlach
waarmee anderen
liefdevol naar je kijken
in hun warmte wil jij blijven
Jij danst kleuren
ik leg het mozaïek
van mijn leven
nog steeds onvolledig
veel ballen en
scherpe hoeken soms
vloeien lijnen verdriet
vaak heel euforisch
maar stilte doet
vrolijkheid teniet
in afscheid zit
al het gemis dat
eenzaamheid strikt
jij danst kleuren
ik ga voor symmetrie
in samengaan
jouw visie geeft
weinig groen licht
beperkt in rood het zicht
wij knipperen
maar schakelen
nooit synchroon
onze mozaïek van
levenslange liefde
blijft een vage droom
Haar blauwe verte
ik heb de wind
gevraagd je te zoeken
in de vluchtige geuren
die ik van je ken
vaag ging
de reis naar
het grieks paradijs
met goddelijke stranden
waar jij cultuur
streelt met je intens
gevoelige handen en
geestelijk godinnetje speelt
je vertrok plots
ogen op morgen
een zwevende blik die
zich niet makkelijk schikt
jij wilde leven
balanceren op de
breuken van tijd
tussen verleden en heden
ik heb je gevonden
in de blik van zon
jij draaide weg van zee
nam haar blauwe verte mee
Vergeten woorden
nog heb ik ze lief
de vergeten woorden
zij zullen stenen
bloeien op mijn graf
ze waren van glas
in transparant blond
dat in zachte vioolmuziek
zijn eerste kleuren schonk
waarin zonlicht
liefde speelde tot wind
pas opgestoken
ondeugend je haren vond
nooit heb ik ze
zien breken tot ik
scherven in mijn handen
hield zonder het te weten
weer voel ik hoe zon
lach en ogen ons een
eindeloze zomer gaven met
liefde die in glas weerkaatste
Vleugels
we wisten dat
wij vleugels hadden
alleen zagen we ze niet
onze gedachten
vlogen al voordat
wij konden denken
later in de op
te nemen wereld werd
het echte vliegen werkelijkheid
maar fantasie en dromen
behielden hun eigen mogelijkheid
evenals vlinders in de buik
liefde gaf de mens
zijn vleugels door het
extra kloppen van hun hart
zo krijgt wereld weer
de extra dimensie die het
vanaf ieders geboorte heeft gehad
De kleurige nimf
je speelde met lucht
de vlucht van
jouw dansgewaad
zweefde schoonheid
boven de vloer
langzaam verstomde
het lichte rumoer
toen alle ogen zich
in verbazing richtten
op de kleurige nimf
jij bewoog als kind
bevallig en vol gratie
met perfectie in een
ongekende souplesse
op muziek van de wind
in haar luwte
glansden je ogen
verstilde je lijf in een
adembenemende
laatste pose
je vergaarde
hemels applaus
na een indrukwekkende
stilte waarin men
weer landde op aarde
Het ongrijpbare
haar ogen
kijken mij aan
ik laat ze gaan in
hun taxerende blik
ken mijn sterke
en zwakke punten
maar trek mij daar
niets van aan
haar stem
is hoog ondanks de
donkere intonatie in het
scherpen van contrasten
ik ben nooit
een optelsom geweest
van delen maar straal
intense vitaliteit uit
het ongrijpbare dat
uitlokt tot een lach
omdat niet weten waarom
jij jezelf nooit vergeeft
wij zijn tegenpolen
in het spanningsveld
van samen bestaan
ontlading is gelukkig zijn
Je al hemelse blik
uiteindelijk leerde ik
alles te relativeren
geschiedenis wetenschap
beschaving en cultuur
maar als ik een uur
naar jou kijk dan
vertegenwoordig jij
pure schoonheid nu
heb stukjes ontleed
zonder jou te vergeten
als totaal beeld in
de mystiek van de tijd
uniek is je genenpatroon
rationeel en toch droom
waarin je lach straalt
tot in het verre heelal
balans heeft zich
verenigd in overleven
magie is jou meegegeven
in je al hemelse blik