Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Hun zelfbeeld
ik heb de
spiegelbeelden
vaak weg moeten
dragen na
eenmalig gebruik
soms barstte het
evenbeeld in
luide snikken uit
wat reflecteerde
toonde het ver
boven zijn stand
geleefde lijf
waarvan het
gezwollen gezicht
het visitekaartje
was van grote ik
waarheid heeft
altijd pijn gedaan
in verontschuldiging
gingen velen weg
omdat zij mij zo
beteuterd zagen staan
als ook hun zelfbeeld
niet had voldaan
Dat rondzong
het niet te
traceren geluid
dat rondzong op
verschillende tijden
irriteerde iedereen
een oorsprong in
techniek of fabriek
kreeg in deze
agrarische gemeenschap
geen handen op elkaar
lichtschuwe
activiteiten in
vervallen en
afgelegen stallen
lagen meer voor de hand
een kleine
bijverdienste
op het toch al
schrale platte land
was een buitenkans
toen het ging vriezen
en schaatsers langs
de biezen scheerden
zongen pijpen in het riet
hun bijzondere muziek
Het struikje
jij voelde hoe
bloemen struiken
en bomen hun
dromen kleur gaven
geaard en reikhalzend
naar de hemel met
energie en licht
je glimlachte
naar de prilheid van
knoppen en blaadjes
ontlaadde hun
spanning door ze
in warmte te
laten ontluiken
had oog voor
het struikje tussen
tegel en muur dat
bij iedere bui leek
te verzuipen maar
al hoger bloeide dan
de onderste ruiten
als begeleider
van energie heb jij
nooit direct ingegrepen
het dauwde soms in
de vroege ochtend na
een koude nacht die zo
het broodnodige water gaf
Paradijselijk verwilderen
heb de noten
laten horen van
de muziek die
ik geschilderd heb
in een vluchtig
bekoren stuurde
jij mij woorden
zonder pigment
in die muziek
existeerden vorm
en melodie zonder
vloekende dissonant
zij contrasteerden
waar normaal harmonie
te ijken is aan wat
gewoon vergelijkbaar vindt
waar nu nieuw
welluidend klinkt
in geluid en beeld
kiert hemel in genezen
komt er dan toch een
nieuwe synthese tussen
muziek en schilderen
in paradijselijk verwilderen
Platonisch
het was geen raken
jij hebt mij geschapen
nadat ik in jouw
ogen verdronken was
natuurlijk ben ik
gereanimeerd maar
niet meer naar het
leven dat ik toen had
wij hebben fundamenten
met ongekende liefde
opnieuw verbonden
ze later getest
de hechtheid
veranderde positief
de creativiteit van
ons samenzijn
waar genen
sluimerden en al
jaren luierden vonkt nu
lieve lust met dikke kus
helaas blijft onze
verhouding platonisch
want de afstand is meer
dan anderhalve meter coronisch
Huidhongerpijn
de zaal is leeg
verlaten rafelt
gordijn perspectief
nog is er niets
ideeën worden niet
geboren in een wereld
die zijn fundamenten mist
wel waar leven samen gist
afstand heeft intimiteit
ten gronde gericht
in verboden zijn groeit
geeuw en huidhongerpijn
info tolereert geen
tegenspraak het niet
gehoord worden
maakt mensen kwaad
onzekerheid is
het nieuwe normaal
angst voor de toekomst
wordt de enige moraal
Verdienmodel
het nieuwe
bloemenboek is zoek
het oude is uitgebloeid
en verdord het zaad
veredeld tot er helemaal
niets meer aan schort
zij hebben hun zielen
beknot het speelse is
verdwenen omdat het
oude als verdienmodel
veel te lang is blijven
domineren in het heden
het baasje spelen
van de mensen is de
bloemen gaan vervelen
zij verloren de creativiteit
van de beste te zijn in
het onderling vergelijk
ze staan met
duizenden in de wei
maar blij is vandaag
van een andere orde
ze stralen niet zoals ooit
de eerste vergeet-me-niet
Het cruciale moment
zij kende de
stilte van binnen
waar het leven
in kiemen al
is gehoord maar
geen ruimte en lucht
heeft om te beginnen
geluid al is gesmoord
toch spant
potentie al hemel
om voor een leven
vol liefde te gaan
het cruciale moment
van bezielen is
helaas nog niet
zomaar gedaan
waar eeuwige
lijnen elkaar kruizen
contracteert het
moment suprême
deelname aan
het universum heeft
in genen aanleg
altijd al bestaan
Welluidende gewaden
jij hebt stilte van
haar stof ontdaan
woorden laten
opstaan uit hun
welluidende gewaden
pas later kwamen
ook de kleurnuances
die stemming en
emoties bepaalden als
herboren naar boven
waar tijd ooit
sleetsheid van het
vroegere liet zien
geven nu rust en balans
herinneringen alle kans
behoedzaam gaan
je vingers langs
breuklijnen van je
jeugd en weten de
gelijmde stukken
nog zitten
pijn en tranen
diep verankerd in je
hart maar de smart
heeft jou sterk gemaakt
wat ooit is weggezet
heb jij weer onder
stof ontdekt en body
met gezicht gegeven
heerlijk trots op jouw leven
Stilte vijver
ik heb
het gemist
handjeklap
in geheime
verbondenheid
als uiterste teken
van samen in
zaken zonder licht
wist de afstand
als stilte vijver
zonder rimpeling
onpeilbaar diep
en donker met
nog meer kou in het
voorlopig verboden
te betreden gebied
voelde me
opgesloten met
mensen die
woordloos spreken
waarvan ogen
geen reactie zien
impulsen ontbreken
om jezelf weer te weten
Pittig staccato
het vuurstenen
kiezeltje rolde
verbaasd over
de grijze tegels
hobbelde nog even
viel stil in de goot
nog tikte
de hoge hak
pittig staccato
op plaats delict
verwondering alom
hoe dit alles zo kon
natuurlijk was er
haast in het spel
gelukkig geen
kwetsuren maar wel
het beschadigd pumpje
en mogelijk herstel
dader had de
goot al opgezocht
maar zijn herkomst
viel niet te duiden
uit een bedding ontsnapt
mogelijk tijdens het spuien
Punt gemutst
ze wenkt
naar de zon
haar lach
kleurt fel
de corona van
het avondrood
strijkt elegant
naast mij neer
in een wolkje
bloemenparfum
bezempje nog
strak in de hand
zij is mijn
punt gemutst
heksje al
levenslang alert
bij volle maan
en evenementen
maar de stelen
staan achter slot
takkenbossen worden
stug door verdroging
zo maakt de lock down
ook deze sport kapot
Mijn publiek
ik waan mij
onbespied toch
weet ik dat
jij mij ziet
want je bent
mijn publiek
als de gordijnen
opengaan
zie ik jou daar
staan met de
verwachtingsvolle
blik op mij gericht
met kushand en
lach geef ik mijn
binnenkomers weg
nog zitten al
mijn dromen in
het hart verscholen
in het ultieme
va et viens
raken wij aan
opperste extase
nadert snel de
climax van ons spel
tot diepe
stilte valt
door deelname
aan de schouw
van het eeuwige
ik houd van jou
De holle weg
wij hebben de
kleuren niet
uitgevonden
lieten gewoon
gebeuren wat
voor handen kwam
een sloot met
overhangende kanten
die spiegelend
overgaan in
blauwe rimpels
van de zomerlucht
schaduw geeft
wat problemen
door de richting
van het licht dat als
in dromen van alle
kanten lijkt te komen
ieder legt zijn pad
waarbij jij je op
de vlakte houdt
ik koos de holle weg
het sieraad van iedere
landschapsarchitect
wij doeken ziel
en zaligheid op
maagdelijk linnen
werken zes dagen lang
mogen als kunstenaars
dus eeuwigheid vragen
Het monumentale
soms hoor ik
het zachte geluid
van huid dat langs
een sluier glijdt
zie ik wit
bewegen zonder wind
een hand die in bedaagde
rust de opening vindt
zelfs stilte houdt
de adem in als dit
onaangekondigde bezoek
haar boodschap doet
er is geen angst meer
in het levenslang wachten
wel een lach met
de allerlaatste krachten
als welkom om
samen te verscheiden
waarbij jouw wit
mijn donker zal leiden
het monumentale
is al afgevlakt alles
lijkt gewoontjes toch
hemel ik nog met een lach
Lichaamstaal
jij hebt
ooit geschreven
om wat jij voor
voor ogen had
aan anderen
door te geven
tot je besefte
dat wat zij lazen
hen al snel buiten
de door jou bedoelde
virtuele mazen van
het net bracht
de vrijheid die
jij gaf heb je steeds
meer ingeperkt tot
klaarheid het enige
versiersel was waar
niemand iets om gaf
fluisterend ben jij
met lichaamstaal
begonnen waarbij
herinnering de matrix
is geworden van
het oeroude schrift
wij hoeven niets
meer na te slaan
of op te bergen
in archieven die
door brand en dieven
als vermist zijn aangemeld
met lichaamsopslag
blijft de door velen
gedragen geschiedenis
onderdeel van leven
en tijd in communicatie
die iedereen begrijpt
Exposure en tekst
jij kan als
geen ander de
woordbetekenis
een geheel eigen
inhoud geven
door letters te
laten leven
ze kalligrafisch
op te tuigen met
de meest ludieke
snuisterijen in vorm
en kleur zodat
ook zij qua inhoud
een geheel zijn
het is geen
beeldspraak die
jij voor ogen hebt
maar wel de
warme intrinsieke
verbondenheid van
exposure en tekst
waar jouw
handen dit
ontvouwen is het
warme vertrouwen
in een nieuwe
diepere communicatie
eindelijk een gelukkig feit
Met donkere schrik
met handenvol
wind probeerde zij
wolkjes te boetseren
in hun altijd zo
eigenaardige hoge vlucht
zij vulde ze met
regen en stuff
uit de verre sahara
toch moesten ze nog
speels zeilen in de lucht
waar rood in
neerslag donkerde
wist vocht de onderste
randen te kleuren
met donkere schrik
zij zette de cumulus
keurig op een rij
zo werden fronten geboren
tussen weeën van
zonneschijn en droog tij
wind is gaan liggen
keek met een lach naar
zijn kunstenares en dacht
diep van binnen zij is de godin
die ik altijd zal beminnen
Op zijn fruitigst
zelfs aan
de bomen
draaien de
vruchten als
zij weten dat
jij zal komen
de mooiste
blosjes op
lentefluweel
maken een
plaatje van het
fruitig geheel
in deze
schitterende mêlee
van geur en kleur
dans jij langs
lange paden
door boomgaarden
waar blauw
uitbundig zomer
schijnt en wind
warm zwoelt bij
een plaats die
op de hemel lijkt
Kleine geesten
zij heeft ze
zien vliegen vol
geestdrift en plezier
later schuimbekken
van woede nog
doller dan een stier
een verzameling
kleine geesten
dronken door bier
zelfgenoegzaam
in het leven
al generaties hier
zij die vertrekken
missen grote bekken
zijn sociaal geslaagd
kiezen voor familie
en vrienden een plaats
die weer weet dat je bestaat