Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Enclaves van rust
ik zag
je leven
in enclaves
van rust
die in noodzaak
geboren waren
uit een snelle
noodzakelijke
bevalling
wereld had
een hogere
gebeurtenis-
frequentie ingezet
en de vereiste
meegaandheid
kostte energie
zo achterblijven
kon helemaal niet
gelukkig
ontbrak het
jou niet aan
overzicht en
op de lange
termijn bleek jij
met vooruitziende
blik een geboren
genie te zijn
geen paniekerig
ad hoc maar wel
resoluut de
wegen uitstippelen
die jij in de
planning al
op de voorhand
en met succes
had gelopen
Intonatie
ik heb je
lange vingers
vaak met letters
zien spelen in
passen en meten
om de inhoud
de juiste vorm
te geven
je peinsde met
de blik in de verte
of daar misschien
de oplossing stond
geschreven en
na enig gefronst
viel heel voorzichtig
een ei uit het dons
jij ging voor
schoonheid en
intonatie waarbij
linguïstische
verstrengeling en
cohesie een aangenaam
beeld gaf aan de
gepresenteerde tekst
Kunst intrigerend
je eerste
penseelstreken
waren voorzichtige
vegen met
lichte kleuren in
een verkenning
van nog onzichtbare
wegen op het doek
je kwam alles
tegen en toch ging
jouw affiniteit naar
stillevens in
schoonheid uit
die jij in de natuur
ontdekte en met
liefde observeerde
je koos feilloos
die composities
waarin jij jouw idee
optimaal gestalte
kon geven met het
magisch touche dat
kunst intrigerend
opviel en kijkers bond
Een terugtredende tijd
caleidoscopisch
kwamen de verhalen
en herinneringen
namen elkaar mee als
golven in de branding
van de zee
krulden emoties
sloegen wit om
in het schuim van
succes wij waren
meteen weer
helemaal bij de les
in het doorleven
wisten wij elkaar
alle ruimte en
support te geven
voor de inkleuring van
stemming en moment
wat resulteerde in
een datering die dichtbij
de nog zo levendige
waarheid van ogen en
stem kwam uit de
toenmalige archivering
in een terugtredende
tijd heeft de werkelijkheid
de blauwdrukken van
toen open en beleef baar
gemaakt met magie
en mystiek in essenties
Het goud
het waren
witte wolken
die jij het
goud aan de
randen schuurde
in jouw poging
lente vroegtijdig
te laten beginnen
eenvoud was
het mozaïek
waarmee de
plantsoenen
werden opgesierd
en dan nog in een
veelvoud van
herhaling
in kleurpaletten
bleef ook variatie
het ondergeschoven
kind in blauw
groen en geel
in hun strijd
wie er het eerst
bij de hemel was
Golvend samengaan
neem me mee
naar de ruimte
van de zee en
hun zilte luchten
waarin wind en
water in golvend
samengaan hun
bestaan uitrollen
jouw helder
verenwit
geeft een
schitterend
tegenlicht als
jij scheert over
opspattend schuim
en ik verborgen zit
wij raken aan
water en duinenrand
waar stukjes strand
met riet en groene
helm zijn beplant
in een helaas niet
natuurlijk rechttoe
rechtaan verband
de echte vrijheid
proeven wij samen
als wij al buitelend
in het oranje rood
teruggaan naar de
nacht en wachten tot het
krieken van het eerste
licht de zon verwacht
In vreemde ogen
ik ben
verdwaald
in vreemde ogen
ze kijken me aan
met sprekende
blik alsof ik jou
iets hebt gedaan
vergat
weg te kijken
en verder te
gaan waarmee
ik bezig was maar
deze kijkers dwingen
eisend contact
dat niemand nog
ooit heeft gehad
ik kan dat niet
heb dat nooit
geleerd met
iemand praten
zij heeft mij nodig
eindelijk is mijn
wereld opengegaan
weet ik van het
menselijk bestaan
leer communiceren
gaat het fout dan
opnieuw proberen
Een beladen hemel
er zaten gaten
in de lucht die
in vrolijke vlucht
lente vierden
met een eindelijk
ontklede zon die
in de lichtste tinten
begon aan het
mooiste seizoen
waarin de nieuwe
kleuren zich nog
moeten meten
met het laatste
hagelwit en sneeuw
waar het prille
groen als ondertapijt
prijkt voor de vroege
voorjaarsbloem
ik heb jouw signalen
ontvangen uit een
heerlijk gesprek dat
gesoigneerd werd
door vroege zon
en zomerwarmte
met lieve vogelgeluiden
vol scheppingsdrift
uit een beladen hemel
Fatalisme
zacht speelde
lucht met
de laatste vlucht
witte wolken
raasde schaduw
in contrast met
grote snelheid
langs de aarde
zonder te
vertragen
alleen door
donker te dragen
mensen waren niet
bang hadden door
fatalisme al een
hang naar destructie
er was al teveel
gebeurd dat
onverklaarbaar
was gebleken
nog nooit hadden
zij zo betrokken
naar hun eigen
ondergang gekeken
Gouden morgenstond
zacht is
je ontwaken
vingers zijn al
bezig stukjes
van de dag
te maken
nog heeft tijd
niet dringend
op de deur
geklopt want
alle duister is
nog niet verstopt
waar licht al
jouw contouren
schuint vallen
kleuren op hun
plaats en praat de
klok wat luider
je kunt niet
meer verdwijnen
weg van de realiteit
die uit je handen komt
in deze schitterend
gouden morgenstond
Een lach die de hemel zag
zij wist niet
van die andere
ogen hun kijken
en haar mogen
de acceptatie en
het tikje jaloezie
zij zo lang
licht en blond
een echte griet
zij dacht niet
op te vallen
tussen duizenden
maar ieder met
gevoel voor warmte
herkende haar
zij twinkelde
meteen blik vol
lieve sympathie
haar lach heeft
allen voor haar
ingenomen met
het erbij horen
deel uitmaken
van de groep die
niemand ooit heeft
buitengesloten in een
lach die de hemel zag
Intrinsieke schoonheid
je keek
me aan en
ik stond perplex
naar jou te
staren proberen
te begrijpen
hoe regelmaat
zoiets beeldschoons
zo fraai kan belijnen
op de
achtergrond
speelde magie
met licht en donker
tekende mystiek
de stippellijnen
tussen waan en
werkelijkheid van
ziel en realiteit
haar vluchtige
lichtvoetigheid was
een verademing
om te zien tussen
de structureel zware
gang van passanten die
ruimte maakten omdat
zij eerbied hadden voor
intrinsieke schoonheid
ook door kleurige
gelaagdheden die
hun emoties in
contrasten versterkten
naar een uitgebalanceerde
manier van verfijnd
bewegen zonder
de exact afgemeten
tred van dressuur
Identiteit
jij bent
een hype
die het scherm
vult met een
ongekende
sensuele spirit
waarbij
erotiserende
muziek de
bedding is
waarin het
weerloze publiek
zich laveloos
laat meanderen
tot costa's
hun snelheid
opzwepend
verhogen
naar een
orgastisch
hoogtepunt
van volledige
overgave en
de komende
clash down
elkaar
ontmoetend
in een totaal
verlies van
eigen identiteit
Vlottende creativiteit
ik wist
dat jij goud
had aangeboord
een fantastische
hoeveelheid pure
liefde en energie
alleen al jouw
aanwezigheid deed
alle ellende teniet
nog voelde ieder
de spanning in
afwachting van
je komst de eerste
schittering van je
ogen de lach om je
mond voelde zacht
het welbehagen
de tijd vertragen
ik zag jouw vingers
projecten strelen met
vlottende creativiteit
omdat zomaar even
anderen te leren
vraagt geduld en een
juiste graad van vaardigheid
als altijd beloond met
een vriendelijk woord
het schouderklopje
waardering voor de
eigen inbreng die steeds
hoger scoort waar sfeer
en niveau bepalend is
voor de werkende groep
zal de resultante door
intense samenwerking
steeds hoger uitkomen
Totale verbijstering
met een
merkwaardige
klik schuift mijn
werkelijkheid
naar een andere ik
alsof de hologrammen
niet meer passen
of dat de tijd bezig
is het fotografisch
geheugen aan te tasten
wij zijn de straat
opgegaan maar met
geen mens te bekennen
zijn wij naar vreemde
verdiepingen afgedaald
waar ze enkel kunstlicht
kennen in hun wit
fluorescerende gewaden
waar handen oplichten
in woord en gebaren
we lijken voedsel
en zuurstof te ademen
terwijl er op de wanden
een projectie van het
nieuwe buiten te zien is
waarin onze oud aardse
begrippen op begrijpelijke
wijze zijn getransformeerd
naar universele locaties
die wij ons soepel eigenen
maar het discontinue
geeft onzekerheden en
angst die het handelen
verlamt mensen zoeken
bij elkaar de blik die
leidt en begrijpen uitstraalt
die ons met charisma
uit de put van chaos
vernieling en inertie naar
totale verbijstering haalt
Zacht kubisme
in het
zacht kubisme
waaraan jij lijdt
ben je de ronde
lijnen kwijt
rechtlijnig lijkt
het leven zich
te stapelen
van groot
naar klein in de
wisselende schijn
van licht en schaduw
waarin koorts
fluctueert die
gerelateerd is aan
inhoud en grote
in strakkere
elementen huizen
de gevoeligheden
waarbij hoofdlijnen
zorgen voor de
logistiek van het
dagelijks bestaan
en onderhoud
soms vouw jij
open waarbij alle
vlakken kleuren
in de emotie
die jij hebt die
jij bent en
waarmee alle
rondingen bloeien
In arrogantie
ik heb
grijze plukjes
uit de lucht
gehaald
het sombere
uit wolken die
regen en donkerte
bevolkten
er kwamen
spikkels blauw
en licht die door
zon werden gewit
tot een briljant
schitterend firmament
dat mijn geest
als klankbord kent
wij sprankelend
van energie
oplaadbaar tot
een gaaf lief genie
nooit zal aarde ons
universum verlaten
maar in de nieuwe
blauwdrukken
zitten voor de mens
geen gaten die plaatsen
waren in arrogantie
te hoog gegrepen
Laat elegantie leven
Laat elegantie leven
je bewegen
laat subtiel
elegantie leven
in het licht
dansante dat
gras en planten
doet wiegen
op een warme
zomerse wind
in voorzichtig
raken lijken
vonkjes te
ontwaken die
overspringend
hun energie
ontladen om de
aantrekkingskracht
intenser te maken
er zijn natuurlijk
meer paren die
scharen om
jouw lach te
onderscheppen
in momenten van
voorbijgaand
tijdloos ontmoeten in
de schoonheid van dans
De hemelse geest
bruin scherpte
je profiel tegen
de diepblauwe lucht
je genoot van de vlucht
die jij de tijd
hier zag maken
voelde stenen
hoorde de specie
hun voeggeluid maken
waar schoonheid
door mensenhanden
werd geschapen
in grootse gebouwen
waar kosten noch
moeite werden gespaard
en de ultieme balans
van hemels presteren
ruim werd gehaald
weer vlogen zwarte
vogels naar de toppen
van nabij gelegen
bomen werd de
natuur in onheilspellend
doodse stilte gehuld
een magere hond
huilde toen hij alleen
op het grote plein stond
waar stenen braken
bogen uit hun beeldschone
spanning raakten
zo kraakte de tijd
in luttele seconden
zijn scheppers en ultieme
schoonheid wat overbleef
verdampte in stof
naar de hemelse geest
Anoniem stationnetje
samen zijn
wij even
weggeweest
naar een feest
zonder wereld
alles hebben
wij losgelaten
geen agenda
of afspraken
richtingloos
hebben wij
zonder kaartje
de trein gepakt
hij stond voor
ons op wacht
vertrok meteen
na de fluit
reed snel het
anoniem
stationnetje uit
nog tikken de
wielen hun
maatschappelijk
verbonden cadans
de rode draad
gleed door
onze handen naar
een griezelig stil
rangeerterrein
tot onze gillen
schrokken van
het zwart van
de nacht die
koud en donker
op ons had gewacht