Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Die interactie
jij stapte
op treden
die kleurden
lichter werden
naarmate jij
steeds hoger kwam
die interactie
liet jou zomaar
in het gewichtloze
verdwijnen zonder
dat jij er gekleurd
op had gestaan
zo is het ook met
je schreden gegaan
al ras nam
de snelheid toe
tot ook jij het niet
meer kon bijbenen
maar wel kon jij
uitstekend je
handen laten wapperen
zoals alleen dapperen
dat kunnen doen met
een lach en dikke zoen
Mist
langzaam
pakte de dikke
grijze mist mij in
ik kon nog net
mijn hand voor
ogen zien
in duizenden
lichtspikkels werd
het inkomend
licht gebogen tot
een feeërieke
schijn voor de ogen
er waren geen
geluiden meer
van buiten door
demping was de
wereld afgesloten
van het leven
de vochtigheid
benauwde mij
maakt het ademen
zwaarder waardoor
ik piepte en later
wat licht paniekte
nog zag ik de
grond tot ik een
stoeprand vond
om die te volgen
naar voor mij
bekend gebied
ik dwaalde
heb veel gebeden
maar herkende niets
meer uit verleden
tot ik eindelijk bij
de auto's kwam
mist had afgedaan
bangheid opgetrokken
de voordeur heb ik
dichtgedaan want ik
was uit de doden
helemaal zelf opgestaan
De hoedster
ik wist dat
jij de hoedster was
van vele goudgerande
schapenwolkjes
dat deze volkjes
het blauw als
leefgebied hebben
geadopteerd
samen met hun vriend
de wind die blind
vaart op wat jouw handen
hem hebben geleerd
jij opent in
het ochtendrood
waar de wol nog bol
staat van de warme nacht
pas als de zon
zich na de klim weer
hoger in de horizon
bevindt is de kudde paraat
jij met lach en
herdersstaf laat wind
de wolken breken zodat
de schaapjes kunnen eten
Mystiek van hiernaast
rustig draaiden
dromen je ogen
naar binnen
ontspanden spieren
in je gelaat tot een
vredig resultaat
nog krampte er
onrust waar de
balans zich nog
niet goed heeft
gezet naar het
feest in je geest
in later praten
vertelde je waar
jij was geweest
de deur van
hiernaast stond
uitnodigend open
jij bent naar binnen
gegaan in het toch al
bekende gebied
maar er hing een
andere mystiek door
vreemde contacten
het was niet eigen
maar zonder dreigend
te zijn voelde jij
je daar niet welkom
zij draaiden wereld en
waarheid een halve slag om
Vuur van de zon
in donkerrood
warmde zich de
eeuwenoude stenen
muur met het
vuur van de zon
met kruimels
cement had zich
het minuscule leven
al jaren verwend in
krenterige symbiose
zij kende de kleur
van seizoenen wist dat
wind met stormachtige
vlagen haar bloempjes
tot toekomst zouden maken
jij hebt met de wallen
gesproken en stukjes
geschiedenis opgedoken
uit hun lange reeks contacten
met vreemde passanten
zij hebben weet van
vele generatie die met
hun handen verbanden
uit hun gezamenlijk dna
hebben blootgelegd
sinds ervaringen ook
3d gezien kunnen worden
zijn holografische
geschiedschrijvingen de
goudmijn van de eeuw
Het ogenspel
nog lang
zweemde de lach
rond je mond
toen jij met de
kleine had gedold
vuistjes met
vingertjes bolrond
onderstreepten
ook met de
mond zijn plezier
het ogenspel was
fenomenaal snel
joeg de hoogste
tonen onverwacht
in jullie lach
om dan rustig
uit te golven en
te wachten op de
volgende vloed die
nog veel hoger moet
De scenes
nietszeggende
woorden laten
we gaan wij kunnen
elkaar verstaan
over en weer
begrijpen zonder
misverstand in
lichaamstaal
toch spiegelen
wij niet op
hetzelfde gebeuren
vergelijkbaar verdriet
het raken zit
in de diepste
contacten die
herinneringen maken
in het toentertijd
beleven is onze
referentiematrix
goeddeels geschreven
juist uit die
kaders spelen wij
elkaar beelden toe
de scenes zeggen genoeg
Vage woorden
wind lispelt
vage woorden
door het schaarse blad
zij zijn nog
uitverkoren om de
boodschapper te horen
als dadelijk ook op de
schoongeveegde grond
de mededeling komt
jij lacht en ziet
takken driftig zwiepen
in hun schrijverij
net als het blad horen
zij er in samenspraak
ook helemaal bij
ik zie jou de stammen
met liefde omarmen
voor gezamenlijke hugs
de winter moet nog
komen maar jouw warmte
belooft hen al mooie dromen
Het gezonde kleurtje
ik voelde jouw
vingers langs mijn
huid glijden de
kleine stops in
het even verwijlen
voor intensiever contact
je volgde
de wegen van
wind en de zon
raakte reacties
die bruinend
gezondheid gaven
ogenschijnlijk
bleek de verdediging
goed maar onder de
huid verscheen de
kleine sproet zij
hoorden daar niet thuis
de schraalheid
van wind en
heldere luchten
brachten de zomer aan
huis maar alleen met
een goed beschermde huid
Buigzaam
vaak heb jij
de aarde gekust
maar ik heb je
nooit zien breken
buigzaam onder
storm en lieve lust
want iedereen
mocht alles weten
je groeide naar
een knipogende zon
maar hebt je afkomst
nooit verloochend
jij was meer dan
mijn rots in de branding
ik strandde dan ook
in hemelse verwachting
Het extravagante
ik heb je stilte
uitgepakt een lach
en wat verdwaasde
blikken een haardos
zonder grote klitten
ledematen die hun
onbalans bewijzen
door de grote ruimte
die ze bewegend eisen
de tierelantijntjes
zijn verdwenen
het extravagante
heeft zijn langste
tijd gehad net als
het sterk gekleurde
flamboyante dat
jij nu afspoelt in het
groot koudwaterbad
ik heb je afgedroogd
de afstand was door
stilte groot maar ik
zag de eerste woorden
die in je blikken
werden geboren
schuchter en bedeesd
fluisterde je zacht fijn dat
jij bent langs geweest
Het stilte carnaval
jij hebt mij
meegenomen naar
het stilte carnaval
dat ooit zal komen
met zijn duizend en
nog meer dromen
vol warmte en plezier
ingepakt staat het nu hier
de thema's zijn
nog actueel de
kleur en glans
schitteren als nieuw
en in een zacht
resoneren voel je
dat ze ieder hun eigen
energie genereren
in de optocht
zullen ook gaten
vallen waar gezichten
altijd hun lach lieten zien
daar is nu de herinnering
aan zoveel jaren samen
met hun namen in de
pronkstukken neergezet
Een volmaakt geheel
ik heb jouw
oogstrelende
kleuren al gezien
ja die zonder
pigmenten in
een eerste glans
van nano en energie
uit nieuwe elementen
zij spelen met
en in de atmosfeer
zoals ook wij delen
in en deel zijn aan
onze leefomgeving
sprankelen zij in
harmonie met een
totaal andere biosfeer
in ons nieuwe samen
zijn identiteiten gelijk
maar in verbinden
vullen zij elkaar aan
en versterken tal van
nieuw gegenereerde
krachten uit het
toekomstig perspectief
ik heb u lief
zoals ik van mezelf houd
is de nieuwe context
die de maatschappij
als cement gebruikt
om te lijmen wat
vroeger nooit paste
tot een volmaakt geheel
Winterse stramheid
zacht kleuren
de jaren die ik
In je ogen zie
de diepte van je lach
een huid vol
seizoenen waar
zomer nog bloeit en
oogst naar volrijp groeit
geen spoor van
winterse stramheid
van leden door kou
en gladheid van heden
je straalt een
vrolijk sportieve
ambiance die nog tot in
de late uurtjes kan dansen
klaar voor een echte
winter dit keer waarin
we schaatsen zonder eerst
een wak van 1,5 m te maken
Nachtvorst
ik heb jouw
zwaaien begroet
met een extra klop
van mijn hart en
opgewonden warm bloed
alsof je lach
de loper uitrolde
waarop wij als
jong stel holden en
later liefjes dolden
jij waaierde
energie naar
alle kanten uit
met een surplus dat
iedereen deed dansen
tot het gras
zachtjes kraakte
omdat nachtvorst
de sprieten van een
een laagje ijs voorzagen
en wij toch
warm vermoeid
onze koude voeten
snel het nog smeulend
vuur lieten opzoeken
Lente bermen
ik dacht de
juiste weg voor
jou te weten
breed opgezet
met lente bermen
bemeten die
snelheid door
kleur en schoonheid
doen vergeten
in een rustig
zoeven op lands
wegen gingen
wij op pad
de bestemming
bleef nog een
zwart gat we zien
wel hoever de wereld
in ons plaatje past
op de bonnefooi
zijn wij gestrand
aan de rand van
bewoond gebied
natuurlijk was er
niets geen mens
te zien benzine op
geen kost en
zonder onderdak
wij wilden zien
waar het schip
zou stranden met
niets om handen
dan het stuur
de verstanden op
nul in een wereld
vol chaos beladen
met flauwe kul
Ongekend geluk
vaak kwasten
penselen randjes
verf tot eenmalig
ongekend geluk
waar verf onopzettelijk
pigmenten raakt
die altijd al contact
hebben gemeden
die nu onbekende
kleuren laten zien in
een onvoorspeld
schitterend vermengen
dat zijn de kleine
wondertjes die zich
op het witte doek in
alle stilte manifesteren
er zijn geen
tweede keren waarop
dit lukken gaat het
deja-vu is al volmaakt
Zonder blad
het strak
buiten beton
zag grijswitte tinten
wind striemde
iele bomen
zonder blad
in de beweging
van het graf de
seizoenen voorbij
jij had je al
gehuld in de nog
volle herfstkleur
rijpte in een
eerst zoetig
fermenteren
jij blikte mijn
entree ik ging als
een kind blij mee
mocht ik dan
toch het eerste
stapje proberen
aan die zacht
warme hand heb ik
mijn leven verpand
Ritme en klank
jij kende
door het strijken
van handen de
meegaandheid van
letters en woorden
naar alle standen
soms waren ze
tegendraads en
werd hun plaats
ter discussie gesteld
door de rest van
de aanwezige tekst
dan zat jij met
de handen in
het haar omdat
vaak het ritme en
de klank zo goed
pasten bij elkaar
chaos in alfabet
en syntaxis
vrijheid lachte toch
doken zij in haar handen
waar het gezicht van
het gedicht op hen wachtte
Frêle tonen
we bewogen
op aangeven
door wimpers
van je ogen
in het ritme
van geneuriede
mantra's in het
spel van stemmen
ineens was
daar de eerste
vocaal in
alle helderheid
gedurfd in
onderscheid en
sprankelend
kwetsbaar zijn
frêle tonen
voegden inhoud
aan de muzikale
omlijsting toe
in verbinding
klaarden akkoorden
de melodie
tot stem concert
zij zongen
stilte weg met
teksten uit de
diepste overpeinzingen