Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Het blauw perspectief
wolken pakken samen
verduisteren in vele talen
het blauw perspectief
naamlozen roepen
de wind te gaan liggen
proeven de stilte van angst
hun bewegen wordt gedreven
door een passie voor gaan en
stormenderhand overspoelen
nog maakt het niet uit
land en plaats om het even
voor slaap eten en leven
maar gezichten herkennen
baarden uit het chaotische daar
waar handen baden met eigen god
ook in den vreemde
vermoorden islambroeders elkaar
blijft het geloof hun eigen strop
Vol midden-oosten klanken
luid schettert de muziek
vol midden-oosten klanken
treinen rijden niet omdat
er angst is blijven hangen
verdwaald in eigen stad
niemand die mij richting geeft
vroeger ben ik toch
ook heel vaak hier geweest
de straat is rijkelijk
bekleed met donkere gewaden
maar er is geen mens die
het nederlands nog spreekt
geen vluchteling te zien
terwijl je mag verwachten
dat zij hun medebroeders
echt niet laten zakken
ook hun angsten zijn gebleven
omdat geloofsgenoten
enkel eigen wetten lezen
elkaar vermoorden in allah's naam
Scherp afgetekend
het is mijn keuze niet
waar in het donker
scherp afgetekend
de vleermuis vliegt
waar spinrag hangt
en zompige aarde
vol groene varens
mijn voetstap vangt
een zuigend contact
dat iedere stap
moeizamer maakt
naar het inktzwarte ven
dat spiegelend
laat zien wie ik ben
stilte doet rimpelen
in golfjes schrik
van die plek word ik gek
kan hem toch niet ontlopen
het is de enige plaats met nog
een sprankje hoop op boven
De lucht werd ouder
ben de trap opgegaan
heb de veilige koepel
van licht verlaten
tastte langs wanden
hoorde treden kraken
wist zo waar ik was
maar het benauwde
de lucht werd ouder
dikker en kouder
zweemde naar geuren
die raakten aan een
onherstelbaar gebeuren
nog had ik ruimte
moest wentelen in
steeds krappere draaien
op dat moment
scheurden de muren
stortten hun stenen op mij
ik struikelde viel tegelijk
hoorde mijn wekker
onwaarschijnlijk dichtbij
Naamloze passanten
ik wist
de donkere luchten
het zachte zuchten van de wind
geruisloos
nestelt stilte zich
in bomen tussen blad
hoor het vage
breken van een tak
door naamloze passanten
zag de bliksem pas
toen het donkere loof
diep voor de regen boog
de spanning die
het onweer lading gaf
is stilaan verdwenen
zomer is in gouden
luchten weer verschenen
mijn angsten kunnen vluchten
Samen loslaten
ik weet
dat je bidt
als de tijd
vleugels krijgt
je gezicht
keert in
als je voelt
dat het begint
een spannend
verwijlen
als de wielen
gaan ijlen
de rust is
terug in samen
loslaten voor
een veilige vlucht
Hun houten ogen
als bomen naar me kijken
ik hun houten ogen
niet meer kan ontwijken
word ik panisch bang
voel de takken komen
die eerst nog naar me
reiken maar me later
onverbiddelijk grijpen
in het raken van de bast
hoor ik het kraken
van hun knoesterige lach
waarin de sappen stromen
las de oudste jaarringen
in het diepgewortelde bestaan
door bliksem storm en regen
is hun aanzien deels vergaan
heb de maan bekeken
uit een hoge kruin
mijn leven aan de voet
was slechts een hoopje puin
Dood
Ik wil dood
Ik kan niet meer
Ik heb pijn
Ik wil er niet meer zijn
Dan heb ik geen problemen meer
Ik bloed
Het doet zo'n goed
Een opluchting
Alle tranen gaan uit mijn lichaam
Krassen staan op mijn arm
Mijn arm brandt
Overal lijntjes af en toe bloed
Het doet zo'n goed
Om mijn lichaam
Te voelen wenen
De hemel te zien
het guurt
de bomen in
het vlakke land
zijn mijlenver weg
ze lijken
te verdrinken
in de regens aan
een grijze horizon
ik dwaal
steeds verder
de leegte in die mij
bang en angstig maakt
panisch hol ik
langs het pad
dat buigt en oplost
na een flauwe bocht
tot ik struikel
val in grint en gras
voel het met mijn handen
zand tussen de tanden
het smaakt naar aarde
en ik ben weer terug
rol me op mijn rug om
dankbaar de hemel te zien
Angst
angst is een lastig
en naar iets
het ondermijnt je gestel
en is nooit welkom
waar komt ze vandaan
misschien komt het wel
als je geen zelfvertrouwen hebt
en je verlaten voelt.
het leven niet goed aan kunt
angst is iets om bang voor te zijn
angst verdwijnt gelukkig wel
als we positief gaan denken.
angst verdwijn!
Mijn angsten
mijn angsten zijn groot,
om nog meer van deze
slechte dagen te krijgen.
mijn geest is moe
ik voel me leeg
maar probeer toch
gedichten te maken.
ik word ouder
maar hoop toch
op een goede oude dag
waarin mijn gedachten
weer stralend zijn.
wie weet gebeurt het wel...
als voorheen.
Verdriet
mensen met angst,
zijn mensen met verdriet.
wat er scheelt,
dat weet een ander niet.
woorden worden gezegd.
met een bittere intonatie
zoals je voor iets vecht
met je hoofd vol frustratie,
ze grijpen naar inspiratie.
zodat ze weten wat te doen.
ze volgen een weg, ze hebben fatsoen.
diep worden ze geraakt
met woorden uit het verleden,
maar laat die shit achter je,
we zijn nu in het heden.
ga door met je leven, nu dat het nog gaat,
weet dat mensen om je geven
wie weet wordt het te laat.
In de nacht.
In de nacht kan ik 'ik' zijn.
Niemand doet me hier nog pijn.
's Nachts kan ik huilen wanneer niemand mij hoort.
Zoals het hoort.
's Nachts komen mijn gevoelens tot leven.
En hoef ik niet meer bang te zijn.
Niet meer bang voor de pijn.
's Nachts kan ik denken.
Over wat er allemaal is gebeurd.
's Nachts kan ik zijn wie ik wil zijn.
En niet zoals ze altijd zeggen..
Een Nerd.
De hemel van toen
in de schaduw
van de walkant
spiegelt het water
dreigend en zwart
in contrast met
het herfstige groen
een golflijntje verder
weer de hemel van toen
zag lijken al drijven
in vele levens vergaard
heb de crisis ontweken
ben tot heden gespaard
maar iedere keer
als het licht wordt gespleten
komen schaduwen dreigen
tot mijn angsten weer wijken
Dwaalde in herinnering
ik dwaalde in herinnering
waar donker dreigend
en schaduw tastbaar was
weer hoorde ik de stap
en vage woorden alsof
er iemand naar beneden ging
het kraken van de trap
verraadde hoe ver hij
van mij verwijderd was
er viel een gat van ongewis
gevuld met beelden
waarvan ik het bestaan niet wist
zij raakten mij met
klamme vingers van de tocht
en kou die uit de vloer optrok
ik opende gordijnen
liet zon naar binnen schijnen
maar de angst bleef bij me
Ik ben angstig
ik ben angstig
in dit leven
waar kom je vandaan
angst is niet goed
ik wil de angst kwijt
je maakt mijn leven kapot
en maakt het leven ondraaglijk
ik wil zonder angst leven
en de dag van vandaag
mijn angst laten verliezen
het moet mogelijk zijn
ik verlang er intens naar.
Het labyrint van inzicht
ik ben verblind
door de glinstering
van mijn glazen doolhof
waar vroeger alles
in sierlijk transparante
vormen gerangschikt was
spiegelen nu onzekerheid
en vage angst
mij overal tegemoet
het spoor van scherven
kan ik nog verbergen
met onhandigheid
maar de weg in
het labyrint van inzicht
ben ik al even kwijt
heb de lichten getemperd
dwaal in stilte rond want
levensangst snoert mij de mond
Ons laatste avondmaal
ik breng geen groet
aan duizenden
in een stampvol stadion
met geestdrift en applaus
leid de kudde niet
die zonder herder
voedsel zoekt en
enkel slaapt en poept
mijn woorden heb ik
aan de lucht gehangen
om in weer en wind
ieders aandacht te vangen
duurzaamheid is
de nieuwe kwaliteit
geen snel consumptiegoed
maar liefde en medemenselijkheid
de zorg voor nu
en later staat centraal
als we niet veranderen eten wij
binnenkort ons laatste avondmaal
Ogen open
Ogen open
Een donkere ruimte
Een muffe geur
Een krakende deur
Uit een kier
Weg van hier
Een felle lichtstraal
Mijn zintuigen werken optimaal
Het was stil
Ineens een gil
Een klap
Voetstappen op de trap
Krakend gaat de deur verder open
Een vaag figuur komt naar binnen lopen
Ik ben bang
ik zit in een diepe put
met allemaal water om me heen,
ik ben bang te verdrinken,
ik roep om hulp.
en er is iemand die mij verhoort
ik ben weer blij boven te zijn
en naar de blauwe hemel
te mogen kijken
ik dank mijn redder,
het is vast een engel
in mensengedaante!