Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een stukje geluk
je lachte altijd
als de ander keek
in een stukje geluk
dat brak uit
het star van
emotieloos grijs
nooit wilde jij
praten maar ik had
wel in de gaten dat
jouw contacten
met hiernaast
werden aangehaald
nog was je bij ons
in de dagelijkse sfeer
maar je gedachten
vlogen steeds vaker
heen en weer met
grotere tussenpozen
alsof jij al had
gekozen voor een
langer verblijf tussen
geestverwanten en
bekenden die de weg
al hadden afgelegd
jij had de
warmte al ervaren
in de rust van
virtuele armen die
zij uitstrekten naar jou
met in hun lach kom gauw
Verjonggingsapp
zij zag de ziel
van mensen die
haar stralend aankeken
voelde het intense
golven van hum emoties
door verdwijnende schaduwen
die jaren van stress en
spanning hadden achtergelaten
als tekens van leven op hun huid
ik heb ze niet zien
verjongen maar wel zijn hun
grauwsluiers van zorgen weg
daar schemert weer
de jeugd in lach en blik is de
veerkracht terug van het ik
het is geen verjonggingsapp
die jij hanteert maar de reflectie
van liefde die ieder kind heeft geleerd
die in volwassenheid is verdwenen
omdat andere zaken belangrijker schenen
dan af en toe lief te zijn voor elkaar
Jouw aureool
ik zag je op het
scherm verschijnen
waar jij bewoog
boog een ander
zonder deemoed
zijn hoofd
jouw bewegen
had nooit wind
of regen tegen
natuurlijk werd
jij nat had wind ook
zijn reactiekracht
maar het leek
of alles wat jou
dwarsboomde de
energie balans van
jouw aureool met
sterker licht bekroonde
met de virtuele
overwinning al
op je gezicht deelde
jij warmte en liefde
met hen die het al
zo lang hebben gemist
Lege handen
zij kende
de vraag
in hun ogen
legde het
antwoord
in haar lach
zij waren
uitgenodigd
werden verwacht
helend
luchtte zekerheid
alle oordelen op
vol liefde
en warmte
sprak hun hart
zonder woorden
verloren agressie en
boosheid hun kracht
lege handen
zijn gedaan zij kunnen
weer van elkaar op aan
Scholen vis
ik dreef
op een zee van
geschreven woorden
de aflandige wind
opende een blanco
a-vieren strand
daarboven de zon
vol ludieke ideeën
in zomerstand
ik lachte om de
creativiteit van
koud watervrees
na deze eb ben ik
gaan springvloeden met
gouden grepen uit het goede
wij stormden buien
voorbij in een
extreem calamiteiten tij
plastic letters zijn
verdronken en gezonken
in ondeelbaarheid
zacht wiegen
scholen vis als
doorzichtig douchegordijn
Plukten bloemen
we plukten
bloemen zo uit
het onbekende
menden
dieren van een
uitheems ras
hoorden
talen die woord en
zang vermengden
op een manier
die wij totaal
niet kenden
het is vreemd
om hier te zijn en
niets te hebben
het mijn en dijn
is geen structuur
in waar zij zijn
eigenheid en het
onderlinge onderscheid
gaan aan hen voorbij
toch voelen wij
de interesse van een
machtige aanwezigheid
in medelijden en warmte
zij kennen onze boodschap al
wij zijn de schepping kwijt
Van andere origine
het schuurde
ondanks plamuren
bleef het een
stug oppervlak
ik heb nooit
gedacht dat het van
andere origine was
een soort kwast
zonder gelaagde
overeenkomsten
maar met een heel
snelle uitwasgroei
heb ze altijd als
eenheid beschouwd
aan dezelfde stam
ontsproten en toch
eens zal hij ontbreken
door een stormwind die
zijn kracht beproevend
een lege gevangenis vindt
Sophie
Sophie, ik weet geen raad meer
wat moet ik nou toch doen
mijn hoofd draait overuren, Sophie
en daar moet ik het maar mee doen
Sophie, ik weet het niet meer
ik word gek van de gedachtes in mijn hoofd
ze worden van kwaad tot erger
zelfs in me slaap worden ze niet gedoofd
Sophie, ik weet geen raad meer
de herbelevingen killen mij
de nachtmerries worden steeds erger
en nergens voel ik mij weer vrij
Oh, Sophie, ik weet het niet meer
soms denk ik, gooi mij maar vol
maar ik weet dat dat niet de oplossing is
ik voel mij zo alleen op deze aardbol
Sophie, wat moet ik toch nou?
ik weet niet meer wat ik moet doen
dus bij deze, help me alsjeblieft
misschien kan ik het morgen weer anders doen
De stille patio
je scheen
door een wolk
verdween rollend
en tollend toen
ik je zag om
aan het grijs
van de randen
het licht van je
terugkomst te hangen
vaak was er
de schijn voor
het echte
vuurwerk moest
je wat studie
hebben gepleegd
over het hoe en
waarom om alles
te weten over de zon
ook ik heb
gezocht tussen
schaduw en licht
naar je eigen gezicht
in het couleur lokale
van grijze bergen
het heet rode zand
de stille patio en je
uitnodigende koele hand
Een juweel
jij hebt
het talent
om kleine lieve
dingen van jezelf
onbewust op een
beeldschone manier
te etaleren
zonder op
de voorgrond
te treden
blinkt er ineens
een juweel
met schoonheid
door hemelse zegen
jouw bewegen
de oogopslag
of warme lach
het onuitgesproken
woord dat
duidelijk mimisch
aandacht pakt
het zijn details
die je nu al geslaagde
performance verder
zal vervolmaken
tot een verschijnen
dat steeds meer
opzien gaat baren
Onbegrepen tijd
jij hebt
noten laten lopen
marcheren en dansen
in voorkomende maten
hebt ze de
melodie voluit
laten dragen in
de synthese muziek
jij kende het
spel dat geschreven
staat in balken
met mollen en kruisen
proeft hoe
daarin nog verborgen
emoties huizen tot
op de dag van vandaag
het oeuvre is
gewikt en gewogen
nu breng je eindelijk
zijn schoonheid naar boven
in jouw dirigeren
wil jij proberen
ze echt te etaleren
na zoveel onbegrepen tijd
in een harmonisch
uitproberen lijkt
de uitvoering het
fenomeen te completeren
Een suggestie
zij speelt
geen spelletjes
deelt wel humor
van ongekende klasse
een suggestie
of blik een goed
getimede lach
verwacht respons
in nemen
of geven zijn
de lijnen nooit
vaststaand beschreven
het is het spel
begrijp jij mij in
de voorzet die ik geef
nou ik de jouwe wel
flitsend wordt
communicatie gevoerd
waarbij lichaamstaal
andere monden snoert
verborgen zijn
emoties en drijfveren
lokkertjes om iets nieuws
uit te gaan proberen
Wereld zonder jou
wij hebben gezwaaid
elkaar de hand
laten zien die wij
zo graag wilden geven
maar tussen ons is
de afstand gebleven
ik zag je stappen
hoorde de finaliteit
in het geluid van
je hakken dat
verder droeg in een
wereld zonder jou
je draalde
heel even leek om
te keren maar door
gedachten gedreven
volgde je het pad
steeds verder van mij af
ik had willen
rennen schreeuwen
hollen draven om jou
terug te vragen maar
stond als verlamd te kijken
naar die zwaaiende hand
Nachtmerrie
ik zie ze ik voel ze
het is niet mijn hoofd
het was niet mijn lichaam
die tervegeefs naar verlichting zocht
ik zag het echt
de monster in mijn droom
het was niet mijn gedachte
die mijn herinnering door stroomt
ik weet nog de dagen
waar de vrede de hoofdrol speelde
het is niet meer waar ik aan kan denken
een fijne gedachte in mijn beelden
nu de dagen kort zijn en de nachten lang
en ik mijn hoofd doortast
kan ik niet meer vredig en ontspannen lachen
en bijt de narigheid hardnekkig zich vast
Glazen lucht
wij hebben
nog nooit
samen gedroomd
tot ik jou
gisteren ontmoette
een echte
no where plek
vol met niet
te duiden eigen
aardigheden
in een sfeertje
zonder eigen plek
inwisselbaar voor
overal en nergens
verloren zonder stek
met jou
kwam licht
naar binnen in een
warme kleur als wonder
uit het eerst beginnen
glazen lucht
ontdooide door samen
te delen wat jij had te
geven uit een andere tijd
in een vroeger leven
Het exquise
je snoept nooit
maar weet wel
met het puntje
van je tong de
heerlijkste smaken
te lokaliseren
de subtiele
beweging die
het volledige aroma
blootlegt aan jouw
uiterst gevoelige
smaakpapillen
juist daar
waar smaak
en geur samen het
exquise bepalen
ben jij de meesteres
der fijnproevers
de gelukzaligheid
van een hemelse
tongstreling in
je ogen te lezen is
even weg van de spruiten
in een wonderlijk beleven
Jouw stilteland
zelfs als ik
mijn ogen dicht
zie ik nog jouw
stroboscopisch licht
dansen in mijn geest
alle frequenties
heb jij geopend
in ritmiek van
mantra's die zich
herhalen in magie
kleuren zijn
harmonisch zonder
enige dissonant
geen schimp of vloek
verlaat jouw stilteland
jij wijst mij
het pad dat met
zijn krachtlijnen
al eeuwenlang heel
goed begaanbaar is
daar waar mensen
afstand doen van logisch
denken komt mystiek
het reeds bestaande
leven vertrouwen schenken
Dwarrelt nog jouw lach
er bloeiden
altijd bloemen
uit je vingers
handen droegen
een kleurrijk boeket
overgoten
met licht
uit je ogen koos
de natuur jou
als ideale set
in een choreografie
waarin de dood
op kousenvoeten
verscheen en leven ook
van bloemen verdween
zacht doofden kleuren
verschraalden geuren
van wat ook jouw
aanwezigheid was in de acte
de presence die jij altijd gaf
nu is er stilte
maar in de stralen
van de middagzon
dwarrelt nog jouw lach
in pluisjes om en om
Onschadelijk
er zit
geen spanning
op je huid
speels en
zacht komt zij
daarvoor uit
ook de kleine
rimpels tekenen
je warme lach
helder stralen
ogen gefocust
in een verre blik
die haar rust
ontleent aan het
niet accommoderen
ondanks een steeds
proberen ook de
kleinste details te zien
een lieve open
uitnodiging om deze
ontspanning te delen
in elkaar raken het
het aanwezig explosief
positief onschadelijk te maken
Opspattend wit
traag golft
stilte langs kusten
vol begrip
geen felle
confrontaties
in opspattend wit
een rustig weten
op een bodem
zonder vergeten
stromend
meanderen zonder
direct te veranderen
in opgaande
vloed langs de
weidsheid van strand
tot daar waar
herinneringsbanden
terabytes kleuren in zand
zo voedt database aarde
de kwantumcomputer die
ons als natuur is gegeven