Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Nog een klusje
ik heb de dood
in al zijn eenzaamheid
kunnen verwelkomen
met witte bloemen
mijn kist wist niet
dat ik nadat mijn
laatste uur geslagen was
nog steeds gezelschap had
aan ruimte was
er geen gebrek
voor het maatje dat
ik altijd bij me had
ik bedankte hem
voor al die goede jaren
hij lachte wat zei zacht
ik wachtte op je grijze haren
ik stapte over naar
het eeuwig groene pad
hij zwaaide ging weer terug
omdat hij nog een klusje had
Iwan, in memoriam
de gouden ogen eens zo groot en helder
zijn klein geworden en hun blik is dof
het forse volle lijf van achttien jaren
verschrompeld tot wat botjes met een vacht
hij wil zo graag weer liggen op mijn schoot
maar is te moe om op de bank te klimmen
als ik zijn kopje aai maakt hij een zacht geluid
in plaats dat zijn gespin de kamer vult
nog een keer naar de dokter voor de laatste spuit
hij protesteert zwak als hij duizelingen voelt
dan valt hij op zijn zij
ik geef hem kusjes
en fluister lieve woordjes in zijn oor
totdat de dokter zegt: het is gebeurd
en nu, tien dagen na zijn dood,
vind ik een plukje zachte grijze haartjes
ik wrijf ze tussen duim en middelvinger
en roep zijn naam alsof hij terug kon keren
die tastbare aanwezigheid en dat gemis
kon ik de dood voor een keer slechts bezweren
heel even denken dat hij er nog is
ik gooi de haartjes in de prullenbak
acht groene ogen zien mij aan
ik zou mijn mooiste boeken, platen, kleren geven
als ik hem bij de and'ren mocht zien staan
Allerzielen 2011
in de nacht dat heiligheid vervluchtigde
veel zielen meebewogen met de flakkerende vlammen
van kaarsen aangestoken voor hun rust
en andere met bloemen werden overdekt
die alleen de zinnen prikkelden
van wie ze hadden neergelegd
liet zij weer merken dat ze er nog was
maar zonder die gezwellen
ik kon haar blik niet vangen
mocht wel haar zachte vachtje aaien
en haar nog eenmaal stoppen in de mand
Samenzijn in overgaan
zij hebben de
deuren dicht gedaan
ter voltooiing van hun leven
zijn de reeds
nabije dood al
eerder aangegaan
het huis is leeg
toch klapperen er
zo af en toe nog deuren
alsof er leven
steeds ontsnapt dat
nog had moeten gebeuren
de lach en traan in
warme zorg de liefde van
het samenzijn in overgaan
zij hebben daar
niet voor gekozen maar
zelf de tijdlijn onderbroken
hun dood geregisseerd
dat is nou juist wat het
leven ons niet heeft geleerd
Horror vacui
je wilt er nog niet aan
dat de pop niet uit zijn doos stapt
dat je niet wordt afgehaald
door hem die in die stille kamer ligt
dat het deurtje van de poezenmand niet meer op slot hoeft
Een handvol dromen
wij zagen de
rouwstoet in passeren
keken elkaar aan
legden voorzichtig de
kaarten op tafel waarop
onze gedachten staan
een eerst bericht
verschrikt gezicht
familie en gezin
tal van regelingen
die gelijk beginnen
in ongekend perspectief
heden en een nog
onvoltooid verleden
verstaan de toekomst niet
verdriet en verlies
het houden van
je was of bent zo lief
de kaarten zijn geschud
met niets gekomen resten nog
herinneringen en een handvol dromen
Afnemend licht
waar is de wereld
ik ben weg maar toch
voel ik nog mijn warme bed
zie allerlei figuren
zich laten oversturen in
ontsteltenis en diep verdriet
hun handen strelend
langs mijn haren en gezicht
in een traag afnemend licht
ik had hier niet mogen zijn
bij hun diepgevoelde aardse pijn
maar werd terug gehaald
de kleine nog in slaap
een lieve gaap hij lacht
als ik hem kus voor het laatst
Het gebed in je handen
ik heb je
vingers gevouwen
met het gebed
in je handen nog
warm van vertrouwen
wij kenden
je diepste verlangen
naar liefde en rust
na een emotievol leven
waarin jij alles hebt gegeven
je ogen
zijn niet gebroken
je bent mee gegaan
met je ziel na afscheid
van ieder waarvan jij hield
je bewaarde je lach
als het laatste dat
jij ons persoonlijk gaf
bijna opgewekt en blij
ging jij ons in stilte voorbij
Je ogen spraken
je fronste
meer rimpels
dan voorheen
wist dat de dood
je onderhuids raakte
maar je ging niet
met hem mee
wij begrepen
dat jij het niet lang
meer zou maken
je bleef praten
tot je stem als
waterval vertraagde
en je ogen spraken
later pakte jij
de handen in
een woordloos
samen zijn
een bedankje
voor het delen
van de ergste pijn
wij zagen
in het afscheid
nog een lieve lach
wisten dat
jij zielsveel
om ons gaf
tot je bent gegaan
wij bleven staan
in de leegte
van het ogenblik
week het licht
uit open ogen
maar jouw gezicht
heeft onze naam
Het heengaan van ria
je bent heen gegaan, lieve ria
we zijn lang samen geweest
en je was echt aanwezig
je hebt veel geleden
toch had je altijd goede moed
je ziekte heb je met grote kracht gedragen
ik vind het jammer dat ik niet
veel voor je heb mogen betekenen
door mijn ziekte
maar ik heb wel voor je gebeden.
en mijn gebed dat je uit je lijden
verlost mag worden is verhoord.
op dezelfde tijd dat ik voor je heb
gebeden ben je heen gegaan.
je was een beschaafde vrouw
en we zullen je niet gauw vergeten.
velen missen je.
lieve ria, je zult nu in de hemel zijn.
want je had een groot geloof.
ik hoop dat je heel gelukkig bent.
dag, lieve ria.
Begrafenis
Het blijft een droevige aangelegenheid
Wanneer wij bij een open graf staan
In alle eerbied en bescheidenheid
Wetende dat wij zelf ook eens zullen gaan.
Moeilijk, iemand te moeten achterlaten
Het geeft zo veel verdriet en pijn
Om je beminde te moeten loslaten
Te weten nooit meer samen te kunnen zijn.
Een begrafenis, we staan stil bij de dood
Maar het gewone leven gaat daarna door
Toch blijft het verdriet zo oneindig groot
Daar zijn geen troostende woorden voor.
Maar gelukkig is de dood niet het slot
Want we komen thuis bij de HEER
We mogen zingen voor de troon van God
In de hemel, daar zien we elkaar weer.
Een weldadige verte
ik liep van
lichtje naar licht
met open blik
zag stilte
mij volgen
in sereniteit
schaduw
wierp een
weldadige verte
die een andere kijk
op leven gaf dat
al beëindigd was
zonder woorden
spraken we
in samen voelen
weet nu hun gelukkig zijn
in een bestaan van
elkaar altijd verstaan
Wiegedood
Thomas,jongen,
je was nog niet zo groot.
14 maanden pas
en dan al dood.
Jouw vader, moeder
en Eileen
voelen zich met
hun verdriet
alleen.
In de Hemel
zul je zijn.
Lief, levendig jongetje,
wat was je nog maar klein.
3 Februari
was jouw sterfdag.
Ik hoop datje nu wel
in het licht leven mag.
Nu hebben wij
nog pijn hiervan
want je blijft onze
kleine dappere man.
Jij bent gelukkig nu, dat wel.
Als wij straks bij je
zullen zijn
zal het voor ons ook over zijn,
die hel.
Tot die tijd
zullen we
voor je bidden.
Ach Thomas,
diep in ons hart
ben je toch
in ons midden.
(Schrijfopdracht van 9 Februari 2008)
De namen zijn veranderd wegens de privacy van de betrokkenen.
Lieve Papa Henk
Het was een ongelijke strijd,
Zomaar ineens werd je ziek en raakten wij jou kwijt.
Je had zoveel verdriet en het deed je zo ontzettend veel pijn,
Dat je er zelf voor koos om niet langer meer bij ons te kunnen zijn.
Het was voor ons heel moeilijk te begrijpen maar je had zo ontzettend veel pijn.
Voor altijd, lieve Henk, zul jij de beste zijn.
Je wilde nog heel wat jaartjes bij ons horen,
Maar je kon niet meer je had de strijd verloren.
Ik zal de liefde die ik van je kreeg nooit vergeten,
Dat jij mijn vader blijft dat mag iedereen weten.
Henk, ik ben super trots op jou,
Weet dat ik zielsveel van je hou. xxx
Een ijzige greep
je voelde
kou opkruipen
jou omsluiten
met een ijzige greep
de warmte
was snel vervlogen
toen bronnen
uitgeput verdroogden
reserve en vitaliteit
verdwenen in alle
systemen naar een
voltooid verleden tijd
leven bij de dag
in de terugslag van
een nacht die weer
wakend was doorgebracht
wij wisten je verscheiden
bescheiden na zoveel lijden
je lach tekent nog
jouw grote innerlijke kracht
Ik mis je zo
elke dag weer opnieuw, kijk ik om me heen.
ik denk aan je lach, maar ik voel me zo alleen.
je liet me altijd lachen, en ik weet wat je kon.
en nog wanneer alles begon.
maar je bent weg en ik voel me zo alleen,
want ik heb pech want je bent niet meer om me heen.
maar dan kijk ik naar boven en wens dat het goed gaat.
maar toch vind ik het erg dat je mij hier achterlaat.
je bent mijn gouden ster aan de hemel,
en elke avond als ik er naar kijk denk ik aan jou.
kon ik je maar voor de laatste keer zeggen
hoeveel ik van je hou.
Verwondering en verbazing
het overkwam mij totaal onverwacht
was nog volop bezig het leven te bewijzen
ineens vielen alle zorgen en eisen van me af
zag wel alle mensen plotseling terugdeinzen
in verwarring voor dat wat ik zelf ooit was
ook omdat ik geen afstand genomen had
kon horen zien en voelen zonder onderscheid
het leek wel op gedachten lezen
was ineens op alle plaatsen tegelijkertijd
mijn gevoelens waren transparant en licht
in energieën vol verwondering en verbazing
zag complete chaos en ontsteltenis op hun gezicht
ik was nog helemaal niet klaar om te gaan
maar mijn lijf bleek op de rode draad gebroken
de vergeestelijking heeft mij waarlijk goed gedaan
Herinneringen zullen bloeien
ondanks snel verwelken
wilden jouw kelken
nog een keer de wereld zien
maar de herfst
was daar en het oogsten
al grotendeels klaar
ongemerkt was hij
naderbij geslopen
sloot onverwacht de zomer af
woordloos is er
afscheid genomen en ging jij
naar de wereld van jouw dromen
maar herinneringen
zullen blijven bloeien in kelken
die nooit zullen verwelken
Dank je fairouz
Nog herfst zon
jij hebt
bloemen bestoven
hun zaden geraapt in
het oogsten van zomers
nog herfst zon
door aangeslagen ramen
jij vouwt rustig de handen
in warme stilte samen
terwijl stofjes dansen
in schuine banen licht
overpeins jij de kansen
waarvoor je bent gezwicht
soms wat gelaten
over zaken die jij
niet hebt kunnen maken
strevend naar evenwicht
zij vonden jou
met een lach op je gezicht
ogen ontspannen
op een hemelse verte gericht
We moeten je missen
we moeten je missen
lieve broer,
mijn zus en ik,
we nemen afscheid van je
je bent gisteren overleden
in de kracht van je heer
je was een voorbeeld voor ons
een grote steun
we hebben zulke lieve
herinneringen aan je
vlak voor je stierf
heb je het paradijs gezien
ik weet zeker dat je in
de hemel bent met onze dierbaren
wim, we zullen je niet vergeten
we houden van je
wees gelukkig
we denken aan je ...