Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Beginnend applaus
jij kende
als geen ander
de reflexpunten
in gebouwen met
veel glas spiegels
en indirect zonlicht
jij lachte altijd
bij binnenkomst
liep hooggehakt
uitdagend tikkend
naar het midden en
maakte je reverence
naar alle kanten
sloot af met een
stijlvolle zwaai
de draai op de
voorvoet en sierlijke
buiging met krullenkop
vaak klonk er een
beginnend applaus
uit de galerijen
en kamers dat zij
beantwoordde met
een sierlijke handkus
niemand wist haar
naam wie zij was
en wat haar relatie
met het gebouw was
in de acte de presence
zij bleek achteraf de
dochter van een der
architecten te zijn
haar vader was
overleden vlak voor
de opening zo wilde
zij hem persoonlijk eren
De zachte apocalyps (3)
in den beginne was er
het woord
god schiep de mens
hij werd gehoord en
doodde zijn broer
zo verhaalde het woord
dat is blijven hangen
in de hele overleverende
geschiedenis en de
uitleg is gebruikt door
mensen en schavuiten om
er zelf beter van te worden
ten koste van de medemens
de verhalen uit de diverse
culturen zijn eenduidig..
er is goed en kwaad
mooi en lelijk altijd is
er de tegenstelling
dat is onze uitleg maar
met verbinding..komt
samen in beeld de
tegenstelling is nooit
als ten koste van..bedoeld
maar altijd als elkaar helpen.
bruggen zouden er gebouwd
kunnen worden om samen
de overkant te bereiken
en die uitleg en bedoeling
van de evolutie maakt
een totaal andere wereld
In den beginne.....
De apotheose
als we lachen
werken we altijd
een klein geheim
patroon af waarvan
het begin bekend is
zo dat de ander
makkelijk kan invallen
het taaltje
is eigen en voelt
warm aan ookal
is de boodschap
niet prettig de
troostende hand
is altijd dichtbij
niet alleen het
lachen maakt de
spanning tussen ons
heerlijk om aan
te voelen en te weten
dat die uit het niets
zomaar opkomt
dat samen tot beleving
brengen op een
nog nooit gelopen pad
en dan de magische
kracht van het onbekende
in verleidelijkheid ervaren
ondanks het mystiek gevaar
altijd stukje bij beetje
omkijkend met een
een bang gevoel om het
initiatief gedwongen uit
handen te moeten geven..
net nu je samen voelt
dat de apotheose nabij is
Als lemmingen
we hebben
alles al gehad
gaan naar de
laatste evenementen
met vrienden en
bekenden van
vorige feesten
de gezichten
verlopen door
uitgetreden geesten
we hebben alles
al gedaan gerookt
gezopen en gesnoven
elkaar zo volledig
uitgewoond dat de
spiegel brak en ons
slechts scherven gaf
ook wij zijn opgevoed
ooit gaaf en braaf geweest
maar wel heel lang geleden
toen perspectieven
nog een toekomst hadden
en studeren rendement
opleverde in een strak
geordende maatschappij
waarin geld macht bleek
te zijn en in handen van
velen dictatoriale
trekjes kregen die snel
begonnen te vervelen
inperking van persoonlijke
vrijheid gaf onomkeerbare
spanningen op weg naar een
psychotisch einde waarbij ieder
mens er een teveel was
en dus in de weg stond van
ultieme persoonlijke vrijheid
en nu op weg naar die bijna
onbereikbare vrijheid om
daar weer opnieuw te aarden
Waarde van het leven
Je komt, je weet niet waar vandaan,
maar je kunt niet blijven staan
en dus ga je de weg van je leven
om vreugde en liefde te geven.
en in stil verlangen
ook te ontvangen
zodat je eenmaal oud en bejaard,
kunt zeggen "Het was de moeite waard"
Veranderde huismuziek
we droegen
voorzichtig
het verleden
de trap af voor
de laatste keer
even stil beneden
toch geen
teloorgang
maar rustig
met eerbied
en respect in
dankbaar besef
wat door onze
handen ging
heeft allemaal op
eigen tijd in volle
belangstelling
gestaan en genoten
zij hebben meerdere
stoelendansen
overleefd en gaan
in verhuizing mee als
sfeerbegrip of in
onmisbare functionaliteit
in eerste chaos
verbinden zij met
vertrouwen dat het
nieuwe ook van de
veranderde huismuziek
zal gaan houden
Uit het niets
nog zie ik hem
oud en bestoft
binnenkomen
langs het perron
in de drukkende
zomers hitte
ook de stilte
neemt weer
bezit met puf
kraak en schuif
rammelende
ketting geluiden
maar geen mens
was te zien of
bewoog toch hadden
wij hier aan het eind
van de wereld
echt afgesproken
om ongestoord
even te kunnen
koppelen en
rangeren niet wetend
dat de ontvangst
zo desolaat zou zijn
ik hoorde schuiven
deuren opengaan
en zag jou komend
uit een ander
universum in totale
ongebonden vrijheid
ik raakte je handen
omarmde jou in een
vaag verdwijnende
werkelijkheid wachtend
tot onze beelden uit
het niets verschenen
De pijn van contact
ik kende
de bruggen
met hun
snelstromend
flitsend water
waar hun
schaduw met
diepzwarte
woorden riep
om te duiken
mee te gaan
in de fuiken
der verlokking
van het niet
meer bestaan
nog restte
de kou en een
twijfelachtige
afzet bang voor
de pijn van contact
in de klap
die het water
echt brak
en de brug
verdween
toen de zon
even niet scheen
en ik snel mijn
jas aandeed die
warmte bracht
In pure ondeugd
jij was er vannacht
ik had je bijna te pakken
maar viel met een
harde bons die ze
beneden hoorden
uit mijn bed niets
beschadigd alleen
mogelijk hun oren
ik heb je gezien
zomaar in de stad
jij kruiste mijn pad
in herkenning
kon niet geloven
wat ik zag maar
schalks deed jij
wat niet mogelijk was
de dag tevoren
in aanwezigheid
van iedereen voor
altijd ingeslapen
verlost van de
chronische pijn
van hernia en
gastrituskramp
nu alweer de
virtuele en andere
leefgemeenschappen
bereikt in pure
ondeugd en met
een lachende staart
tussen lieden van elke
slag die jou niet zagen
omdat zij nog lang
niet klaar waren om hun
leven te voldragen
laat staan om zoals jij
blij zonder pijn en verlost
van dagelijkse zorgen
de wereld iedere morgen
te zien ontwaken
Bon ton en crême brûlee
de tijd steekt
zijn drie pieken uit
boven een
zwarte wijzerplaat
dat doet hij
al jaren en
niemand vindt
dat interessant
omdat iedereen
het als gewoon
ervaart behalve
op de laatste dag
dan roepen allen
ach en wee schiet
nou even op kan ik
eindelijk naar de wc
want op het moment
suprême verzamelt zich
de bon ton en crèmes brûlee
om oud en nieuw te doen
Hun stervenspijnen
onbestendige
tinten grijsden
met angst
ons bestaan
er waren geen
rustpunten in
de hectiek
van vluchten
met vrees en
schrik in weten
wat ons en ik
gaat overkomen
in het slechtste
samenraapsel van
onze dromen die
we ooit beleefden
het waren de
hoge uithalers
in de muziek die
opborrelden uit
aarde waar modder
drab en verrotting
hun stervenspijnen
krijsten om medelijden
wij hebben die
processen al zien
eindigen in versteende
doodskrampen
voor eeuwig
opgetekend in breuken
en lijnen die dead valley
dodelijk hebben gepijnigd
De illusie
en toen ging
het licht uit
sprong ik
vooruit
zonder
dubbele bodem
wel met
wanden dichtbij
voor de illusie
dat ik gleed
de vaart
was voor mij
die afgelegde
massa registreerde
maar het eind
kwam niet nabij
bodemloos
snakte ik naar
info zonder
enig houvast
ik wachtte op
confrontatie
om te bevestigen
dat ik ergens was
mijn bestaan
te relateren aan
wat anderen voor
mij probeerden
het leek voor
niets geweest allen
hadden de geest
gegeven maar aan wie
Vriendinnen
het grote gat
dat jouw
verscheiden
heeft geslagen
is niet alleen
gemis maar
loopt als breuk
door alle lagen
in het weten dat
er een andere
werkelijkheid is
snel zal
leegte zich
vullen met
tal van lieve
herinneringen
als vriendinnen
die in jeugd
en later het
leven bekeken
uit een heerlijk
zorgeloos bestaan
nu ben jij
verlost van
pijn en verdriet
maar de stukjes
samen die
wij mochten
beleven
sluit ik lief
koesterend
apart in
mijn hart
Vlakbij de dood
de stilte
vlakbij de dood
bekende geen
kleur meer in
bewegingloze melodie
ondefinieerbaar
beklemmend grijs
sloeg vaag neer
in vertragend
afdekkende tijd
de condoleancerij
schuifelde op
geluidwerend tapijt
waarboven muziek
met donkere tonen
het verdriet van
de afgelopen tijd
heel lichtjes
in tranen deed
weg stromen
Alleen de verte wenkt
ik word gek
van het geschuifel
en gekuch
een voortdurende
stroom mensen
glijdt over de vloer
zonder richting
en beoogd doel
van buiten
is er weinig
over binnen
op te merken
de lange vitrage
houdt mensen
weg van de ruiten
versluieren het zicht
ik probeer
ogen te vangen
maar ze blijven
niet lang hangen
te kort voor een
herkenning en
oplichting van iets
uit vroeger in de blik
ze gaan zonder
gezicht in de laatste
cirkels van leven
niemand die hen
de koers geeft
in omarming of troost
alleen de verte wenkt
nog is de afstand te groot
In de hemel
nog neem ik
mijn stapstenen mee
heb er genoeg om
mijn bagage
droog te houden
met eerbied en uit
erkentelijkheid
gekozen maar ook
voor stukjes drift die
boven komen drijven
nog kan ik droge
voeten houden
maar ik moet keuzes
maken en zaken
kwijt zien te raken
om mijn pad te
blijven volgen mee
te dragen in liefdes
verbondenheid dat
iedereen begrijpt
en dat steeds
meer van mij gaat
vragen en opluchting
geeft tot het laatste
steentje verdwijnt
omdat er nu een
vogel op landt is er
gelukkig voor mij
nog enkel een plaats
in de hemel vrij
Stukjes zien sterven
ik heb al
te veel stukjes
zien sterven
te snel
omdat er in
de laatste
ademfase
geen adequate
hulp meer was
niet om de
processen
te keren maar
om de pijn van
het flamberen
van leven te
nivelleren het
gaan dragelijk
te houden
zacht is de
troost van het
samen lijden
in een strijd die
al verloren was
maar die de
conceptie van de
nieuwe aarde
al met zich draagt
De vertrouwde setting
de stemmen
waren overal
ze raakten geen
oren maar ieder
kon de woorden
horen in zijn
gedachten op een
meegaande manier
verzet tegen de
boodschap had
geen enkele zin
er was steeds de
boodschap tot die
voltooid was en
de zinnen hun verhaal
aan ieder hadden verteld
er waren geen
identieke story's alles
had betrekking op
het persoonlijk leven
in deze wereld en
hoe dat voortaan
in tijd en ruimte
zou gaan verlopen
er was onwennigheid
voor de stilte geweest
daarna begon het
spreken in het
persoonlijk verhaal
de weg om te gaan
die waarheid kreeg door
de vertrouwde setting
Veelbetekenend
iedere dag
trek ik mijn
aardejas aan
schud eerst
het weer van
gisteren eraf
en ben benieuwd
wat er voor
vandaag al op ligt
maar de laatste
dagen kost het
passen moeite
alsof hij door de
komende herfst
krapper wordt
ondanks het fruit
en de schitterende
oogstkleuren
de souplesse
is er ook al niet
meer bij het
uitgaan alsof
de jas geen zin
heeft om met mij
op stap te gaan
en samen gezien
te worden
het regende met
slaande wind de jas
wilde niet sluiten
ben onbeschermd
naar buiten gegaan zag
veelbetekenende gezichten
alsof de mensen wisten
de schepping in snel
tempo op retour
Een deal
hij was een
meester in het
verleggen van
verantwoordelijkheden
die hij pas als
laatste redmiddel
naar voren bracht
daarvoor speelde
hij menselijke
zwakheden tegen
elkaar uit door
ze alleen al te
benoemen met een
achteloos gebaar
geknipt en
geschoren kwamen
zij timide onder
het mes vandaan
dachten een deal te
hebben maar hij had
hen stevig bij de staart