Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Zelfredzaam
ik draai cirkels
zonder pijn
doelloos in gevangen zijn
kan niet eens ontsnappen
omdat niemand
mijn uitgestoken hand wil vatten
versleten is de tred
rond de molen van het leven
te veel stappen zijn er al gezet
iedereen heeft haast
is in stress onderweg
contacten worden zelden gelegd
heb gebroken met zinloos lopen
de cirkels naast mij neergelegd
zelfredzaam heb ik nu mijn eigen plek
Schering en inslag
ik heb tijd geweven
kwam mezelf tegen
zittend aan het spinnewiel
waar ik draden
spinrag uit het leven
tot garens vlocht
na het klaren zette ik
met schering en inslag
de patronen op
maar kwam stof tekort
borduurde voort over bestaan
liet de tijd zo door mijn vingers gaan
Legoblokken zonder thuis
de treden kraakten nog
hun eigen melodie
toen ik naar boven liep
het was geen lopen
maar ik sloop
in pure nostalgie
voelde hoe
het spinrag van de tijd
aan mijn handen bleef hangen
in de verste hoeken
rommelde het avontuur
schatten van het eerste uur
nog stond de kist
onder de gebarsten ruit
maar het uitzicht was verdwenen
in de polder
is de stad verschenen
als legoblokken zonder thuis
Krullen letters
ik schrijf met bloed
nog krullen letters
mijn laatste levensmoed
niet op geschept papier
maar een simpele a vier
de verhalen uit mijn leven
op de lijn bibbert de pijn
eist in felle uitschieters
steeds alert te zijn
nog is het te lezen
al vlekt het rood op de plaats
waar ik voor even ben gebleven
zal de ondertekening niet halen
maar de laatste woorden
kan ik gelukkig zelf bepalen
Een tintelfrisse frequentie
ineens krijgt leven de geest
uit een andere dimensie
voelt buitengewoon
op een tintelfrisse frequentie
geschoond dragen
takken en boom
hun gestalte wat grootser
vullen ruimte in ijlere lucht
wiekt een vlucht ganzen
hun v voor de wind
in het laatste rood
van de vallende avond
waar je droefgeestig
door duister verwacht
bruist de sfeer van vitaliteit
en vernieuwende kracht
Tot het tij keerde
ik schepte zand
maar het bleef niet kleven
in mijn hand
wilde details uit
het leven vorm geven
zij rulden weg op het strand
heb met de zee gesproken
zij heeft haar water vergoten
rijk aan herinnering
in een vloeiend decor
onder zon en wind
kreeg mijn visioen zijn gestalte
tot het tij keerde
de golven zich weerden
de creaties wisten van mijn hand
Zonder woorden
ik streel de steen
voel verbondenheid
raak zo mijn frustraties kwijt
het is geen monoloog
in zonder woorden samenspreken
heeft hij zijn warmte afgegeven
chinese muur of boeddha's buik
het maakt niet uit wij gaan voor
rust en tijdloze standvastigheid
De solo's voorbij
heb mijn vleugels gestrekt
ben tot de toppen gegaan
wist dat ik niet hoger kon
kende de verte
daalde langzaam in glijvlucht
keek af en toe achterom
maar de horizon wenkte
in het nieuwe verkennen
de solo's voorbij ook voor mij
Het lange lage licht
mijn schaduw
wilde intenser leven
heb hem wat meer licht gegeven
trad in het donker
nauwelijks naar voren
wilde mij daar privé niet storen
nog loopt hij gebogen
danst en springt van lieve lust
maar kijkt mij nooit in de ogen
de schemering is favoriet
in het lange lage licht
krult hij melancholiek
voor het duister ons versmelt
helpt hij mij nog even
eindelijk kom ik mezelf weer tegen
Een klein houten paneel
heb mezelf gezocht
in rijke kleuren op palet
maar vorm en harmonie
gingen in samenkomst teniet
met een speciale streek
van mes en penseel
kon het nooit treffend raken
altijd bleek er een te veel
heb mezelf gevonden
op een klein houten paneel
wat eenvoudige basiskleuren
een paar streken maakten het geheel
Las de eeuwen
de stenen
voelden warm aan
in hun teruggetrokken groeven
het metselwerk
was half vergaan
maar de muur is blijven staan
ik zag
woorden van de tijd
in overleven opgeschreven
raakte aan
emoties van het
vroegere in herbeleven
las de eeuwen
uit het boek dat
generatieslang is bijgehouden
ben een geworden met
getrouwen vanaf het moment
dat zij de muren bouwden
Had mijn bodem lief
ik aardde diep
in vele generaties
had mijn bodem lief
het weidse land
onder de hoge lucht
stond altijd borg voor rust
nu scheurt de grond
trillen lagen in verzet
fundamenten zijn onthecht
mijn wortels
zijn gespleten
de toekomst is vergeten
het was geen menselijk falen
dat de grond zou dalen
maar een bewust genomen gok
als zij dit niet gaan stoppen
gaat groningen naar de knoppen
maakt het aardgas ons kapot
Het scherven pad
het is breukenoorlog
op het scherven pad
jonge planologen
hebben het helemaal gehad
ieder zit met lijm en kwast
zijn perspectief te herwaarderen
het licht vliegt alle kanten op
is niet meer te repareren
de wereld van hiernaast
is aan diggelen gegaan
transparantie was de kracht
die hemel dichter bij de aarde bracht
de poort blijft dus van hout
luchtkastelen zijn vervlogen
weer buigen planologen zich
over de scherven die wij erven
Gretige kijkers
altijd trekt vuur
gretige kijkers
strakken banieren
schouders en borst
spannen verwachtingen
een ademloos volgen
heffen mensen
hun vuisten vol trots
weer klinkt opstandig
het protest van de tijd
scanderen van woorden
verenigt gevaarlijke massaliteit
hysterie loert
in verval van de normen
het gevreesd populisme
gooit olie op de al brandende strijd
Vastgeroest in denken
in haar oude huid
ligt ze
vastgeroest
in denken
aan vroeger
toen jonge huid
werd begeerd
ze kon niet
vergeten
noch vergeven
ze maakt
van iedere
eenzame nacht
vroeger
haar huid, nu
rimpelig
en oud
ergens klopte
dat niet
vond zij
Onafhankelijk en vrij
ik wil niet meer
dat een ander
aan de touwtjes trekt
mijn benen heft
en armen laat bewegen
wil geen marionettenleven
heb de draden doorgeknipt
mijn oude ik vaarwel geknikt
deuren achter me gesloten
het voelt kwetsbaar
koud en kaal om eindelijk
weer op mezelf te staan
maar ik heb doorgezet
oude gewoontes afgelegd
voel me onafhankelijk en vrij
tenminste voor
zover dat kan in deze
strak geleide maatschappij
Pigmenten van de geest
heb mijn leven geschilderd
jaren in kleur aangezet
maar kon er uiteindelijk
geen juiste vorm aan geven
penseelde lijnen
in verlopende einden
cirkelde speels met
pigmenten van de geest
het doek was te groot
verdwaalde in miniaturen
van creaturen die
leefden van de goot
schetste in blauw
mijn ontsnappen
moest terug door de kou
met de dood op mijn rug
wind waait nu herfst
op een drogend paneel
ik ben het spoor bijster
zelfs in wit ben ik te veel
In voeg en groef
nog spreken mij
de stenen toe
als ik ze raak
in voeg en groef
hun bestaan
is langs ons heengegaan
we hebben ze
niet eens zien staan
in woord en beeld
ligt alles opgeslagen
alleen bezitten wij
geen reproductiegave
maar in voelen
spreken alle talen
komen herinneringen
onze kleur en warmte halen
In serene rust
al eeuwen
gaan de jammerklachten
strak omhoog
langs pilaar en
kathedralenboog
tot in de donkere gewelven
om daar
bij het gesloten dak
het onderspit te delven
verlost van gif en kwaad
verlaat men in serene rust
de plaats waar het geweten is gesust
maar in den hoge gisten twisten
de oplossing zit binnenin
met het maken van een nieuw begin
Kleine dingen
het waren kleine dingen
die ieder
voor een eigen leven gingen
losgeslagen uit verband
in vrijheid
keuze voor een andere kant
waar structuren
in voorzichtigheid
de dagen lijken te besturen
komt chaos om de hoek
maakt troep
zonder verdwijnen
moet de tolerantie groter
alle neuzen naar één kant of
geeft groot ook klein de hand