Zoeken
Zoek een Gedicht of Quote met onze verbeterde zoekmachine!
Resultaten voor je zoekbewerking (maximaal 200)
Nog niet zo groot
Weidebloempje, nog niet zo groot
een enkeling tussen de zaden
laat de regen vallen in je aard
breng het bloeien in leven
tot je groot en krachtig bestaat
en leeft en groeit en voelt
dat alle wortels onder je staan
en je verbaast dat de druppels
door je gronden blijven vloeien
zelfs als je achterover bent gewaaid
Tot op de dag dat je vertrouwen kan
dat de weide jouw bloemen draagt en
dat ‘s morgens het vroege dageraad
de zon doet wederkeren en
haar stralen je doen groeien
Tot je bloeit en lacht en straalt
En alle vlinders op jou rusten
Niet omdat je in de weide staat
Maar jouw groei naar
onthaalde warmte vertaald
Weidebloempje, nog niet zo groot
Laat je de druppels niet ontnemen
laat de regen maar vloeien door je aard
blijf maar staan waar je was geplant
Jij geeft de vrede door aan
de bijen, en vlinders en vogels
Die naar jouw bloemen doen verlangen
Het nemen is een vorm van geven;
Die regen heeft niet zoveel zin
Als jij geen stralen laat ontvangen
Alleenzaam
Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is
Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen
omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders
Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar
ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend
En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn
Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven
En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar
soms moet je ver zoeken
tot je bereikt
wat verrijkt
naar een eeuwig onbezorgd bestaan
Gegrond op aard
Ik ben de waarde
gegrond met beide
voeten op de aarde
Voorheen onverwacht
was ik te hard
van stapel gelopen
en waren de
bladeren, de takken,
en wortels om mijn
been heen gekropen
Ik was bewaard
maar tevens van
de grond ontaard
Misschien vonden
de diepe gronden
voor mij een kans
en bracht dit door
te vallen en weer
op te staan mijn
evenwicht in balans
Nog niet te laat
voor het koers
wat mijn kant op gaat
Ik loop inmiddels
steeds verder rond
op onze aarde
dat intussen
net zo dankbaar
is geworden als
mijn eigenwaarde
Ik ben de nieuwe dag
Dan staar ik uit mijn raam te bedenken,
waar begin ik eigenlijk aan?
De lucht die steeds paarser doet lijken
en wolken die hun zicht verkleinen
Ik zou eigenlijk met hun mee willen gaan.
Ik zou willen verschijnen in de nacht
want donker en onzichtbaar is veilig
en verleidelijk voor wie niet meer kan.
Het licht zou verdwalen en daarbij de hoop
Maar als ik mij aan de nacht zou geven
wie begint er dan de nieuwe dag?
Ik kijk weer uit mijn raam en besef
Door mij begint de start van
hoe ik voel, hoe ik handel, hoe ik denk.
En dat ik gewoon een mens ben
die van de dag,
niet de nacht kan maken.
Ruimte reis
Als men kon reizen naar de maan
en de keuze kregen voor een nieuw bestaan,
Zouden we dan al de pijn vergeten
en samen dansen op al die planeten?
Is er dan tijd voor ruimtetikkertje
Of verstoppertje achter moeder aarde?
Dit om even te kunnen ontsnappen
Om de shit op onze aarde te laten
Hier hebben we ruimte in de ruimte
Om het verleden de tijd gunnen
Want sterren stralen helderder aan de hemel
Als ze weten dat ze vallen kunnen
Neem me mee in je raket als je pijn hebt
Dan pak ik mijn tas en vlieg met je mee
Zodat je altijd iemand naast je hebt staan
Want samen, nooit alleen.
Tijd heelt wonden
hoeveel pijn deed het
om mensen om je heen
te zien groeien en bloeien
maar jij
jij gepauzeerd in de tijd
verliezen was van de strijd?
hoe deed het zeer
om telkens met spoed
met de nacht tegemoet
verlaten te worden
om zo alleen te staan
voor iets wat mij is aangedaan?
hoe kon ik het weten
om te staan waar ik stond
10 meter onder de grond
waar de duisternis
geen licht kan verdragen
maar wel mij kon blijven plagen?
Hoe vaak ga ik nog luisteren
om mezelf te laten weten
dat het leven zoveel meer kan geven
maar dat de tijd
net als bij zovelen
de wonden moet laten helen
De dag
ooit dacht ik aan
om te varen over
de berg en de rots
waar je niet achterom
maar juist de zekerheid
vol aankijkt met trots
en achteraf pas bedenkt
waarom nu opgeven
als het leven deze
dag aan mij schenkt?
PTSS
in een onbevangen moment
word ik meegenomen door
dromen en gedachtes
waardoor de realiteit
niet meer tastbaar
voelt, ruikt of hoort
maar dan kunnen
mijn beelden ongestoord
de kern van het verhaal
opnieuw verbloemen
alsof het lijkt
dat het hier en nu
niet meer bestaat
dat is iets
waarvoor ik
dagen lang waak
Lieve Téé
Lieve Téé,
Klinkt het gek
als ik zeg
dat ik je mis?
Wat zij zei
was zij niet
als je dat nou eens wist...
Toen sloeg jouw
hoofd over op
jouw fantasie
Nooit heeft zij iets
bedoeld met een
slechte intentie
Maar toch heeft jouw
onderbuikgevoel
het gewonnen van de waarheid
Nu ben ik niet alleen
mijn “oom”, maar
ook mijn beste vriend kwijt
Het is misschien
wel beter zo want
je dacht dat ik loog
En je maakte grapjes
dat ik me schoenen niet paste
omdat ik te veel woog
Nog maar te zwijgen
over de geraspte kaas
waar ik te veel van at
Sorry, Téé
maar die opmerkingen van jou
was ik helemaal zat
Dus het is beter zo
dat het zo gelopen is
want anders was er toch wel van gekomen
Ik ben niet iemand
die op zo'n achterlijke manier
over me heen laat lopen
Acht man versus één
Acht man versus één
dat voelde voor mij
eigenlijk heel gemeen
kijken deden ze niet
wat het doet met een mens
als niemand jou als normaal ziet?
ik werd als een gek vergeleken
maar naar mijn verdriet
werd nooit naar omgekeken
21 dagen geïsoleerd was gewoon
ik wou dat iemand mij toen zei
“het was gewoon een droom”
misschien was het wel goed
want als je een gevaar bent
is dit iets wat blijkbaar moet
Toch blijft het bijzonder
dat hun straks vrolijk naar huis gaan
en ik blijf lijden eronder
Let it be
Laat je dromen varen
en neem een enkeling mee
maakt niet uit hoeveel je kiest
ook al zijn het maar twee
Kijk eens naar de wolken
wat kun je daar in zien?
een mooi gebaar van iemand
of een geliefde terug misschien
Hoor eens naar de vogels
en luister naar hun lied
misschien hoor je hun angsten
maar vals zingen doen de vogels niet
Dus zo lang maar blijft ademen
en alles er mag zijn
dan denk je diep van binnen
ik mag er ook zijn.
Lachen
De dagen waarop de ergernis mij door de vingers snijdt
Door de koude guren van het donker gezag
De wrede toekomst die mij werd ingewijd
Maar geen mens die mij terug tegemoet lacht
Op reis
ik voel me tevreden
in mijn eigen wereldje
het past,
het kan,
en het mag
ik zie de wolken
weg varen voor mijn gezicht
het is zo prachtig
dat alles licht
de zon door schemerd
mag ik nog even de tijd
nemen om jou te voelen
om nog even
te zeggen dat
ik je ga missen
Ik ga op reis
naar het onbekende
en neem
al jou liefde
met mij mee
Liever vandaag dan morgen
Wat is de zin van het leven
als het leven toch geen zin heeft
er is niets meer dat ik kan geven
ik wil niet meer dat meisje zijn dat leeft
Mijn grens is bereikt
en geloof me, dat is ver
maar als je goed naar boven kijkt
zie je mij als die dansende ster
Een therapietje hier, een gesprekje daar
heeft helemaal geen nut
Ik ben al lang verdronken
in die eenzame, eindeloze put
Geef me een vaarwel
en maak je geen zorgen
mijn leven gaat stoppen
liever vandaag dan morgen
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
De stemmen
een tik op het raam
een schreeuw op de straat
ik hoor dit in een wereld waar
alleen ik en de stemmen bestaan
“snijd jezelf in duizend stukken”
“pleur jezelf van een brug”
“jij moet dood,
dus ga maar en kom nooit meer terug”
dit gevecht duurt van maanden tot jaren
het is een chaos in mijn hoofd
het zijn niet meer de echte mensen
maar de stemmen die ik geloof
“je bent niet zo leuk als je denkt”
“je bent beter af zonder bestaan”
inmiddels ben ik het wel gewend,
en mogen ze komen en weer gaan.
De sigaret
ik inhaleer
en hallucineer
ik zie mijn pijn
en dat doet zeer
ik zucht
en vlucht
naar een plek
en vind mijn rust
ik blaas uit
kijk vooruit
ik tik af
sigaret brand uit
het as
verbrand mijn karkas
ik wil blijven kijken
maar ik loop vast
Geen woorden
Als je zoveel te zeggen hebt
maar woorden je mond niet verlaten
wil ik alles tegen je zeggen
maar ik kan niet meer praten
Misschien dat ik fluister of schreeuw
alles om te zeggen dat ik je mis
liep ik mijn mond opeens voorbij
en zei ik de woorden voor ik het wist
Ik hou van je en ik luister
de dagen dat ik alleen denk aan jou
is misschien niet het goede woord
voor wat ik willen zeggen zou
Ik bedoel het niet kort af, stom of raar
dat ik verbrijzel over woorden
misschien schrijf ik wel een liedje
maar jij leest geen akkoorden.
Op ieder ander
jouw vieze hand op mijn
stevig lichaam en jouw
vieze woorden op mijn
netvlies doortastbaar
maakt mijn
lichaam niet eigen en
ik smeek naar
liefde maar jouw
vieze handen
maakt mijn lichaam
niet verliefd meer
op ieder ander
Ach, het gaat
waar een wil is, is een weg
zeg ik vastbesloten en abrupt
we leven in deze maatschappij
zo onzeker en corrupt
in een wereld vol oorlog onzekerheid en haat
is het niet meer essentieel
of het met 1 van de zovelen wel oké gaat
maar zo gaat dat met zo veel
wat als morgen niet beloofd is
zouden we dan ophouden?
voor mij is dat nu nodig
ik kan mijn aard niet meer vasthouden
een zwaai een gebaar
voor mij te laat
men hoeft niet meer tegen mij te zeggen
ach, het gaat
Sophie
Sophie, ik weet geen raad meer
wat moet ik nou toch doen
mijn hoofd draait overuren, Sophie
en daar moet ik het maar mee doen
Sophie, ik weet het niet meer
ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd
ze worden van kwaad tot erger
zelfs in me slaap worden ze niet gedoofd
Sophie, ik weet geen raad meer
de herbelevingen killen mij
de nachtmerries worden steeds erger
en nergens voel ik mij weer vrij
Oh, Sophie, ik weet het niet meer
soms denk ik, gooi mij maar vol
maar ik weet dat dat niet de oplossing is
ik voel mij zo alleen op deze aardbol
Sophie, wat moet ik toch nou?
ik weet niet meer wat ik moet doen
dus bij deze, help me alsjeblieft
misschien kan ik het morgen weer anders doen
Nachtmerrie
ik zie ze ik voel ze
het is niet mijn hoofd
het was niet mijn lichaam
die tervegeefs naar verlichting zocht
ik zag het echt
de monster in mijn droom
het was niet mijn gedachte
die mijn herinnering door stroomt
ik weet nog de dagen
waar de vrede de hoofdrol speelde
het is niet meer waar ik aan kan denken
een fijne gedachte in mijn beelden
nu de dagen kort zijn en de nachten lang
en ik mijn hoofd doortast
kan ik niet meer vredig en ontspannen lachen
en bijt de narigheid hardnekkig zich vast
De liefde van de aarde niet
Vergeet me niet in de lente
Waar de dag het schijnt bedriegt
Vergat de rust zijn licht vermogen
En verontlust de laatste die gij schiet
Want door de hemel heen gebroken
En stralen licht haar hart vergiet
Besloot zij onzeker maar toch verkozen
De liefde van de aarde niet
En in gesproken door de velen
Al ver gegroeid tot in het reizenveld
Ben ik versprankeld en ontkomen
Zonder de rust hebben mee geteld
Vergeef me dat de lucht jou nu draagt
Naar het oneindige waar jij voor kiest
Naar de plek die jij niet meer tilde
Maar jou gewoon vooruit blies
De separeer
De psychiater zat voor mij
Ik dacht dit gebeurt mij niet weer
De verpleegkundigen sleepte mij heen
En zat ik opnieuw in de separeer
De dagen duurde weken
En medicatie werd een dwang
Ze spoten medicatie in mijn bil
Toen was weer alleen en nog nooit zo bang
De wanen verdwenen spoedig
En de stemmen werden stil
Dit is dus mijn trauma
En echt iets wat ik nooit meer wil.
De toekomst
Ik leerde, veerde energie uit de
Voeten van mijn lijf
En nou ik schrijf voel ik de spanning
Uit mijn spijt betuigen de woorden
Vandaag maar met de zorgen
Die morgen weer anders naar voren zullen
komen, maar mag ik nog 1 moment
Over wie ik nu eigenlijk ben
Ik weet niet meer waar de dagen
overmorgen naar zullen vragen
Dus laat ik maar de weken
langzaam over mij heen laten breken
En laten we samen weer de toekomst opbouwen
Geschenk
Snel, hoog, vertraag
Ik ben bang voor
ritme dat één
Slag te laag
Valt, knalt of klinkt
Het is mijn hele lijf die
Niet danst noch zingt
maar met mijn ziektebeeld leven
Wat vlug in herstel al bevind
Het leven is een geschenk
Die god ons heeft gegeven
Het leven is een spel
Wees vertraagd of snel en hoog
Voel je kracht
Vecht, huil en blijf
Luister naar je lijf
Die nu danst en zingt
‘T is vlug, meer dan jaren terug
In een onstabiel, en heel fragiel leven,
Is toch het mooiste cadeau
dat God heeft kunnen geven.
Gouden vlinder
Lopend in het bos door regen
Waarop de dag dat wij het kregen
Jouw nieuws dat jij ons verlaat
Maar ons leven in stapjes verder gaat
Van onbegrip tot woede en angst
Dat mijn vriendin nu tussen sterren danst
Is onwerkelijk die steen in de maag
Dat ik alleen kan kijken dan verder omlaag
Maar gister liep ik zwijgend omhoog
Om te kijken hoe jouw vleugel vloog
Een vlinder met een gouden rand
Je was magisch, en zo transparant...
Kleurende verhalen
Ik fantaseer de woorden in jou zinnen
die de twijfels doen verdwalen
En echt zit diep van binnen
De pracht van kleurende verhalen
Nu jou stem sluipt naar onmacht
en ik de geluiden niet herken
Geeft iets jou toch de kracht
Dat duidt naar je tedere stem
Deze twijfels die mij doen weten
Zijn vooral bij elkaar gewist
En ik mocht ze met jou delen
Maar toch werd jou gebaar gemist
Een stabilisatie
Een stabilisatie waar de regen dwars door heen valt.
Zo tastbaar als je eigen ik door de leegte dwars heet laat stromen.
Ik had mijn dromen in mij genomen om het beter te maken, misschien.
Later en achteraf zien wij de ware realiteit en steken de handen in de toekomst. Hoogste ideeën werden afgedwongen door een hogere perspectief die dat moment beaamt.
Waren wij maar zo gemoedszinnig om dat zelf aan te moeten horen.
Helaas bedwingt de tijd het actuele ogenblik van deze onrealiteit.
Mogen jou ogen weer blauw doen dwalen en wij zullen een morgen samen opbouwen.
Ongekende tijden
Mijn ongekende tijden
zijn toepasselijk geslopen
om sloten van de deuren
en mijn dagen weer te openen
Als de zon in donker schemert
en het luisterend aspect zich toont
is voorbehoud op mens en kracht en
geen taboe over zijn ingesproken dood?
Geen waarden geen concept die
de verlangens doen verbreden
mijn hoofd was al onderweg maar
mijn hand nog in 't verleden.
Gedwongen vrijheid
Negen van honderd keren
Is alles om leren vorm te
Geven aan door te willen
Leven en gehoor ter
Plekke is de kracht
Gekregen ongeacht de
Nood aan de man en
Leven zonder dood is
Mens gedwongen of
Het groen ontsprongen maar
Honderd van de negen
Zegt meer dan leven dus
Verwijderd van de kaarten
Ben aan vermijden en
Verlaten de grond onder
Zeils het einde vond
Lange touwen
De wereld zonder lange touwen
Is moeilijk langer vast te houden
Zoals donker lucht word ingewijd
Maar licht raakt ook zijn stralen kwijt
Als we langer zouden hopen
om een straal te kunnen kopen
Is dat eerlijk, geeft dat zekerheid?
Geen ieder die dat licht vermijd?
In de wereld die wij houden
Vragen meer naar korte touwen
Naar een handvat die word opgelegd
Maar niemand die voor vrede vecht?
Zullen wij de losse handen
Gaan verbinden tussen onze landen
Dat iedereen voor langer kiest
Geen oorlog die de mens verliest?
Maar liever worden wij vergeten
Dan minder dan een ander weten
Ikzelf zou beter kunnen geven
Maar die gedachte was ik toch al lang vergeten
Ik ben verliefd op de nachtdienst
Meisje wat ben je lief en zo mooi
En dat om twee uur ‘s nachts
Dat jij kan werken in die zooi
waar overal wel iets lag
Ze zei: sorry voor de stof
Die zag je her en der op het bureau
Haar stem zei mooi en wonder zacht:
Deze vuiltjes maak ik straks wel schoon
Na één keer liefde voor de schoonmaakster
Die ook mooi en wonder lacht
Vond ik van de nachtdienst toch wat mooier
Ondanks het accent wat zacht
En na die slapeloze nachten
Ik liever beneden kom dan lig
Zit ik elk uur voor kantoor te wachten
Tot die lieve vrouw daar weer zit.
Praat doof
In het bijzonder ver verlaten
Waar een man die niet kon praten
Zich liet zien en overspoelde
Maar zijn tranen niet kon laten
Waar hij miljoenen nieuwe woorden
Samen over 1 kam schoren
Voor iemand die niet spreken kon
Maar zijn muziek die hij liet horen
Waren mensen in de stilte
Die alleen zijn maar wel wilden
Waar hun vertellen wouden over
Hoe muziek zijn woorden stillen
En eens in de zoveel keren
Waar zijn klank maar niet fixeerde
Dat hij luisteren zou naar herstel
Om nog zo veel meer te leren
Het incident
Mijn ziel mijn hoofd
Die leugens geloofd
Ik stond op springen
Alleen voor de dood
Geen touw geen trein
Geen spoor te klein
Alleen een vonk
Die doofd de pijn
Te laat, het gaat
Ik beroof een daad
Wat niet verteld
Maar in kranten staat
Tis kwijt, ik heb spijt
Een gegeven feit
Dat ik niet winnen kan
Van deze strijd
Tis laat, het gaat
Ik beroof een daad
Wat niet meer een indicent is
Maar over het leven gaat
Uitzichtloos, de witte roos
Verwelkt en op de doos
Waar ik het niet meer weet
En voor altijd het einde koos
Speeltuin
Een stem in mij
Druk het weg, steek het weg
Ik voel zijn ademhaling
Neem een slok
Sla het achterover
Het vreemde, het onverwachtte
Neem mij in
Maar mijn ogen breken niet
Alleen deze nacht
In een opstaand besef
Ga ik schommelen.
Over een oceaan van zwart.
1000 woorden
In een wereld vol bewondering
Waar jij even niet kijken kon
Verlaat jou angst in tijd en ruimte
Naar de plek waar ik niet klimmen kon
Want jou ogen spraken 1000 woorden
En in gedachten groeide een plek
Waar de storm de boel vernielde
En jij opnieuw de bloem had gestekt
En hoe verder ik bleef klimmen
Zag jou vrijheid steeds verder weg
Maar hoe hoger ik tot nabij kwam
Leed dit vanzelf tot onze weg
En nu storm en wind blijven hozen
En al het zon lijkt nu op
Dan zeg ik, kom, pak mijn hand "K"
Ik steek onze paraplu op
De stem
Vreemd verward
mijn hoofd verzakt
mijn stem ontbreekt
het donker zwart
Haar lach bemind
de stem die wint
het vrij en eenzaam
verlaten kind
Het infaam gekant
mijn afasie land
in luisterend hart
in goede hand
Verbergt de stem
die ik niet ken
in ruime tijd
naar wie ik ben.
Rode rozen
Rode rozen zullen van
Klein naar boze dromen in
Een mand verpakt maar zo
Omhulseld en doorsproken dat
De takken dringend vallen en ik
mijn afspraken laat vergallen door
de eenzaam mogen spreken maar
Het geluk is nu verstreken door
De breedte ver verlaten waar
Ik rozen zo ging haten om zijn
Afstand en nabijheid
Maar liever had ik vrijheid en
Nu vecht ik voor de vrede om
Niet de eerste maar de tweede in zijn
Plek te mogen strijden om zo mijn
Angst te laten lijden waar ik
Van klein naar boze dromen
In de leegte zelf laat stromen
Om houvast te kunnen zeggen om
Mij zelf naar jaren
Hier bij neer te kunnen leggen
Zonder bestemming
Alweer zo eenzaam aangespoeld, bij een onverlichte haven
Ik ben vermengd weer in de menigte van tijd
Ik ben verzonken, maar weer terug gegaan
In mijn gedachten al weer opgehaald
Ik ben gevoel voor het verliezen al weer kwijt.
Alweer zo eenzaam overspoeld, bij de onbekende mensen
Geen emotie die mij overtreffen zou
Ik had een boot waarmee ik was gegaan
Maar die bleef maar bij de haven staan
Dus ik dacht ik ga vast zwemmen zonder jou
Maar dan ver in de horizon, waar mijn ogen niet meer verder gaan,
Zingt een man met zijn laatste kracht,
waar zijn bestemming nu heen gaat?
Alweer zo eenzaam opgescheept, op een plek dat niet van mij is
Ik ben verloren in de menigte van tijd
Ik had een huis waar ik ben weg gegaan,
Maar nu ik er alleen voor sta
Ben ik gevoel voor het verliezen alweer kwijt
Ik heb gevoel voor het verliezen,
Dus ik dacht niet meer te kiezen,
Voor de reis zonder bestemming, zonder eind.
Voor die reis zonder bestemming, zonder eind.
Last Sunday
On a sad Sunday with a hundred white flowers,
I was waiting for you, my dear, with a church prayer.
That dream-chasing Sunday morning,
the chariot of my sadness returned without you.
Ever since then, Sundays are always sad,
tears are my drink,
and sorrow is my bread...
Sad Sunday.
Last Sunday, my dear, please come along,
there will even be priest, coffin, catafalque, hearse-cloth.
Even then flowers will be awaiting you, flowers and coffin.
Under blossoming trees my journey shall be the last.
My eyes will be open, so that I can see you one more time.
Do not be afraid of my eyes,
as I am blessing you even in my death...
Last Sunday.
Het pianospel
Door de wijzen van het diepst mineur,
in de rechten van het laagst gesteld,
begon ik de klanken van de weide,
die in het begin,
door mij werd verondersteld.
En verder in die diepte,
waar het gerecht mijn hart bespaard,
speelt over de man, die mij gezien had,
de laatste klank dat mij was bewaard.
En dit sprakeloze pianospel,
waar mijn rust steeds langzamer weg drijft,
is de plek waar het oneindige net begint,
en waar de muzikant overbodig blijft.
Ik ook van jou
Hij verdreef de kracht in alle keren,
eenzaam in de bedroefde liefdes wijs,
waar hij zijn bedwelmde gezichten op zich hijst,
voor haar geweten en nog de fouten te leren.
Want tot groot zijn stand in diep teleur,
verspoelt de recht te gaan,
in wazen naar haar hemels naam,
maar de weg was droog, en grijs van kleur.
En had toch verstreden of gevraagd,
naar de bestemde plek van tijd,
waar zijn hoofd betuigd van spijt,
maar haar hart nog alle zorgen draagt.
Vanavond waren zijn emoties te dicht bij jou,
maar hoe jij je woede ook voor hem kan leggen,
het enige wat ik deze avond kon zeggen,
was enkel en alleen maar,
ik ook van jou.
Het toneelstuk
Vergeet me als je wakker wordt
als je alleen met gedachtes bent
begrijp me dan, verlaat me dan
als jij kan voelen wat ik denk
want jij was er als ik niet slapen kon
als ik bleef hangen in de tijd
maar zie je niet, dat jou verdriet
gespeeld wordt in de tijd
Verlaat me als je verder gaat
als ik jou wereld niet begrijp
schrijf me dan, hou van me dan
laat me gaan, bespeel me vrij
En breek me als je nu weg gaat
als mijn hart niet groot genoeg blijkt
maar weet jij niet, dat mijn verdriet
gespeeld wordt door de tijd
Honderdduizend klaren wacht
in een zure diepte bijt mijn angst zich vast,
te gedachten, de realiteit
verregend afgedwaald
tot mens en kracht
beschouwt de nacht
in honderdduizend klaren wacht.
tot groot mijn stand in diep teleur
verspoeld de recht te gaan
in wazen naar mijn hemel naam
de weg van droog en niet in kleur
oh, had toch verstreden en gevraagd
bereid tot zich niet over mij
in waarde bezield naar de gaan
de mens in terug was al lang verleden tijd.
The meadow
I wish, that I was in the meadow, so lonely I could die
that the voices in my head disappeared
That I could hear the sound of my own thoughts again
what I really wanted to say, and that I learned to love again
I wait for the better days to come, that the peaceful meadow,
the place where I feel safe, is from everyone,
and not only for the times when you feel sad or upset,
but I guess that my meadow, only exist in my head.
Open je ogen
Zie jij niet,
open jij je ogen niet?
Ik begrijp je, ik doe dat ook
want het is gewoon kut
en het is gewoon oneerlijk
maar als je toch kijkt
vergeet je waarom je ze dicht deed
maar dan kijk ik, jij ziet het niet
open jij je ogen niet?
ik begreep je, dat deed ik ook
maar doet jij stom, en dat is oneerlijk
want als je toch kijkt
weet je weer waarom
je ze open deed
want tja,
ik leef ook, ik kijk ook,
alleen jammer dat jij dat niet ziet
omdat die van jou gesloten zijn.
Vergeten
ik vergat,
ik ben vergeten,
ik ben werkelijk vergeten
wat liefde voor mij betekent
wat voor invloed dat heeft
dat niet alleen het positieve,
maar wanneer het niet gaat
dat je dan pas realiseert
wat liefde betekent,
wat jij voor een ander doet
is niet vanzelfsprekend
dat diegene het zelfde doet
want, geluk van betere dagen
lijken te overtreffen en lijken
verbluffend meer dan genoeg te zijn
maar ik vergat werkelijk
wat het echt met me deed.
Mijn eigen vlammen
even genoot ik van de bloemen,
de huizen, de mensen, de horizon.
Maar de vlammen branden, en de vernielde bloemen,
brandende huizen, gestorven mensen
en de horizon waarin mijn ogen verdwaalde,
liggen aan de verlaten stad,
waar de zon verdwijnt achter een hoopje puin,
waar voor iedereen het einde nabij is en waar voor mij,
mijn leven pas net beginnen zou.
Maar ik bleef hopen op een dag,
een dag waarop mensen vrede brengen
een dag waarop haat vervaagt
waarin de dood zijn rust vind
waarin de hoop van de leven cyclus opnieuw tot stand zou komen
waarin ik weer vertrouwen in me zelf had,
tot dat ik besefte dat ik mijn eigen brand aangestoken had.
Gevangen
Soms is het even alsof
de tijd jou mee neemt
naar de onbekende greep,
gevangen lucht, vertrouwen
het niet zo zijn als even
de realiteit niet meer
haar toekomst niet ziet.
Waar ben jij dan?
in de gevangen lucht, gebroken
vast in onzekerheid
geslipt of geslopen
bewaard, ontaard,
maar toch blijf ik hopen
dat god, de hemel
voor jou open staat
in donker verdriet
maar toch in mijn dromen
die jou bewonderen
staat is verboden
ben jij terug vooraf,
en sluit ik voor het eerst,
mijn tranen omgekeerd
de waarheid, de tijd,
weer even zijn ogen dicht.
Onzekere liefde
Wijzen de krachten
vertaald bewezen
het schot laat ik los
het zal blijven leven.
Gericht toe geschoten
maar niks dat ik zie
gevlucht of gevlogen
verspild energie.
Voortvluchtige nachten
door zonlicht weerkaatst
mijn onzekere liefde is
door de tijd heen gehaast.
The Most From All
If your love is taken, would you show it by my side?
If our other nights been wasted, will you stay with me this night?
And the way through my head is the true kind of all
But I love you the most from all
And I still love you the most from all.
Verloren
Is het je ooit opgevallen dat,
verre dromen gerustellend,
de tijd weten in te nemen over,
periodes en lange dagen en met,
zekerheid kunnen zeggen dat,
hun kansen definitief,
verloren zijn.
Stille nacht
Gevlucht naar de vrede,
het kwaad ziet niks in mij
mijn moeder beloofde
geen tranen.
vertrouwd naar iets meer
bewaak de stille nacht
de zorgen beloven mij
de rust toe.
mijn liefde bloeit
mijn gemis bemoeit met
de wereld om mij heen waar
ik niet vluchten kan
mijn angst ontbindt en
mijn geest die vindt
de troost waarin ik diep van binnen
het gelukkigst van wordt.
De Geopende dagen
Geopende dagen, die 's morgens zomaar voorbij komen.
Ze kijkt naar mij. Ik open de tuindeur, de zon schijnt.
Rustig kon ik mezelf verwoorden en gedachten helder.
Als ik er even bij stil sta wat mij deze dagen voor mij betekenen.
Ik weet het niet meer.
Wat mij opvalt is dat vooral op de plek waar ik nu ben,
dat de zon toch niet zó schijnt. Het lijkt maar zo, zeggen ze.
Hetgeen mij toch niet zo bezig houdt, maar de gedrevenheid van rust.
Het dringt weer op nu ik hier zit. Lijkt het toch nog mee te vallen.
Maar stel je voor. Want schijnt het echt zo? Schijnt het zo te zijn?
Als mens zijn aard niet meer als houvast ziet,
als de dromen van ver in het nabij geen kans ziet of, als men de hoop verliest?
Iets wat wij niet begrijpen, de angst van de geest.
Gedreven in gedachten, van een duister ver bestaan. Geef het wat rust.
Laat de mensen met rust. Hoor de grijs, vertellen gaat zo lastig.
Vertel het in de taal van muziek, de vrede.
Geweld en conflicten verdelen geen strijd over wraak, de chaos. Het leeft.
Zie de vlinders dansen, op vrije grond. Grenzeloos, verdwaald.
Als de rook van granaten, opzoek naar adem, opzoek naar een nieuw houvast.
Het zelfde plaatje dat opnieuw wordt afgespeeld.
Een schuldig gevoel komt naar boven, omdat ik de angst begrijp.
Nu zit ik hier, niet wetend. Hij zij altijd tegen mij, blijf ademen zoals iedereen. 'Iedereen ademt'. Niet iedereen. Verroer jezelf niet, pas op, zei hij.
De bommen vallen uit de lucht en het enige wat hij doet.
Hij kijkt. Hij kijkt niet naar de verwoesting.
Hij kijkt naar zijn enige hoop, zijn dochter. Zijn laatste gedachten.
Hij vertelde eerder dat nog één keer het einde zou zijn.
Het licht werd gedimd en gesloten geest.
Ik denk vaak dat hij het niet zo bedoelde.
Het enige wat hem overkwam, geen toekomst. Een kind groeit op zonder vader.
En elke ochtend als zij mij wakker maakt, zie ik die geopende dagen,
die 's morgens zomaar voorbij komen.
Mijn moeder haar hart
De groene witte muren
gaven mij geen fijn gevoel
wat is kanker voor een woord,
waarom zeggen dokters dat?
Ik verlang naar vertrouwen
ik verlang naar iets moois
ik verlang naar een helder beeld
waarom snapte ik dat niet
soms voel ik mij zo groot
maar van binnen nog zo klein
ik wil terug naar de tijd,
waar niks beschamend was
als die tijd nou eens kon zeggen
wat voor wijzers hij nu had
dan wist ik nu de plek
in mijn moeder haar hart
Vroeger
Vroeger was mijn grootste droom,
dat ik danser zanger of schrijver werd.
Voor de eenzame dagen, wanneer ik alleen was
gaf ik mijn eigen huisconcert
want ik dacht dat ik eer schrijver was
die woorden in gedachten had
en die ik opschreef wanneer ik ze echt nodig had
En soms dacht ik dat ik een zanger was
die een optreden in gedachten gaf
en die ik zong voor mezelf door wie ik was.
Mijn bos
Ooit liep ik eens door een bos
waar mijn bladeren hingen over andere takken
de takken waar ik ooit mijn begin aan vestigde
de wortels van de stam die mij een nieuwe thuis gaven
op zoek naar het nieuwe groen
waar het leven opnieuw bloeide tot mijn eigen huis
een huis waar ik mijn bladeren aan kon vestigen
maar dat bos, mijn thuis, is niet meer mijn thuis
het is nu van iemand anders
iemand die het water tot zich opneemt tot een volgroeide stam
de stam die weer nieuwe takken maakt met nieuwe bladeren
de bladeren, die over nieuwe takken hangen.
de wortels, die hem nu zijn thuis geeft.
Mijn gieter
Elke ochtend vul ik mijn gieter. Zo vol totdat het water
glinstert in kleine reflecties van de frisse lente zon.
En dan zegt mijn gieter weer,
dat ik hem niet zo ver moet laten overlopen.
Het ontglipt me. Het water valt op de grond
en ik laat mijn gieter opnieuw vollopen.
Tot dat ik weer de lichte, witte sterretjes in het water zie,
die mij een teken geven dat het genoeg is.
Dan stop ik. Ik giet het water over de bomen,
bloemen en planten heen. Hun kunnen er weer even tegen aan.
Kijk, zie je dat? Zie je dat het groen bloeit?
Tot dat de volgende ochtend weer aanbreekt.
Dan vul ik mijn gieter weer opnieuw.
Druppels
Als het water dat er is, bevroren koud en oud is
Als ruzie niet zijn grenzen kent, en de vraag nog in je hoofd zit
De vrede laat geen sporen na, het water drupt je achterna
Zij dragen druppels naar de zee, maar die van jou is niet mee
Als er onweer is voorspeld, en wij nog niet gespaard zijn
vangt het water de gedachtes op, die bij jou actief bewust zijn
het is alsof je eigen lijf, het beter dan jezelf omschrijft
ons eigen wil dat dringt niet door, je laat je angsten voor
Als de regen is gestopt, voor nu en altijd weg drijft
Is de vlam die nog niet was gedoofd, nu voorgoed zijn weg kwijt
hij doet het water bij de wijn, geworden nu tot wie wij zijn
Het lijdt niet tot een nederlaag, dus wat is nu jou vraag
Het beeld waarbij jij twijfels had, bedacht zich later achter af
dat druppels ook zijn fouten zag, die hij niet had gezien
die druppel vindt een nieuwe weg, de regen laat hij achter zich
de wind die hem nu verder blaast, die geeft hem nu zijn rust
De wind
Gedragen door de wind
verzacht door het geluid van
twinkelende bladeren
die mij zacht vooruit blazen
zonder enig geduld.
Ik voel de energie,
het bloed stroomt glinsteringen
waardoor hemelszacht
mijn voeten afscheid nemen
van de grond,
die mij ooit ontzettend lief had.
Neem me mee
over de tuinen
waar de vlinders dansen op
zachte verloren woorden
en blaas
nog één keer jou naam.
En vergeef me,
dat de lucht jou niet draagt
maar ik jou liefde mee neem
naar de plek
die mij niet meer tilde
maar gewoon vooruit blies.