Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Onooglijk
ik zag je
dacht je
onooglijk
tussen het
droge gras
ontdekte je
vanmorgen pas
maar bij
nader inzien
besefte ik
dat jij het
mooiste
stukje van de
schepping was
nietig maar
zo schoon
geschapen
dat wind jou
wakker waaide
zon je liefjes
warm zwaaide
jij hebt echter
nooit op de
voorgrond
willen treden
bescheidenheid
is een van je
vele schoonheden
Rafels en pluizen
bevallig wapperden
flarden sierlijk
tegen de lucht
eindelijk bevrijd
en losgelaten uit
hun dagelijkse rust
jij hebt ooit
de wol gesponnen
garens gekleurd en
geweven en met
kromme naald het
patroon erin gedreven
die combinatie
van technieken
baarde het tapijt
waarop generaties
hun voeten uitgebreid
hebben gespreid
het kleed heeft
nu zijn functies
neergelegd gedag
gezegd aan vele levens
met alle smetten die
daar ooit aan kleefden
wind en zon
hebben de verbanden
blootgelegd in
rafels en pluizen ooit
zullen zij over hun bestaan
verhalen in andere huizen
Kunstenaar
dansend betreed
ik de markt waar
vocalen en dissonanten
vreedzaam naast elkaar
liggen te parmanten
zwierige types
promoten hun waar
kennen de handel
slechts een enkeling is
van origine kunstenaar
zoek altijd een
muziekje dat past
bij mijn ritme op een
makkelijk refreinend
zorgeloos melodietje
veel hilariteit levert
de test van het eigen
beunhazenorkest
noten raken wal noch kant
gespeeld uit de losse hand
Warm contact
nog weten wij
van warm contact
in het schrijven van
dromen op elkaars huid
in een bijna
vergeten perspectief
zijn er overleveringen
van bruidegom en bruid
in massa media
blijven dans en
muziek nog bekend
door sensomotoriek
maar naar echte
aantrekkingskracht
smachten generaties die
dat nooit hebben gehad
waar vroeger liefde was
heerst nu het protocol van
afstand en boete dat ooit
het privilege van de kerk was
het geld is afgeschaald
de wetenschap is van
genialen die zo macht
hebben binnengebracht
De kleine krul
ze keek me aan
ik voelde haar blik
zacht tastend
naar binnen gaan
in grijs blauw
beschreef zij de
subtiele horizonnen
van verre zeegezichten
toch herkende ik
in de kleine krul
van witte golven
haar aanstekelijke lach
die met zijn
zachte mantra een
delende eeuwigheid
aan het strand gaf
heb me totaal
opengesteld in het
ervaren van de warme
vloed van haar bloed
in samen stromen
schreven onze dromen
een werkelijkheid die
ons door de tijd werd benijd
Blikvanger
ik kon de
ontladingen niet zien
wel voelde ik de
spanningsverschillen
toen jij binnen kwam
je verdichtte op
een warme manier
de lucht die om
ons hing met
jouw gezelligheid
waar lachjes eerst
formeel en zuinig waren
klonk nu de hartslag
er door heen van een
geanimeerd samenzijn
nooit was jij
het echte middelpunt
als blikvanger van
alle ogen maar wel de
gangmaker van ieder feest
jij hebt altijd dat
goud in handen en je
blik gehad waarnaar
anderen een leven
lang hebben gesmacht
Een wonder
zacht danste
geluid op
golven stilte
hun wisselingen
schreven wat
stukjes atmosfeer
waarvan de
kleuren het uur van
de dag bepaalden
in subtiel
onderscheid waren
zelfs dagen in bereik
daar waar
leven het ritme in
hartslag vertaalde
soms dacht ik
geluiden te zien
maar na analyse
bleek het
niet te verklaren
een wonder misschien
Boeketjes dag
jij hebt vandaag
boeketjes dag
groene vingers in
de slag met linten
en versierpapier
blikken stralen
tussen kleuren
die het groen
opfleuren na de
onverwachte regenbui
je bloemenwinkelt
zonder kassa zet de
bossen in een rieten
mand schrijft de kaartjes
vlotjes met de hand
geen virtuele stickers
maar met woorden
rechtstreeks uit je hart
in een handschrift vol
liefde en warme kracht
Een collage
heel zacht
legde jij
uit het niets
je vingers
op mijn wang
ik was bang
om mezelf
te voelen in
begrijpen wat jij
nu zou bedoelen
keek je aan
maar verder
dan je lach
kon ik op dat
moment niet gaan
je gezicht was
een collage van
uitnodigende bronnen
die in wisselend licht
hun animeer zongen
juist deze
compilatie van
passie bracht mij
in de war jouw vingers
bleven gelukkig daar
De opmaat
jij lachte glas
met verstilde ogen
je warmte was
heel transparant
zonder blikken
of blozen
straalde jij een
oppervlakte lang
maakte juist
van contact
een heerlijk warm
weldaadspel
waarbij voelen
het bedoelen
van stilte in
samen was
geen va et vient
waarbij altijd
de snelste de
game gaat winnen
maar juist
de opmaat voor
het uiterst subtiele
teder beminnen
Omfloerste blikken
ik zag
je slanke vingers
lieflijk kleuren
met een
kleine knip
kwamen geuren
een zachte
wind streelde
het vermoeide brein
je lachte
ogen zeiden nu
mag jij jezelf zijn
ik vloeide langs
omfloerste blikken in
het loslaten van ikke
het is geen trance
mijn zielen zijn op pad
lichaam houdt de wacht
in ultieme vrijheid
lach ik de wereld toe zonder
oordeel voelt dat goed
omdat ik alles deel
en eindelijk besef dat
alleen samen het geheel is
Als wonder
ik kom ze
steeds vaker tegen
de pluizen als
dragers van leven
staar ze na
gedragen door
de wind die vast
een goed stekje vindt
wij adopteren
plaats en tijd voor
directe streaming
van wat er blijft
toeval en chaos
hebben ons nooit achter
de vodden gezeten want
wij willen alles weten
het is geen opzet
je intens te volgen
maar jouw spelen en jezelf
ontdekken is puur scheppen
het creatief proces
dat leven eigen is
wordt als wonder er
zomaar voor ons uitgelicht
Nattigheid
ik regen maar
de druppels
in mijn hoofd
spatten niet op
ze vallen
amper maar
vloeien samen
in meanderen
volgen het
hersenprofiel in
hun kronkelende
systematiek
vaag kleurt het
visuele centrum
de regenboog die
buien begeleidt
naast de
gangbare emoties
zoals haat en nijd die
mij soms overkomen
ik voel wel
nattigheid maar mij
ontbreekt de plu als
genenfoutje in het nu
Gepluisd
we hebben
paardenbloemen
gepluisd
nooit wetend
waar ooit
die eindeloos
lange adem huist
gezucht om
zorgen die ons
sterker raken
dan we toen
dachten dat
onze schouders
konden dragen
we hebben
geluk gehad
want na een
uitademing
kwam eigenlijk
vanzelf onze
lucht weer terug
corona speelt
een gemener spel
hoe wij ook
ademen en zuchten
nooit zal de saturatie
voldoende zijn om
ons op te luchten
Vogelvlucht
het regende gedachten
in het droge land
van talloze wijsneuzen
die constant wezen
naar steeds dezelfde kant
de aarde was gebarsten
toonde haar dorheid
in tal van scheuren door
een immens verlies van
kracht in verbondenheid
daar waar het laatste
groen verbrandde aan
boom en struik vocht men
zelfs om schaduw voor ieder
stukje onbeschermde huid
in snelle vogelvlucht
wat dagen terug naar
het stuwmeer en de dam
zij hebben natuur gestolen
maar hun water leeft niet lang
Geluk zonder pijn
jij hebt me
aan de hand
genomen we zijn
weggegaan zonder
vliegtuigstrepen
en afscheid nemen
je beloofde met
mij een nieuwe
wereld in te gaan
ik moest zien
ruiken proeven wat
er zo veranderd was
open je ogen zei
je alsof je tegen
een blinde sprak
maar ik keek normaal
en dacht verleden tijd
het voelde anders
dan gewoon op afstand
leek het een droom
met angstige schroom
mensen onbereikbaar
de wereld werd te
groot gemaakt terwijl
wij kleiner moesten leven
wel meer heldere
en schone luchten
zonder haast en stress
een bestaan niet besmet
met macht en geld
waar wij ook mondiaal
verbonden zijn in het
zoeken naar geluk zonder pijn
Wolkentuin
ik probeer
jou te creëren
in mijn wolkentuin
nog vaag is mist
als tranen bevriezen
in de ochtendkou
in het eerste
licht komt jouw
silhouet tot leven
strak aangegeven
tot warmte accenten
geeft aan het speelse
jij kleurt uit
net geboren wit
naar scharlaken rood
lacht uit
pure vitaliteit
je tanden bloot
ik moet je laten
gaan mijn vriend de
wind komt zo er aan
samen zijn jullie
ongemerkt in de
dampkring verdwenen
pas in het avondrood
ga ik op strand de lange
schaduw van je benen zien
Ijsheiligen
tot grote verbijstering
vroren ijsheiligen
vannacht bloesems
en knoppen kapot
alsof de strop
door corona
ons de adem al
niet deed stokken
schone lucht in
het met sterren
bezaaide zwartblauw
veroorzaakte strenge kou
net als de immense
droogte op grote hoogte
door het overvloedig
zonnig lenteweer
rookpotten en nevels
ze waren te laat
er komt geen oogst die
dit jaar de veiling nog haalt
Het pandimonium
zelfs voor
een geoefend oor
bleek het onmogelijk
in de wirwar
van geluiden
een leidend ritme
te ontdekken
chaos zegevierde
tot akkoorden
hun eigen pad
met lieflijke
tonen bedekten
waar in harmonie
melodie ontstond
je lachte
toen jij uit
het pandemonium
van herrie kwam
de buit schitterde
in je stem met
hemels geluid
hoge tonen
beloonden je
inspanningen van
binnenuit
warme tranen
kwamen er
pas later uit
Onder voorbehoud
nog heb ik
je boek niet uit
het blanco
inspireert als
letters kalligrafen
worden en hun
harten dragen
in zinnen vol liefde
nooit is er
verleden tijd
als we pagina's
terugslaan en
emoties in passages
weer herbeleven
tot in detail van
nemen en geven
natuurlijk
zouden wij dingen
anders doen
de zoen blijft
overigens gegeven
omdat zij deel
uitmaakt van het
volgend stukje leven
hoofdstukken
zijn gekleurd door
gebeurtenissen
in jaar en tal
zo heeft een en
ander jou al
voorbereid op
toekomende tijd
weet dat jij
onder voorbehoud
nog kleuren te
bekennen hebt
ook in hoogbejaarde
sferen zal het
nog steeds bij
uitproberen blijven