Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Lieve lust
de antioxidanten
dansen deze dagen
lieve lust
zij zijn
door zomers weelde
uitgebreid gekust
maar kleuren
bekoren zowel
mens als vlieg
geuren maken
van het insect
een fruitige dief
toch kunnen wij
best samen leven
ons is overvloed gegeven
Kracht en macht
onmiskenbaar is
de kracht en macht
waarmee wij
levenslang strijden
die ons naar
beneden trekken
en op latere leeftijd
vaak doen lijden
wij denken te
ontsnappen in bewegen
het neerwaartse gaat snel
omhoog gaan is veel geven
toch groeien wij
naar boven omdat de zon
met al haar warmte en licht
ons in een hemel doet geloven
Waar tijd de zeilen slijt
nog kan ik ze
in beeld en kleuren vangen
de windjammers en tall ships van voorheen
waar tijd de zeilen slijt
en windhandel vooruitgang brengt
voor kooplui land en continent
ook vogels broedend op het oude akkerland
oppers met gedroogde tarwe in het
zonne-uur bij de scheefgezakte hooibergschuur
waar ploegen wolken stof doen waaien
achter twee robuuste zeeuwse paarden
onvermoeibaar stappend in het rechte spoor
nog zijn ze er de verstilde vergezichten
maar in hun lijsten krijsen al toeristen
die kaalslag is door niemand te betwisten
De stilte van mijn thuis
in ieder woord
spoort mijn trein
naar verre oorden
ongehinderd door
station en rails reizen
geest en associaties mee
passeer steden en culturen
zigzag landen en verpoos
op tal van mooie stranden
voel de mantra's van op weg
waarbij tijd gebeden zegt
die met spoorstaven zijn gelegd
pas als de woordenvloed
is opgedroogd rangeer ik uit
rust in de stilte van mijn thuis
Met paarse streken
ik heb het bos
achter me gelaten
nog groenen drogende
bomen of ik terug wil komen
leg net de laatste hand
aan de bosrand in zijn
overgang naar hei met
herten spiedend op een rij
oplichtend wit
met paarse streken
geven lucht zijn horizon in
weidsheid en vrij perspectief
ik zoek het zand
de kaalheid van de droogte
waar de scheve den nog
kan verpozen tot het end
hier strijdt op het scherp
van de snede het bestaan
door schildershanden weergegeven
de keuze tussen leven en weer gaan
Herinneringen in zwart wit
ik had de luiken van
mijn comfortzone gesloten
verstoken van buiten hield ik
herinneringen in zwart wit tegen
het steeds donker wordend licht
hagen en struiken
groeiden woekerend dicht
in hun wanhopig zoeken
naar de laatste streepjes zon
herfstte het groen in schaduw alom
ik weet van buigen en barsten
heb mij eindelijk vermand
ben uit mijn zone getreden om
het heden weer onder ogen te komen
verschoond van perspectiefloze dromen
In nirwanablauw
heb mijn mozaïek gelegd
in de kleuren van het leven
nog zit ik met een handvol glas
waaruit liefde en verlangen lacht
nog eenmaal het ultieme rood
als ster die oplicht aan het firmament
zijn staart uiteenspattend
in het mooiste buitenaards pigment
oprijzend uit het prille groen
dat seizoenenslang als
donker loof in warme zomers
koelte brengt en rust belooft
de laatste stukjes worden al
geslepen en gebrand voor mijn
komend avontuur in nirwanablauw
eeuwig leven na het laatste uur
Het almachtige ik
ik zag
helderheid
uit kleur verdwijnen
het voelde alsof
zon niet meer
uitbundig kon schijnen
het vrolijke speelse
flonkerde incidenteel
grijs overheerste geheel
ondanks de warmte
werd het kouder en killer
door donkerder licht
in relaties
domineerde niet samen
maar alleen het almachtige ik
nog opent wit
maar zwart produceert
enkel schaduw van licht
Vertaald in de tijd
ik heb naar historische
bouwwerken gekeken
hun architectuur
met elkaar vergeleken
vertaald in de tijd
hebben zij allen de
geschiedenis van bestaan
en leven weergegeven
imponerend zijn
de beelden van
heerser en zijn hof
centraal geconstrueerd
maar juist de
anonieme werkers
hebben in het geheim
hun eigenheid geëtaleerd
wat zij laten zien
in sculptuur en
grappig detail duidt
de tijdgeest wonderwel
de historie krijgt
zo menselijke kanten
van onbekende klanten in
het relativeren van hovaardij
Het vrouwelijk rond
in haakse hoeken
steekt het leven
altijd scherp af
zij hebben nooit
mijn voorkeur gehad
ik rond zaken
liever met een
harmoniemodel
waarbij we stekels
niet meer tolereren
de cirkel laat ik
dan ook prevaleren
in zijn eeuwig gaan
begin en einde
sluiten naadloos aan
rechte lijnen
zullen ooit verdwijnen
het vrouwelijk rond
heeft al bewezen zonder
stukjes recht te kunnen leven
Mijn alfabet
ik heb
stenen
gevormd tot
mijn alfabet
schik ze
tot woorden
in zinnen van
universeel gebed
kleur strofen
met emotie
voeg witregels toe
in perspectief
licht en
schaduw
zijn in te passen
als contrasten
mijn werkelijkheid
kent vele talen
lezen en schrijven
openen alle verhalen
want tijd heeft
de stenen gespaard
hun geheimen zijn
voor altijd bewaard
Mijn dromen bij de hand
ik breek er
even tussenuit
ga alle gewoontes vergeten
vooral het dwingend geweten
een ver en zonnig land
mijn dromen bij de hand
sprookjesachtig etaleren zij hun
mogelijkheden de keuze is aan mij
maar ik wik en weeg
kan niet tot daden komen
consequenties vormen onderstromen
die mij voeren naar de werkelijkheid
ik wil drukte en geen rust
toch voel ik mij volledig uitgeblust
in een beginnende burned out
aan een gloeiend hete kust
heb de deuren dichtgedaan
alle airco's aan en in de stilte
van dat monotoon geluid heb ik
eindelijk mijn frustraties uitgehuild
We leven op de aarde
we leven op de aarde
velen worden oud
maar ook jongeren
gaan vroeg heen
dan is er veel verdriet
ja, de dood is
nog altijd een vijand
vaak is ze welkom
als er teveel wordt geleden
het leven is waard om te leven
kostbaar is het als er weer
een nieuw leven wordt geboren
dan is er vaak veel vreugde
ja, het leven is een wonder
zomaar aan ons gegeven.
Het afval en rommelgeluid
zacht fluistert de wind
langs deuren en ramen
speelt op straat en jaagt
blikjes en flesjes voor zich uit
het afval en rommelgeluid
een niet te negeren
refrein in de muziek
van een plein in de stad
waar muren vermoeid
elkaar steunen en
kreunen bij iedere vlaag
hoe overleef ik vandaag
nog spreken hun stenen
koestert een hand de in
eeuwen afgesleten rand waar
velen het hoekje zijn omgegaan
kijk ze maar aan
zij kennen het leven dat
generaties is gegeven waarvan
de naam in steen is blijven staan
Het beleven
er was altijd
die glazen wand
de andere kant
van leven
je kon het
voelen bruisen
zag de intense
emoties huizen
maar het beleven
werd niet meegegeven
zij spiegelden naar jou
hun zakelijke kou
er was geen drempel
om te overschrijden
hen mijden is
realiteit geweest
generaties zijn gegaan
het glas is nu verdwenen
er is een naast elkaar bestaan
waarin begrip nooit is verschenen
Dicht bij mezelf
ik heb
in mijn leven nooit
echte vleugels gekregen
wilde het aardse
ontstijgen om elders
dicht bij mezelf te blijven
ver weg van de
heersende meerderheid
met hun democratisch gelijk
toch ben ik ontkomen
aan hun dwingende macht
met mijn geesteskracht
waarin ik leef en lach
in de vrijheid van mijn
zelfgekozen dromen
geketend in bestaan
trek ik toch ieder vrij moment
mijn virtuele vleugels aan
De laatste dromen
de golven zijn verdwenen
het water spiegelglad
doorzichtig tot de bodem
die in vroeger tijden
nooit echt aanwezig was
de wind is
langzaam afgenomen
in het eerder schuimend
kielzog drijven nog
de laatste dromen
toch ben je
hele dagen bovendeks
en checkt omstandigheden
de toekomst lijkt helaas
steeds meer op het verleden
Intrige en ogenvenijn
de luwte is groot
als je geen haantje
de voorste wilt zijn
ver van intrige
en ogenvenijn
red je het wel
kun jij die
talenten ontvouwen
waarop mensen vertrouwen
zonder onderling
gekissebis weet jij snel
wat er echt aan de hand is
waar anderen krakelen
over handen wapperen
heb jij ze allebei aan bed
en wuift
zonder hak te zetten
in vriendelijk gebaar al klaar
Lucht is goud vandaag
zacht kleurt zon
met leven uit de bron
mijn nog lichte huid
gewoon een plaatsje
op het strand met zee
en golven bij de hand
geen overlast
van een druk terras
maar stilte puur natuur
vanzelfsprekend
wel een schermpje
de wind is nog wat guur
de scene inviteert
tot spelen van het
schelp en waterspel
de stroming snel
het zand wat traag
de lucht is goud vandaag
paradijselijk om zon te eren
totdat mijn schouders prikken
ben vergeten om ze in te smeren
Het stil bewegen
ik heb de verte
nooit goed
in beeld gehad
er was altijd
een horizon
die leven gaf
het stil bewegen
voorkwam
een verder gaan
ik heb ooit op
het punt gestaan
om alles los te laten
zag mezelf slapen
tot ik bewoog
en wist dat dood
geen verte brengt
alleen leven ons een
echte einder schenkt