Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het sluitstuk
ik zag
de aarde
scheuren
hoorde wortels
janken in
ontbossingspijn
voelde rotsen
splijten die niet meer
gebonden wilden zijn
de verwoesting
was gigantisch
in zijn omvang
universeel ik kon
mijn tranen niet
meer bedwingen
de overweldiging
kwam onverwachts
en werd mij te veel
alles viel weer
terug tot elementen
moleculen in overvloed
maar de briljante
ordening met evolutie
was het sluitstuk
dat groei van de besten
als intrigerende orde
In de hele schepping bracht
Fragiele doorzichtigheid
langzaam
brokkelde
de Muziek af
toen ik
Verder liep
maar de tijd
kleurde hoorbaar
die Herinnering in
met een aparte
audio set
net als stilte
zijn accenten
kreeg in het
donkeren van
avondlicht
en de zon
schitteringen
liet spetteren
in ultieme
doorzichtigheid
zo werkte
verbinding
duurzaam aan het
leven zij had ons
energie te geven
wij namen zonder
rekenschap totdat
de balans knapte
wij bij de pakken
neerzaten en lachten
Onmondig
we wisten
dat ze zouden
komen de
dromen zonder
woorden en
vol angst
schreeuwen
janken zal niet
helpen want de
ellendebronnen
zijn zij en hun fone
er waren al lang
klachten over
kinderen die nooit
communiceerden
en alle tijd aan hun
hartsvriend gaven
nooit hebben zij
die vaardigheden
geleerd en beoefend
hun woordenschat
lag in het gat van de
hand van hun vriend
pas toen in opvoeding
en opleiding alle fouten
gemaakt waren kwam
er eindelijk een
gebruiksverbod
voor de basisscholen
maar de schade is
onherstelbaar zowel
geestelijk als fysiek
omdat de gevoelige
periodes voorbij zijn
en zij onmondig blijven
Als stom vermomd
het is
mijn tijd van
ontwaken
als ik kikkers
hoor moet ik
terug kwaken
ik zoek ze op
kijk ze aan wij
oefenen samen
op eigen naam
hetzelfde heb ik
met een hond
die mij aankijkt
alsof ik als stom
ben vermomd
knipoogt en blaft
toe zeg je naam
het is toegestaan
al lang geleden
toen ook wij beden
vaak brabbel je tegen
mij je diepste gedachten
ik weet wat mensen
dromen laat het komen
het maakt mij slaperig
jouw droeve wachten
want je doet er niets
aan behalve aaien
ik strek me en geeuw
het wordt me teveel
Als jij shined
je voelt je
al ongemakkelijk
als iemand zijn ogen
op jouw élégance
en gratie richt als Jij
shined in de menigte
in een licht dansant
passerend bewegen
waarbij een passende
lach subtiel effect-
verhogend terugkomt
als donder na de bliksem
nee geen geraffineerd
geflirt en effectvol
gejaag maar met elkaar
praten met het
hart op de tong
over eerlijke zaken
Menselijk contact
ik zag
de ogen
ontwijken
weinigen
bleven iets
langer kijken
maar sloegen
daarna de
ogen neer
zou het angst
zijn om te
confronteren
bang om iets
meer dan kijken
te proberen
zoals een lach
of vriendelijk
woord misschien
maar er zijn
de laatste tijd
helaas mensen
om minder
vermoord
of mishandeld
de verbindingen
rafelen en breken
er zijn jammer genoeg
nog maar weinig
communicatie
lijnen heel gebleven
het sociale heeft
losgelaten is
gaan verwaaien
als los zand uit een
steeds leger
wordende hand
die hunkert
naar een diep
menselijk contact
om zich te herinneren
wie en wat hijzelf
nog ooit was
Bladmuziek
Wel ging hij
Er vaak even
Tussen uit naar
Het plantsoen
tegen de grote boom
zitten met rug
en met handen
contact maken
luisteren naar
de bladmuziek
die bladeren en
wind speelden
daar heb ik
hem gelukkig
zien worden
in zijn eerste
contact met
samen leven
eerst neuriën
en later zong hij
ongekende woorden
jong in het decor van
luisteren en als deel
van het plantsoen
zijn ogen keken
sindsdien gelukkig
als zij wegdroomden
van het eeuwig
blauwe scherm als
vroeger enig houvast
langzaam deelde
hij meer en meer
lichaamstaal waarin
het auditief ruisen
de ontwikkelstructuur
in communicatie was
Kleiner wonen
weer legden
jeugdig en hip
het af tegen
klassiek dat
in vintage een
nieuwe toekomst
spiegelen zag
ondanks foutjes
in constructie en
korte duurzaamheid
weinig houvast
in kwaliteit en
grillig in kleur
en vormgeving
die soms bizar
in uitvoering is
reparatie en herstel
vaak moeilijk omdat
mengnummers
niet genoteerd zijn
de kleine woning
zal intreden en
functionaliteit gaat
ruimte winnen net
als multifunctionele
apparatuur voor
koken en baden
evenals lucht en
binnenklimaat met
elektronicagebeuren
Met zoveel liefde
je verstilde
in emoties
die jij geen
goede plaats
kon geven op
dit moment
veerde altijd op
om met meer
kracht opnieuw
te beginnen
maar je staarde
nu enkel voor je uit
zonder moed
keek naar
je handen
zocht naar
verloren illusies
met zoveel liefde
terwijl tranen
je ogen vulden
met verdriet
omdat het ook
dit keer niet
was gelukt
hemel en aarde
had je bewogen
beloftes gedaan
om het toeval
gesmeekt en
zacht gebeden
nu alles opgeruimd
opgelucht een nieuwe
fase ingegaan tot een
vergeten meter alles op
groen zette en in verwachting
jouw werkelijkheid werd
Een magische ontmoetingsparel
ik wist
buiten
drempelloos
binnen te krijgen
door transitie
van plaats
en tijd aan
beide kanten
ik was bij
mijn uittreden
op diverse
sporen gestuit
die nog niet
lang geleden
magie hadden
gebruikt
door partiele
verdikking van
brandpunten in
het spanningsveld
dat waren de
grote gebouwen
paleizen kerken en
verkeer kruisingen
zo vloeiden
wij astraal in
elkaar over
versmolten
persoonlijkheden
tot een magische
0ntmoetingsparel
aan het mystieke koord
Angst om te leven
pas later
is de angst
om te leven
overgegaan
toen onze
ouders dachten
dat wij op
eigen benen
konden staan
maar tal van
gebeurtenissen
en calamiteiten
houden die
vrees nog altijd
springlevend omdat
wij vrijwel onervaren
nu eenmaal niet op
alles zijn voorbereid
de modellen
zijn ons bekend
hulpverleners en
coaches te over
en nog zijn de
toestanden verre
van stabiel en
wordt overleven
vaker gebruikt
om de situaties
toch de baas te blijven
zijn tal van zorgdiensten
nodig aan updates toe
voortschrijdend inzicht
gebrek aan deskundig
personeel voor
apparatuur en technische
moderne behandeling
Het vrouwelijk wachten
buurmans roep
op de vroege
ochtend was het
teken voor de
groep om aan
het werk te gaan
nog glinstert de
nachtkant van het
gewelfde land dat
nog dooiend vroor
in de schaduw
wachtend op de zon
die toen de buurman
zong in koper nog
groener was dan
de zwarte olijven
die langer hangend
in hitte verblijven
stilte was nog onaards
in het vrouwelijke wachten
tot mannen handen
en gedachten ingepakt
hadden voor weer
een nieuwe hete dag
met een fier en
franke lach kwamen
haar en donkere ogen
sluiervrij deuren
lieten de nachtelijke
koelte binnen
gelijk met de
schoonmaak van
van de haman gesprekken
met elkaar en planten
die bloemen lieten dansen
voor het heetst van de dag
Echte kunst
ik wist
niet eens
wat mooi was
had er kleine
woordjes zoals
leuk aardig en
best goed voor
maar kon niet
eens beschrijven
wat het echt
met mij deed tot
handen en fantasie
ermee aan het
werk gingen
en ik schoonheid
tussen mijn vingers
zag groeien en bloeien
met goed kijken en
nadoen haalde ik de
technieken in stevige
leerprocessen binnen
niets komt
vanzelf aanwaaien
zeker meesterschap niet
kunstenaars verwerven
vaardigheden die nodig
zijn als fundament om
ooit de top te bereiken
om de werkelijkheid
te reproduceren zijn
uitstekende technieken
beschikbaar maar om
je hart en ziel er
zichtbaar in te leggen
is pas echte kunst
Voorbij het amen
ik heb
mensen altijd
aangekeken
met de hoop
in hun ogen
het eureka-
gevoel te
zien schitteren
de steen
der wijzen te
ontdekken
tussen hun
edelstenen
of liefde en
warmte te
zien stralen
want hij
heeft als
schepper leven
de opdracht
gegeven ga en
vermenigvuldig u
wij zoeken samen
voorbij het amen
Vaste rituelen
ik zag
de regen
licht strepen
met hun
tussenliggende
boodschap
koud en nat
het deinde
beneden uit
cirkelvormige
golven naar kleine
beken met
een klotsend
hoge berm kant
uit het donkere
bos dampte
vochtige mist
zonder gezicht
de vergane herfst-
bladeren tot echte
zomerse glijpaden
voor de argeloze
wandelaar die
zorgeloos zijn vaste
rituelen ook in de
vakantie in ere hield
totdat hij languit
in de modder viel
Latent ambivalent
ik wist
in de mimiek
van je gezicht
en uit je lach
een tikje
laatdunkendheid
te distilleren
het zweemde
uit onbekend
door even en
niet lang
genoeg om
het goed te
kunnen duiden
licht sceptisch
is misschien deel
van jouw
oordelen van
de latente
ambivalentie
tussen goed en minder
nog blijft de lach
het mysterie van
constante
welwillendheid
zonder prestatie
dus aanwezigheid
in samen stimulatie
Straatschoffies
ik heb
al vroeg als
kleine jongen
de lichaamstaal
leren verstaan
wij praten niet
zoveel maar onze
vuisten raakten
daarvoor keken
we eerst naar
ogen en gezicht
en wisten zwakke
plekken snel te
vinden en geen
schijnbeweging
vooraf te maken
in de lijnen van
het gezicht staat al
gauw het komend
gedrag te lezen
omdat de snel
aangeleerde sociale
filters in confrontatie
nog niet goed werken
de waarheid in
agressie komt direct
uit de kerk en de reacties
zijn vaak heel primair
en doorzichtig voor
de kleine straatschoffies
die wij al in de opbouwfase
vlak na de oorlog waren
Het glazen leven
het glazen leven
spiegelt en
brengt mij terug
zonder beweging
niet geautoriseerd
het kan zomaar
een ander zijn
ik moet de barst
voelen die
iedereen heeft
op een bekende
plaats me desnoods
daar snijden waar
bloed zichtbaar
in beschadiging raakt
eigenlijk ben ik
zelf nog gewond
toen ik de sporen
bloed buiten
stollend vond
gerust gesteld
plakte ik het
lekken af en
hoorde bij de
nieuwe groep
die de wereld
laat barsten die
in samengaan
energie loos de
historie verbrassen
zonder doel
alleen ogen en
smoel gescheurd
in een te grote lach
uitgebarsten
toen het spuug
van de havermelk
op de gewone
tafel in een plasje
natuurwijn lag
Het dorpsplein
ik ben er
altijd op uit
gegaan in
onderzoekend
recreëren
nu komt de tijd
dat ik alles
ga abstraheren
zoek een
onopvallend
plaatsje zoals
een terrasje
op een hoek met
uitzicht op een
rustig dorpsplein
met lokale markt
of gewoon
ergens een
pittig drukke
splitsing van
wegen in een
middelgrote stad
met komend en
gaand verkeer
ik laat alles
tot mij komen
daar waar ik
vroeger de rust
totaal voor miste
zoals mensen
verkeer en een
hoorbare drukte
het dorpsplein
met de nog courante
zaken en gebruiken
de kerkklok op wiens
roep huis en land
samen komen voor
de welverdiende
siësta na het vroege werk
Het alledaagse leven
ik kijk
zie nog net
de vage glimlach
op het gezicht
van het lijk dat
ik ooit worden zal
ik ben op tijd
voor mijn
ochtendwandeling
waar wij in
zelfgenoegzaamheid
op het schelpenpad
luisteren naar
het geknisper
en gefluister
van zee en wind
mijn vrind zingt
altijd luidkeels mee
ik houd mijn
stok stevig vast
hij geeft mij
kracht in verbinding
met de tijd die
mij nog is gegund
ik tel de stappen
tot wij moeten keren
en de onderste helft
van aarde gaan proberen
met onderweg de bank
die gedachten vangt
als epiloog van
deze tocht en
natuurlijk weer met
dezelfde pen beschreven
ter verduidelijking
van het alledaagse leven