Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Wat vlassig haar
jij kwam
binnen als
engeltje
van de
ooievaar
was niets
te zien
maar je
ogen keken
en soms
liet een
schreeuw
een lekker
bekkie zien
geen veren
maar wat
vlassig haar
de kijkers
prikten
na een
lange staar
het engelachtig
is verdwenen
jij wilt alleen
jezelf zijn
liefst een
stukje beter dan
anderen uit de rij
onderscheid
heeft jou
uniek gemaakt
maar altijd
beter is
niet sympathiek
geloof mij maar
dat stukje
duivel is jou
niet bespaard
gebleven
de bokkenpruik
heb jij soms ook
nog even op
Dat duurt nog lang
nog heeft
de wereld
zijn schatten
niet verloren
nog steeds
worden er
kinderen geboren
gebeuren
kleine wondertjes
waar je over
struikelt zonder
ze te zien omdat
het zo gewoon is
stukjes hemel
tegen te komen
in eigen dromen
toch zijn vele
jaren vergleden
hebben ernstig
onder desinteresse
geleden omdat
wij ze niet hebben
geprofileerd er
geen energie in
hebben gestoken
zijn snel vergeten
omdat die hotspots
zijn gedoofd
we zijn met ons
verleden niet bang
want heden is morgen
en dat duurt nog lang
De bries van blauw
ze fladderen
landen heel
zacht op de
korrels zand
van het strand
een kleurig
bewegende rand
aan de zee
die om het zout
was verkozen
wij te midden van
de opengevouwen
vleugels toch
aan de teugels op
de bries van blauw
op de klapwiek
van stilte spreekt
schakering zijn spel
van verzameling
ongelijke delen
die toch als
kameleons zijn
verstoten door zich
te voegen naar de
grootste gemene deler
Het jachtspektakel
donker
dwaalden
schaduwbomen
op de van licht
vergeven
kale plaats
hier bleef
de wind
achterwege
er was voor
jonge aanplant
geen schaduwkant
zomerse hitte
droogden
jonge loten uit
kaal barstte
in de grond
de zwarte kluit
waar nachts
de plek leek
uitgestorven
loerden ogen
uit de rand van
het bos naar prooi
mooi zichtbaar
in de volle maan
pas in donkere
schaduw ving het
jachtspektakel in
volle hevigheid aan
Goed beter best
de maatschappij
is losgeslagen
alleen de sterkste
benen kunnen nu
nog de weelde
dragen van macht
in rechtvaardigheid
egotripperij was
te kwetsbaar
gebleken alleen
in groepen waarbij
ieder hetzelfde eet
en ook de info over
samenleven weet
dat geeft een kans
om te overleven
omdat het functioneren
in een groep andere
en meer mogelijkheden
geeft zonder de dwingende
drang van continuïteit
waar hechten zonder
vertrouwen geen
of weinig resultaat
geeft in overleven bij
samenleven omdat
de lont altijd te dicht
bij de hand is
nog is de mens steeds
bezig met goed
beter en best en heeft
hij dit subtiele samenspel
veel te makkelijk verpest
ten eigen baten door simpel
de ander te gaan haten
Zijn wij daar nogmens
ik voelde dat
jij binnenkwam
met je zachte
energie-
interferentie
alsof alles
praatte en
zachtjes
ontwaakte
in gesprek
jij had de
warmte was
aanspreekpunt
niet hiërarchisch
maar een
heerlijk
deelpunt van
samenzijn dat
communicatief
open bloeide
de energieën
nam jij mee
onder toevoeging
van innovatie
en verrassing
wat er was
kreeg een upgrade
begon te stralen
gaf input af aan
de leefomgeving
ja dat alles
door jouw lach
en visuele binding
die de stimulans
bracht dat het
geheel meer is
dan de som der
delen bij ego trippers
is dit verlies immens
zijn wij daar nog mens
Bijna dood
samen hebben
wij als wachters
de schaduwen
geflankeerd
van de nu al
zwarte zon
omdat haar
universumplaats
sinds de schepping
nooit is vergeven
is zij geen donker
gat gebleven
zij werpt nu
haar schaduwen
in een apocalyptisch
alles verwoestend
scenario dat uit de
verte in aantocht is
nog voedt de
lucht ons met
restanten zuurstof
die over zijn uit
hels brandende
horizonnen
maar de wolken
fijnstof kruipen
naderbij en nog
is er geen laatste
oordeel bijna dood
voelen wij ons al bevrijd
De tijd is nog zo kort
de foto's
zijn nog gaaf
niet beduimeld
of bekrast met
onattente kruimels
ze schuiven
langs elkaar
zonder al teveel
misbaar door
groot gezelschap
nog is er vraag
maar het zoeken
gaat zo traag
en dan blijft toch
de herinnering
ja die van toen
als nu van vandaag
zonder centje pijn
want die status quo
vindt iedereen wel fijn
pas als het rustig wordt
komen onze portretten
weer tot leven gaan van
hand tot hand worden
misverstanden recht gezet
is er spijt om gebrek aan
tijd die spreekt uit gezichten
wel is er hoop dat alles
toch nog beter wordt
alleen de tijd is nog zo kort
De kathedraal
wolkjes
tekenden
oplossend
mooi weer
wij met de
rugzakken
op weg naar
het blauw-
groene meer
dat verkoeling
beloofde van
de hitte boven
op weg naar
santiago de
compostella
zonder haast
en stress de
rest plezier
levensjaren
in diepte en
hoogte geluk
liefde en pijn
weer ervaren
op de balans
rekening leven
onze stappen bleven
voeten martelen
niet zichtbaar
was dat nut
pas toen wij
de kathedraal
zagen en anderen
spraken en lazen
wisten wij zeker
dat wij nu eindelijk
thuis waren
Een pril rossetje
jij was het
bijna verleerd
had te lang in
de grijswitte
wereld van
winter verkeerd
die nu overliep
van dooiend ijs
smeltwater met
modderig contrast
toch zag ik de eerst
gekleurde stip
in het wittig pluis
het is daar waar
lente al heerst
en jij met warme
adem en lach de
ontdekking uitpakt
een pril rossetje
van het nieuwe
lentegroen dat het
voorjaar doet
ontluiken ook al is
buiten stervenskoud
maar de spurt naar
meer licht is ingezet
met de aantrekkelijkste
kleuren wie zal
zijn bloempjes het
eerst laten keuren
Gouden standaard tijden
nog altijd
weeg ik mijn
woorden
behoedzaam
op jouw gouden
schaaltje
voorzichtig
als ik ook ben
met kleine
snuisterijen
die mij heel na
aan het hart liggen
gewikt en gewogen
wat oneffenheden
teruggebogen
tot een harmonisch
verschijnen in een
koesterende blik
samen hebben
wij de standaard
bevestigd in
afspraken tussen
hart en ziel zo
dat onze zinnen
worden
gepoetst
van binnen
voordat zij liefde
en warmte kunnen
weerkaatsen
aan diegene
met wie wij
praten en van wie
wij eindeloos houden
in onze gouden
standaard tijden
Het openhaardvuur
onder een
warme zon
kabbelen
herinneringen
als golven tegen
het wit gele zand
dat vele jaren
verblijf is geweest
voor vakanties
zonder eind
in het zeldzaam
winterse van
vandaag de dag
is de warmte
nog voelbaar
als wij de dromen
van het verre
strand lezen die
opvlammen in
het openhaardvuur
guur tocht nog
de koude wind
en we schrikken
als de splinters
knappen en
rillen omdat de
kou nog niet
verdwijnt ieder
keer als de golven
wat hoger komen
Stukjes jij
er gingen
stukjes jij
voorbij op
de rode loper
van de
modeshow die
wij bezochten
waar alleen
extreme kleuren
aandacht mochten
de pas zat er
al stevig in met
schitterend
lange benen
de finishing touch
met hakken tot
aan de schenen
want de stoffen
moesten in bewegen
zachtjes vallen
de dure snit
mocht niet
gesloten blijven
ondanks de
magerte binnen
vele neusjes stonden
identiek tussen
ingevallen wangen
blikken keken
ver vooruit
uit kunstig
aangezette
ogen onder
goed gelijnde
wenkbrauwbogen
hun lange vingers
speelden met de
aandacht die wij gaven
hun lachjes waren
al lang begraven
Raffelende hagelbui
nog heb ik
je niet gezien
met de eerste
vlokjes sneeuw
in je herfstkleurig
korte haar
de witte pluizen
die zo op het
kort tapijtje
duiken en zich in
glinsterende banen
onoplosbaar op
jouw huid
wanen in het
bekende spoor
van de vele
vaak vergoten
zilte tranen
jij gaat meer
voor het
knapperend
alternatief van
de raffelende
hagelbui
die onder je
voeten kraakt
waar jij met
grote passen
over je eigen
kilometers waakt
Onvoorstelbaar fout
wij zijn ziek
maar niemand
die dat ziet ervaart
en het uiteindelijk
hoog van de
toren blaast
onze consumenten-
drang heeft alles al
heel lang opgeslokt
en vraagt nee eist meer
en anders dan de
medemens het heeft
alles is de deur
uitgezet baby's peuters
kleuters bij de opvang
neergelegd vrije tijd op
een laag pitje en geld
voor verre verzetjes
dus zijn leuke
dingen onze dromen
wij jagen elkaar op
in stress en burn out
juist in de natuur gaat
het dan onvoorstelbaar fout
Net even anders
het was
jouw warmte
waarvoor ik ging
natuurlijk lette ik
op aantrekkelijkheid
de lijnen
van je lichaam
het profiel van
je gezicht was ook
waarvoor ik viel
maar die
warmte voelde
aan als een huis
met l. label
de l. van liefde
jij vol
duurzaamheden
opgegroeid met
puur respect
voor de natuur
jouw genen
hadden al eeuwen
de lach geërfd van
goede opvoeding
en sociale vorming
vol bewondering
voor universum en met
bijzondere interesse
voor de medemens die
net even anders was
Nog even
nog even
ik heb
de letters op
een rij gezet
dicht ze
bij elkaar
maar de
zinnen
willen niet
samengaan
in accenten
er ie altijd
iets dat
harmonie
verhindert
dat niet past
bij elkaar
en dus is
samengaan
nog even
van de baan
Veelvraat mens
wij hebben de aarde
geknecht haar schoonheid
geschoffeerd de huid van
alle waarde en bijzonderheden
ontdaan wat er te plukken
was is meegenomen zonder
enig woord van dank en
vergeving vragen voor
geleden schade is nooit
opgekomen bij veelvraat mens
dierlijk en plantaardig leven
is misbruikt ten eigen bate
werd mishandeld voor
pure winst in geld en macht
zelfs de medemens is als
minderwaardig gekoeioneerd
tot slaaf gemaakt en uitgebuit
pas nu komen de excuses
voor hen en misschien een
mogelijke genoegdoening
niet uit vergevingsgezindheid
maar om met die houding
nog meer te kunnen scoren
in geld en machtswellust
deze aardegeneratie heeft
het leven kapot gemaakt en zal
apocalyptisch ten onder gaan
aan hoogmoed dus ruimte en
kans geven aan nieuwe mensen
in dit geweldige universum
het komend leven wacht al
zo lang is regelmatig langs
geweest maar niet herkend
hun info is weggehouden
zij hebben ons en onze
erfenis niet kunnen helpen
ondanks de steun die zij toch
gegeven hebben in hele moeilijke
periodes zonder als levensvijand
van de mens te worden aangemerkt
Hun sferisch gevoel
jij hebt de
kunst verstaan
om te gaan
met mensen
die net even
anders waren
kon hun
boeken zonder
woorden lezen
in talen die
nog geen stem
formuleerden
las lichaamstaal
uit hun verschijnen
beantwoordde
die in soepele
lijnen met een lach
en sprekende ogen
had de intuïtieve
aantrekkingskracht
van gelijkgestemden
die herkenbaar waren
door communiceren
uit hun sferisch gevoel
kende hun stilte
waar het leven
explosief hamerde
op weten en presteren
opnieuw proberen
geen toekomst had
jij met je warme
hart voor de uniek
subjectieve apartheid
die deze groep heeft
binnen de gelijkheid
van de maatschappij
Jouw aura
ik zie
de stukjes
vroege lente
uit de lange
winterslaap
van jouw aura
ontwaken
waar het
voorjaar zijn
specifieke
kleuren
bewaart
in speelse
frequenties
maken
gelegenheids-
combinaties
zich los uit
winterkoude
patronen
vermeerderen
fluctuaties
tot een
creatief palet
dat langzaam
samenvloeit
in de nieuwe
prilheid van
het komend
seizoen die
zijn schittering
in de glans
van jouw
ogen aan de
buitenwereld
laat zien