Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Nog danst haar stem
waar ogen
iets doven in
het late middaguur
ondersteunen
handen en armen vlammend
haar geestdriftig vuur
ondanks het verstrakken
van lijnen in het gezicht
blijft haar uitdrukking lief en licht
in haar bevallig gaan is een
zekere traagheid ontstaan
die ruimte geeft aan een lach
waar vroeger kracht
en alertheid was
is tedere broosheid gekomen
nog danst haar stem
op de melodie van voorheen
zij is niet alleen in haar dromen
Over epilepsie
Ik val.
Ik lig
op de grond
en spartel.
Nee,
ik ben geen
kleine hond
jong en dartel.
Nee, dat
is het nie.
Ik lig daar,
want ik heb
epilepsie.
Ik heb een toeval,
kan er niets aan doen.
Er komt ook geen hulp
want wat moet men dan doen?
Ik ben ook nog eens
bewusteloos,
dus ik kan niets.
Ik ben dus helemaal afhankelijk
van u,
dus doe dan ook iets.
Zeg me niet:
"Epilepsie zit
tussen de oren".
Wat is dat nou voor onzin,
blaas niet zo hoog
van de toren.
Want zo laat je blijken
dat je niet weet wat het is.
Nou, ik kan je vertellen;
Het is geen kattepis.
Als iemand op de grond ligt,
bewusteloos spartelend en al.
Denk dan niet alleen aan je eigen hachje:
Klem iets zachts tussen de tanden van de patient
en zorg dat-ie-vrijuit kan spartelen,
da's al.
Een epilepsie patient
is goed bij z'n verstand.
Hij wordt enkel af en toe
puur door z'n bewustzijn
overmand.
Als u dan wel begrip heeft
voor zo'n situatie:
Steun dan ook ons fonds
en geef ons dan zo'n gratie
dat we er nu wel bij mogen horen,
want anno 2011 wat het nu dus is,
zouden we ons niet
aan zulke dingen moeten storen.
2011, Pina Jones.
Voor Jou
De tijd heeft stilgestaan
Voor mij
Al die jaren zomaar voorbij
Ziek noemde men mij
Ziek en gestoord
Het was alsof niemand mij
Begrijpen wilde
Of ik door niemand werd gehoord
Al die tijd in één ruimte (mijn hoofd) opgeslokt
Al die tijd
Mijn verdriet opgekropt
Al die jaren heb ik nooit geleefd
Al die jaren niks beleefd
Al die jaren tussen zieken,
Maatschappij-gestoorden
Die net als ik nergens bijhoorden
Heel veel jaren duurde die tijd,
Voor mijn gevoel een eeuwigheid
Ik heb nu misschien iets overwonnen
Maar meer nog
Ben ik kwijt
Ik heb nu zoveel in te halen
En ik zal hard moeten vechten
Dan pas ben ik ècht bevrijd.
1989, Pina Jones.
Typisch
Niemand zal ooit weten
wat er gebeurde in die tijd
dat 'ie sliep, ja, je kan nuchter eten
maar 's nachts tel je nooit de tijd
Typisch hier, typisch daar
't Is maar typisch waar
Je zal nooit weten wat er met je gebeurt
of je het behang van de muur afmeurt
want je zal alleen maar weten
dat je moet slapen zonder je scheten
Typisch hier, typisch daar
't Is maar typisch waar
dus lig je er voor jouw weet ontspannen bij
met het idee van : Niets interesseert mij
nu meer, want ik moet slapen
en valt er als een blok in zonder te gapen
wat zijn wij voor creaturen; ze noemen ons de mensen
en ze zijn degenen die wij af en toe verwensen
om hun stem of dergelijk gebrek
waarbij je nooit stilstaat en zegt: DAT IS GEK
Het is gewoon een feit
tot mijn grootste spijt
en toch zou ik willen
weten waarom, misschien is 't een van mijn grilen
en ook al zou dat zo zijn, ik wil best weten hoe en waarom
want ik voel me zo dom.
13-01-1983
(Uit de periode dat ik ziek was)
Ziekten
Een ziekte: Het komt als een indringer in je lijf....
Het is zo'n erge ziekte die kanker
Je hele lichaam van binnen verandert.
Verdorie; Je was vroeger altijd zo gezond.
Maar nu kan je dat niet meer zeggen;
De kanker snoert je de mond.
Een ziekte; Het komt als een indringer in je lijf.
Dat is een feit; Dat staat buiten kijf.
En welke ziekte je ook hebt;
Het is zaak dat je je daar toch mee redt.
Maar door een ziekte de dood in ogen zien,
Nee dan red je je niet langer,
En is het voor je afgelopen bovendien.
Helaas dan heeft het zo moeten zijn;
Rust in vrede die mensen: Zonder (je) pijn.
Zijn onrustig kijken
ik ken de beelden niet
waar hij van geniet
in zijn onrustig kijken
de lach is verworden
tot een grimas van wat
vroeger blijdschap was
hij laat nooit blijken
waardoor hij wordt geraakt
in de veelheid van impulsen
zoekt zijn eigen pad
tussen voor ons vaak
onbestaanbare wegen
hij is niet mensenschuw
maar komt een ander
nooit echt tegen
ervaart alles als gegeven
toch kunnen wij goed samengaan
ieder in een eigen bestaan
Verlatingsangst
ik was omringd
door lange schaduwen
van de ondergaande zon
zag ze langzaam
nader komen uit
een nog onbekende bron
zij contrasteerden
met het dieper wordend rood
zwart geeft geen geheimen bloot
ik voelde hoe
duister won van het
laatste streepje aan de horizon
de obstakels zijn gebleven
heb verlatingsangst dit late uur
geen plaats meer kunnen geven
Ik weet het niet meer
ik weet het echt niet meer
of ik ziek ben
mijn verstand is goed
maar mijn geest doet pijn
toch zet ik steeds
woorden op papier
ik word steeds weer geinspireerd
ondanks dat ik gespannen ben
en de storm in me voel
dan moet ik ergens toch sterk zijn
daar vertrouw ik wel op.
ik verlang naar mijn beschermengel
en weet dat ze bij me is.
dat maakt het leven draagbaar!
Speel met je tranen
ik speel met je tranen
ben onder en boven vergeten
weet niet meer hoe ik moet leven
kijk naar je ogen
het blauw en de ronde bogen
van wimpers en wenkbrauw
voel ze in tegenbewegen
bij het opslaan en dichtgaan
ze lijken nat van de regen
door de ruiten zie ik de dag
zoals die buiten altijd al was
een decor waarin dingen verschuiven
maar later voel ik weer water
het plakt irritant aan mijn hand
als ik naar jullie wil wuiven
Zoekende onzekerheid
ik schrok
maar zag je ogen
herkende nauwelijks je gezicht
de tijd had
in zacht mededogen
de hardste lijnen al gewist
in zoekende onzekerheid
keek je me aan maar wat
wij voelden kreeg nog geen naam
ik streelde je hand
wat ooit sterk en krachtig was
had nu een zachte kant
merkte dat de twijfels
verdwenen in het even
dat de zon had geschenen
de pijn wat bedaarde maar
in het afscheid hoorde ik je woorden
waar zijn de anderen gebleven
I bid omgenezing
ik bid om genezing
verlost u me van mijn ziekte
ik weet dat u het kan, lieve vader
laat uw kracht in mij dalen
ik wil erop vertrouwen
en zal zo dankbaar zijn
u bent machtig en liefdevol
legt u uw handen op mijn hoofd
verhoort u mijn gebed.
Ria
Ria
je bent vandaag
uit het ziekenhuis gekomen
en hebt kwaadaardige
tumoren in je hoofd
je legde alles heel rustig uit
ik bewonder je flinkheid
maar ik vind het heel erg
we leven allemaal met je mee
ik heb gebeden voor je
dat je beter mag worden
bij god zijn alle dingen mogelijk
hij kan genezen
de kracht van god is
groter dan je ziekte
en hoop dat jij ook zal genezen
en de komst van de
here jezus mag meemaken
ik bewonder je!
Uit dezelfde bron
hij is mijn vriend
of toch niet
onze dialoog put
uit dezelfde bron
welt op en verloopt
verdroogt stroomafwaarts
of bevriest in beweging
ik wil zon
zand zee en golven
de onder bloemen bedolven
ogen en lach van een vrouw
hij zonden en berouw
twijfels en lijden
zekerheid in vaste tijden
ik licht op
hij weerkaatst
spiegelt genadeloos
de logica die mij ontgaat
onze gedachten gaan snel
wij discussiëren in flits
als ik jou bel hoor je wel wie er is
Laat foto's spreken
hij streelt haar hand
in een dicht bij elkaar zijn
maar mist ogen en de lach
die hij wel ziet
maar niet herkent in
zijn vrouw die naast hem zit
er is geen gat in zijn geheugen
alleen de opslag wil niet deugen
van vroeger weet hij alles af
hij laat foto's spreken
kleurt sfeer en stemming in
van gisteren is hij alles al vergeten
De kou van stenen
hij schuifelt
gaat langs licht
met donkere plekken
tot hij niet verder kan
voelt tegenstand in
zoeken naar een opening
wil door
naar de andere kant
raakt met onzekere hand
ziet ruimte draaien
stapt zonder houvast
in lopen op de tast
de lichte plaatsen
zijn verdwenen hij rilt
voelt de kou van stenen
Stemmetjes in mijn hoofd
het is als een zacht
kabbelen dat babbelen van
de stemmetjes in mijn hoofd
een achtergrond geluid
als het ver geruis
van de golfjes in de zee
soms verheft er zich een
slaat dan indringend over
het water neemt hem mee
maar als het stormt
en emoties schreeuwen
om gehoord te worden
is er ruzie die snel
overslaat in elkaar verbaal
meedogenloos vermoorden
mijn ik is al bezweken
door die machtsingrepen
en wacht wanhopig af
tot de spanning is geweken
met medicatie ingegrepen
en ik weer kan herrijzen uit het graf
Als ik de waarheid overleef
en weer
balanceer ik
op de rand van weten
of het dubieuze vergeten
heb mijn handen
vragend uitgestoken
kijk naar ogen die
mij zekerheid beloven
verankerd zit
een vast vertrouwen
dat we kunnen houden
wat in jaren al is opgebouwd
bij averij is het weer
varen op gegist bestek
van donkere zorgen
in nachten zonder morgen
pas nadat de zon is opgekomen
en zij haar warmte geeft
zal ik verder gaan met dromen
als ik de waarheid overleef
In een glimlach met dromen
woorden stokten
gevoelens wrokten
langzaam van binnenuit
stemmen kleurden
naar een hoger timbre
met een blikkerig geluid
de zon scheen vaal
warmte leek met een
wolkende wind te verdwijnen
door mistige flarden
jankte het blauw gele licht
in een plotseling verschijnen
de schreeuw is gekomen
een genadige spuit gaf
rust in een glimlach met dromen
Messcherp
bewegingloos
hangen woorden in de lucht
als wolken op een zomerdag
maar messcherp zijn
hun schaduwen getekend
op de nog warme grond
waar het zinderen
plotseling koelt en koude tocht
in ijzige stilte voelbaar wordt
speelt mistig licht
vals in de stroperige tijd
hij is alle houvast kwijt
kijkt haar hulpeloos aan
in de verte echoot uitbehandeld
wij hebben echt alles voor u gedaan
Als rondvliegend glas
chaos vlaagt heftig
in brekende takken
lopen emoties
huizenhoog op
in donkere luwte
ritselt vervaarlijk het blad
loerend op kansen
uitschietend in kracht
woorden snijden
als rondvliegend glas
verwonden geliefden
met een hysterisch gelach
nog is de storm
niet bedaard
maar goede medicatie
heeft ons de orkaan bespaard