Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Oogt donker
nog heeft
de lente zich
niet vertild aan
de winterse kou
wel rustig aan
de snijdende
noordooster
af en toe gestild
het tikje
opwarming
heeft ons allen
juist heel goed
gedaan alleen
regen en buien
uit sombere dikke
grijze luchten
hebben licht
en vrolijkheid
niet gespaard
nog is het natte
niet opgedroogd
oogt donker
nog veel te vroeg
voor het avondrood
Verleden tijd
het verleden
heeft meer te
zeggen dan
over tijd alleen
het beslaat
een periode
waarin alles
leefde naar
de voltooid
verleden tijd
in een bestaan
met specifieke
zaken zoals
kleding geur
spraak om
deze leef
maatschappij
terug krijgen en
te proeven hoe
de essenties
van leven in
die emoties
weer opnieuw
gevoeld en
ervaren worden
zoals gezelligheid
geborgenheid en
naastenliefde die
vrijwel verloren
zijn gegaan
Eeuwig bestaan
nog zag ik
hen aards
maar ik voelde
al hoe meerdere
dimensies hun
geestelijk uitdijen
zichtbaar maakten
in vorm en omgeving
een tintelend
fluïdum gestalte
bleek communicatie
de snelheid en eenvoud
van telepathische
overbrenging machtig
te zijn op menselijk
en alle leefniveaus
zoals de natuur en
alle vormen van
bestaan die de
schepping vanuit
zijn geheel ons in
delen presenteert
ook de ontvangst
was geen schrikken
maar een warme
inschikkelijke opvang
voorbeschikt en
meteen organisch
geplaatst in het grote geheel
waarvan de geborgenheid
voelbaar was in het
nu eeuwig bestaan
Een stukje schepping
ik heb mijn lach
nooit weggedaan
hij straalt de
gunfactor in
mijn leven
bundelt
onverwachte
energieën en
raakt harten
in verbondenheid
het is een
stukje schepping
waarbij alles in
een keer tegelijk
aangeboden wordt
de een heeft er
meer van dan
de ander heeft dus
dichterbij de
uitdeler gestaan
en juist de
mensen die dat
even nodig hebben
zien zo iemand
altijd dichtbij staan
Jij was het atelier
de eerste keer
dat ik je zag
was ik overdonderd
door alles wat jij
had en meebracht
jij was het atelier
met overal nissen
en donker hoekjes
waarin tal van
kleuren woonden
met ezels aan de kant
die verftaal spraken
stammend nog
uit de tijd van de
toren van babel waar
ieder alles kon zeggen
hier werd pittig
gecommuniceerd in
elkaar op weg helpen
samen iets van de
grond krijgen met
gelijkwaardige
inspanning omdat jij
het atelier hier was
waar geluk aan de
basis van kunst ligt als
in het oog springende
nouveautés gelukstreffers
creatief begenadigde
penseelstreken die de ziel
diep treffend inspireren
tot kunst met grote K
Schaduw
ik heb me
zolang als
ik leef altijd
veilig gevoeld
als mijn schaduw
maar bij mij bleef
omdat hij aardig
op mij leek
ook al waren
de proporties
door lichtval
en spiegeling
niet altijd mijn
werkelijkheid
toch kijk ik nu
wat vaker om
als ik het
snel doe dan
lacht hij erom
tenminste dat
zie ik of denk
ik te zien het
blijft af en toe
verwarrend
jij hebt in
die periode
het grijze
gekleurd
met warm
en creatief
pigment in
gevoelige streken
ook accenten
en contrasten
neergezet die
mijn schaduw de
balans verschaften
die ik in deze
wereld hard
nodig heb gehad
Het grijze
ik heb het
grijze opgezocht
om mijn kleurloos
leven wat meer
inhoud te geven
me opengesteld
voor alle sferen
en stemmingen
om andere tracés
te proberen
tussen wit en
zwart kende ik
de contrasten
in grijs voelde
het wat onzijdig
zonder richting
en houvast gleed
ik weg in naamloos
zonder evenbeeld
ik bleek te week
en verdronk in
geen bestaan wilde
wel maar kon niet
loskomen uit de dromen
die ik nog had te gaan
Hun witte banan
ze strakten
hun witte banen
met vleugels
en motoren
pas later kwamen
gedachten en
spanningen erbij
als uitlaat van
hun geestelijke
activiteiten in
krullende wolkjes
nog lang in het
zog van hun vaart
tot zij verwaaiden
uiteen geblazen
door de maalstroom
van wind op grote
hoogte die langs de
aluminium huid hun
vertaalde woorden naar
alle windstreken zond
Scheppingscement
ik heb
eindelijk
mijn nieuw
bereide
pigmenten
aangebroken
waarvoor jij
als liefde model
hebt gestaan
waarbij het
zacht verlichtend
rode zelfs in
het donker niet
uit zal gaan
net als opwinding
en verwarming
stimulerend aan
zullen blijven
toch zal in eerste
opzet het geel en
groen van hoop
en natuur domineren
naast het blauw
licht contrasterend
ook een nieuwe kleur
zal de aarde uit zijn
genenvoorraad
als uiterst
vitaal aandacht
trekkend pigment
produceren in
warm en verbindend
scheppingscement
uit een toonsoort die
geboren is in het
lijden door de apocalyps
Leven en laten leven
wij hebben
god zij dank
nog allemaal
een eigen
stukje wereld
waar wij
onze geest als
hoeder houden
over zaken die
ons leven privé
aangaan en die
niet zomaar
toegankelijk zijn
voor anderen
omdat ieder een
eigen instelling heeft
die afgeschermd kan
en mag worden
naast een bewust
deel aan te gaan
met anderen in zoveel
vormen als dat er
mensen zijn waarbij
het belang van
respect voor
en vertrouwen in
bij grote aantallen
en speciale groepen
uitermate omvangrijk is
omdat er net zoveel
soorten eerlijkheid zijn
als dat er mensen leven
voor respect en
vertrouwen gelden
dezelfde basisprincipes
waarbij leven en laten
leven voor de
minste wrijvingen zorgt
en maatschappelijke
souplesse geeft
Basisvoertaal
wij droegen
de lach aan
elkaar op
stapten met
plezier in het
warme bad
vol koesterende
aandacht
waarbij
elkaar raken
een open vraag
is om reactie
te krijgen
terugkijkend op
de stimulerende
samenkomst
zijn wij uit
de egotripping
gestapt die
corona beheerste
en weer over
naar de echte
fysiek rakende
contacten
het was of
ineens de angst
voor het verbod
en het not done
was opgeheven
elkaar raken is de
basisvoertaal als
behoefte na corona
Het zwaard van damocles
ik zag
je ogen
langzaam
opengaan
nerveus
knipperend
ik keek je
hoopvol aan
maar uit jouw
licht ontwijken
kon ik begrijpen
wat de uitslag
al met jou
heeft gedaan
in angst en
onzekerheden
ik heb ze
in de lijnen
van je gezicht
al gelezen
we hadden
samen nog
gebeden al is
dat lang geleden
onzekerheid bleef
als het zwaard
van damocles
boven ons hangen
caleidoscopisch
liet jij data zien
waarop wij hoopten
te triomferen
in alles proberen
gaan wij het tij keren
zonder lijdzaam
af te wachten
positief is onze
inzet en met alle
krachten is er mogelijk
uitstel te verwachten
Niet stoffelijke zielen
strak dreven
de wolken
hoog langs
ontdaan van
hun last
zelfs de kleuren
waren even
te gast in
het nog
donkere kielzog
zij contracteerden
de immense leegte
die het onbenoemd
grote universum
had te vergeven
mijn kijken
kon niet verder
reiken dan wat
lichtende sterren
voorbij de planeten
hun plaats
en benoeming
ben ik vergeten
in de nabijheid van
het absolute nulpunt
in onmetelijke ruimte
kunnen ontelbare
niet stoffelijke zielen
getuigen van het
eeuwigdurend bestaan
nog klein maar
waar ik mijn leven
deelde zal ik ooit
deel worden van het
grote hemelse geheel
Het sterven van kleuren
we avonden
stilte in het
sterven van
de kleuren
in het licht
nog helder in
de verste verte
maar vervloeiend
en niet meer
direct gericht
onder deze
hemel zullen wij
virtueel samen
komen om dromen
te laten uit komen
want wij gaan
komende dagen
kleuren met accenten
van ontmoeten en
verrassingen die niet
geënt zijn op samen
maar op het gemis
van liefde door jouw
afwezigheid dat altijd
in avondkleuren
wordt geweven
en dat sterker zal zijn
als dat wij van te voren
hebben ingeschat
of ooit geweten
Woorden
ik hoor
steeds meer
woorden
zichzelf roepen
omdat zij
verdwaald zijn
bang om snel
vergeten
te worden
in zinnen die
niet duidelijk
maken waarvoor
zij feitelijk staan
wat zij betekenen
of ooit
door ouderen
hun bargoens
hebben gekregen
waar het echte
woord is gebleven
weet niemand meer
De sleet
als gedachten
klaar zijn met
dollen en
uit gelachen
van hun plezier
en grollen komt
er eindelijk rust
in het brein
geen activiteiten
maar naar een
lager energetisch
platform en kan de
chaos van de dag
een paar plaatsen
opschuiven in de
opslagorde van de dag
in de zachte mist
van herinnering wordt
ik wist morgen weer
weten er is zo niets
vergeten maar alles
heeft direct binding
of verbinding gemaakt
met al wat van belang is
pas als de sleet komt
en vergeten ons extra
doet omkijken gaat
herinnering aan emotie
gekoppeld worden is
beter oproepbaar en
paraat in tijden dat het
moet en echt nodig is
Zonder dood en tijdgevoel
midden in een
licht verhaal
wordt het mij
zwaar te moede
verander ik in een
met droefheid
belast persoon
voelde het gaan
tot in de extensies
van mijn lijf en
aards bestaan
waar alles om mij
heen tot grijze
steen verworden is
de transsubstantiatie
was algemeen dat
kon ik met eigen ogen
uitstekend waarnemen
mijn verhaal stokt
gaat automatisch over
in natuur vol groene tinten
het ruizelen van bladeren
in de bomenschaduw
van een parkachtig gebied
waar wind en hoogte
duizelen en vogels de
bladmuziek fluiten van
passerende seizoenen
in het overgangsgebied
kan ik wat transfiguraties
waarnemen van stukjes
huis bijgebouwen en het
wegenplan naar horizon
in een agrarische lay-out
rond twee kerken gebouwd
het is allemaal bij
de leefomgeving van ons
bestaan begonnen het
ronde zonder segmentatie
die zo kenmerkend was
voor de oude wereld
van voorheen
niets en niemand is
meer alleen alles is
in fysieke overgang
bij nadering naar
samen in vorm en kleur
in keuze van leven zonder
dood en enig tijdgevoel
Waar ben ik nou
gekleed in
lange banen
wit en blauw
zweven zij
de zalen in
en uit met een
warme blik
voor ieder
de hand
een opbeurend
woord en een
verfrissende drank
vleugje liefde en
betrokkenheid
het is geen
verplegen meer
maar samen weer
op weg gaan
door genezen
in actief herstel
en liefst vandaag
we zijn te lang
stil blijven staan
bij rust in de
verpleging en die
inertie verdwijnt
door activiteit en
stimulerend bewegen
in deelname aan
het groepsproces
waarvan de activiteit
van het geheel de
basis is om ieder van
energie te voorzien die
zo leven herstellend wordt
Het orkest op de fles
ik hoorde ze
al in de verte
gedragen door
een vlaagje wind
twee verdwaalde
noten uit het
grote orkest
van daarginds
zij zijn
plotseling
het hoekie
omgewaaid
hebben jan
en alleman
verlaten niemand
had het in de gaten
rustig doorgestapt
zakten ook de
andere tonen door tot
een bocht in de weg
de valse tonen
zijn gestemd ze
moesten klankzuiver
nog het laatste end
of de noten nu
nog leven is altijd
geheim gebleven het
orkest is op de fles gegaan
De maat genomen
wolken klonterden
waar zij vroeger
statig dreven
voorbij verre
luchten zonder
ooit bevuild te zijn
zij bonkten
hun onlusten in
ronkende donders
en schichtten valse
bliksems met
gevaarlijke kleuren
uit de aarde
kroop angst als
mens verterend
ongenoegen
uit het diepst van
stinkende riolen
in een wereld
die zijn balans
verloren heeft
van de natuur
geen enkele
weet meer heeft
omdat chaos
ons de maat
heeft genomen
wij van hoop en
liefde alleen nog
in de verte dromen