Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Grijs perspectief
ik ben in de
mist verdwaald
kan de omgeving
niet meer tot
echt leven wekken
licht glinstert
in duizend kleine
kleuren maar
laat het bestaan
niet live gebeuren
er is geen zicht
in grijs perspectief
waar ieder naar de
goede richting gist en
zo de juiste weg verliest
nooit heb ik de
moed snel opgegeven
weet dat leven ooit
weer kwaliteit zal krijgen
door nu vooruit te kijken
Occulte riten
warmte wiegde
water tot
hogere golven
nog dichterbij
jij dacht het
te bezweren
probeerde met
occulte riten
maar je bracht
water naar de zee
wij hebben
de vloed
niet afgewacht
zagen het land
en de steden
verdwijnen in
een gigantisch
pandemonium
waarbij het leven
in zichzelf is gestikt
oplandig treurt
totale verslagenheid
wij zijn de roots
van onze generaties
kwijt in het
verdronken land
dat nederig erkent
de lat heeft nu te
hoog gelegen als de
zee het land herneemt
Laatste generatie
we zien het aan
kopen alles af
medelijden komt
van pas om snel
de andere kant
op te kijken want
het land besturen
is geen sinecure
gekozen worden
revenuen opstrijken
zo hoor je snel bij de
nieuwe subsidierijken
naar bekwaamheden
wordt niet gevraagd
als jouw kruiwagen
maar je salaris draagt
wij warmen al
tientallen jaren op
geen bestuurder
die dat snapt en stopt
stikstof co2 en ook pfas
doen al eeuwen mee in het
naderen van hun dodelijk punt
er is ons geen uitweg gegund
dwazen zijn al onder ons
schreeuwen om het hardst
de massa wordt recalcitrant
loopt in chaos uit de hand
handhaven is verworden tot
een strijd om het vege lijf
voor de laatste generatie
is er niet eens een beleid
Mijn hoekje
ik zit in een hoekje
verdrukt, verstopt, de pijn
ik droom in dat hoekje
dat ik er niet meer zal zijn
in mijn veilige concon
zal niemand mij bezeren
in mijn veilige concon
dat alleen ik kan accepteren
dat hoekje is mijn thuis
mijn haven en mijn fort
iemand die alles binnen liet
een iemand dat ik nooit meer word
ik sluit me af en vraag me af
waarvoor ik alles nog doe
ik wil zo graag nog strijden
maar ben zó ontzettend moe
Het stigma voorbij
ik voelde hoe
je warme tuniek
lichtgevend scheurde
aan aristocratische
opgerichte spijlen
van de monumentale
afzetting voor het balkon
zwart gemaskerd
schreeuwde masculien
opgekropte frustraties
de donkere diepte in
waar jij uitdagend wit
reflecteerde in een
snel oplopende stilte
daar waar pijn
scheiding brandde
in rokende huid
ben jij het stigma
voorbij van persoonlijk
eigendom toegevoegd aan
het erfgoed van de groep
de initiatie voorbij
verviel de schijnwereld
van belangrijk zijn
leek gezond verstand
het van bizar en xenofoob
te winnen alleen de echte
strijd moest nog beginnen
De stemmen
een tik op het raam
een schreeuw op de straat
ik hoor dit in een wereld waar
alleen ik en de stemmen bestaan
“snijd jezelf in duizend stukken”
“pleur jezelf van een brug”
“jij moet dood,
dus ga maar en kom nooit meer terug”
dit gevecht duurt van maanden tot jaren
het is een chaos in mijn hoofd
het zijn niet meer de echte mensen
maar de stemmen die ik geloof
“je bent niet zo leuk als je denkt”
“je bent beter af zonder bestaan”
inmiddels ben ik het wel gewend,
en mogen ze komen en weer gaan.
In rood gedood
je hebt de zee
zien komen
steeds meer water
tussen duin en
de verte van je dromen
ze bloeide tot
schuimwitte bloemen
die in lange rijen
omsloegen met
donderend geluid
zon weerkaatste
op ontelbare botten
die de vloedlijn
markeerden als het
vroegere kruiend ijs
bizar beschreef zo
dood het sterven
der mensen in een
niets ontziende
onvoorspelbare vloed
in rood gedood
hebben zij zich bij het
laatste oordeel neergelegd
op het zand dat eens
het strand van vakantie was
Contrabande
soms ontspoort
het spel op het
slappe koord in
macabere scenes
waar twijfel danst
aan de rand van
mogelijkheden toont
salto mortale beelden
een korte view
van actie waar reactie
eindigt in de fataliteit
van een nog warm lijk
toch overheerst
de lach realiteit zonder
dit morbide moment
zijn wij onze drivers kwijt
vaak gaat het goed
als de voet weer aarde
voelt en smoelen zich
ontspannen uit contrabande
Nachtmerrie
ik zie ze ik voel ze
het is niet mijn hoofd
het was niet mijn lichaam
die tervegeefs naar verlichting zocht
ik zag het echt
de monster in mijn droom
het was niet mijn gedachte
die mijn herinnering door stroomt
ik weet nog de dagen
waar de vrede de hoofdrol speelde
het is niet meer waar ik aan kan denken
een fijne gedachte in mijn beelden
nu de dagen kort zijn en de nachten lang
en ik mijn hoofd doortast
kan ik niet meer vredig en ontspannen lachen
en bijt de narigheid hardnekkig zich vast
De separeer
De psychiater zat voor mij
Ik dacht dit gebeurt mij niet weer
De verpleegkundigen sleepte mij heen
En zat ik opnieuw in de separeer
De dagen duurde weken
En medicatie werd een dwang
Ze spoten medicatie in mijn bil
Toen was weer alleen en nog nooit zo bang
De wanen verdwenen spoedig
En de stemmen werden stil
Dit is dus mijn trauma
En echt iets wat ik nooit meer wil.
De toekomst
Ik leerde, veerde energie uit de
Voeten van mijn lijf
En nou ik schrijf voel ik de spanning
Uit mijn spijt betuigen de woorden
Vandaag maar met de zorgen
Die morgen weer anders naar voren zullen
komen, maar mag ik nog 1 moment
Over wie ik nu eigenlijk ben
Ik weet niet meer waar de dagen
overmorgen naar zullen vragen
Dus laat ik maar de weken
langzaam over mij heen laten breken
En laten we samen weer de toekomst opbouwen
De teerling
de teerling is geworpen
onze kansen zijn voorbij
gaya zal nog als planeet
kunnen blijven maar
wij zijn daar niet meer bij
ooit hebben wij
de keuze kunnen maken
in het evolutionaire spel
met als spil de overlever
zijn aanpassing redt het wel
macht en overheersing
vergaarde nutteloos bezit
techniek en wetenschap
maakten ons tot slaven in een
economie die op groei was gericht
de aarde is al uitgewoond
aan het eind van haar latijn
nog stelen we de bronnen
haar leeggeroofd zien sterven
doet blijkbaar niemand pijn
in arrogantie die geen grenzen kent
voedt de mens zijn eigen tumoren
door hun ongebreidelde groei
gaat menselijk leven in de chaos van
een generatie onherroepelijk verloren
Het laatste oordeel
ik lachte maar
de grimas trok
geen leven aan
stokte in zich laten gaan
het vuur was geblust
warmte verdwenen
de zielen hadden
maar even geschenen
onrust brandde
grote feesten in
orgastisch lange dagen
van wilde beesten
het zich te
buiten gaan was redeloos
omdat niemand naar
de toekomst keek
dans en pillen
gaven goede seks maar
de wanhoop in hun ogen was
besmettelijker dan de pest
hun bandeloos
fysiek verpozen
was slechter dan het ooit
op aarde had gemogen
toch hield men de ogen
nog steeds gericht op boven
in het laatste oordeel
was nog niets beslist
deel 4 in de serie apocalyps
Misdaadschroot
ik zal de koppies
eens tellen die ik
allemaal zal snellen
om wat zij mij
in mijn bestaan
ooit hebben aangedaan
het zijn allemaal
persoonlijke vetes die
in misverstand geboren
hun rijping hebben gehad
wachten op verjaring
of definitief vonnisbeslag
vergeving komt niet
aan de orde bij delicten
waarbij confrontatie
geen uitweg biedt
dood warm vloeit
door misdaadschroot
de in memoriams
zijn al getekend
verzegeld door de tijd
plaats en datum zijn niet
meer vermeld door hun
snelle gang naar eeuwigheid
Geest in psychose
ik heb leegheid
zien gapen uit
schuren vol oogst
na winterse dagen
heb altijd angst
dat tijd de weelde van
kringloop der seizoenen
niet meer kan dragen
dat krachten
der hemelen geschokt
zullen worden op een wijze
die wij niet kunnen begrijpen
als donker en licht
elkaar het bestaan
gaan betwisten en ons
naar toekomst laat gissen
dan zal continuïteit vergaan
door entropie van de geest
in psychose die zal
leiden tot fatale lethargie
Magistraal
je vleugelde
maar optrekkend wit
bracht weinig transparantie
in het met donker
doortrokken snelde je voort
heilloze angst in je kielzog
sneed scherp
aan bochten spiraalde
hoger dan ooit
in de vlucht
van je leven brak
voor alles jouw nood
jij hebt altijd van
wetten geweten en toch
koos jij een risicovol bestaan
magistraal hoe jij
op de toppen van je kunnen
de elementen beheerste
waar wij nu nog
moeten beginnen ben jij
al lang zegevierend binnen
Totaal onthecht
ik heb mensen zien staan
groepen met vage gezichten
op tal van perrons waarvan
wij nauwelijks het bestaan wisten
wij gingen langs
namen alles mee in een
nog niet ingepakt herinneren
door gehaast vertrek van overzee
proeven lucht in
duizend andere smaken
zien huizen en gebouwen
die wij thuis niet kunnen maken
stoppen op
vreemde plaatsen
het voelt niet echt
wij zijn totaal onthecht
pas na een lange rust
is er die zucht
stilte voelt weldadig aan
we delen nog dezelfde maan
Het eilandje mans
zacht maar
onverbiddelijk
trok tijd de
middag uit elkaar
er vielen gaten
die door paniek
niet meer te
dichten waren
realiteiten uit
andere dimensies
gingen voorbij in
totale vervreemding
waar wij verbonden
stootten zij af met
ongehoorde kracht
in botte interventie
nog drong het
niet op maar
liet zich zien zonder
raakpunt of emotie
wij wisten van de hel
maar dit ging ons
verstand te boven in
niet accepteren en geloven
het was geen séance of
buitengeestelijk scheuren
het eilandje mens voelde een
oceaan vol xenofoob gebeuren
Een vreemde selfie
ik heb het
schermpje aan
een vreemde
selfie kijkt me
verbijsterd aan
moet ik mijn of
zijn ogen geloven
van die dwaze
foto's zonder
kop of staart
hoewel de kop
en het decor
duidelijk maken
waar het over gaat
het was
alsof ik viste
in zwart water
pas bij het
ophalen zag ik
mijn vangst die
maakte me bang
omdat ik mezelf
niet herkende of
terug kon voelen
hoe ik ooit was
heb ik alles weggedaan
wil niets meer
weten van dat bestaan
Droom zonder eind
hij had lange messen geslepen
wilde af en toe steken
heeft zichzelf opengereten
in een droom zonder eind
toen het bloed was uitgelekt
de agressie langzaam wegebde
in een steeds zwakker pulseren
kon de dood hem niets meer leren
zij hebben elkaar de hand gegeven
samen broederlijk het glas geheven
proostend zag hij plotseling de zeis
met een nog vaag glinsterende kling
met op het scherp van de snede
zijn nog donkerwarme bloed
hij is als de donder verdwenen onder
het mompelen van een verschrikte groet