Alleenzaam

Ik geloof dat ik verdwaald ben in een land tussen de huizen
tussen de bomen in wortels in de grond geschiedden
tussen de vlaggen die half stok neer in het zand gestoken staan
en te zien dat een laatste vogel zijn vlucht aan het vliegen is

Ik zie lantaarns knipperen
zoekend naar schaduw te verlichten
die een koude rilling door mijn wervels laat schieten
die willen het gewicht op mijn schouders verwarmen

omarmen van het verwilderde zoeken naar die
hartstocht dat gewild is
maar niet haalbaar is
want het duister is niet zo donker
met de zon belicht
maar het verlicht
niet het gewicht
wat hangt op mijn schouders

Oh ik wou dat ik kon dragen want
het is niet meer zo licht
en ik kan niet naar huis want ik ben verdwaald
en ik dacht misschien spreken ze hier een andere taal
of zijn mijn woorden onbewust vertaald maar

ze luisteren niet
en ook zien kunnen ze niet en
ik kan niet vragen waar de zon haar licht zendt
want ik ben de duisternis niet meer zonder dat licht gewend

En het voelt zo alleen
en ik kwam hier alleen
niet omdat ik alleen eenzaam wou zijn of
anderen een deel uit wou maken gedeelde pijn
maar soms is het zo fijn
om even samen verdrietig te zijn

Samen te huilen,
geen woorden aan de tranen te hoeven geven want
het zegt al genoeg wat wij
dagelijks achter onze ogen
moeten herbeleven

En het is makkelijker gezegd dan gedaan
en het was ook al gedaan maar

soms moet je ver zoeken

tot je bereikt

wat verrijkt

naar een eeuwig onbezorgd bestaan

Reacties