Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het verdwenen pad
zelden hoor
ik nog de
fluitende wind
vocalen ontbreken
als bladeren
zijn verdreven
dan gieren
hoge tonen langs
sprieterige takken
alsof het bos
zijn man zijn
heeft laten zakken
het donker
passionele is alweer
van even geleden
in zomerse
overvloed brachten
bladeren hun groet
nu schraalt schichtig
wat omzichtig door
het kale struikgewas
nog onbekend
met vallend blad
en het verdwenen pad
Wolkt onbestemd
ze hebben
de zon gewist
het laatste stukje
blauw vergeven
nog wolkt
onbestemd
boven wei
en verre dreven
het is ademen
maar zonder
spirit in de lucht
energie is gevlucht
wij onderhouden
met de dood
op onze hielen de
meesten zijn al ter ziele
zonder aanwas is het
snel gedaan in de
laatste generatie verliest
de mens zijn bestaan
Eigen koers
ik zag dat jij
in loslaten
vliegen leerde
langzaam
probeerde een
eigen koers te gaan
langs kabels
hoogtes verkende die
nooit hadden bestaan
duikend diepte nam
met een scheervlucht
langs de maan
jouw voeten
in de aarde waren
al lang verdwenen
toch keek ook jij
nostalgisch om naar de
plaats die jij had betreden
Koele tinten
ik kende
de kracht
van je handen
wist hun warmte
voelde hoe
energie overliep
in raken
laadde jij mij
positief op
mijn aura
kleurde vitaal rood
ver van dood
waar in
koele tinten eigen
pigmenten klinken
jij interfereert
met licht en zon
naar hogere niveaus
direct uit de
voor eeuwig
onuitputtelijke bron
Kleurden halveringstijd
jouw passen
waren zo licht
dat zelfs in sneeuw
geen enkel spoor
zichtbaar bleef steken
ongerept bloeide
je glimlach zon
op smetteloos wit dat
schoonheid weerkaatste
uit zover het kon
fonkelende kristallen
kleurden halveringstijd
door intense straling
in kraakhelder blauw
smolt warmte uit kou
toen de laatste
sneeuw verdwenen was
vonden wij in je eerste stap
het pril groen groeien tussen
gebroken winterse boeien
Laagjes
het zijn
ontelbare laagjes
die antwoorden op
vraagjes aan je huid
op de grens
van buiten en
binnenkant wordt
het spel gespeeld
de autonoom
die nooit de
deur dichtslaat
voor een probleem
communiceert
ook al wordt hij
zwaar geattaqueerd
en in het nauw gedreven
er zullen altijd
laagjes zijn die
antwoorden geven
uit de tijd van overleven
Haar kleedje
zij kende het pad
draaide de bocht naar
een uitlichtende zon
schiep een paradijsje
in de luwterijke kom
landschap was
haar kleedje in
de dagelijkse tooi
seizoengebonden
en innoverend mooi
zij ontving het
vriendenbezoek dat
op vleugjes wind werd
gedragen en cirkelend
entree maakte
er was voor
elk iets speciaals
stuifmeel en dauw
tot honing voor hen
die zich koning waanden
in dit ontspannen geruis
voelde eenieder zich thuis
ook zij die geen vrienden
waren maar deze passie voor
een ander tijdstip bewaarden
Een wimpel
nog waait jouw vlag
zijn de kleuren sprekend
maar het doek heeft
zijn beste tijd al gehad
glans en souplesse
zijn gaan lijden door
de levenslange gang
van onze vier jaargetijden
ooit heeft de mast
een wimpel gedragen
die is gestreken toen
rugzakken overbodig bleken
het mechaniek kreeg
later onherstelbare averij
door een constructiefout
konden wij er helaas niet bij
deze vlag dekt niet
jouw eigenwijsheden
waar onder je naasten
vaak hebben geleden
De eerste regens
ik heb de ochtend
zien schemeren tot in
de diepste tinten rood
verglijdend in oplichten
stierven zij een zonnige dood
de vlokjes die
het langste bleven
dreven voor de zonnewind
als lieve roze schaapjes
wolkten zij in wit de kudde in
verloren kleur in
contrasterende onderkanten
waar grijs en zwart de
eerste regens droegen die
met slag de aard ontmoetten
in een lucht die omlaag
kwam uit volle sluizen
is de dag weer heerlijk
opgefrist nadat die eerder
al zo feeëriek begonnen was
Het zielenraken
ik zag vogels
schichten om
door de zon
hun kleuren
op vleugels
voor jou uit
te laten lichten
zij zwermden
opgewonden door
jouw aanwezigheid
verdrongen zich in
vlucht en schreeuw
om je blik voor even
te mogen kruisen
pas toen jij
ging zitten konden
zij zich gauw in
discipline schikken
op een lage tak
die een schitterend
uitzicht op jou gaf
jij hebt ons altijd
doen verbazen hoe
makkelijk jij met plant
en dier kon praten
als gelijkgestemden
geen hand en voetentaal
wel in het zielenraken
Naief creatief
wij hebben
samen geschilderd
maar meer dan
de techniek van
eenvoudige streken
kon ik jou niet geven
jij had gewoon
dat heerlijk naïef
creatieve in vorm
en kleur waarbij
verf en kwast
de bloemen geurt
alleen al je lach
lichtte met goud
schaduwen uit
donker en koud
in metamorfose
naar vitaal oud
rijkdom schitterde
in het elan waarmee
jouw personages
hun kleding droegen
in het subtiel
decadente decor
jij wist als
geen ander de
macht te raken van
degene die deze
vrienden op zijn
doek had toegelaten
Magische update
ik voelde hoe
de lucht dunner werd
toen jij binnenkwam
pigmenten op de
muren kleurig oplichtten
door harmonisch samenzijn
in een verhelderende
schijn werden onderlinge
blikken steeds klaarder
klonken stemmen
duidelijker in een
meer verfijnde articulatie
jij zorgde met een bijna
magische update dat
ruis en stof verdween
misverstanden zich
weer schikten waar zij
ons vaak lieten stikken
mensen weer durven
openen met teruggevonden
wederzijds respect
Vruchtbaar bloot
ik zie hoe
kleuren in haar ogen
ongewenste gedachten
leidden naar een
harmonisch model
hand op de schouder
vertrouwelijke woorden
in het samen zoeken naar
compromissen waarin
niemand zijn eer zal missen
lach en humeur
bloeien op waar emoties
hand in hand gaan
op weg naar het
gezamenlijke perspectief
jouw ja en niet
mijn afwijzing legt aarde
vruchtbaar bloot voor
de mooiste zaden die wij
kregen uit de moederschoot
Stilte van gebed
het is heerlijk
op schreden
terug te treden
perspectief even
te laten in het
ondergaan van zon
rust ontvangen
door haast en stress
uit te bannen
eindelijk ooit
ontmoeten wat
altijd opzij is gezet
tijd nemen voor
warm begroeten
in stilte van gebed
om de scheppings
nadagen nog in
hun volheid te ervaren
Water als ijs
ik wilde
water kneden
maar het heden liep
door mijn vingers weg
met kou
probeerde ik het
weer Water als ijs
bewoog niet meer
pas toen de
vroegste ochtenddauw
water minutieus deelde
zag ik het zonneblauw
begonnen handen
aan het kleurpalet
dat luchten weerkaatsten
in rimpelen beweging maakte
waar het leven
langzaam minder
helder wordt door
vertroebelen met emoties
pas na een lange
dag vol stress en haast
heeft water.eindelijk
weer rust gebaard
Het juiste uur
jij hebt het
vuur rondgedeeld
zonder je handen
er aan te branden
gretigheid
laaide al op
in het voelen van
koesterende warmte
zij hadden
al te lang in de
kou gestaan denkend
het is al gedaan
in onvoorzien
heb jij niets kunnen
regelen toch zal jouw
lach alles bezegelen
samen is voor allen
hartverwarmend
op het juiste uur
en de goede plaatst
juist omdat
warmte gedeeld
en meegenomen wordt
omdat het bij mensen hoort
Ogen spraken
ze lachte lief
haar ogen spraken
ik heb het gezien
je zwarte schilderij
je hebt het mij
ooit verteld maar
tijd kleurde andere
zaken dichterbij
ben er altijd
nieuwsgierig naar geweest
het hoe en waarom
zwart ontmoeten is feest
door bijzondere
constellaties bleken de
buitenste penseelstreken
wit op te lichten
geen vlekkerig geheel
maar een levende compositie
die elkaar beïnvloedend
zijn soepele beweging doet
samen zijn we gaan
kijken tot onze verbazing
begonnen de beelden
op ons te lijken
het doek speelde
passages uit het heden
die de werkelijkheid
meer dan alle eer aandeden
wij hebben ons omgedraaid
elkaar langdurig aangekeken
de kleur is weer zwart
het echte leven verdwenen
Ijsde doorzichtigheid
wind schoonde
de noordoosterhoek
droogde overtollig vocht
in scherpend zicht
winter helderde
hoog in het diepe blauw
waar kou nog
amper condenseerde
het wit van wolkjes
verdween en in de
legitieme uitstraling
verscheen de eerste vorst
hij ijsde zijn
doorzichtigheid
dicht bij de grond waar
dauw zijn druppels vond
nu kraakt en krast
het als een lieve lust
in de ochtendmist van
de grote mensen stap
Het keerpunt voorbij
de menigte schreeuwde
zijn onzichtbare pijn
balden de vuisten
sloegen met knuisten
vol irrationeel venijn
zij trotseerde
met opgeheven armen
en brandende blik
de opgekropte ego's
van heethoofdige iks
zacht klonk
het eerste geklap
als applaus voor de
breekbare stilte met
een ontspannen lach
in het aanzwellend
geluid luchtten velen
hun hart tevreden blij
met het wijken van agressie
het keerpunt voorbij
Uitgetreden
aan haar hand
ben ik uitgetreden
samen voor even de
wereld vaarwel gezegd
natuurlijk is de
herinnering gebleven
wij hebben nog
geen enkele stap gezet
zitten naast elkaar
afstand te nemen er
wordt niets doorgesneden
het verdwijnt gewoon
daar waar ruimte
zichtbaar wordt kunnen
wij ons uitstrekken zonder
enig identiteitsverlies
vroeger focusten wij
op vastigheden nu is
vrijheid in het zijn
het hoogste goed
dat reikt naar alle
dimensies die voor onze
interesses openstaan
en aanwezig zijn delen
ik heb de grootsheid
van het heelal gezien
eeuwig leven ervaren
door even god te zijn