Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Paulien
ik weet het nog als de dag van gister.
het was zestien januari tweeduizendtien.
ik vierde me verjaardag..
kreeg te horen dat er een vrouw naar beneden was gesprongen van een flat zes hoog.
wist dat ze twee kinderen had.
op achtentwingtig januari tweeduizendtien..
kreeg ik te horen dat jij het was.
ik dacht die dag ervoor nog.
binnekort is even langs kijken hoe het bij ze gaat.
even gedag zeggen.
want was al een tijd niet meer langs geweest.
maar dat ging niet meer.
je was er niet meer.
het was je teveel geworden.
wilde langs gaan om je kinderen sterkte te wensen en je man.
maar las in de krant dat ze geen bezoek wilde.
ik wist niet wat ik moest doen.
was overstuur tranen over me wangen.
stond te shaken..
het was een shock voor me.
je was toen die tijd me 2de moeder.
kon altijd bij jullie terecht.
kon overal met je over praten.
nooit was de deur voor mij gesloten.
maar me tweedede moeder is er niet meer.
ze is weg.
een lege plek in me hart.
spijt dat ik niet meer langs ben gekomen.
elke keer stel ik me weer de vraag:
had je het niet op een andere manier kunnen oplossen in plaats vn zo.
ik misje paulien..
ooit komen we elkaar weer tegen,
en dan wil ik je nooit meer verlaten..!!
jij zal voor altijd een plek in me hart hebben.
ik zal je nooit vergeten..!!
voor altijd in me gedachten en nooit uit me hart..!!
r.i.p paulien zestien januari tweeduizendtien..!!
Het gebeurde ...
In mijn dromen zag ik jou,
Je kwam afscheid van me nemen,
Ik had lang genoeg om je getreurd.
Jouw tijd was gekomen,
Je zag het licht van een betere wereld
Zonder ruzie en haat.
In die wereld die je verlaten hebt,
Werd je gediscrimineerd omwille van je huidskleur,
gebrek aan de nederlandse taal,
Je mocht enkel vrienden hebben van jouw geloof.
Je werd gepest door je kledij,
Je haarkleur voor een blik.
Nooit stonden anderen er bij stil,
Hoe hun gedrag jou deed voelen.
De pijn van de afkeurende woorden,
Jouw hart deed bloeden.
Te laat kwam ik in je leven,
De schade was te groot
Jouw hart had zijn warmte verloren.
Door wat andere jou aandeden
Toen we op een avond van school kwamen,
Zei je me, misschien ben ik er morgen niet meer.
Die morgen kwam... Je was er niet,
Enkel een brief die je mij geschreven had
Je kon er niet meer tegen
En hoopte op een beter leven.
Nu staan ze stil bij de bloemen,
Te treuren omdat die je leven niet meer kleuren.
Ik wil niet meer
Ik weet het niet meer..
Het is gewoon te veel..
Ik wil gewoon niet meer..
Wat moet ik doen?
Iedereen doet lastig tegen me..
Begrijpen ze het dan niet?
Dat ik er genoeg van heb..
Genoeg van het leven..
Want het is me gewoon te veel geworden..
Ik wil weg..
Weg van de wereld..
Weg van iedereen en alles..
Want ik wil niet meer..
Niet meer leven..
Als ik dood ben..
Zou er een plek bestaan,
hier ver vandaan,
waar ik dood ben.
Kan het niet meer aan.
Waar ik jou vergeet,
en alle zorgen kan laten gaan.
Want deze aarde,
Is niets voor mij.
Dat ik hier nog ben,
maakt niemand blij.
Altijd zeiken ze,
doe dit, doe dat.
Nu is het moment gekomen,
Nu ben ik het zat.
Dus geef me een pistool,
en laat me mezelf doodschieten.
Want als ik dood ben,
Kunnen jullie van je leven genieten.
Laat me..
Laat me dood zijn,
laat me lijden.
Laat me de wereld zien,
maar er niets van begrijpen.
Laat me huilen,
laat me het proberen.
Laat me alles opnieuw doen
en laat me alles leren.
laat me weglopen,
laat me alleen.
Laat me alles vergeten,
want alles was gemeend.
Laat me voor een trein springen,
laat me vermoorden.
Laat me ergens doodgaan achter,
en vergeet me
zodra jullie niets meer van mij horen.
Een laatste groet
Het spijt me, als je wilt dat ik niet besta.
Het spijt me, als je wilt dat ik ga.
Dat ik wegloop, dat ik verdwaal.
Dat ik verdwijn, het einde van mijn verhaal.
Je moet ermee leren leven, met mij.
Ik leerde niet met mij leven, en jij?
Een blik, kostte mij mijn leven.
Een blik, kan ik dat ooit nog aan jou geven.
Want door jou, ben ik alles verloren.
Want door jou, ben ik alles kwijt wat ik ooit heb gezworen.
Een traan, je liet me huilen.
Een traan, je liet me vallen in alle kuilen.
Een laatste groet, alles wat ik nog uit kan spreken.
Een laatste groet, mijn afscheid is niet zwaar gebleken.
Een lege plek.
Een lege plek.
Een groot gemis.
Een fijne herinnering
Is alles wat er nog is.
Waar ben je nu?
Waarom deed je dit?
Daar denk ik aan, continu!
Daar denk ik aan als ik hier alleen zit.
Ik zal je missen in dit leven!
Ik blijf altijd om je geven!
Het enige wat overblijft, is een lege plek…
Daarvan word ik gek!
Zwarte gedachten
Hier zit ik dan in mijn kamer.
Stil en alleen.
Kijkend uit het raam.
Heel lang al een vraag in mijn hoofd.
Houden mensen wel van me?
Zouden ze het erg vinden als ik zelfmoord pleeg?
Die vraag.. die heb ik zolang in mijn hoofd.
Ik weet niet wat ik er mee moet.
Het is beter als ik nu ga.
De hel misschien? Of toch de heme?
Wat heb ik toch misdaan?
Ik wil alleen het beste voor jullie.
Een lege plek
Ik weet het wel,
ik ben echt niet gek.
Ik mis je gewoon heel erg,
en in m'n hart zit een lege plek.
Ik weet het wel,
dat iedereen dat altijd zegt.
Ik zou het anders willen doen,
maar ik weet niet hoe je dat gevoel uitlegt.
Ik weet het wel,
dat je niet terugkomt doordat ik je mis.
Maar het lijkt gewoon,
alsof m'n verdriet dan iets minder is.
Ik weet het wel,
dat je gewoon niet anders kon.
maar ik was de enige die je begreep,
die wist dat je 't niet verzon.
Ik weet het wel,
dat je nu bent wat je wou: eindelijk vrij.
Maar is er niet iets wat je bent vergeten?
Waarom nam je geen echt afscheid van mij?
Ik weet het wel,
dat ik niet moet overdrijven.
maar je moet weten,
dat je altijd in m'n hartje zal blijven.
Lieve schat, waarom nu?
Waarom niet gewoon nooit.
Het is alsof m'n hart koud wordt,
en nooit meer ontdooit.
Ik mis je,
en ik heb je lief.
Ik krijg steeds weer tranen in mn ogen,
bij het lezen van je afscheidsbrief.
Hele dikke kus van je meisje.
liefs,
Weg
Gedachtes zweven door mijn hoofd
Gebeurtenissen blijven komen en gaan
Emoties komen steeds sneller omhoog
Ik kom er steeds vaker alleen voor te staan
Niet dat ik het niet kan
Ook al lijkt het dan van niet
Ik doe het wel allemaal alleen
Maar er is niemand die dat écht ziet
Mensen zeggen dat je niet kunt vertrekken
Want je zet niet zomaar je leven opzij
Maar toch ben ik er over aan het nadenken
Want iedereen geeft geen ene moer om mij
Dus, waar sta je dan?
Hoe kom je het leven dan door?
Waarom opnieuw de strijd aangaan?
Die ik toch elke keer verloor?
Heb je dan nog een streven?
Heb je dan nog een doel?
Heb je dan nog een leven?
heb je dan nog een gevoel?
Het antwoord komt vanzelf
Wat dan rest is nog de daad
Weg van deze wereld
Weg van al die haat
Zoveel vragen
Altijd een bos met krullen,
Altijd een lach op je gezicht.
Maar van binen had jij veel verdriet.
En niemand die het weet of ziet.
En nu spelen er zo veel vragen in m'n hoofd,
Waar ik het antwoord nooit op krijg
Waarom is de vraag?
Waarom wou je niet meer naast ons staan?
Waaron zie ik jou nu niet meer?
Waaron moet ik jou nu zo veel missen?
Waarom moest dit nu gebeuren?
Waarom, waarom?
Maar het antwoord krijg ik niet.
Lieve Rebecca, ik zal je missen.
Je blijft in ons hart.
xxx
Je nichtje.
Mijn beste vriendin
Hoe hou ik het nog vol,
zo zonder jou te zijn?
Jij was de enige
waar ik mijn pijn mee kon delen.
Zit je met me te spelen?
Was jij je weer eens aan het vervelen?
Ik mis je, moet je weten,
ben je never nooit vergeten.
Elke dag bid ik tot je,
denk ik aan je.
Die ene dag,
toen alles mis was.
Ik wist niet dat die dag
de laatste keer was
dat ik jou zou spreken.
Je woorden die me breken,
doen me aan het zweven.
Je was een zegen,
een zegen voor mij.
Jij was mijn steun en toeverlaat
en nu is dat voorbij.
Ben je echt tevreden
over hoe het is geeindigd?
Je was zo'n jonge meid,
was dit de enige optie?
Die pijn van jezelf,
je bent mijn wederhelft,
heb ik je dat ooit verteld?
Je was zo jong, ik was zo jong.
Al zo lang moet ik die pijn mee dragen,
en ik heb nog zoveel vragen,
en zoveel tranen.
Wanneer houdt het op?
Schat, ik hou zo veel van jou.
Ik mis je non stop.
Rust in vrede, mijn beste vriendin.
Voorgoed
Een hart vol zorgen,
Een leven vol verdriet,
Hopend op een betere morgen.
Maar die morgen kwam niet
Eerst vocht ze voor haar leven,
Nu kan ze dat niet meer,
Ik wilde haar mijn liefde geven..
Ik probeerde het, keer op keer.
Nu is het te laat daarvoor,
En is ze weggegaan..
Voorgoed..
Het sombere meisje
Er was eens een meisje
alles werd haar teveel
maar voordat iemand het merkte
was ze weg van het toneel
ze rende van het podium
ze rende uit de zaal
zo hard ze maar kon
en verdween in het niets
aan de horizon
ze liep maar door
het werd donker
ze wilde verder gaan
strekte haar armen uit
onder volle maan
ze bleef zo staan op haar tenen
armen omhoog
en ze was verdwenen
waarheen weet ik niet
ze is weg van haar verdriet
er was eens een meisje
alles werd haar teveel
maar voordat iemand het merkte
was ze weg van het toneel
Je bent gegaan
wist ik maar waarom.
jij had er geen zin meer in
dus je bent gegaan
wij wouden je helpen,
jij wou geen hulp
jij heb ons hier alleen gelaten,
hou van je, mis je
Ik wil zo niet langer leven.
waarom?
Ik wil zo niet langer leven
Ik kan het niet meer aan
Ik zou zo graag sterven
Waarom laat God me nog niet gaan?
Omdat er mensen zijn die van me houden
Omdat er mensen om me geven
Omdat andere het niet aankunnen,
als ik niet meer zou leven.
Ik leef dus voor een ander
Moet het zow van God?
Dit gevoel moet snel verdwijnen
Want ik ga er langzaam aan kapot.....
Het maakt niet uit ..
Ze heeft een kras in haar agenda, waar ooit een hartje stond
Bij de naam van een jongen, die ze destijds wel leuk vond
Ze heeft een litteken op haar schouder, ze was gevallen van haar fiets
Nadat haar vader ze samen had gezien, hij vond haar vriendje maar niets
Er zit een vlek in haar broek, van toen ze struikelde en viel
En de koffiepot liet vallen, ze vond zichzelf een debiel
Ze heeft een litteken achterop haar hoofd, nadat haar vader geen koffie kreeg
Ze gaf hem wel een kopje, maar het kopje was leeg
En zij, zij heeft haar lichaam gemarkeerd staan met tekens van verdriet
Weggestopt, verborgen zodat niemand ze ziet
Ze heeft een snee door haar pols, na dat ze viel van het dak
Toen de medicijnen niet werkten, die ze nam voor het gemak
Nu geeft ze een feest voor haar vrijheid
Ze heeft nu eeuwige rust
Het geeft niet dat er niemand is
Die haar afscheid kust
Het maakt niet uit dat jullie er niet zijn
Jullie wisten immer niets van haar pijn
Het maakt niet uit dat je er niet bent
Je hebt haar immers niet gekend
Koud.
Je ogen zijn groot, je lichaam is koud.
Het is de dood, waar jij van houd.
Je geeft het niet toe, want je bent bang.
Maar je bent moe, je bent hier al te lang.
Als een geest beweeg je je door je huis.
Je woont er wel maar bent er niet thuis.
Als een zombie, langzaam en sloom.
Je wacht nog altijd op een mooie droom.
Ik wil weg.
Ik wil weg , ver weg van hier
Het leven zeugt , wat nouw plezier
Ik doe alsof het me niks kan schelen
Maar dit leven begint me behoorlijk te vervelen
Soms...
Soms zie ik het niet meer zitten
dan wil ik gewoon voor altijd pitten
Misschien dat ik mezelf maar moet vermoorden
ik kan het niet anders verwoorden
zie het gewoon niet zitten
ik denk dat ik maar voor eeuwig ga pitten