Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Pittig staccato
het vuurstenen
kiezeltje rolde
verbaasd over
de grijze tegels
hobbelde nog even
viel stil in de goot
nog tikte
de hoge hak
pittig staccato
op plaats delict
verwondering alom
hoe dit alles zo kon
natuurlijk was er
haast in het spel
gelukkig geen
kwetsuren maar wel
het beschadigd pumpje
en mogelijk herstel
dader had de
goot al opgezocht
maar zijn herkomst
viel niet te duiden
uit een bedding ontsnapt
mogelijk tijdens het spuien
Punt gemutst
ze wenkt
naar de zon
haar lach
kleurt fel
de corona van
het avondrood
strijkt elegant
naast mij neer
in een wolkje
bloemenparfum
bezempje nog
strak in de hand
zij is mijn
punt gemutst
heksje al
levenslang alert
bij volle maan
en evenementen
maar de stelen
staan achter slot
takkenbossen worden
stug door verdroging
zo maakt de lock down
ook deze sport kapot
Mijn publiek
ik waan mij
onbespied toch
weet ik dat
jij mij ziet
want je bent
mijn publiek
als de gordijnen
opengaan
zie ik jou daar
staan met de
verwachtingsvolle
blik op mij gericht
met kushand en
lach geef ik mijn
binnenkomers weg
nog zitten al
mijn dromen in
het hart verscholen
in het ultieme
va et viens
raken wij aan
opperste extase
nadert snel de
climax van ons spel
tot diepe
stilte valt
door deelname
aan de schouw
van het eeuwige
ik houd van jou
De holle weg
wij hebben de
kleuren niet
uitgevonden
lieten gewoon
gebeuren wat
voor handen kwam
een sloot met
overhangende kanten
die spiegelend
overgaan in
blauwe rimpels
van de zomerlucht
schaduw geeft
wat problemen
door de richting
van het licht dat als
in dromen van alle
kanten lijkt te komen
ieder legt zijn pad
waarbij jij je op
de vlakte houdt
ik koos de holle weg
het sieraad van iedere
landschapsarchitect
wij doeken ziel
en zaligheid op
maagdelijk linnen
werken zes dagen lang
mogen als kunstenaars
dus eeuwigheid vragen
Het monumentale
soms hoor ik
het zachte geluid
van huid dat langs
een sluier glijdt
zie ik wit
bewegen zonder wind
een hand die in bedaagde
rust de opening vindt
zelfs stilte houdt
de adem in als dit
onaangekondigde bezoek
haar boodschap doet
er is geen angst meer
in het levenslang wachten
wel een lach met
de allerlaatste krachten
als welkom om
samen te verscheiden
waarbij jouw wit
mijn donker zal leiden
het monumentale
is al afgevlakt alles
lijkt gewoontjes toch
hemel ik nog met een lach
Lichaamstaal
jij hebt
ooit geschreven
om wat jij voor
voor ogen had
aan anderen
door te geven
tot je besefte
dat wat zij lazen
hen al snel buiten
de door jou bedoelde
virtuele mazen van
het net bracht
de vrijheid die
jij gaf heb je steeds
meer ingeperkt tot
klaarheid het enige
versiersel was waar
niemand iets om gaf
fluisterend ben jij
met lichaamstaal
begonnen waarbij
herinnering de matrix
is geworden van
het oeroude schrift
wij hoeven niets
meer na te slaan
of op te bergen
in archieven die
door brand en dieven
als vermist zijn aangemeld
met lichaamsopslag
blijft de door velen
gedragen geschiedenis
onderdeel van leven
en tijd in communicatie
die iedereen begrijpt
Exposure en tekst
jij kan als
geen ander de
woordbetekenis
een geheel eigen
inhoud geven
door letters te
laten leven
ze kalligrafisch
op te tuigen met
de meest ludieke
snuisterijen in vorm
en kleur zodat
ook zij qua inhoud
een geheel zijn
het is geen
beeldspraak die
jij voor ogen hebt
maar wel de
warme intrinsieke
verbondenheid van
exposure en tekst
waar jouw
handen dit
ontvouwen is het
warme vertrouwen
in een nieuwe
diepere communicatie
eindelijk een gelukkig feit
Met donkere schrik
met handenvol
wind probeerde zij
wolkjes te boetseren
in hun altijd zo
eigenaardige hoge vlucht
zij vulde ze met
regen en stuff
uit de verre sahara
toch moesten ze nog
speels zeilen in de lucht
waar rood in
neerslag donkerde
wist vocht de onderste
randen te kleuren
met donkere schrik
zij zette de cumulus
keurig op een rij
zo werden fronten geboren
tussen weeën van
zonneschijn en droog tij
wind is gaan liggen
keek met een lach naar
zijn kunstenares en dacht
diep van binnen zij is de godin
die ik altijd zal beminnen
Op zijn fruitigst
zelfs aan
de bomen
draaien de
vruchten als
zij weten dat
jij zal komen
de mooiste
blosjes op
lentefluweel
maken een
plaatje van het
fruitig geheel
in deze
schitterende mêlee
van geur en kleur
dans jij langs
lange paden
door boomgaarden
waar blauw
uitbundig zomer
schijnt en wind
warm zwoelt bij
een plaats die
op de hemel lijkt
Kleine geesten
zij heeft ze
zien vliegen vol
geestdrift en plezier
later schuimbekken
van woede nog
doller dan een stier
een verzameling
kleine geesten
dronken door bier
zelfgenoegzaam
in het leven
al generaties hier
zij die vertrekken
missen grote bekken
zijn sociaal geslaagd
kiezen voor familie
en vrienden een plaats
die weer weet dat je bestaat
Flitsend ontladen
zij zuchtte
terwijl haar
armen de
bijna botsende
luchten weerhielden
in flitsend ontladen
zij was er
altijd als de
spanningen
hand over hand
snel aan het
toenemen waren
zij kende de
irrationele
emoties die
vrijkomen bij
drama's in
chaotische situaties
dan worden
handen gepakt
blikken kortgesloten
in een pogen het
hijgen weer onder
controle te krijgen
De vleug
jij kende
de patronen
die in de vleug
van het tapijt
verborgen lagen
antwoord op
vele vragen
een begin van
curieuze verhalen
die de sfeer
in ruimte bepalen
zo op het oog
is sleet de
belangrijkste
tekening maar
daaronder
woekert het spel
van veerkracht
en tijd naast gewicht
en emotionaliteit
significant in een
eerste impressie
nog geen subtiele
conclusies daar
zijn andere kamers
voor met wat
minder supervisie
een hoger tapijt
zodat het effect
van verblijf
substantieel zal
toenemen in een
duidelijk onderscheid
jij die alles van
de grond kan lezen
lacht als je
dansend binnenkomt
patronen herkent
weet in welk
gezelschap je zal
gaan verkeren
gezichten bij de
passen kent als je
eenmaal binnen bent
Eeuwigheidswaarde
je lachte
in je hand
bloeide en
vervloeide tijd
de deur
stond aan
liet de uren
ongehinderd gaan
de scene heeft
eeuwigheidswaarde
tot ingrijpen
het verstrijken stopt
actie en reactie
nemen de draad
weer op in het
regisseren van nu
de ingreep
heeft de deur
op slot gedaan en
tijd buiten laten staan
of zijn de uren
meegelopen om zo
op een andere en
betere wereld te hopen
Houdbaarheidsdatum
jij hebt nooit
je hand opgehouden
er was altijd
voldoende vertrouwen
in eerlijk levensgeluk
zelden ging er iets stuk
calamiteit en
onvoorzien waren
de predicaten die je
niet in eigen handen had
een stukje verzekering
dat altijd al vergeten was
het breekpunt
is onverwacht
opgedoken hoort
bij de evolutielijn ook het
venijn van niet accepteren de
pech van niet kunnen voorzien
te veel mensen die
nog te lang leven
want ook de uiterste
houdbaarheidsdatum
is naar eigen maatstaven
al lang geleden verstreken
de races zijn
nog niet gelopen
er liggen nog wat
ijzers in het vuur maar
een wereld zoals vroeger
nee die is voor ons te duur
Vreemde talen
ik zag
een schat
aan verhalen
in de meest
vreemde talen
spiegelen in je ogen
ik heb ze
niet gelezen
ben gewoon
een leven lang
bij je gebleven en
nog niet uitgekeken
de chaos
in je schatkamer
is te groot
zonder verbinding
is er wel begin
maar geen einde
je hebt
power genoeg
maar concentratie
en vasthoudendheid
zijn noodzakelijk
om dit pad te gaan
je lach kan
alles sluiten maar
buiten je verhalen
kun je niet dan
gaat ook je
uitgever failliet
Ons wisselgeld
woorden zijn
spaarzaam leggen
tegenwoordig
meer gewicht
op de schaal
waardoor de
balans precisiewerk
verricht deze dagen
handen en voeten
zijn al gebonden
door het verbod
elkaar normaal
te begroeten
waar blikken
speuren zie je
verlangen kleuren
alleen de lach
en stem zijn
ons wisselgeld
geworden hun
intrinsieke waarde
stijgt door wat zij
onderhands beloven
als alles over is
Gepasseerde stilte
zacht kwam
je lach ineens
uit de foto
diepten je ogen
een mysterieuze
blik die ik nog
niet kende uit
het vlakke gezicht
ik draaide
me af van
het volle licht
maar je ogen
volgden mij
met hun magie
in vergrootte
donkere pupillen
ik bleef staren
wachtte of jij
mij nog iets
zou openbaren
maar het moment
suprême was voorbij
in gepasseerde
stilte lachte jij
Beddingen van rust
zag je armen
wanhopig zwaaien
vingers vertwijfeld
graaien naar het
laatste stukje houvast
van het leven dat jij nu
niet meer in handen had
waar ooit
je dansante passen en
lach synchroniseerden
tot innemend zijn
brak nu dat beeld tot
de scherpste scherven
in diep gevoelde pijn
je schimde naar
het verdwijnpunt
van de werkelijkheid
ving vage blikken
van latente zieken in
karakteristieken ook hun
normen en waarden kwijt
je gleed niet af
maar heden had
geen toekomst meer
gebeden begeleidden
je nu naar beddingen
van rust waar alle
oorlogen zijn gesust
Kleurrijke gebaren
blij danste jij
in de bloemenwei
waar vele jaren
hun kleurrijke gebaren
met jou hebben gedeeld
nooit is er een
ondermaats geweest
zelfs niet in tijden waarin
zij door omstandigheden
veel hadden te lijden
jij bent altijd voor het
mooiste boeket gegaan
daarin stonden de kleinsten
en meest onooglijke heel
vaak pontificaal vooraan
jouw ogen
en handen hebben
hen altijd gekoesterd
wat er in aanleg ontbrak
was hetgeen jij hen gaf
heerlijk was het jou
te zien stralen als zij
op hun manier met
warm hart liefde en
lach naar jou kwamen
Hun zielen
ik heb je nooit
over water zien lopen
dat goddelijke miste je net
wel zag ik hoe
jij met schildershand
kusten uit zee liet verrijzen
idyllische havens met
oude stadjes en dorpen
die heuvelop deden vergrijzen
slechts eenmaal heb
jij jouw middelpunt
van de aarde getekend
basalt was ontdaan van
kleur en in contrasterend
zwart wit overgegaan
daar mengde jij alle
kleuren die land en zee
nodig hadden om te geuren
jij gaf de doeken hun
zielen weer terug uit de
unieke scheppingsblauwdruk