Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Nooit echt gekend
Lieve opa en oma,
Ik heb jullie niet echt gekend,
tot mijn verdriet.
Ik was een paar maand oud,
toen jullie ons verlieten.
Ik had jullie graag gekend,
ik mis jullie zo erg.
Elke dag, elke nacht denk ik aan jullie,
kunnen jullie me zien?
Ik hoop het stiekem wel,
hoop dat jullie trots op me zijn.
Lieve opa en oma,
ik hou van jullie.
Het was niet goed
het was niet goed
de woorden die
jullie tegen mij spraken
ik voelde me gekwetst
gek dat mensen
elkaar vaak verwonden
het doet zo zeer
en kan het moeilijk verdragen
veel mensen hebben
mij pijn gedaan
en dan vraag je je af
waarom toch..
ik zal wel te gevoelig zijn
en dat brengt
alleen maar moeite
in deze harteloze wereld!
Een brief van verdriet
Luister naar me, ik neem jullie mee.
Ik vond een fles met een brief die aangespoeld was aan zee.
Het was een brief, een brief van verdriet.
Een hopeloze moeder die haar dochter verliest.
Ik denk aan je
ik denk aan je
bedroefd kind
je huilt tranen met tuiten
ze zijn haast niet te stelpen
je beste vriendin
heeft je alleen gelaten
zomaar ineens
je begrijpt het niet
waarom toch
ze hadden het zo goed
altijd zo fijn
met elkaar opgetrokken
heel wat met elkaar gepraat
en plezier met elkaar gehad
je kan het niet vergeten
je hebt een stille hoop
dat ze terug komt
het zou kunnen
maar nu heb je veel verdriet
De wind
Gedragen door de wind
verzacht door het geluid van
twinkelende bladeren
die mij zacht vooruit blazen
zonder enig geduld.
Ik voel de energie,
het bloed stroomt glinsteringen
waardoor hemelszacht
mijn voeten afscheid nemen
van de grond,
die mij ooit ontzettend lief had.
Neem me mee
over de tuinen
waar de vlinders dansen op
zachte verloren woorden
en blaas
nog één keer jou naam.
En vergeef me,
dat de lucht jou niet draagt
maar ik jou liefde mee neem
naar de plek
die mij niet meer tilde
maar gewoon vooruit blies.
Brief
Letters vormen woorden
Woorden vormen zinnen
Zinnen vormen een dialoog
Een dialoog zet je in een brief
Een brief schrijf ik naar jou
Om te laten weten dat ik van je hou
Om te laten Weten dat ik kapot ben
Om te laten weten dat het me spijt
Het is te laat ik ben je kwijt
Eigenlijk ben jij me kwijt
Want ik kan het niet meer aan
Te veel pijn ik moet hier weg
Weg van alle problemen
Weg van jou ook al hou ik van je
Het kan me niet schelen
Ik wou met jou mijn leven delen
Dat is nu afgelopen
Enkel kan ik nog hopen
Dat je ooit nog aan me denkt
Dat is een groot geschenk
Het is nu zo, ik verdwijn
Verdwijn uit jouw leven
Een verdrietige vaderdag
Het voelt als hagel op een warme zomerdag,
Het is een huilbui terwijl ieder ander lacht.
Eén keer per jaar voel ik me minder.
Iedereen vrolijk en iedereen lacht.
Eén keer per jaar dan voel ik m'n tranen.
Het is een dag waarop de zon zijn zin kwijtraakt,
Het is een dag die mij intens verdrietig maakt.
want dan is het Vaderdag.
Zij brengt stilte mee
zij brengt
stilte mee
in haar verschijnen
een gereserveerdheid
waarin de lach langzaam
lijkt te verdwijnen
de causerieën over
allerhande en niemandallen
verzanden al snel
men kijkt verbaasd
als zij kordaat
de kring in gaat
aandacht vraagt
met ogen die iets
spectaculairs beloven
haar zachte stem
boeit van begin tot end
als zij opent in verhalen
een bloem die slechts
kortdurend bloeide
na een totaal mislukte groei
zij is weggegaan
heeft ons de stilte van haar leven
ter overdenking meegegeven
In een sprakeloos troosten
wij lopen in een zon
die zonder woorden schijnt
voelbaar is de diepe pijn
in de koude vingers van je hand
lijken te verdwalen
in de openheid van strand
waar golven onze sporen halen
in het verbreken van de band
wij zijn gaan zitten op het zand
in een sprakeloos troosten
scheren meeuwen sierlijk over
schreeuwend naar het land
zacht brengt de wind
in zilte vlagen zee
die in eeuwigdurende mantra's
rollend sissen kom maar mee
wij zijn gegaan
hebben het verdriet begraven
van de last die onze schouders
niet meer konden dragen
Verleden
Ik zit alleen in het donker,
M'n gedachten maken overuren,
Ik denk na over m'n leven,
Dingen die ik zou willen vergeten,
Maar nooit zal kunnen vergeten,
Ik zou dingen willen loslaten,
Terwijl ik weet dat ik het nooit zal kunnen loslaten,
Dit ben ik,
En daar moet ik het mee doen,
Ik zal dingen nooit kunnen vergeten,
Maar ik zal ze een plekje moeten kunnen geven,
Zodat ik verder kan met mijn leven,
En niet meer hoef terug te kijken naar het verleden.
Vergeten
Zou ik het kunnen
vergeten
loslaten
Niets over zeggen
niet over praten
Geen schuld
geen spijt
geen pijn
Vergeten
loslaten
Hoe zal het zijn
gevoelens
gedachten
laat het gaan
Maar als je loslaat
weet je dan
waar je zal staan?
Zoveel stukgemaakt
Iedereen ziet me als een meisje met een grote mond,
Maar in mijn hart zit een grote wond.
Er is zoveel bij mij stukgemaakt.
Zoveel mensen die mijn hart hebben geraakt.
Ik wil het aan niemand laten merken,
Ik wil alles zelf verwerken.
Ik zal er zelf voor vechten
Voor een beter leven.
Ik vraag je één ding,
Hou mij vast voor heel even,
Zodat ik er weer voor kan gaan
en de pijn in mijn hart kan verslaan.
Speelde blond door je haar
wij keken uit over zee
wat verder op het strand
gleed de zon over zand
wind speelde blond door je haar
ogen wolkten nog donker
langzaam werd de bui geklaard
snel als de golven
kwamen je woorden
in oneindige stromen
ik liet ze komen
als een tsunamie
van ijskoude dromen
het luchtte op
samen te praten en niet
op de vlucht voor jouw hel
de zon brak door
in een bevrijdende lach die eindelijk
het echte blauw van de hemel weer zag
Gemis
Ik zie je nog steeds maar alleen in m'n dromen
want je bent er niet meer, nee alleen in m'n dromen
ik hoop dat het daarboven veel beter is
veel beter dan hier beneden ons leven is
we zullen nooit vergeten hoeveel je voor ons deed
voor wat jij betekende was er geen pen die het schreef
en ik kan het wel rappen maar de woorden zijn zoek
de woorden zijn zoek dus ik zoek en ik vloek
en soms kijk ik naar boven, en dan vraag ik me af
is er een leven in de hemel of stil in je graf
is er daar iemand die voor jou zal zorgen
is er een dag en een nacht en heeft een morgen een morgen
is het er donker of licht, is het daar koud of warm
misschien is er niets, zonder jou zijn we arm
zonder jou hier beneden ken ik sombere tijden
vandaar dat ik deze tekst voor je wilde schrijven
oooooh we missen je, en ik hoop dat het daarboven beter is.
Geloof is het enige, is het enige dat nu nog in leven is
oooooh we missen je, en ik hoop dat het daarboven beter is.
Geloof is het enige, is het enige dat nu nog in leven is
Ik loop hier
Ik loop hier
Ik loop daar
Ik loop overal
Maar niemand die het aan me ziet
Mijn verdriet
Het doet me pijn en maakt me klein
Zo klein dat ik er niet meer op deze wereld wil zijn
Waarom moet het zo ver gaan?
Lieve Mama,
Waarom heb je het zo ver laten komen,
Waarom heb je het zo ver laten gaan.
Is dit wat je soms wilde?
Om er eigenlijk alleen voor te staan?
Dat is je dan aardig goed gelukt,
Voor mij met veel verdriet.
Maar ondertussen ben ik er achter gekomen,
Dat je dat helemaal niet ziet.
Je ziet niet wat je allemaal met ons doet en hebt gedaan,
Ik zal je één ding vertellen, dit kost me wel een traan.
Geen traan van blijdschap, maar van verdriet.
Ik hoor dit eigenlijk niet te zeggen.
Maar misschien dat je het nu eens een keer inziet.
Je krijgt me niet meer terug, het is nu te laat.
Ik wilde je altijd wel vertrouwen, want jij was mijn toeverlaat.
Nu zoek ik dat bij iemand anders, ik ben aardig goed op weg.
Maar omdat hun mijn moeder niet zijn, heb ik wel een beetje pech.
Pech met dat hun soms niet alles begrijpen, begrijpen met hoe erg dit eigenlijk is.
Want alles wat voor mij nu allemaal gebeurt, dat is een erge gebeurtenis.
Met veel pijn in mijn hart ga ik nu verder met het leven.
Maar ik zal nu en later, alle hoop die ik heb nooit opgeven!
Ik ben hard en ik blijf hard, maar dat is goed bedoeld.
Ik hoop dat de pijn die ik nu heb, dat jij die ook eens een keer voelt.
Dan weet je dat het erg is, en dan kijk je er anders tegen aan.
Misschien kom je er dan achter, met wat we allemaal moeten doorstaan.
Lieve mama, ik houd echt nog wel van jou.
Maar met alles wat er is gebeurd, is het zonde van mijn toevertrouw.
Maar je moet onthouden, dat het met die woorden nog niet goed is.
Het zal alleen maar beter worden, als jij alles snapt en begrijpt in deze gebeurtenis.
Ik hoop dat je mijn gedichtje begrijpt.
En anders dan maar niet,
Liefs, Michelle
Just, what I feel..
Soms dan denk ik,
Waarom?
Maar als ik dan terug denk...
Wat stom!
Wat stom dat het nou zo moest lopen,
Het had niet hoeven gebeuren,
Als jij mij hielp hopen,
Soms wil ik weg van alles om me heen,
Wil ik niet meer,
Maar denk ik weer terug aan heen,
Dit, dit wat mij zoveel verdriet doet,
Dat ik zelfs weg wil van alles..
Is voor mij té heftig...
Ik wil weg,
Want ik word gek,
Kun je me dan niet helpen?
Pijn doet het,
Zo veel pijn...
Dat ik soms denk...
Wil ik hier nog wel zijn?
Wat is verdriet toch naar
Verdriet,
het hoort bij het leven,
maar is niet fijn.
Het is naar om je niet fijn te voelen
een gebroken hart te hebben
je ziel die niet heel meer is.
Verdriet,
het zou er niet moeten zijn,
vrolijkheid beurt het hart op,
maar verdriet drukt het terneer.
Eens zal het ook vrede zijn in mijn hart.
De vrede die van boven komt,
waar ik elke dag naar verlang.
Ik hoop dat het niet lang meer duurt,
ik heb te lang met verdriet geleefd.
Littekens over heel haar lichaam
Ze snijdt zichzelf
ze weent rode tranen
ze kan er niets aan doen
haar huid was bedekt met littekens ...
Gekrast ... zo diep in haar vel
niemand kon er naast kijken
was ze maar dood
en een beetje snel
hoefde ze niet meer te lijden
Ze bedekte het hele jaar door
het vele bloedrode littekenweefsel
steeds lange broeken en mouwen
dat niemand het ooit kon zien
en ze zou het niemand tonen
niemand ooit vertrouwen ...
Ze maakte zich kapot
doch, het kon haar niet schelen
ze haatte zichzelf ...
net zoals de mensen haar
net zoals zovelen
Haar handen, armen, voeten en benen
moesten er elke dag aan geloven
ze kon er niet mee stoppen
ze had teveel verdriet ...
“maar ooit snijd ik te ver” dacht ze
dat kan ik je in ieder geval beloven
Ik weet dat je je kinderen mist
Je moet je kinderen wel erg missen
ook al doe je je stoer voor
en ontken je het, keer op keer
ik weet beter, alweer
Er moet vanalles door je heen gaan
pijn moet je toch wel voelen ...
denk niet dat ik je geloof
als je het ontkent
voor die leugens ben ik echt wel doof
Je aanvaardt het niet
ook al zeg je dat het geen waar is
zoals ik al veel keer heb gezegd
je zevert
ik weet dat je hen mist
Enkele van je kinderen weet je wonen
maar er naartoe gaan, durf je niet
ze hebben je in de steek gelaten
en ik weet, je hebt verdriet
Durf het niet meer ontkennen
laat het stoer zijn van je, even los
en laat je verdriet toe
huil maar even uit
zoals je nog nooit hebt gedaan
want door je dapper zijn
Liet je om je kinderen
nog nooit echt een traan