Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Oogde scherp
ik zag
jouw handen
motieven wegen
fronzen in
je voorhoofd waren
info aan het lezen
je oogde
scherp voor
een goede balans
nooit zijn zorg en
economie zo tegen
elkaar afgewogen
ethici hebben ons
in begeleiding
behoorlijk bedrogen
mensenlevens zijn
niet af te lezen
in een euro bestand
de structurele
ongelijkheid zit in het
gebrek aan moreel verband
zonder mens is er
geen leven dus niemand
om een euro uit te geven
Zevende hemelleven
er stonden
bloemen
stelend in een
kleurrijk bed
geurend naar
superieur helen
zij bogen al
bijna volmaakt
onder hemelse
schoonheid die
door hun genen
was gemaakt
toch keerden ook
zij hun harten naar
jouw verschijnen
jij lachte en
bloeide op in een
paradijselijke groet
ik zag deze scene
die in samen gaan
alles aan elkaar
heeft gegeven ook
het eeuwige van het
zevende hemelleven
In verbondenheid
vreemd kijkt
de kamer mij aan
de balans is
verstoord alsof er
niets meer echt
bij elkaar hoort
alles toont
een eigen gezicht
in het nieuwe licht
dat is gaan schijnen
het samen is snel
aan het verdwijnen
waar tijd liefde
in verbondenheid
heeft gebracht is
alles zich ineens
bewust van nooit
gebruikte kracht
is er nog plaats
voor mij en sluit ik
aan in de lange rij
onzekerheden of
wordt er gewacht tot
ook ik ben overleden
Twee een zijn
wij hebben
de afstemming
gemaakt door
elkaar aan te kijken
proberen te
begrijpen wat en
hoe je denkt
in basisvergelijken
genieten in
openstellen van
rust en vertrouwen
in van elkaar houden
vingers raken
maken contact
verdiepen centrums
in samen verplaatsen
moduleren
energie voor
opslag en gebruik
in twee een zijn
in de les van
corona is ego
noodzaak om daarna
duurzaam samen te gaan
Een armvol appaus
ik voelde
je warmte
zag de kleur
van je aandacht
hoorde je naam
in passeren
kruiste je blik
wist dat mijn
leven de wending
zou nemen met
jou als middelpunt
van mijn bestaan
je lach
had al jouw
talenten op
ingenieuze
wijze verpakt
jij was de
begroeting in
ontmoeten met
ogen die spraken
om zo liefde in
woorden nog
intenser te maken
jij regisseerde
terwijl ik in
onbevangenheid
jongleerde
met kracht
en vitaliteit
open en sloot
de gordijnen
pimpte scenes
die leden onder
het schmieren
zonder verhaal
we hebben de
rollen verdeeld
aan elkaars
touwtjes
getrokken
vaak zonder
brokken het
breekpunt nabij
de grote tournees
zijn voorbij er rest
een armvol applaus
voor jou en voor mij
Waterdicht
zwartgallige angst
heeft een lichter
kleurtje gekregen
omdat doemdenken
de laatste tijd
uit vergaande
slijt ineens tot
nieuws is verheven
en doordat
het patina
van de publiciteit
dolgraag de
donkere kanten
van alle emoties
verlicht in hun jacht
op potentiele klanten
stilte regeert
uitgestorven straten
argwaan schijnt
nog wat licht door
gordijnen die men
liever gesloten had
gelaten om eindelijk
echt thuis te zijn
voor het eerst
het lot in eigen hand
de regels volgen
maar helaas zijn de
protocollen niet
waterdicht gebleken
levert corona ons nog
nooit vertoonde streken
Lentelicht
ik zag
witte handen
waarvan de
lange vingers
behoedzaam
gordijnen open
schoven langs
zingende rails
een been
dat steevast
gehuld was in
een onbestendige
kleur rok die nu
de gok waagde
om eindelijk
lentelicht te dragen
zo oplichtend
werd de scene
compleet die
in slow motion
bij half duister
zonder woorden
even bedreigend
angstig leek
een eenvoudig
ochtendritueel
waarvan de
volgorde vaak
verschilde al
naargelang de
overgave waarmee
de zuster het deed
De kleine muziek
mijn schrift
was ineens
zijn krullen
volkomen kwijt
ik schrok
want wat bleef
was een hakig
en hoekig geheel
kaal zonder
versiersel als
boogjes en andere
tierelantijntjes
schreeuwen
woorden hun
armoe in emoties
en andere affecties
hakken humeuren
de kleine muziek van
mooi lopende zinnen
tot wegwerpmelodie
nog heb ik
geprobeerd met
fantasieletters te schrijven
maar of zij beklijven
Lichte thermiek
ik heb
met haar onder
het wolkendek geslapen
de schaapjes hebben
wij later uitvoerig geteld
voortzeilend
langs de wind
zijn wij de einder
voorbij geweest in het
ondergangsgoud naar rood
het lichte wit
kreeg body in de
avond uren zacht
droop condens uit
de donkere kant
lichte thermiek
deed ons weer stijgen
in het overzichtelijk gebied
zagen wij als vage streep
het wonder zon verblijven
oplossend
hebben wij gevrijd
een zachte landing
bleek niet meer haalbaar we
hadden daarvoor te weinig tijd
Wereldje
ik heb je
wereldje zien spelen
met armen en benen
gestuurd door een
onmetelijk groot hart
waar je nog
handen tekort
kwam vulde de
blik in je ogen met
warme liefde het gat
nooit heb jij
iets opgegeven
want leven was voor
jou geloof en hoop met
als basis goedertrouw
met meest bijzondere
aan jou was je lach
die je niet zomaar gaf
die iedere prestatie met het
goud van erkenning voorzag
Het heerlijk speelse
je lach
is al wakker
als de zon kiert
langs gordijnen
in alle rust
laat jij het
herinneringsbeeld
van gisteren ontwaken
vult aan wat
veranderd is en
kleurt behoedzaam
in met vandaag
in deze update
hebben wij geen
woord gesproken
in ons subtiele zijn
waar tijd gaat
passeren lijken
jouw dagen zich veel
jeugdiger te gedragen
nuanceverschillen
maar in het samen
beleven geven die
juist het heerlijk speelse
Ik lig weer te denken
Hey, ik lig weer te denken aan hoe we aan deze band begonnen,
ik dacht even dat we echt vrienden konden zijn,
maar volgens mij kan dat niet.
Want plotseling begon je over andere dingen.
En het doet me pijn dat het nu zo is tussen ons.
Ik hoop nog altijd op een mooie vriendschap,
en misschien komt die er ook wel, maar misschien niet.
En dat vind ik spijtig, dat we geen zekerheid in het leven hebben.
Van god los
ik zag
je lach reiken
voorbij enige
gelijkenis
een blik die
nog intenser
het eindeloos
onbereikbaar zag
jouw lichaam
kende al stukjes
verrijzenis uit het
dagelijkse bestaan
jij dwaalde
in het bi- polaire
van het vagevuur
in zigzag gaan
jij zo hemels aards
in het streven
naar volmaaktheid
even van god los
Haar paradijsje
lief dans je
om me heen
ben jij het witte
licht misschien
dat ik vannacht
heb gezien
we hebben
geen woord
gesproken
geloof geen
spoken maar ben
weg en gek op jou
de anderhalve
meter look doet
mij geen goed
ik wil je raken
warme compassie
maken in samen zijn
door weerbarst
kiemt opstandigheid
ik raak controle kwijt
weet niet of ik besta
en of ik ook nog
naar de hemel ga
uitzichtloos is
het perspectief
wat als een immune
mij haar paradijsje biedt
de anderhalve meter
overbruggen lukt even niet
Hof van olijven
uit het koele
donker groen van
de hof van olijven
vertrokken apostelen
na voetwassing en
het gezamenlijke maal
het aangekondigd
verraad deed
het onderling
vertrouwen kwaad
romeins rechtsbegin
doodde door kruisiging
de zware gang
langs volle wegen
van calvarie in het
eenzaam offer dat hij
vader bracht bewees
de stoot van de lans
vrouwen hebben
hem gewassen met
schone doeken het graf
belegd de loodzware steen
ervoor gerold zoals in
overlevering is voorzegt
in alle vroegte hebben
zij de lege tombe gezien
geschrokken hebben zij
gewacht tot hij hen in
lieve openbaring later
zijn verrijzenis liet zien
Ontvankelijke huid
niet alles
wat jij raakt
deelt
zegeningen uit
opent vaak
heel ongemerkt
je ontvankelijke huid
terug in
herinnering
ontmoette je
het voorval dat
voorafging aan
de geregistreerde
beschadiging
van opzet
wordt niet
uitgegaan
kwade lijnen
hebben in principe
geen bestaan in
jouw contacten
het is uiterst
zeldzaam
een tegenpool
te ontmoeten
die intensiteit zou
jij ondanks de pijn
nooit willen missen
onvoorspelbare
interferenties op
gelijke frequenties
kunnen elkaar
versterken voorbij
de kritische pijn
die wij merken
Een sprookje
ik heb een
lieve tic
beleef af
en toe een
regenererend
ogenblik
wordt de
realiteit
te eng in
maatschappelijke
verbanden weet
ik mij gevangen
dan lacht
een sprookje
haar lieve
uitnodiging
pak ik als
begin haar hand
in softe kleuren
ontwikkelt zich
ons gebeuren
woorden zingen
hun eigen lied
niets dat ons gebiedt
de cultuur eigent
een heerlijk
zacht verleden
maar heeft door
kou en hedendaagse
kilheid zwaar geleden
Haar beeld
ze druppelde
glinsterend
groene voeten
in het koude
ochtend gras
spiraalde
ronde speelse
vormen in
haar gaan
door het nat
licht scheen
alle kleuren
door gebroken
stralen van
de ochtendzon
feeëriek
danste zij
met de frêle
schaduw van
haar beeld
vonkte volmaakte
schoonheid in
het langzaam
doven van haar
ochtendsleep
Jouw stem
ik begrijp nu
waarom jouw stem
mij zo boeit
het geluid zorgt voor
een hormoontje dat
in mijn bloedbaan stoeit
waardoor mijn
knuffeldrang groeit
na iedere circulatie
ik in consternatie
heel verlegen word door
dit opmerkelijk gevoel
pas als je lach
zijn warme ziel strelende
klaters laat horen
breekt de ivoren toren
waarin ik mij verschanst
heb tot de laatste dans
In kanteling
zij steelden nog
toen het licht
van de zeis hen trof
in kanteling van
het heelal kleurden
zij een vrije val
niemand heeft ze
ooit geraapt daarvoor
waren zij te laat
geschoren is
het land waar bollen
nog gaan groeien
als er tenminste
kopers zijn die ze ooit
hebben zien bloeien
ook komend jaar is
de zeis gewet corona heeft
nog geen vaarwel gezegd