Iwan, in memoriam

de gouden ogen eens zo groot en helder
zijn klein geworden en hun blik is dof
het forse volle lijf van achttien jaren
verschrompeld tot wat botjes met een vacht
hij wil zo graag weer liggen op mijn schoot
maar is te moe om op de bank te klimmen
als ik zijn kopje aai maakt hij een zacht geluid
in plaats dat zijn gespin de kamer vult

nog een keer naar de dokter voor de laatste spuit
hij protesteert zwak als hij duizelingen voelt
dan valt hij op zijn zij
ik geef hem kusjes
en fluister lieve woordjes in zijn oor
totdat de dokter zegt: het is gebeurd

en nu, tien dagen na zijn dood,
vind ik een plukje zachte grijze haartjes
ik wrijf ze tussen duim en middelvinger
en roep zijn naam alsof hij terug kon keren

die tastbare aanwezigheid en dat gemis
kon ik de dood voor een keer slechts bezweren
heel even denken dat hij er nog is

ik gooi de haartjes in de prullenbak
acht groene ogen zien mij aan
ik zou mijn mooiste boeken, platen, kleren geven
als ik hem bij de and'ren mocht zien staan

Reacties