Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De liefde van de aarde niet
Vergeet me niet in de lente
Waar de dag het schijnt bedriegt
Vergat de rust zijn licht vermogen
En verontlust de laatste die gij schiet
Want door de hemel heen gebroken
En stralen licht haar hart vergiet
Besloot zij onzeker maar toch verkozen
De liefde van de aarde niet
En in gesproken door de velen
Al ver gegroeid tot in het reizenveld
Ben ik versprankeld en ontkomen
Zonder de rust hebben mee geteld
Vergeef me dat de lucht jou nu draagt
Naar het oneindige waar jij voor kiest
Naar de plek die jij niet meer tilde
Maar jou gewoon vooruit blies
Magie van leven
natuurlijk
zweefde jij niet
wel dansten je
voetafdrukken
op het zand
in een choreografie
van zee en een
warme zomerdag
die golfjes transparant
het strand opbracht
waar zij
en passant
de sporen wisten
van wandelaars en
mensen aan de kant
je hebt de ruimte
waar jij zeegezichten
schrijft tot mystiek decor
verheven ook schepping
deelt daar de magie van leven
Gevleugeld bewegen
zij cirkelden
keerden in breed
gevleugeld bewegen
hongerig gefocust op
begerenswaardige prooi
dan stijgt hij
de winnaar der
slagen vliegt
zijn trofee vol trots
gedragen vooruit
tot ook hij
achtervolgd door velen
de strijd moet staken
omdat zij hem zijn prijs
afhandig willen maken
een snelle landing
het nonchalant
spiedend loeren voor hij
zichzelf in alle rust
eindelijk kan gaan voeren
De hunker
stil bewoog
je hand boven
mijn huid
het was
geen raken meer
een vriendelijk vragen
net geen
ontmoeten wel
een warm begroeten
in een
vluchtig eerste
verkennend contact
getraind als
jij was voelde je
energieën ontspannen
de hunker
naar meer in
verbazing opvlammen
jij lachte
om de focus in
rust te vertragen
leidde af zodat
wij niet geblokkeerd
zouden raken
na een warm
weldadig begin zit
de hemel er zeker in
Religie schraalt
zachte hymnen
in een wierrookgeur
het orgel gaf
melodisch kleur aan
een intiem gebeuren
de omgang en
processies zijn voorbij
mensen delen
minder met elkaar
waar de religie schraalt
terug gezet op
de eigen stek is het
vertrouwen weg omdat
ieder lijkt te gaan voor
alleen de eigen plek
leiders raken
meer in diskrediet
de door wetenschappers
uitgestippelde wegen
kennen zij ook zelf niet
wij zijn het
houvast verloren
met het neergaan van
de toren is de richting
naar boven vervlogen
nog is er die blik
de warme hand en
schouderklop van
een echte hoeder in
herkenning van een broeder
Goddelijke lach
tot in het
kleinste detail
wist jij ons vaak
onmerkbaar te ontroeren
beheerste het
actie reactie
model in liefdevol
fingerspitzengefühl
jij was in staat
de wereld binnenste
buiten te keren om
hen emoties te leren
met je goddelijke
lach zal jij ook hen
op het verkeerde been
zetten en laten staan
vol verbazing over
hun eigen spiegelbeeld
zullen zij zich eindelijk
en masse laten gaan
en plezier in
euforie toestaan
in hun tot dan toe
grijze muizenbestaan
Maan
ik heb
geprobeerd
uit de stilte
van mijn woorden
naar voren te treden
me voor het eerst
te laten zien
in de hoofdletters
waarmee ik altijd
de wereld bekeek
de kleine letters
had ik als kind
al heel vroeg
begrepen en daarna
leren leven
ik wist dat dit
niet alles kon zijn
er was een gordijn
van volwassen zijn
om ooit te passeren
maar ik kreeg
taal nog teken
terwijl wij al zoveel
op elkaar leken scheen
maan een verkeerde tijd
Zonder vuurwerk
ik heb
je masker
nooit gezien
wel heb jij
mij de ogen
langzaam geopend
mijn blikken
gericht naar
eer en betekenis
niet op de dans
van vlot vertier in
euforie van plezier
maar in stilte
met reflectie op
normen en waarden
zonder vuurwerk
en donderslagen van
hen die het willen maken
op pad met
persoonlijke
verantwoordelijkheid
voor een leven
dat op aarde al
naar de hemel leidt
Een vlucht spelden
stilte schreef
schittering waar
in diep duister een
vlucht spelden viel
zij lichtten op
in vrije val bij
het raken van
ongeziene stralen
het was geen verhaal
maar een gebeuren
dat intrigeerde en ons
het toeval etaleerde
nog beijlt dit
licht lineaire banen
zal zonder tussenkomt
een speldenprik baren
Finishing touch
zij heeft
de doorregen
bloemen gevaasd
die ik haar
heb geschonken
er een schitterend
kunstwerk van gemaakt
waar genen
met nieuwe
kleurdeeltjes
verschenen
balanste harmonie
in bloeiwijze de
schepping volmaakt
het naturel
groen van jouw
vingers deden de
finishing touch
aan het sprankelend
ontstaan van een
nieuw gat in de markt
dat adembenemende
schoonheid laat
sprankelen van
nouveautés die
hun stelen ranken
naar het kiertje hemel
waaruit zij verschenen
De separeer
De psychiater zat voor mij
Ik dacht dit gebeurt mij niet weer
De verpleegkundigen sleepte mij heen
En zat ik opnieuw in de separeer
De dagen duurde weken
En medicatie werd een dwang
Ze spoten medicatie in mijn bil
Toen was weer alleen en nog nooit zo bang
De wanen verdwenen spoedig
En de stemmen werden stil
Dit is dus mijn trauma
En echt iets wat ik nooit meer wil.
Wij zijn vrij
ik heb lang
naar de zee
zitten staren
terwijl het water
mijn voeten
vertelde van de
talloze gevaren
jij zo machtig
en groots
terwijl de golfjes
vriendelijk krulden
het schuim zijn
eigen hoofdstuk
en tekening koos
hoe kan het
dat stormvloed
dijken bruggen
en kades breekt
alles verwoestend
zijn weg naar
de laagte neemt
het spel van de
wind die stroming
te langzaam vindt
met duwen en stuwen
schreeuwen golven
angst en schaamte
voorbij wij zijn vrij
Bruisend
wij zwommen
door de dagen
over transparantie
niks te klagen
ze vergleden zonder
ook maar een
een kik te slaken
eindelijk zong
eentonigheid
haar hoogste lied
haast en stress
bestonden even niet
het dag en nacht
bleek overal hetzelfde
totdat jij het
tempo doeloe in
zijn voegen kraakte
van leven weer een
bruisende gelegenheid
maakte vol vertier en
bol staand van plezier
waarin malloten
weer de hoofdrol speelden
met hun dansen en kledij
in een vrijheid zonder
regels met zijn dubbele
lachjes en bedoelingen als
winnaars in de maatschappij
Gegoten brons
zusters luiden
het gegoten brons
de tweelingklokken
delen tijd en plaats
zover als hun
geluiden gaan
nooit heeft er
een ontbroken
onderhoud bleek ook
synchroon te lopen
bij calamiteiten is er
het eigen luidvermogen
ze verschillen
heel subtiel van
galmen en geluid
als de een wat
ingetogen is klatert de
ander vrolijk en voluit
toch droeft het
gebengel en juist
in de verste dalen
rollen de donkerste
tonen dun diepste
herinneringen uit
pas als de zon
geschenen heeft
de dag zijn einde neemt
keert stilte de balans
in samen verder gaan
missen we weer een hand
Nano laagje zomer
een nano laagje
zomer zette de
huid van een
zonne koesterende
dromer binnen
korte tijd in
vuur en vlam
vurig rood
legde onbarmhartig
het falen bloot
van alle preventieven
die winterwit
slechts een papieren
bescherming schikt
nog wordt
de pijn in koeling
weggehoond
hoe dom kunnen
mensen zijn in weten
dat na zonnebrand warmte
nog dagenlang schrijnt
Het overgangsland
ik zag kou
in het licht kristal
van je ogen
je hand rijpte
witte vingers
gebogen in blauw
toch ademde je
de condenserende damp
van het overgangsland
ging een
bevroren leven
jouw dood voorbij
jij ontsnapte
door de lach aan
het eind van de tunnel
waar licht en
warmte in wake
op jou hebben gewacht
wil melker
02/06/2019
De edelstenen
ik heb jou
zacht gestreeld
geheeld wat
vroeger zo
onkwetsbaar leek
dat in de
loop der jaren
zijn glans verloor
werd afgedekt
voor iedereen
jouw schat
de edelstenen
uit je jeugd in
een stralende lach
die jij aan ieder gaf
jaloezie heeft jou
de mond gesnoerd
pestgedrag heeft
jouw spontaneïteit
gesmoord tot in je hart
waar jij vroeger
bloeide werd
stilte je grote vriend
de enige waar jij
nog troost bij vindt
wij zijn terug gegaan
naar leuke momenten
jij hebt de edelstenen
zien schitteren
tussen de mensen
wij hebben gepoetst
tot zij eindelijk
naar ons glansden in het
heerlijke plezier van weer
onbezorgd te kunnen dansen
Klaarheid
je ogen
spiegelden
een klaarheid
die ontwapende
in licht
de basis legde
voor ware
transparantie
elkaar de
hand reiken
was al bereiken
van saamhorigheid
waar golflengten
synchroniseerden
perspectieften
matrixen het doel
zo hebben wij
de toekomst gezien
het schijnsel van
utopia misschien
In voorzichtig wit
het doek was leeg
geen enkele veeg
ontsierde de
volmaakte structuur
van het oppervlak
ik wilde beginnen
om de diepste
emoties van binnen
eindelijk eens vorm
en kleur te geven
maar was bang
om evenwicht en
stilte te verstoren
die ik daar gekoesterd
had sinds ik ben geboren
toch ben ik begonnen
in voorzichtig wit
zwommen later de
eerste pastelkleuren
behoedzaam naderbij
intuïtief heb ik de vorm
gekozen die het beste
bij mij past ontlading
nadert dan de vrijheid
die er in mijn dromen was
Nieuwe stilte
ik heb gespeeld
met de breekbare
stilte in mijn hart
het soms verplaatst
als het in melodie iets
liefs en aardigs had
altijd een luisterend oor
met koesterende warmte
als duidelijke indicator
ook ik schoof snel
dichterbij om mij te laven
aan die zeldzame bron
maar voelde al dat
de tonen die zij maakte
niet voor mij welkom spraken
ik kon de harmonie
niet volgen werd onder
dissonanten bedolven
heb mijn hart gesloten
ben met nieuwe stilte een
paar dagen ondergedoken