Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Identiteit
jij bent
een hype
die het scherm
vult met een
ongekende
sensuele spirit
waarbij
erotiserende
muziek de
bedding is
waarin het
weerloze publiek
zich laveloos
laat meanderen
tot costa's
hun snelheid
opzwepend
verhogen
naar een
orgastisch
hoogtepunt
van volledige
overgave en
de komende
clash down
elkaar
ontmoetend
in een totaal
verlies van
eigen identiteit
Vlottende creativiteit
ik wist
dat jij goud
had aangeboord
een fantastische
hoeveelheid pure
liefde en energie
alleen al jouw
aanwezigheid deed
alle ellende teniet
nog voelde ieder
de spanning in
afwachting van
je komst de eerste
schittering van je
ogen de lach om je
mond voelde zacht
het welbehagen
de tijd vertragen
ik zag jouw vingers
projecten strelen met
vlottende creativiteit
omdat zomaar even
anderen te leren
vraagt geduld en een
juiste graad van vaardigheid
als altijd beloond met
een vriendelijk woord
het schouderklopje
waardering voor de
eigen inbreng die steeds
hoger scoort waar sfeer
en niveau bepalend is
voor de werkende groep
zal de resultante door
intense samenwerking
steeds hoger uitkomen
Totale verbijstering
met een
merkwaardige
klik schuift mijn
werkelijkheid
naar een andere ik
alsof de hologrammen
niet meer passen
of dat de tijd bezig
is het fotografisch
geheugen aan te tasten
wij zijn de straat
opgegaan maar met
geen mens te bekennen
zijn wij naar vreemde
verdiepingen afgedaald
waar ze enkel kunstlicht
kennen in hun wit
fluorescerende gewaden
waar handen oplichten
in woord en gebaren
we lijken voedsel
en zuurstof te ademen
terwijl er op de wanden
een projectie van het
nieuwe buiten te zien is
waarin onze oud aardse
begrippen op begrijpelijke
wijze zijn getransformeerd
naar universele locaties
die wij ons soepel eigenen
maar het discontinue
geeft onzekerheden en
angst die het handelen
verlamt mensen zoeken
bij elkaar de blik die
leidt en begrijpen uitstraalt
die ons met charisma
uit de put van chaos
vernieling en inertie naar
totale verbijstering haalt
Zacht kubisme
in het
zacht kubisme
waaraan jij lijdt
ben je de ronde
lijnen kwijt
rechtlijnig lijkt
het leven zich
te stapelen
van groot
naar klein in de
wisselende schijn
van licht en schaduw
waarin koorts
fluctueert die
gerelateerd is aan
inhoud en grote
in strakkere
elementen huizen
de gevoeligheden
waarbij hoofdlijnen
zorgen voor de
logistiek van het
dagelijks bestaan
en onderhoud
soms vouw jij
open waarbij alle
vlakken kleuren
in de emotie
die jij hebt die
jij bent en
waarmee alle
rondingen bloeien
In arrogantie
ik heb
grijze plukjes
uit de lucht
gehaald
het sombere
uit wolken die
regen en donkerte
bevolkten
er kwamen
spikkels blauw
en licht die door
zon werden gewit
tot een briljant
schitterend firmament
dat mijn geest
als klankbord kent
wij sprankelend
van energie
oplaadbaar tot
een gaaf lief genie
nooit zal aarde ons
universum verlaten
maar in de nieuwe
blauwdrukken
zitten voor de mens
geen gaten die plaatsen
waren in arrogantie
te hoog gegrepen
Laat elegantie leven
Laat elegantie leven
je bewegen
laat subtiel
elegantie leven
in het licht
dansante dat
gras en planten
doet wiegen
op een warme
zomerse wind
in voorzichtig
raken lijken
vonkjes te
ontwaken die
overspringend
hun energie
ontladen om de
aantrekkingskracht
intenser te maken
er zijn natuurlijk
meer paren die
scharen om
jouw lach te
onderscheppen
in momenten van
voorbijgaand
tijdloos ontmoeten in
de schoonheid van dans
De hemelse geest
bruin scherpte
je profiel tegen
de diepblauwe lucht
je genoot van de vlucht
die jij de tijd
hier zag maken
voelde stenen
hoorde de specie
hun voeggeluid maken
waar schoonheid
door mensenhanden
werd geschapen
in grootse gebouwen
waar kosten noch
moeite werden gespaard
en de ultieme balans
van hemels presteren
ruim werd gehaald
weer vlogen zwarte
vogels naar de toppen
van nabij gelegen
bomen werd de
natuur in onheilspellend
doodse stilte gehuld
een magere hond
huilde toen hij alleen
op het grote plein stond
waar stenen braken
bogen uit hun beeldschone
spanning raakten
zo kraakte de tijd
in luttele seconden
zijn scheppers en ultieme
schoonheid wat overbleef
verdampte in stof
naar de hemelse geest
Anoniem stationnetje
samen zijn
wij even
weggeweest
naar een feest
zonder wereld
alles hebben
wij losgelaten
geen agenda
of afspraken
richtingloos
hebben wij
zonder kaartje
de trein gepakt
hij stond voor
ons op wacht
vertrok meteen
na de fluit
reed snel het
anoniem
stationnetje uit
nog tikken de
wielen hun
maatschappelijk
verbonden cadans
de rode draad
gleed door
onze handen naar
een griezelig stil
rangeerterrein
tot onze gillen
schrokken van
het zwart van
de nacht die
koud en donker
op ons had gewacht
In buitensporigheden
jij stond
als sisyphus
de komende
en gaande man
te regelen
met een door
drukte verhit
en getekend
gekleurd gezicht
jouw autoriteit in
deze was zoals
altijd onbetwist
als iemand toch
de moed had
stoute schoenen
aan te trekken
kwam hij van een
koude kermis thuis
zij riep gewoon
cerberus de
hellehond als
die zich liet zien
deinsde iedereen
jouw fluïdum was
onmiskenbaar van
een hogere orde
dan het menselijke
jouw verkiezing
als veerman had
an sich al zoveel
tegenstrijdigheden
dat de drijfveren
uit een andere wereld
nadrukkelijke
waarneembaar waren
in buitensporigheden
Wat vlassig haar
jij kwam
binnen als
engeltje
van de
ooievaar
was niets
te zien
maar je
ogen keken
en soms
liet een
schreeuw
een lekker
bekkie zien
geen veren
maar wat
vlassig haar
de kijkers
prikten
na een
lange staar
het engelachtig
is verdwenen
jij wilt alleen
jezelf zijn
liefst een
stukje beter dan
anderen uit de rij
onderscheid
heeft jou
uniek gemaakt
maar altijd
beter is
niet sympathiek
geloof mij maar
dat stukje
duivel is jou
niet bespaard
gebleven
de bokkenpruik
heb jij soms ook
nog even op
Dat duurt nog lang
nog heeft
de wereld
zijn schatten
niet verloren
nog steeds
worden er
kinderen geboren
gebeuren
kleine wondertjes
waar je over
struikelt zonder
ze te zien omdat
het zo gewoon is
stukjes hemel
tegen te komen
in eigen dromen
toch zijn vele
jaren vergleden
hebben ernstig
onder desinteresse
geleden omdat
wij ze niet hebben
geprofileerd er
geen energie in
hebben gestoken
zijn snel vergeten
omdat die hotspots
zijn gedoofd
we zijn met ons
verleden niet bang
want heden is morgen
en dat duurt nog lang
De bries van blauw
ze fladderen
landen heel
zacht op de
korrels zand
van het strand
een kleurig
bewegende rand
aan de zee
die om het zout
was verkozen
wij te midden van
de opengevouwen
vleugels toch
aan de teugels op
de bries van blauw
op de klapwiek
van stilte spreekt
schakering zijn spel
van verzameling
ongelijke delen
die toch als
kameleons zijn
verstoten door zich
te voegen naar de
grootste gemene deler
Het jachtspektakel
donker
dwaalden
schaduwbomen
op de van licht
vergeven
kale plaats
hier bleef
de wind
achterwege
er was voor
jonge aanplant
geen schaduwkant
zomerse hitte
droogden
jonge loten uit
kaal barstte
in de grond
de zwarte kluit
waar nachts
de plek leek
uitgestorven
loerden ogen
uit de rand van
het bos naar prooi
mooi zichtbaar
in de volle maan
pas in donkere
schaduw ving het
jachtspektakel in
volle hevigheid aan
Goed beter best
de maatschappij
is losgeslagen
alleen de sterkste
benen kunnen nu
nog de weelde
dragen van macht
in rechtvaardigheid
egotripperij was
te kwetsbaar
gebleken alleen
in groepen waarbij
ieder hetzelfde eet
en ook de info over
samenleven weet
dat geeft een kans
om te overleven
omdat het functioneren
in een groep andere
en meer mogelijkheden
geeft zonder de dwingende
drang van continuïteit
waar hechten zonder
vertrouwen geen
of weinig resultaat
geeft in overleven bij
samenleven omdat
de lont altijd te dicht
bij de hand is
nog is de mens steeds
bezig met goed
beter en best en heeft
hij dit subtiele samenspel
veel te makkelijk verpest
ten eigen baten door simpel
de ander te gaan haten
Zijn wij daar nogmens
ik voelde dat
jij binnenkwam
met je zachte
energie-
interferentie
alsof alles
praatte en
zachtjes
ontwaakte
in gesprek
jij had de
warmte was
aanspreekpunt
niet hiërarchisch
maar een
heerlijk
deelpunt van
samenzijn dat
communicatief
open bloeide
de energieën
nam jij mee
onder toevoeging
van innovatie
en verrassing
wat er was
kreeg een upgrade
begon te stralen
gaf input af aan
de leefomgeving
ja dat alles
door jouw lach
en visuele binding
die de stimulans
bracht dat het
geheel meer is
dan de som der
delen bij ego trippers
is dit verlies immens
zijn wij daar nog mens
Bijna dood
samen hebben
wij als wachters
de schaduwen
geflankeerd
van de nu al
zwarte zon
omdat haar
universumplaats
sinds de schepping
nooit is vergeven
is zij geen donker
gat gebleven
zij werpt nu
haar schaduwen
in een apocalyptisch
alles verwoestend
scenario dat uit de
verte in aantocht is
nog voedt de
lucht ons met
restanten zuurstof
die over zijn uit
hels brandende
horizonnen
maar de wolken
fijnstof kruipen
naderbij en nog
is er geen laatste
oordeel bijna dood
voelen wij ons al bevrijd
De tijd is nog zo kort
de foto's
zijn nog gaaf
niet beduimeld
of bekrast met
onattente kruimels
ze schuiven
langs elkaar
zonder al teveel
misbaar door
groot gezelschap
nog is er vraag
maar het zoeken
gaat zo traag
en dan blijft toch
de herinnering
ja die van toen
als nu van vandaag
zonder centje pijn
want die status quo
vindt iedereen wel fijn
pas als het rustig wordt
komen onze portretten
weer tot leven gaan van
hand tot hand worden
misverstanden recht gezet
is er spijt om gebrek aan
tijd die spreekt uit gezichten
wel is er hoop dat alles
toch nog beter wordt
alleen de tijd is nog zo kort
De kathedraal
wolkjes
tekenden
oplossend
mooi weer
wij met de
rugzakken
op weg naar
het blauw-
groene meer
dat verkoeling
beloofde van
de hitte boven
op weg naar
santiago de
compostella
zonder haast
en stress de
rest plezier
levensjaren
in diepte en
hoogte geluk
liefde en pijn
weer ervaren
op de balans
rekening leven
onze stappen bleven
voeten martelen
niet zichtbaar
was dat nut
pas toen wij
de kathedraal
zagen en anderen
spraken en lazen
wisten wij zeker
dat wij nu eindelijk
thuis waren
Een pril rossetje
jij was het
bijna verleerd
had te lang in
de grijswitte
wereld van
winter verkeerd
die nu overliep
van dooiend ijs
smeltwater met
modderig contrast
toch zag ik de eerst
gekleurde stip
in het wittig pluis
het is daar waar
lente al heerst
en jij met warme
adem en lach de
ontdekking uitpakt
een pril rossetje
van het nieuwe
lentegroen dat het
voorjaar doet
ontluiken ook al is
buiten stervenskoud
maar de spurt naar
meer licht is ingezet
met de aantrekkelijkste
kleuren wie zal
zijn bloempjes het
eerst laten keuren
Gouden standaard tijden
nog altijd
weeg ik mijn
woorden
behoedzaam
op jouw gouden
schaaltje
voorzichtig
als ik ook ben
met kleine
snuisterijen
die mij heel na
aan het hart liggen
gewikt en gewogen
wat oneffenheden
teruggebogen
tot een harmonisch
verschijnen in een
koesterende blik
samen hebben
wij de standaard
bevestigd in
afspraken tussen
hart en ziel zo
dat onze zinnen
worden
gepoetst
van binnen
voordat zij liefde
en warmte kunnen
weerkaatsen
aan diegene
met wie wij
praten en van wie
wij eindeloos houden
in onze gouden
standaard tijden