Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een zijden draadje
zij stappen
voorbij
in doldriest
verschijnen
schuifelen
amechtig op
toffeltjes langs
maar niemand
beseft dat ook
hun leven
ieder moment
aan een bijna
doorzichtig zijden
draadje hangt
glasvezel en
koperdraad
vervangen de
natuurlijke
verbindingen
in het lichaam als
noodzakelijk kwaad
in reparatie
van netwerken
zoals zenuwen het
neuraal systeem
en het elektrische
voor een juiste en
snelle configuratie
Jezus als vrouw
het is een
laaiend vuur
met loeiend geknetter
van talloze
volzinnen die na
de gezette punten
een beangstigende
en bevreemdende
leegte presenteren
de warmte is
verdwenen het
zonlicht is verbrand
ook in de resten
van dit illuster vuur
slaat stil zijn laatste uur
komt grijnzend
dichterbij in
dodelijke kou
om ook jullie
te laten delen
in de leegte van
scheppings
laatste conceptie
jezus als vrouw
waarbij stilte
in explosie
leegte vooraf gaat
Heerlijke dualiteit
je handen
warmen met
de openheid van
gespreide vingers
maar schermen
tegelijk af
zij bewegen
zich in het
ambivalente van
aantrekkingskracht
en corrigerend gedrag
waarbij communicatie
levensbelangrijke
lijnen uitlegt
waarlangs het
belangrijkste
spel intrigerend
gespeeld zal worden
geen spil waar
alles om draait maar
wel de heerlijke
menselijke dualiteit die
zich voor ieder openstelt
in twee kantig leven
In zonnebloemgeel
je lach
klaterde in
zonnebloemgeel
de heuvel af
tot groen hem
stopte in het
blauw en kou
van de rivier
die ondermaans
zacht schurend
de lage oevers
ondermijnden
met de zomerse
restanten van wat
ooit een gletsjer
was geweest
het landschap
sprak frans met
de couleur locale
van eigen producten
waarbij het harmonieus
zangerige weldadig
aandeed na de
noordelijke tongval
Deze pastorale
ik heb mijn
droomvleugels
afgelegd de fantasie
stopgezet en ben
geland in vette klei
was meteen weer
helemaal bij toen
een vreemde aan
kwam hollen en ik
hem niet kon scrollen
het achterland gaf
geen verband wel
de boerderij dichtbij
met koeien in de wei
die naderbij kwamen
ze loeiden hun namen
droegen overvloedig
hun nog geuierde melk
en sluierden het lange
gras tongstrelend binnen
dit voelde als werkelijk
in een bijna al postuum
bestaan. kom mensen
laat deze pastorale niet
naar de verdoemenis gaan
Het hete zand
we hoorden
de roep van
het land in de
seizoenen toen
wij dwaalden
in de geur
van bloemen
zagen wij steeds
minder insecten
die wiegend
op de golven van
warme zomerse
tinten net genoeg
honing konden
vergaren om te leven
wij schrokken
van het hete zand
dat pijn deed aan de
voeten uitgeloogd
op de scherpste kant
we verdwaalden
in een wereld die niet
meer de onze was
waar samen een al
geleden verleden was
ieder voor een
eigen overleven in
verdriet omkijkend
en zich afvragend waar
de rest is gebleven
In vrolijk bewegen
ik heb ze
zien zweven
de stukjes blauw
uit je ogen
ontsnapt uit
de hemel
heel ver
daarboven
zij raken
het zwart
van de kring
die het wit
donkert in
je heldere blik
die de combi
laat spreken in
vrolijk bewegen
en de dans der
luchten volgt
zo sprankelend
in kleine letters
de sensatie van
goddelijk
contact ervaren
Wierook zonder wiet
in het zachte
dromen met
geloken ogen
namen heiligen
jou vaak
bij de hand
om samen
te lopen of
de heuvels te
bezoeken van
het santiago
bedevaart land
opgegroeid in
kathedraal en
basiliek met de
mystieke geur
van wierook
zonder wiet
na een heerlijk
opschonende biecht
met een vleugje
kerkelijk magie
want zij bepalen
nog altijd de regie
In kolenzwart
waar ogen
in kolenzwart
wittige stilte
schitteren
wolkt de
condens van
je warme lach
zijn vrolijkheid
over de pas
gevallen sneeuw
die straks het
fundament
zal zijn van het
nog te bouwen
sneeuwen huis
nog herinneren
wij ons het dwarrelend
wit van de lange winter
de ijskoude handen
en het bevroren haar
weer zullen wij
getuige zijn van
sneeuw die gaat
verijzen als wij onze iglo
waterdicht gaan wrijven
Geruisloos
het kraakt
waar ooit stilte
voor is gemaakt
om met veel geld
elkaar geruisloos
te passeren en dan
nog iets van
de ander te leren
bij een geur is
odeur gevoegd
in combinatie met
de tandeloze lach
die toch het zuinige
naar boven bracht
in een extravert
en joviaal ogend type
goed voor het
onderscheid in
de typering van
het eenmalig
verschijnen in
het archief en
dan het spoorloos
verdwijnen zonder
opgaaf van reden
alleen de plank in
het opbergsysteem
kan ons ontstolen
worden vol met
soortgelijke delicten
met de namen van
hen die dat ons flikten
Duizendschonen blij
jij toonladderde
voorzichtig in het
groen van gras
dat onvoorstelbaar
veel variaties had
spriette hoge tonen
tot zaad in
luchtvervoer dat
zo de mooiste
dromen bloeiden
in deze tour de
chante waren de
bloemen uit de wei
met wind als dirigent
duizendschonen blij
waar bomen
struiken kortwiekten in
wat donkerder kleuren
klonk jouw tweede stem
in kruidige geuren
opgewarmd door
aard en zon deden
wij de octavensprong
van stamgefluister
naar kroonlucht luister
daar waar
wolken wit de lucht
verveelden zorgde
blauw dat de song haar
liefde eerlijk verdeelde
Een blond karakter
op perrons of bij
evenementen
en belangrijke
samenkomsten
waren er altijd
velen te duiden
aan de alom
zeer bekende
genealogische
roots in hun naam
door een vriendelijke
zwaai van arm en
hand en de eigen
draai met groet
voelde alles al goed
lokaal waren jullie
in de meerderheid
als groep staken jullie
zeer herkenbaar boven
alles en iedereen uit
een blond karakter
en een opmerkelijke
hoofd houding de hang
naar zelfstandigheid
met een ongeremde wil
ja dat is wat duizenden
jaren salland heeft
opgeleverd in een
door natuur en omgeving
beschermde leefwereld
Een druggeralenteerde lach
aan de roze
wolk waren
rechte lijnen vreemd
een lach klaterde
al snel zijn
vrolijke druppels
in de kringloop
van de natuur
nog geen spoor
van rechthoek
blok of andere stop
pas later na jaren
verfijnen is de
creativiteit op
dan swingt stampt en
springt de goegemeente
in de toegewezen
evenementen
een weinig
verheffend
bewegingsbeeld
van hersenloos op
en neer met alleen
opgepepte kracht
wegdraaiende ogen
en een inhoudsloze
druggerelateerde lach
achtergelaten
visitekaarten zijn
tekens aan de wand
dat de schepping zijn
finaliteit heeft
onthand door nu al
te breken uit en
met de harmonisch
ronde band
Frele schouders
ik zag je
gezicht in tal
van vragen
de antwoorden
wetend wist ik
hoeveel jouw
frêle schouders
moesten dragen
toch liep je
verend met
ingehouden spirit
de borst vooruit
het neusje geheven
jouw verschijning
bruist van leven
en vitaliteit
toch had ook jij
je schaduwkant
waarbij jouw silhouet
in grijs gehuld
de kleurloosheid
van bestaan met
warme tranen
wordt gebruld
voor jouw pijn
en verdriet is er een
gedeelde warme arm
in omhelzing met lieve
woorden samen naar
een nieuw perspectief
want ook wij hebben
elkaar eindeloos lief
De voormalige rookkamer
talloze handen
hebben de leuningen
van de stoelen uit
de voormalige
rookkamer gepolitoerd
ondanks de grote
schoonmaakbeurten
hing de walm uit vele
decennia roken nog
altijd in het meubilair
in het kraken van
de stoelen was nog
het verdwaalde hoesten
uit vroeger tijden
herkenbaar te horen
nog ruisen de
gordijnen groeten
hun onverstaanbare
wensen aan mensen
die zij al jaren kennen
de kleine scenes
bestaan niet meer
hun toneelvloer is
gesloopt uit het
tehuis van weleer
de gebouwkarkassen
staan er nog in gebruik
bij andere groepen
maar zij die hulp behoeven
moeten weer gaan zoeken
Ruizelde zijn kroon
ik zag hoe
jij steeds op
een bijzondere
wijze contact
maakte met de
wereld om je heen
raakte in de
verte de kleur
van een bloem
die open was
gegaan toen
jij in beeld kwam
streek met je
hand langs de bast
van een boom
fluisterde onhoorbaar
fijne dag lieve oom
hij ruizelde zijn kroon
je struikelde bijna
over een steen
die zich in jaren
omhoog had gewerkt
toen als dank een schop
kreeg naar de kant
Voorbij de vloed
ik voelde
in je warme
hand dromen
zachtjes ontwaken
uit het slapen
hoorde je lach
zag de rode
hartjes die je
in de branding
had gestrooid
om ons pad
aan te geven
we sprongen
over kleine
krullende golfjes
probeerden het wit
van de authentieke
kuifjes niet te raken
we zijn als goden
herrezen uit
het schepping bad
voorbij de vloed lag
het warme zand als
handdoek van het strand
Drempelvrees
je talmde
tussen de
lange halmen
haver die rondom
het kapelleke stonden
er was wat
drempelvrees
waar licht
door duister
naar binnen keek
de deur kraakte
al jaren hetzelfde
lied het interieur
wekte geen
verbazing meer
alleen de kaarsjes
brandden niet gedoofd
door onverwachte
vlagen de zijramen
schemerden vaag
geruststellend
zong de wind zijn
vertrouwde lied dat
lang geleden door jou
verzonnen moet zijn
toen jij dacht
maria te zien
met het kind die
jij beiden mystiek
in jouw armen sloot
Jouw voeten pad
lichtvoetig
dansten sterren
in het gras waar
jij de dauw
betreden had
donker rolde jij
duister langzaam
voor je uit
maar de sterren
bleven hun lichtend
pad stralen met
zicht op vooruit
jij kende de
stille geheimen
van de nacht en
hun natuurlijke
elementen die
zich altijd anders
zullen voordoen
dan verwacht
in overgave ging
jij je gedragen
naar wat er
gevraagd werd
daarbij bleek
dat dag en nacht
niet alleen elkaars
tegenpolen zijn
maar dat zij dezelfde
verbindingen aangaan
zoals alle clusters in
elk omniversum
ook ik raakte
verstrikt in het
ongekende
machten spel van
jouw voeten pad
dat lichte liefde
gaf in een heelal
dat eeuwig was
Als beloning
jij groette
en lachte
naar de
bomen
die jij
bij het
tegenkomen
wist te
verleiden
tot het
spreiden
van hun
vele takken
zodat het
blad de
warmte van
zomerzon kon
begeleiden
om wat later
in het jaar
ruimte te
gaan geven
aan een
vruchtbaar
leven van
duizenden
insecten op
de mooiste
bloemen
met als
beloning
de heerlijkste
honing voor
de koningin
bij het starten
van nieuw begin