Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Vastgeroest in denken
in haar oude huid
ligt ze
vastgeroest
in denken
aan vroeger
toen jonge huid
werd begeerd
ze kon niet
vergeten
noch vergeven
ze maakt
van iedere
eenzame nacht
vroeger
haar huid, nu
rimpelig
en oud
ergens klopte
dat niet
vond zij
Hoogte en diepte
ook donkere stromen
raken ons in het leven
geven weerstand in een luchtig bestaan
we laten ze gaan in ontkennen
kijken de andere kant op
willen niet aan ze wennen
maar er is geen bloem
zonder bladeren en wortels
geen zoen zonder liefde en trouw
laat donker en licht
elkaar in vrijheid ontmoeten
zonder dat het je leven ontwricht
probeer te laveren
tussen hoogte en diepte
leer zo het bestaan intens te waarderen
Daar is ze weer
ze draagt een oude grijze mantel
haar haren ongekamd,
de jaren van oude jongens krentenbrood
reeds lang voorbij
de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar
oud is ze ... voelt zich ook zo
al doet ze voor de schijn
als was haar leven één groot festijn
ze kent de geur van nietszeggende liefdes
van oude dromen nooit uitgekomen
andermans verdriet, ze ruikt het
en springt daar bovenop
ze is dan blij dat ze niet alleen is
in haar eenzaamheid
ik zie haar silhouet, schijnbaar wacht ze op mij
maar ik ben leeg, heb niets meer te geven
want in al die eenzame nachten
waarin ze van niemand steun kon verwachten,
en haar oude ogen
weer eens hoopvol op mij waren gericht
zoog ze me leeg, verstikte ze mij
in wat zij –vriendschap- noemde
ik zie haar silhouet, schijnbaar wacht ze op mij
maar ik wil niet meer... kan haar eeuwige
klaagzangen niet meer horen
ik wil wel weer eens kunnen lachen en vrij
ademhalen...
of is dat te veel gevraagd?
In het valer worden
ik voeg
steeds nieuwe bloemen toe
aan mijn droogboeket
recht in het hart
zodat het stof de kleur
niet kan vergrijzen
pas later
in het valer worden zullen zij
naar ouderdom verwijzen
ik selecteer
en plaats de bloemen
bij elkaar in contrasteren
door hun bloeien
heb ik alles van het leven op het
scherpst van de snede meegekregen
In zwarte handen
een stukje god
heeft zich geopenbaard
in zwarte handen
een warme lach
met witte tanden
hij kwam
over het water
in onafhankelijkheid
smeedde broederschap
uit apartheid tot gelijk
hij bond
wat ooit gescheiden was
gaf mensen weer
hun eigen trots op de rots
van kaap de goede hoop
Hoe ik ben..
Ik ben hoe ik wil zijn,
En daar ben ik blij om,
Al doe je me nog zo'n pijn,
Ik keer je gewoon de rug om,
Jouw meningen kunnen mij niks schelen,
Prima wat jij doet,
Al wil jij zo je aandacht delen,
Ik ben hier op de wereld,
Voor mijn toekomst en mijn geluk,
En niet om naar jouw te luisteren,
Door jouw maak ik mijn leven niet stuk,
Ga jíj dan je eigen weg,
Heb jíj nou eens een mening,
Zolang je daar niet naar wil luisteren,
Dan heb je maar pech,
Ik ben op de wereld,
Om mijn dromen te begroeten,
Even weg van huis,
Waar ik mijn toekomst zal ontmoeten,
Laat mij maar met rust,
Laat maar mij even alleen,
Ik vind mijn eigen weg,
Maar kijk jij maar eerst om je heen...
Onafhankelijk en vrij
ik wil niet meer
dat een ander
aan de touwtjes trekt
mijn benen heft
en armen laat bewegen
wil geen marionettenleven
heb de draden doorgeknipt
mijn oude ik vaarwel geknikt
deuren achter me gesloten
het voelt kwetsbaar
koud en kaal om eindelijk
weer op mezelf te staan
maar ik heb doorgezet
oude gewoontes afgelegd
voel me onafhankelijk en vrij
tenminste voor
zover dat kan in deze
strak geleide maatschappij
Verhuizing
Ik ga verhuizen, maar dat wil ik niet.
Ik wil niet weg van mijn vertrouwde plek, de plek waar ik me veilig voel.
Ik voel me klein, bedroefd en zwak, ik hoop dat niemand het ziet.
Er zal wel een reden achter zitten, iets om naar uit te kijken, een doel.
14 jaar heb ik in mijn huis gewoond en nu moet ik weg.
Mijn ouders denken dat ik het heel erg naar m'n zin ga hebben in het nieuwe huis.
Misschien heb ik deze verandering wel nodig of heb ik gewoon even pech.
Ik moet nu maar snel gaan wennen aan mijn nieuwe thuis.
Als kleuren sterven
ik was gegrepen
door het orgelspel
liet me zweven
op donkere bassen
langs pilaren
waar heiligen al
decennia lang sokkelden
in vrome gebaren
klom met hoge tonen
naar boven waar
licht en lucht elkaar raakten
in gebrandschilderde ramen
als kleuren sterven
vult muziek de gewelven
gaat het finalegeluid al
voor het zingen de kerk uit
Pigmenten van de geest
heb mijn leven geschilderd
jaren in kleur aangezet
maar kon er uiteindelijk
geen juiste vorm aan geven
penseelde lijnen
in verlopende einden
cirkelde speels met
pigmenten van de geest
het doek was te groot
verdwaalde in miniaturen
van creaturen die
leefden van de goot
schetste in blauw
mijn ontsnappen
moest terug door de kou
met de dood op mijn rug
wind waait nu herfst
op een drogend paneel
ik ben het spoor bijster
zelfs in wit ben ik te veel
De afkoelende huid
zuiver als kristal
wilden wij ons
glazen universum blazen
in vuur draaide
waarheid tot transparantie
louterde liefde puur
we konden niet voorkomen
dat er belletjes met dromen
scherfden in brekend licht
kwetsbaar vloeiden we uit
spiegelden elkaars kleuren
op de afkoelende huid
nog spelen schaduwen
op het warme kristal
en danst liefde overal
Vertel ze niets
ze zullen zich over ons geluk
ergeren, als we treurig zijn
zal men juichen
je kent ze, mijn lief
zij met de kille harten
zij zijn onwetend en dom en
verheugen zich op laster
ik draag mijn wonden nooit
openlijk
vertel ze niets
je weet dat ze ons zullen
willen schaden
de kans dat het ze lukt is
uiterst gering
voor hen is het moeilijk te
aanvaarden
mijn tranen zullen onzichtbaar
zijn,
de jouwe droog ik
in geluk, in verdriet
wij vertellen ze niets
beter zo...
Voel jouw genot
jij bent anders
maar zo eigen
wij passen bij elkaar
zoals water en een schip
als ik jou
zie wijzen dan
zijn wij samen daar
in een weids armgebaar
ik volg je geest zonder
haar een stapje voor te zijn
voel jouw genot
maar ook de pijn
jij bent mijn maatje
maar er is meer
na lang stil liggen in liefde
varen wij eindelijk weer
Manipuleert de info
er was als kind
niets spannender dan een geheim
dat alleen jij en ik mochten weten
maar zij zijn gebleven
bepalen ook voor ons
een groot deel van ons leven
een steeds selectere groep
manipuleert de info die wij
als volwassenen mogen lezen
zij draaien liegen en bedriegen
om zich met eigen status
macht en geld te kunnen gerieven
gelukkig zijn er mensen
die nog durven en als klokkenluider
feiten als waarheid kunnen turven
Ik ben zo bang om je te verliezen...
Jij bent het mooiste in m'n leven!
Ik zou je nooit maar dan ook nooit vergeten!
Ik wil je niet verliezen! Ik wil je echt niet kwijt!
Dankzij jou word ik een sterke meid.
Zal je altijd van me houden?
Ben ik voor jou zo veel waard als iets gouden?
Ik hou zoveel van je!
Ik ben zo bang om verlies van je!
JE BENT HET BESTE IN MIJN LEVEN!!! <3
Jouw ivoren torentje
kom dichterbij
ik wil de vingers
van je hand weer voelen
door je haren kroelen
in de diepte
van je ogen dalen
om de warmte uit
je liefdeshart te halen
langs je wimpers
naar de fronzen
in je voorhoofd krullen
om ze met begrip te vullen
zoveel lieve woordjes
in je oren fluisteren
dat de haartjes op je arm
rechtop mee gaan luisteren
wij gaan spelen en
zullen in je lach verdwalen
als ik je tenminste uit jouw
ivoren torentje mag halen
Waarom moet het zo ver gaan?
Lieve Mama,
Waarom heb je het zo ver laten komen,
Waarom heb je het zo ver laten gaan.
Is dit wat je soms wilde?
Om er eigenlijk alleen voor te staan?
Dat is je dan aardig goed gelukt,
Voor mij met veel verdriet.
Maar ondertussen ben ik er achter gekomen,
Dat je dat helemaal niet ziet.
Je ziet niet wat je allemaal met ons doet en hebt gedaan,
Ik zal je één ding vertellen, dit kost me wel een traan.
Geen traan van blijdschap, maar van verdriet.
Ik hoor dit eigenlijk niet te zeggen.
Maar misschien dat je het nu eens een keer inziet.
Je krijgt me niet meer terug, het is nu te laat.
Ik wilde je altijd wel vertrouwen, want jij was mijn toeverlaat.
Nu zoek ik dat bij iemand anders, ik ben aardig goed op weg.
Maar omdat hun mijn moeder niet zijn, heb ik wel een beetje pech.
Pech met dat hun soms niet alles begrijpen, begrijpen met hoe erg dit eigenlijk is.
Want alles wat voor mij nu allemaal gebeurt, dat is een erge gebeurtenis.
Met veel pijn in mijn hart ga ik nu verder met het leven.
Maar ik zal nu en later, alle hoop die ik heb nooit opgeven!
Ik ben hard en ik blijf hard, maar dat is goed bedoeld.
Ik hoop dat de pijn die ik nu heb, dat jij die ook eens een keer voelt.
Dan weet je dat het erg is, en dan kijk je er anders tegen aan.
Misschien kom je er dan achter, met wat we allemaal moeten doorstaan.
Lieve mama, ik houd echt nog wel van jou.
Maar met alles wat er is gebeurd, is het zonde van mijn toevertrouw.
Maar je moet onthouden, dat het met die woorden nog niet goed is.
Het zal alleen maar beter worden, als jij alles snapt en begrijpt in deze gebeurtenis.
Ik hoop dat je mijn gedichtje begrijpt.
En anders dan maar niet,
Liefs, Michelle
In zilveren schalen
feest twinkelt weer
in zilveren schalen
kristal fonkelt speels
oude verhalen
kaarsen branden
vlammen warmen
maar niet voor
daklozen en armen
etalages vol met kerst
zijn voor hen niet weggelegd
de blijde boodschap wel
maar hun lach verdwijnt al snel
nog is er de stal
het wonder en de beesten
is dat wat onze welvaartsstaat
hen heeft te vergeven
Kind zijn in China
de jonge vrouw beklom de heuvels van
Song Pan. ze hield van het landschap
daar zocht ze rust, daar zocht ze
oplossingen bij problemen.
en daar vond ze vaak zichzelf. vandaag
vond ze geen antwoorden en ook geen
rust automatisch vouwde ze haar
smalle handen ineen.
ze wilde dat hun regering anders kon zijn.
groot was haar wens, veel kinderen!
ze boog haar hoofd en huilde bittere tranen
was ze ondankbaar?
haar kleine jongen was een zegen, waarom
kon dat niet genoeg zijn voor haar?
maar elke keer als ze haar ogen sloot dan
wenste ze zich nog een dochtertje, met wapperende
zwarte haren.
Hua zou ze haar noemen haar man was blij met
Wang en was het eens met de geboorte beperking
in hun land; ze kregen nu een fikse beloning.
hij dacht niet met zijn hart maar met zijn verstand.
de jonge vrouw stond op en daalde af, terug naar hun
dorp. daar zag ze haar twee mannen staan zwaaiend
en lachend misschien was het tijd om haar droom te
laten gaan?
In voeg en groef
nog spreken mij
de stenen toe
als ik ze raak
in voeg en groef
hun bestaan
is langs ons heengegaan
we hebben ze
niet eens zien staan
in woord en beeld
ligt alles opgeslagen
alleen bezitten wij
geen reproductiegave
maar in voelen
spreken alle talen
komen herinneringen
onze kleur en warmte halen