Tijd

mensen, waar zijn ze mee bezig?
ze doen maar wat, lijkt het ...
oudere vrouw kijkt bedenkelijk
man: gemoedelijk,
ach, laat ze toch genieten
zorgen, ze komen vast en zeker
met de tijd

wat is tijd? - wat is tijd?
een moment
een uur
een eeuw
duizend jaar gepropt in een dag
slechts een ademtocht

geef me wat aandacht, vraagt hij zijn lief
iets meer van je tijd
want in mijn armen ben je het kwijt
al dat besef van tijd

laten we ons er liever in verliezen

Storm op komst

soms voel ik me een storm
blaas me op tot een orkaan
zo sterk dat ik alles zou kunnen verwoesten
sta me dan liever niet in de weg

geen smeekbeden
tranen helpen ook niet
ben niet onder de indruk
vijandige mensen heb ik al helemaal niets
mee te maken

mijn gedachten nemen vaak hun eigen koers
en ik weet heus wel dat ik dan iets doordraaf
en moet kalmeren
dus schrijf ik mijn gedichten en gedachten
op leeg groen papier

niet te veel, ongeveer tot hier...
mijn lief lacht en zoent me trots.

ik ben een vluchteling en reis
op tijdelijke papieren van hier naar daar
droom van landen die jij niet kent
nooit zult komen
bekrompen geesten
in eigen veilig wereldjes

de storm steekt op in mijn hoofd
en groeit uit tot een orkaan
sta me dan niet in de weg...
beter van niet

En ik begreep

in een stad, nog nooit geweest
een land waar mijn lief is
liggen ook mijn voetstappen
hoor de echo
van onze stemmen

daar waar het altijd oorlog is
lopen wij samen
hand in hand
slapen op het dak
alsof er geen afweergeschut is

kijkend naar de sterren

in het zachte ochtendlicht
net voor ik me bewust ben
van mijn leven
waar mijn onschuld nog leeft

ik net als ieder mens op aarde
opnieuw geboren ben
in een nieuwe dag
onschuldig als een baby....

ontwakend... heel even
een seconde misschien
heb ik - het - begrepen

Liever het beste ( spreuk )

Wees degene
die iedereen wil,

Niet die iedereen
al heeft gehad

als vrede zo belangrijk voor je is, dan kun je er vandaag mee beginnen

Niet kundig genoeg

ik verbrand uw leugens
verzacht mijn pijn
krankzinnig?
laat me eens graven
diep in mijn geest

mijn gedachten zijn niet
oppervlakkig
ze worden blootgesteld
aan kwaadwilligen.
dus jaag ik die weg
mijn ziel sluit ik af

als u probeert me te breken
u die leugen van waarheid
niet kan onderscheiden
denk dan nog eens na

u bent niet kundig, noch wijs

Een ander pad

ergens onderweg
heb ik je achtergelaten
ben een andere weg ingeslagen
omdat ik net iets meer
om mezelf gaf dan jij dacht

Kom, het Suikerfeest is begonnen

Ah, het einde van de Ramadan
we staken het vasten.
sterken hebben hun ziel gereinigd
conflicten werden uitgepraat

want zoet eten doet zoet praten

we trekken onze mooiste kleren aan.
iedereen wil lekker ruiken.
feestelijk getuigen we van
een maand lang vasten.

kinderen kussen de hand van hun ouders
brengen die naar hun voorhoofd.

iedereen viert feest. zoals het altijd
is geweest. buren kom, marhaban (welkom)
vrienden en familie, er is eten in overvloed.
de minderbedeelde, kom eet en dans
samen met ons. voel je thuis.

onze dierbare doden zijn we niet vergeten
zoals de meesten vast wel weten.
de profeet heeft het beloofd en iedere stap naar
een graf zal worden gezegend.

mijn vrienden, dankbaarheid overheerst in mij
ik ben zo trots op mijn dierbaren.
ook zonder ramadan, ja óók zonder dit groots festijn
proberen jullie goede mensen te zijn.

Suikerfeest, het duurt soms wel drie dagen lang
maar het hoort erbij en is voor ons van belang.
dans en eet en och ja, de baklava is weer mierzoet,
maar zónder is een Suikerfeest niet goed.

tijd van bezinning is voorbij voor jou, voor mij.
de ziel is gereinigd als na het biechten in de kerk.
ik? Ik voel me warm, betrokken en sterk.
dit feest is er een van saamhorigheid.

kom,

het Suikerfeest is begonnen.

Belofte

in zijn ogen
donker
wimpers zo lang
als die van een vrouw

las ze de belofte
die hij waar zou maken
in sprookjes
van duizend en een
nacht

Hoe lekker is dat ?

als een echo in mijn hoofd

gonzen gedachten

oordeel maar, veroordeel maar

ik ben tenminste alleen

met eigen waanzin

hoe krankzinnig lekker is dat?

Beautiful people are not always good, but good people are always beautiful.

Spreuken en rituelen

de spreuken zijn gezegd
rituelen volbracht

blauwsel op verborgen plekjes
vooral als je graag gezien bent
geliefden beschermen je
want bloed is dikker dan water

hun cultuur kent mogelijkheden

Menig keer werd er een als
vijandig gezien individu besproken
hardop, in een kring werden
de bijpassende spreuken gezegd

namen duidelijk genoemd

deze woorden met de rituelen
zijn sterker dan het amulet
dat hen moet beschermen
tegen het kwaad.

hoewel niet gelovige mensen
schouder ophalend lachen
kan men het niet meer keren
de vloek is uitgesproken.

hun ogen hebben elkaar ooit
al eens ontmoet.
zij verscheen in al haar schoonheid
en weet: wie het laatst lacht
het is slechts een kwestie van tijd

A house is made of walls and beams; a home is built with love and dreams

Laat de zon niet zien dat je geen zin hebt. Laat de dag je niet betrappen op een traan. Uit: de Overgave

Geef ons nog wat tijd

als de zon opkomt dan omarm
ik mijn dromen, innig dankbaar
(geef me nog tijd)
het verleden en sommige mensen
achter me gelaten

ik ben nog niet klaar

wij genieten van de zon, van elkaar
van de natuur, en wederom
van elkaar
de herinneringen die gemaakt zijn
zijn vastgelegd

ik ben nog niet klaar
en ook zo bang

Sterveling

wie weet
was ik niet meer
dan een druppel
van de regenbui

en al wat ik denk te zijn
slechts gedroomd
een letter in een tekst
een zoen in de lucht

van weinig waarde

was ik dat mooie kind?
zo onschuldig
op weg naar volwassenheid
naar weten...

elk jaar iets wijzer?

maar twijfel vergezelt me
naarmate ik ouder werd
wilde ik meer zijn dan een
sterveling

wachtend op de dood.

Man.. liefde maakt blind

Je houdt nog steeds van hem
ik zie het elke keer als we hem
toevallig treffen
ik voel je verstrakken
het doet me pijn
de waarheid is dat je liever bij hem
wilt zijn

je zegt dat het niet zo is
dat ik me echt vergis
maar ik weet dat als hij je zou vragen
terug te keren bij hem
je niet hoeft na te denken

de waarheid is dat je liever bij hem
wilt zijn – gênant -
vraag ik mezelf af waarom doe ik me
dit zelf in vredesnaam aan?
die grijns op mijn gezicht als we samen
ontwaken?

man.... liefde maakt echt blind

Letterpret

In het avondlicht
verzamelen zij
zich
ze hopen op...

unieke woorden
voor een gedicht
dat ergens al
in de schemer ligt
- verborgen -

puur
ongeschminkt
over- leven
dood
bedrog en liefde

tot alles
op zijn plaats
valt
en hij- zij voelt zich
een dichter

Jij of ik

gisteren kende ik jou niet.
ons treffen vandaag, puur toeval.
nooit was je in mijn huis of heb je
mijn familie gekend.

nooit was je mijn vriend,
noch mijn vijand. we hebben nooit
ook maar iets gedeeld.
geen gevoelens van welke aard dan ook.

vandaag kijk ik voor het eerst en
ook voor het laatst in jouw ogen.
heel even vraag ik me af hoe jouw leven
er uit heeft gezien.

we beseffen beiden, het is jij of ik.
ik schiet als eerste.
gisteren was je nog in leven, vandaag nam ik het je af.
het erge is: je hebt me niets misdaan

Gisteren

gisteren vroeg je me om met je mee te gaan
en na wat aarzelen
heb ik je dat genoegen maar gedaan.
Je beloofde me gouden bergen

- dat doen ze altijd -

sindsdien is er veel gebeurd
Je hebt een stukje van mijn leven gekleurd
Je las me elke wens van mijn lippen
ik voelde me bijzonder

dat ben ik ook

je strooide rozenblaadjes over mijn lichaam
versierde mijn lijf met goud
je deelde je vrienden met me
en ik vond je een grootmoedig man

voor een poosje dan

nooit was er sprake van dat ik zou blijven
toen de herfst kwam heb ik
mijn eigen mensen weer opgezocht
woon weer in het paleis

gisteren vroeg je me om met je mee te gaan.

Een rustige nacht

de nacht was stil
in de mantel van rust verborgen zich dromen
de volle maan leek breed te lachen
kijkend op het paar

de maan waakte over de dag

oh, wees niet bang, meisje,
want de sterren twinkelen zwijgend
de mist in de wijngaarden heeft
ook nooit jullie geheimen prijs gegeven

het is een rustige nacht

de onderhuidse hartstocht barst opeens
spontaan los. de sterren twinkelen feller
de mist ligt als een deken over de wijngaarden
och, meisje, je hebt een goede minnaar gevonden

de maan glimlachte: het was met de rust gedaan

(Geschreven in 2013)

Hij draagt me door seizoenen

in de winter koopt hij me een groene muts,
want die kleur past bij mijn ogen, zegt hij
verzorgt hij mijn voeten
zodat ze warm blijven in de kou

in de lente is hij mijn zonneschijn
en wil ik nergens liever zijn
dan in zijn liefdevolle armen...
oh, hij draagt me door seizoenen

in de zomer laat hij me niet verbranden
en 's avonds gaan we uit in de stad
lopen hand in hand, blij als kinderen
delen zwoele nachten met de sterren

in de herfst, wanneer de dagen grijs zijn
kleurt hij mijn leven met zijn gezang
liefdesliederen, gezongen in de nacht, voor mij
terwijl de regen zachtjes tokkelt op het raam

oh mijn lief, hij draagt me door seizoenen

Dankzij de Koningin

er was grote onenigheid
geweest
bij mijn buurmeisje aan
de overkant

ik herinner het me nog

al had ik eerst geen idee
wat er aan de hand was
daar kwamen we gauw
genoeg achter

dat kwam ervan als men
zo graag Vadertje en
Moedertje
wilde spelen.. zei men

dag kindertijd

ja, boze woorden en
akelig was het
allemaal geweest.
maar zie...

dankzij onze toenmalige
Koningin
kwam alles nog enigszins
goed en werd het
zelfs nog een bescheiden
feest

Spreuk

Ik probeerde het leed van ieder te verzachten
Maar ik heb maar twee handen

Overgeleverd aan een lafaard

hij die mijn land met zijn arrogantie heeft besmeurd

is verdwenen, bang dat men hem zou vinden

weg gelopen van lafhartige vernederingen

tegen mijn broeders en zusters... hij, die kwam om te

helpen, bleek een lafaard... met een wapen

hij heeft de koran vernield, op mannen geürineerd

maar toch was de onderdrukker bang omdat ik bleef

om terug te vechten. En ik was daarin niet de enige

ik hoop dat hij de sterren nooit meer zal zien

stralen...zoals hij onze vrouwen heeft lastig gevallen

zij stralen ook niet meer maar dragen schande

zijn gehate gezicht zie ik voor me en ik voel me zo

hulpeloos. niet eens een schoen naar hem werpen

kan ik om te laten zien hoe zeer ik hem minacht.

zij komen om ons te helpen

brachten alleen schande over ons

Voor de ogen van kinderen

hij sloeg nadat zij hem getergd had
sloeg helemaal door...
is dit iets wat je doorgeeft aan je
kinderen?

dit blijft op hun netvlies staan
kijk later niet vreemd op als ze geen
respect voor je tonen
neen, Moeder, ook niet voor jou

het bloed op je gezicht, je gegil
gewoon bij hem gebleven
kinderen lazen in de boodschap
dus dat is wat ze wil

In het ochtendlicht

half zeven was het ongeveer toen ze
wakker schrok van het geluid
ze vermoedde dat het een kindje was
dat van hiernaast, het huilde
hij, ontwaakte ook, langzaam...

ze gleed met haar hand over zijn gezicht
teder, ongelooflijk teder.
haar donkere lippen nodigden zijn mond
heel even zag ze hoe bruin hij haar vond
toen hun ogen elkaar ontmoetten

hij hield van haar verhalen over het land
waar zij was geboren. dat hij bezocht
van de bevolking en hun cultuur
hij was blank, vriendelijk, ruimhartig
een toerist..

het eten wat ze hem kookte at hij met
smaak. zijzelf en de kleren die ze droeg
kleurrijk. exotisch... mooi vond hij dat
terwijl hij haar kuste wist ze dat hij zich
verwonderde

gisteren hadden ze gezwommen in azuur
blauw water, later gegeten en gedanst
maar hoe dit zo gekomen was?
en hij verwonderde zich weer over haar
bruin zijn

ze zag het en wist,

dat was hem eerder die dagen niet opgevallen

Dat was liefde

toen ik blind was en jij
beslist mijn ogen wilde zijn
bij koorts aan mijn ziek bed
zat, geduldig...

dat was liefde

Sms gedichtje (ik hou van je)

We lagen voor het haardvuur
dat langzaam doofde
Ik wist wat je dacht
voor je het hardop zei

ik ook van jou...

Elke leeftijd heeft zo zijn charme zegt men... Gek, ik heb dat nooit gehoord van een jong persoon...

Schoonheidsideaal

hij heeft geld en bevindt zich dus
in een gunstige positie
dankzij het één kind-beleid
is er een tekort aan vrouwen
in zijn land

ha, maar niet voor hem..
dat is voor de plattelandsmannen
met nauwelijks geld, noch aanzien
die waarschijnlijk nooit,
of met heel veel geluk zullen huwen

zij zullen geen eisen kunnen stellen

anders dan hij... niet minder dan
het Chinese schoonheidsideaal.
bleke huid, (mooiste bruid), smal
gezichtje, perfect figuurtje

mystiek als een geisha

charmant moet ze zijn. modebewust.
de rest deed er niet toe
men moest naar haar kijken als was ze
een pop van porselein

ja, zo een moest het zijn

De tijd

in Nederland hebben
we een klok
in Suriname
hebben we de tijd

Niet zomaar een woord

liefde is de hoofdprijs
niet zomaar een woord
dat men gebruikt
vaak zelfs misbruikt

Duizend en een nachten

duizend en een nachten

langdurige passies
hebben haar leven
gevuld
zij omarmde ze

wolken parfum
zacht,
subtiel
hingen altijd om
haar heen

mysterieus

lippen dorstig
vonden uiteindelijk
dauwdruppels
in de dageraad

onze liefde blijft een
sprookje
door eeuwen heen
zou zij stellig
beweren.

Het hotel

de brede trap
waarin hun
voeten verzonken
in diepe tapijten
zij giechelde

onwennig

de reusachtige kamer
was ( te ) mooi
zij wilden gelijk in bad
maakte de spiegels
verlegen

het stromende water
smoorde intieme geluiden
cupido die stiekem om
het hoekje had gekeken

trok zich zacht terug

Favorieten

je nestelt jezelf in mijn
hart terwijl je heel
goed weet dat mijn hart
favorieten heeft

Wat denkt u wel?

om me te omarmen
bij daglicht
u weet dat de
nacht mijn voorkeur
heeft

Opgetogen

vandaag is een geschenk.
de zon begroet ons
bij het ontwaken
jij naast me

muziek in onze harten
we laten elkander stil toe
weinig woorden
worden gesproken

witschuimend geluk raast
door ons heen
vandaag is een geschenk
en zo zien we dat ook

opgetogen, blij als
kinderen

Gele wolken

het meisje, ze woont aan de rivier
gebruikt nauwelijks woorden
ze maakt vanavond haar jurk af
hij is smaragdgroen en past bij
haar ogen

ze droomt van gele wolken en een
man die altijd onderweg is
zij blijft alleen in de eenzame ruimte
ze zal neuriën en uiteindelijk
haar jurk aantrekken

om zich daarna naakt te bewonderen

Groningen

de lucht is zwaar van de sneeuw
die nog moet gaan vallen
grijs is de lucht
eigenaardig licht

de eerste sneeuwballen kleuren
haar gezicht rood
wat een plaatje...

Echtgenoot

de nacht

duurde voor haar
gevoel eindeloos
er drukte iets op
smalle schouders

te zwaar voor haar
haren kleefden
aan een naakte rug
hij had haar ontkleed
naakt gezien

hij had het recht

oh, die nacht
het duurde eindeloos
slaap gunde hij haar
niet
pas toen ze leerde lief
te hebben

liet hij haar slapen

De maan

haar grote volle
manen gezicht
schijnt een mystiek
licht

mijn ogen, och mijn ogen
(zijn geliefde)
ik ben zo in de war
heb de maan gesmeekt

naar de maan gehuild

of ze wil getuigen hoe
ik deze nachten heb
geleden
zonder warme lijf

de maan is mijn getuige
dat ik verzink in
verdriet
ik zwerf,

verloren
wandelend
huilend
in de nacht

onder een volle maan

Hoofd omhoog

ik heb geleerd om rechtop te lopen
hoe zwaar de last ook is
ik buig niet
mijn hart draagt de hoop

mijn geloof is sterk en ik draai me
van treurwilgen weg
het zijn net klaagmuren
je hebt er niets aan

ik zie een bijna oranje maan
met mijn hoofd geheven
zie bittere mensen om me
heen

klagen over de politiek, over
religie, vooral over zichzelf
ik loop rechtop en kijk in de
ogen van mensen

en ja hoor, soms zie ik daar
betrokkenheid in en voor alles
liefde
hoe zwaar hun last ook is.

hen hoor je niet.

Je hebt me verlaten

je bent gegaan
zonder mij
als een bloem die het
gevecht van wind en regen
verloor

mijn geliefde,
Ik herinner me hoe je me in
de ochtend je warme mond
bood
oh, ik mis je zo
dat zal nooit veranderen

woorden
van eeuwige liefde
waren van ons op
toepassing
meisje toch...

je hebt me verlaten en ik weet
weet niet wat te doen
dus vouw ik mijn handen
in gebed

en schrei stille tranen in ons
vreemd geworden huis.
waar ik struikel over al mijn
herinneringen

(fictief geschreven)

Lege straat

langs deze rustige straat loopt men bedaard
in een leegte zonder woorden
een “nette “glimlach stevig geplakt over niets
altijd maar de schijn ophoudend

het gaat goed met ons hoor...

er wonen geen kinderen meer in deze buurt
ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach
tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop
de schommels werden verwijderd

als je goed luistert in de avond hoor je de
echoën van kinderen die geleefd hebben
ooit was dit een drukke straat
nu bespreken de bewoners nieuws van geen
enkele betekenis

om niet te bezwijken onder hun last zoekt
men de buren op want hun verhalen zijn
gelijk aan die van hen. ze drinken thee dat
bitter smaakt

ze zijn ook bitter

achtergebleven op een plaats waar kinderen
behoorden te zijn.
nette “glimlach “ vastgeplakt over streepjes
lippen... bleef men achter, kinderloos

kinderlevens, zo ontzettend broos
ze zijn allemaal gestorven

Luchtkasteel

waar is de liefde waar je het altijd over hebt?
je dromen, je verlangens
zoetgevooisde woorden in je oor
het grote lege bed niet in staat je te warmen

vertel het maar... ik weet dat je snakt naar
die uitgestoken hand.
schenk ons iets in en laten we praten daar op
de ruïnes van je zelf gedroomde luchtkasteel

tranen rollen langzaam over de trappen
je vind het leven oneerlijk maar zet een
masker op, doet je sterker voor dan je bent
waar is ze nu de liefde, je bent er toch zo aan gewend?

op de ruïnes van je zelfgebouwde luchtkasteel
besef je dat je dat je ook maar een mens bent
en in het leven krijgt iedereen zijn deel
en soms is het leven hard en krijg je niet al te veel

zoek naar nieuwe kansen maar vertrek uit
je luchtkasteel... je weet maar nooit
wat het leven nog voor je in petto heeft want
och, zielenpijn dat hoeft niet voor eeuwig te zijn

Geschreven in 2009

Oerwoud geluiden

ebbenhout en ivoor

prachtig, zij aan zij op mijn
toetsenbord en piano
konden mensen maar zo in
harmonie samen leven

niet kijkend naar kleur..
net als ik met open mind
de mensen die zich beperken
in denken

of het juist uitschreeuwen daar
heb ik niets mee.
het is zó achterhaald dit alles
ebbenhout en ivoor

gaat in de eerste instantie over
muziek en hoe die toetsen zo
prachtig zij aan zij liggen
kleur bij kleur
om van te genieten... toch?

hou op met oerwoud geluiden
op het voetbalveld
hou op met dat gescheld, niet te
spreken van geweld.

laat ons samen leven in harmonie.
leren we het dan nooit,
is respect alleen maar een te vaak
gebruikt woord?

De klant is koning

haar mooie blonde krullen wapperen
ze ziet er schattig uit zo in haar
jeans tuinbroekje. de jonge Moeder
krijgt veel complimenten

zij glimt van trots, vertelt dan hoe
goedkoop ze dat broekje wel niet op
de kop heeft getikt. de peuter speelt
de wereld zo zij die kennen is goed.

Bangladesh

een jonge vrouw die achttien uren achter
elkaar heeft gewerkt en dat al wekenlang.
voor het bedrag van een paar luttele euro's
per dag, zakt plotseling ineen

in haar hand nog een schattig tuinbroekje
voor kindjes aan de andere kant van de wereld
zo een als waar het blonde meisje in liep
waar mensen zich goedkoop en toch mooi
wilden kleden

waar jonge mensen in Bangladesh zich in het
ergste geval dood werkten.
waar de fabrieken ineen storten, waar branden
niet ongewoon waren

waar men lak heeft aan regels en werkuren. want
de klant is altijd koning
wilde men meer.. dan leverden ze meer
en velen werkten zich kapot voor een koning die
men niet kende

enkel voor hun levensonderhoud.

De koffer

hij kijkt naar haar
hoe haar mooie jurk
tracht haar uit te kleden
oh, hoe hij verlangt

zijn fantasie gaat altijd over
haar
samen zwemmen
logeren in een afgelegen
blokhut
een koffer vol zon
draagt hij mee

voor het geval het regent

zij danst voor hem
hij kookt voor haar
hun leven samen
zij zullen gelukkig zijn

hij neemt zijn koffer mee
vol geluk
voor de zekerheid
als tijden tegen zitten

zijn dromen komen uit
dat weet hij zeker
al lacht men hem uit
want wie het laatst lacht...

Is dat wat ik wil?

is dat wat ik wil?

bedwelmd door liefde,
jouw hongerige ziel heeft mijn
temperament aangewakkerd
tot ongekende hoogte

de gevoelens die jij liefde noemt

hebben mij echter aan het wankelen gebracht
het zijn de naamkaartjes die jij er
zo graag aan hangt.
liefste, lief, liefde voor altijd...

jij
ik
wij
samen

is dat wat ik wil?

Mensenhandel

gebroken ruggen
star en stijf hun
glimlach
waaiend met alle
winden mee

hun ogen neergeslagen

zingend als troost
omdat ze zijn
overgeleverd aan
mensen
die ze meester noemen

ze zijn gebrandmerkt
als waren zij vee
slaafs zijn ze
nog zijn de meesters
niet tevree

ze willen nederigheid zien
zich de baas wetende
niet goedschiks?
dan maar kwaadschiks

Kennis maken

een brede glimlach
nodigt me binnen
wees welkom
doe of je thuis bent

kopje thee?

ik ben hier niet goed in
maar ja, we zijn nu toch
buren. ik zet me schrap
de ondervraging begint

waar kom je vandaan
wat doet je man
werk je of heb je kinderen
in de planning dan?

dit is een van de betere
buurten
dat willen we graag zo
houden vanzelf

natuurlijk...

de telefoon is uiteindelijk
(de reddende engel)
ik sta op en bedank voor
de gastvrijheid

we zullen elkaar nog veel
zien zegt ze
ik krijg een warme glimlach
daarin is ze gul

heb toch vergeten te zeggen
dat we erg op onszelf zijn
maar daar komt ze nog wel
achter, mijn nieuwe buurvrouw

Hij zal er zijn -madiba-

hij zal er zijn in vragende
ogen van een kind.
hij zal er zijn in de
grote en kleine
dingen

in rode aarde vol hoop

hij heeft ons waardigheid
geleerd
“ zijn “ in nederigheid
liefde voor
zijn volk, zijn land

zelf geleerd in gevangenschap

zijn inspiratie zal verder
groeien in je ziel
alle kleuren van de regenbogen
zul je zien in de palm
van je hand

respect staat gekerfd in het
hart, omdat hij die
consequent uitdroeg
hij zal er zijn en wij allen
zullen nooit vergeten

hoe zouden we kunnen?
wij leefden in zijn
tijdperk.
en bewonderden hem
om zijn verzoening

zijn warme lach raakte
je... recht in het hart

laten we zijn leven vieren

Vastgeroest in denken

in haar oude huid
ligt ze
vastgeroest
in denken

aan vroeger

toen jonge huid
werd begeerd
ze kon niet
vergeten

noch vergeven

ze maakt
van iedere
eenzame nacht
vroeger

haar huid, nu
rimpelig
en oud

ergens klopte
dat niet
vond zij

Daar is ze weer

ze draagt een oude grijze mantel
haar haren ongekamd,
de jaren van oude jongens krentenbrood
reeds lang voorbij

de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar
oud is ze ... voelt zich ook zo
al doet ze voor de schijn
als was haar leven één groot festijn

ze kent de geur van nietszeggende liefdes
van oude dromen nooit uitgekomen
andermans verdriet, ze ruikt het
en springt daar bovenop

ze is dan blij dat ze niet alleen is
in haar eenzaamheid
ik zie haar silhouet, schijnbaar wacht ze op mij
maar ik ben leeg, heb niets meer te geven

want in al die eenzame nachten
waarin ze van niemand steun kon verwachten,
en haar oude ogen
weer eens hoopvol op mij waren gericht

zoog ze me leeg, verstikte ze mij
in wat zij –vriendschap- noemde
ik zie haar silhouet, schijnbaar wacht ze op mij
maar ik wil niet meer... kan haar eeuwige
klaagzangen niet meer horen

ik wil wel weer eens kunnen lachen en vrij
ademhalen...
of is dat te veel gevraagd?

Vertel ze niets

ze zullen zich over ons geluk
ergeren, als we treurig zijn
zal men juichen
je kent ze, mijn lief

zij met de kille harten

zij zijn onwetend en dom en
verheugen zich op laster
ik draag mijn wonden nooit
openlijk

vertel ze niets

je weet dat ze ons zullen
willen schaden
de kans dat het ze lukt is
uiterst gering

voor hen is het moeilijk te
aanvaarden
mijn tranen zullen onzichtbaar
zijn,

de jouwe droog ik

in geluk, in verdriet
wij vertellen ze niets
beter zo...

Kind zijn in China

de jonge vrouw beklom de heuvels van
Song Pan. ze hield van het landschap
daar zocht ze rust, daar zocht ze
oplossingen bij problemen.

en daar vond ze vaak zichzelf. vandaag
vond ze geen antwoorden en ook geen
rust automatisch vouwde ze haar
smalle handen ineen.

ze wilde dat hun regering anders kon zijn.
groot was haar wens, veel kinderen!
ze boog haar hoofd en huilde bittere tranen
was ze ondankbaar?

haar kleine jongen was een zegen, waarom
kon dat niet genoeg zijn voor haar?
maar elke keer als ze haar ogen sloot dan
wenste ze zich nog een dochtertje, met wapperende
zwarte haren.

Hua zou ze haar noemen haar man was blij met
Wang en was het eens met de geboorte beperking
in hun land; ze kregen nu een fikse beloning.
hij dacht niet met zijn hart maar met zijn verstand.

de jonge vrouw stond op en daalde af, terug naar hun
dorp. daar zag ze haar twee mannen staan zwaaiend
en lachend misschien was het tijd om haar droom te
laten gaan?

Kentucky

het meisje keek met grote
nieuwsgierige ogen
naar haar broertje, stak
haar handje naar hem uit

ze was dol op haar broer

de kleine jongen amper vijf
speelde met het pistool
hij was er zo blij mee en
speciaal door zijn ouders voor
hem gekocht

wist hij veel dat het een echt
wapen was. het lag immers
gewoon in een la van de kast
in de huiskamer

hij kon er zo bij...

hij kreeg zijn zusje in het vizier
haalde de trekker over
gewoon om haar te laten schrikken
en zijn plezier
hij hoorde een knal en zag hoe
het meisje viel

haar mooie jurkje werd rood en
hij realiseerde zich nog niet
dat hij zojuist zijn kleine zusje
had gedood

Je riep je goden aan

hij heeft je verlaten
een kus van zijn koude mond
en hij danste zijn vrijheid
weer tegemoet

jij? een klein oponthoud

je had het kunnen weten
maar wilde aandacht
en liefde.
natuurlijk moest hij het
zijn

geen blijvertje

de afgelopen maanden
voelden zo verloren
dus je riep je goden aan
al snel nadat hij was gegaan
maar niemand die je schijnt
te horen…

je worstelt, je vecht
maar tot nu toe kun je
bij niemand terecht
je hebt verloren

hoewel?

eigenlijk heb je hem nooit
gehad.

In de wolken

besproei mijn woorden
met koel water
voor de lezers die zich
er aan laven

dorstig als ze zijn

ik leg mijn muziek neer
te drogen in de zon
voor de mensen die naar
me willen luisteren

ik?

ik zit met mijn hoofd
in de wolken
ik hou nu eenmaal van
schoonheid

krijg er inspiratie van

Een dame

zelfs met haren wild
in de war
naakt als de dag
waarop ze is
geboren...
blijft ze een dame

een avond uit

in een zomerjurkje
zo lief. zeker geen
duur merk
puur en vrouwelijk is
ze... een dame

de mannen,

zwermen om haar heen
bedelend om een dans
ze glimlacht, haar blik
gericht op mij
ik? je man.. trots, blij

een dame.....de mijne

Niet onmogelijk

hij is een kunstenaar
zo fluistert men
een zanger, of een
dichter

schilder?

hij was ook haar minnaar
schaamteloze wezens
doch niet onmogelijk
zo fluistert men

zij glimlacht zwijgend

als hij iets met haar van
doen had gehad
zo fluistert men zacht
wat niet onmogelijk was

voelde ze zich nu heel wat

ze had het altijd al hoog
in haar bol gehad
fluistert men
maar onmogelijk was het niet

men ergerde zich mateloos
maar waarom...???

Schoenen

blootsvoets heel zijn leven
hij heeft zich in de stad
vrij kunnen kopen.
was eindelijk eigendom af

het eerste wat hij kocht
waren schoenen
mooie glimmende schoenen
voor op straat

zo dat iedereen begrijpt
dat hij niet meer hoeft
te buigen voor de massa
hij kan zijn hoofd heffen

daarna kocht hij een hoed
daar tikte hij tegen als teken
van respect
maar zelden nam hij hem af.

's avonds in zijn kleine hut
die nooit meer werd afgesloten
door dat gehate hangslot
bang als men was dat hij zou
kunnen ontsnappen

daar trok hij schoenen uit. een
hoed had hij daar niet nodig
hij boog zijn hoofd
nederig en

dankte God, als vrij man....

inspiratie: hoe duur was de suiker

Door dezelfde deur

eigen loslippigheid
deed haar de
das om
hij kijkt er niet van op

gewoonweg reuze stom
te veel verteld
aan even zo veel
- vrinden -

uiteindelijk konden ze
het blijkbaar toch niet
zo goed met elkaar
vinden. niet samen
door een zelfde
deur

eigen loslippigheid
ja, ja
daarvan heeft ze nu
meer dan spijt

Vlinder

zo mooi
teer
schoonheid
onder de
vlinders

reis met ons
mee
mooie witte
vlinder

misschien
dat wij
ontdekken
waar uw
schoonheid
vandaan komt

en iedereen zo
ontroert

Poema

zeker dertig jaren
verschillen ze in
leeftijd
de oude vrouw
in uitdagende jurk

op haar hielen haar
toyboy

men heeft nu een
naam voor deze dames
- Cougar -
ja, net als de poema....

denk nu niet omdat
La Paay
dit taboe graag wil
doorbreken

dat deze roofpoes iets
nieuws heeft bedacht
hoor
ik ken persoonlijk wel
van die vrouwen

“ oude meisjes “

en je hoeft heus geen
Madonna of La Paay
te zijn.
bespottelijk? och,
een kat in het nauw?

maakt rare sprongen.

Op tonen van

op tonen van

je aanwezigheid
is een weldaad.
en ik zing zachtjes
mee

op tonen van
Abdel Wahab,
verdrinken onze ogen
in elkaar

we raken elkaar aan
mijn temperament
en de gevoelens
die jij liefde noemt

tijd is ons genadig

Misschien wel of ook niet

misschien wel of ook niet

wie ik ben
is zeker niet altijd te vinden
in wat ik schrijf
wat ik schrijf kan ik best
beleefd hebben

of ook niet

ik kruip even graag in de
huid van een man
als in die van een vrouw
of een kind

als iemand van het toneel

het gaat toch om gevoelens
die ik losmaak
dat is ten minste vaak mijn
streven

of ook niet

het is maar hoe u mijn woorden
wilt lezen. hoe ik sta in het
leven deel ik soms met u

en soms ook niet.

Dwaas

hij weet best dat het stom is
om vast te houden aan iets wat voorbij is
maar hij kan haar niet vergeten
al ziet hij haar samen met een ander

het doet hem zo'n pijn,
hij kan en wil haar gewoon niet kwijtraken (te laat)
zijn vrienden noemen hem een dwaas
maar hij heeft nog hoop

oude liefde roest immers niet?
ze zal hem zeker gaan missen.
want echte liefde verwaait toch nooit? (zo droomt hij voort)
hij ziet hij haar soms met een ander ...

dan doet hij alsof zij dat niet is geweest
het duurt een tijdlang voor hij beseft
dat hij de dwaas is waar zijn vrienden hem
voor hielden en hij huilen kan om haar

nog langer duurt het om haar los te laten

Herfstbladeren

vallende blaadjes
dwarrelen voor het raam
in kleuren van rood tot
goud

rode lippen
kussen de zomer
tot ziens op mijn mond
opoe herfst haast zich

met haar kleurenpalet

ik mis je nu al want je
hebt besloten de herfst
elders door te brengen
spoedig hoor ik liedjes

ze gaan over de winter
maar je weet dat ik je
het meest mis tijdens
de herfst

zeker als de bladeren
beginnen te vallen
in kleuren van rood
tot goud

eenzame wandelingen
bladeren
onder mijn voeten
de wind waait koud

lief,

zeg toch dat je spoedig
terugkeert

Gouden morgen ( 2009 )

de zon kleurde de bladeren van de bomen
sprookjesachtig mooi.
zijn ogen plaagden haar terwijl zijn lippen
haar zachte mond zochten.

een onvergetelijke zomer lang waren ze nu
samen. hij was niet langer onzeker dat ze
zich bij hem zou vervelen, na deze nacht vol
hartstocht, hadden ze samen deze morgen
begroet.

deze heerlijke oktober morgen... het voelde
méér dan goed. straks zouden ze er op uit
gaan... stráks, als ze op zouden staan.
hij nam haar in zijn armen, zoals het er uit
zag zou hij haar ook in de winter mogen
verwarmen.

Lente regen en muziek

een blik naar buiten
we zien hoe de avond
zich langzaam ontvouwt.
lente regen zo zacht
zo mild...

we omhelzen de komst van
de nacht (en elkaar)
fluisteren dingen in elkaars
oor die bij aanvang van de
ochtendstond
alleen wij beide zullen weten

met op de achtergrond altijd
Arabische muziek

Niets zo mooi

niets zo mooi
als je stem
die fluistert
liefste, liefste

zo sterk, zo
krachtig
zoals jij zelf
mijn baken in
de nacht

mijn man
die niet twijfelt
aan ons
die ik ongeremd
lief kan hebben

in de storm van
alledag

Als stille getuigen

twee blauwe houten klapstoelen
achtergelaten op de vlonder
de boot in dezelfde kleur ligt
op zijn kop ernaast

ook op het droge getrokken.
gereed om ze op te bergen
voor een volgend seizoen
een nieuwe zomer....

stil kijk ik uit over het meer
het is of ik de echo hoor van
kinderen die hier lachten
zwemmend in het koele water

op de klapstoelen die qua kleur
wedijverden met het strakke
blauw van de lucht
zaten de tevreden ouders

genietend van hun bruinverbrande
kroost.
een beetje weemoedig denk ik aan
de zomer terug

en het water dat glinsterde
glinsterde in de zon
boot en stoelen op de vlonder
als stille getuigen.

Buurvrouw

de buurvrouw kwam achterom
binnen
de jonge vrouw zuchtte maar
de vrouw was oud
dus toonde ze haar respect

ze luisterde naar haar verhalen
over mensen in de buurt
kletspraatjes waren het
altijd negatief

ze antwoordde nauwelijks en
buurvrouw begreep
nors stond ze op om triomfantelijk
te zeggen dat ze nog
een bakkie ging doen –elders-

de jonge vrouw begreep dat zij
nu over de tong zou gaan
ze realiseerde zich :

dit is het werk van hen

die van huis naar huis gaan
om andermans dingen te vertellen
een beetje waarheid
vaak regelrechte leugens

dát verdeelt een buurt

Toen u viel

u was mijn alles
u en ik samen ontwakend
op een warme zomermorgen
wist u dat ik lief had?

u die me moest leren wat
liefde inhield
u die ik hoger achtte dan wie
ook

u die me verzorgde bij ziekte
vasthield in de nacht
u die mijn alles was
weggevaagd...

u viel van uw troon en oh,
u bent zo diep gevallen

de pijn liet u mij

Lied van liefde

aan de rivier zaten we te
mediteren en te zingen.
de goddelozen en anders
denkende...
die ons probeerden mee te
slepen keken toe

het dilemma waar we voor stonden
hoe konden we ons geloof
belijden in een vreemd land?
het moest mogelijk zijn

laat de woorden die onze lippen
bereiken, doorstromen naar
ons hart. laat uit onze kelen een
lied van liefde klinken

hopend dat U het wilt aanvaarden
ook vanuit dit land

Met in het vooruitzicht

het gras wat zo fris en groen was.
voorbij...
we wisten het natuurlijk wel
maar nu de regen meedogenloos
valt als een grijs gordijn

zwaaien we de zomer weemoedig uit

de zondag, het is zeker al bij
de klok van elf uur
geeft ons vast een voorproefje
van wat komen gaat

grijs is de lucht

opoe herfst komt op kousenvoeten
maar toch met gezwinde pas
ze wil weer aan het schilderen
de zomer heeft ze geen boodschap aan

voor je het weet vallen de bladeren
vliegen de vogels naar verre oorden
de wind blaast zijn bolle wangen al op
en plots lijkt Juli alweer lang geleden

ach, een onvergetelijke zomer

misschien nog een aangename dag
de herinnering aan warmte
als we dikkere kledij opzoeken en
ons erbij neer leggen

de zomer is voorbij.

Enveloppe met inhoud

mijn broer kwam langs en vlak voor hij zou
gaan, gaf hij me een envelop.
ik zei nog: niet jarig en tòch een enveloppe
met inhoud. waarop mijn broer beweerde
èn onbetaalbaar!

maak maar open als ik weg ben... en zo
gebeurde. tranen rolden over mijn wangen
toen ik in het gezicht van een vierjarig kind
keek... een meisje met donkere krullen en
even zo donkere ogen.

zelfbewust keek ze in de camera, ze scheen
helemaal op haar gemak.
mijn Moeder, het kind uit de bergen. een mooi
meisje, de onschuld in haar gezicht
nóg twee foto's, daar was ze zeventien.

een leuke jonge meid... Mam, ik mis je zo, waar
blijft de tijd? als je nog zou leven en je zou deze
foto's terug zien, zou ik je willen vragen:
Mam, was je gelukkig en had je van het leven dat
je hebt mogen leven ooit spijt?

ik kreeg vandaag een enveloppe met inhoud
woorden schieten mij te kort!

Een zoen

mooi ben jij, zegt hij
een beetje moe, zeg ik
(onlogisch)
je leunt tegen me aan
ik voel je warmte

zijn woonkamer warm verlicht
straalt veiligheid uit
alleen hij in deze ruimte
soms zo voelbaar alleen
zo ver weg

landen die onveilig zijn

ik kijk in het zwart buiten
voel hoe hij me zoekt

houden van is zo groot, zegt hij
maar zo moeilijk, zucht ik

mooi ben jij, zegt hij
en zoent me

Toen je ging

toen je ging heb ik geen water
achter je voeten
gegooid
zoals het hoort

nu ik dag en nacht wacht op
een teken van leven
(hoewel ik het ook onzin vond)
wenste ik dat ik het wel had gedaan

oh, het maakt me bang mijn lief
dat ik geen water heb gegooid
achter je voeten
omdat het een smeekbede is dat je
behouden terug zou keren

wat had het uitgemaakt
die kleine moeite?

Lopen in eigen schoenen

ik draag mijn eigen schoenen
die (bij) mij passen
mijn eigen laarsjes
die mijn voeten heerlijk
omsluiten

ik kijk niet naar wat anderen
doen...die tijd ontbreekt me
heb mijn eigen geliefden
een eigen leven en weet je?

ik heb mijn eigen spiegel
en ben blij met wat ik zie

niets mis mee.

Het witte geluk

hij ziet haar aan komen lopen
zeker drie truien over elkaar
het is een zachte zomeravond
toch heeft zij het koud.

ze heeft het altijd koud

hij kan en zal haar helpen
geeft haar waar ze naar
verlangt. maar voor wat
hoort wat (da's zeker)

zij krijgt haar witte geluk
en hij die gek is op
magere lijfjes
zal van haar genieten

want zo gaat dat

zij zijn afhankelijk van elkaar
hij heeft geen idee dat
hij zieker is dan zij.

Oh, hoe ze verlangde

de verboden wereld daar buiten deed haar
dromen. ze kon aan niets anders meer
denken. het was een obsessie geworden
daar was ze zich van bewust.

ze sloot haar ogen in de nacht en ze sloot ze
overdag als de geluiden van de buitenwereld
door het venster naar binnen drongen.
daar was de vrijheid, oh, heerlijke vrijheid.

ze droomde ervan alleen naar de markt te gaan
zonder een sluier om haar gezicht te bedekken
haar haren (stel je voor) vrij lokkend
lachen, praten met wie ze maar wilde.
oh, hoe ze daar naar verlangde.

naar die wereld waarvan ze wist dat hij bestond.
in dit prachtige huis was ze niet belangrijk
vrouw nummer zoveel en behalve hun
man deelden de vrouwen niet veel
ja, toch...

ze droomden allen hetzelfde als zij.
naar buiten in vrijheid, zonder begeleiding
zonder toestemming , zomaar ergens heen.
alleen. oh, hoe ze verlangde.

Altijd nat

eens was ze een mooi trots Afrikaans meisje geweest,
ze had een mooie sterke man getrouwd.
nog zo jong geweest toen ze zwanger werd.
wat waren ze blij.

maar het mocht niet zo zijn. na vier dagen van vreselijke pijn,
werd hun kindje dood geboren.
haar blaas was ernstig beschadigd en ze zou vanaf die dag
altijd nat door het leven gaan.

haar mooie sterke man verliet haar, wilde niets meer van haar weten.
hij stuurde haar terug naar haar familie...
die bouwden met tegenzin een hutje voor haar.
ver buiten het dorp.

men zou haar eens kunnen ruiken, nietwaar?
een jaar had ze dat volgehouden..
urine stroomde altijd uit haar, net als haar ontlasting.
ze stonk en haar huid ging kapot. ze wilde dit leven niet meer.

zij, mooie trotse dochter van Afrika,
ze liet zich zelf uitdrogen tot ze geen urine of ontlasting meer verloor.
ze had geen benul dat er wel degelijk genezing voor haar was.
dat hoorden haar ouders na haar dood pas.

eens was ze een mooie trotse meid , geboren in Afrika.

9 november 2009

Zoveel melodieën in mij

toen ik klein was wilde ik kunnen schilderen
elke droom en elke wens schilderde ik mezelf.
maar talent ontbrak en ik zocht iets anders
ik hield ook wel van drama en vond het toneel

kleine rolletjes op school, ook dat werd niets
misschien kon ik gaan schrijven, hoe moeilijk kon dat zijn?
vol vertrouwen leerde ik de kunst van het verhalen
maar het schrijven vertelde mij niets

ineens zág ik mijn passie ...
ze was er eigenlijk altijd al geweest
op een dag sprak mijn lichaam zijn eigen taal
ik danste, niet in het minst verlegen voor andere ogen

Eindelijk had ik mijn talent gevonden
mijn lichaam gaf me alles wat ik zocht ...
luister naar de muziek, zoek en vind haar kracht

dansen is voor mij vrijheid, één die ik kan delen
kijk gerust, ik vind het fijn
want zoveel verschillende melodieën zitten in mij

ik voel me volkomen vrij en mijn
lichaam spreekt alle talen

Heel even blij

feestvierende mensen op straat
zoals het ook bij ons in
Nederland gaat.
na het winnen van een voetbalwedstrijd

Irakese mensen lieten zich in
hun vreugde helemaal gaan.
een prachtig gezicht.
honderden mensen dansten in de straat

toen kwamen zij.
voor heel even maar waren de Irakezen
blij. helaas, door twee zelfmoordenaars
voorbij.

Sterven voor vrijheid

neervallend op de oude binnenplaats.
mijn wonden als een rode roos
waaruit het bloed langzaam druppelt
voel ik me (heel even nog) sterk.

kruipend tussen dode kameraden
krachten die me langzaam in de
steek laten. grijp ik nog naar onze
vlag, in stukken gereten

waarom dit alles? beulen zijn het

ik voel de stof zo zacht tegen mijn hand
- mijn bebloede hand -
wetend dat het moment is gekomen
betaal ik de hoogste prijs.

mijn ogen zoeken de vrijheid

Samen zijn wij niet

mensen blijven maar vragen stellen
over ons en hoe het nu gaat
je hebt me brieven geschreven
en ik stuurde ze terug met de wind
het is nooit gemakkelijk geweest

met mij samen te zijn

mensen vragen me dingen of ze zelf
geen leven hebben, beschuldigen me
zal ik mijn ogen dan maar verbergen?
voor hun vragen heb ik geen tijd
want het is geen belangstelling maar
venijnige nieuwsgierigheid

voor het eerst, zijn wij niet samen
neen, samen zijn wij niet.
en mensen huilen voor mij, want
ik toon totaal geen verdriet.

(schande)

Onmacht

angsten die beheersen de
lange dag
als een ziek vogeltje ben je
koorts sloopt je lijf

de nacht geeft alle ruimte
om te piekeren
niets kunnen we doen enkel
onze handen vouwen

wat zijn wij toch klein

Schaamte

zijn uitgeputte lichaam
in de hoek van de kamer
een lege fles
gesnurk

gebroken glas
achteloos op de grond
dansende schaduwen
op het erf

een meisje in tranen
niet begrijpend
wat haar was overkomen
waarom niet gegild?

tot de dageraad komt...

laat ieder met zijn eigen
schaamte.

Duister verleden

wie niet eerlijk leeft
(ver)grendelt zijn ramen
en deuren
liefst dag en nacht

beslagen spiegels zijn stil
verhullen alle
geheimen

er klinkt nergens muziek
geen stemmen
of een innerlijke?

nauwelijks te verstaan

gelukkig hebben ze luiken
ramen en deuren zijn
stevig vergrendeld

hoorde hij daar iets?

Geef het tijd

geef het tijd

nachten eindeloos lang
hart koud als ijs
liefkozende woorden
die herinneringen zijn
geworden
er was zoveel mis

omdat tranen zouden drogen
vanzelf alles weer zou helen
want beter tevreden en alleen
dan ongelukkig samen

liet ik je gaan

daarvan kreeg ik geen spijt
mijn hart opende zich
voor een nieuw begin
er woont opnieuw een
ander in

liefde kleurt mijn wangen
weer met een zachte
blos en zie...

tijd bleek een vriend

Geduld

ze onderwezen mij en openden
mijn ogen voor je liefde
toen de afspraken waren gemaakt
kletsten ze over ons, mijn lief

en ze beschuldigden me van iets.
ons hart was overvol van geluk
maar als men mijn deur passeerde
sprak men geen woord meer

wat gebeurde er toch? ze hebben
mij de weg getoond. ik luisterde
en was gewillig.
ze hebben me onrustig gemaakt

omdat ik het niet begreep... ik heb
naar wijze raad geluisterd, die mij
werd toegefluisterd
ze hebben me de rug toegekeerd.

ze onderwezen mij maar leerden
me niets over geduld.
en dát nemen ze ons kwalijk...
we zijn echter nog te jong

om geduldig te zijn, ze hebben
verzuimd ons dat te leren
ze hebben ons alleen verboden

Een jarenlang ritueel

hij wacht al op haar als ze plaats neemt
voor de spiegel
al die jaren samen en nog steeds, elke
avond als de gordijnen sluiten

ze zich terug trekken in hun eigen privé
vertrekken, hij als een kind zo blij
een voor een trekt hij de spelden uit haar
opgestoken haren
sterke haren, heerlijk geurende haren

hij houdt ervan hoe de zware pracht over
haar rug valt en hij het met liefde kamt
waarna zij het vlecht voor de nacht
dit voorrecht laat hij zich na al die jaren
niet ontgaan

zijn beloning is als zij liefdevol naar hem
lacht, hij zijn gezicht mag verbergen in
die heerlijke pracht.

Verstoten

eerst dacht hij haat in hun ogen te zien
nu weet hij dat het naakte angst is.
zelfs in het ziekenhuis wilden ze hem
zo snel mogelijk kwijt.

hij kreeg aparte kleren en een stok mee
zo kon hij de mensen op afstand houden.
hij was nog erg jong en had geen idéé,
hoe zijn leven zou zijn.

zijn familie was gezond, dus moest hij snel
vertrekken. zonder een omhelzing of kus.
ook van de dieren mocht hij geen afscheid
nemen. hij ging als een dief in de nacht!

hij vond ze al snel... de andere melaatsen,
zijn lotgenoten. sommigen blind , sommigen
verminkt. hij leerde te leven in eenzaamheid
en afzondering.

oh, niet zonder een grote innerlijke strijd. grote
sterke mannen vreesden hem... en hij leerde zijn
stok te gebruiken om hen van zich af te stoten
zoals zij hem, en zijn lotgenoten hadden gedaan.

hij was onrein, hij wist het. soms kregen ze van
een barmhartige wat eten toegeworpen.
zo zou het voortaan altijd zijn. voor hém geen
vrouw of kinderen. niemand om te omhelzen.

leven in eenzaamheid dat was zijn lot
zijn ziel huilde, hij ging niet alleen van
buiten maar ook van binnen kapot.

Duisburg drie jaren geleden

tussen de foto's en kaarsen hing aan het
hek één enkele schoen
als stille getuige van het grote drama wat
zich hier had afgespeeld

de jonge mensen waren hier gekomen
om te feesten.
samen genieten van de muziek die
de love parade hen had beloofd

als gebiologeerd keek ik naar die schoen
het was een sneaker die zowel van
een jongen als van een meisje zou kunnen
zijn geweest

een laatste sms verstuurd aan hen die er niet
bij hadden kunnen zijn. de sfeer was goed
het weer kon niet beter zijn.
een laatste foto van blije gezichten

dan ging men de tunnel in.. te veel mensen
benauwd, paniek brak uit, de jongeren
probeerden te vluchten
men viel over elkaar heen

ze waren gekomen om te feesten, te dansen
om bij elkaar te zijn.
daar in de tunnel werden eenentwintig
jongeren dood gedrukt. vele gewonden
getraumatiseerd voor het leven

aan het hek , één enkele schoen.
die scheen te zeggen : I was here.

In blind vertrouwen

niet wetende wat komt
maar hopend.
vermoeider dan ooit
te voren

volgen we het pad van
niet weten
denkend dat we alles
eens zullen begrijpen

en zo gaan we in blind
vertrouwen op weg
het moet gezegd
we kunnen niet anders.

De kleur van je ogen

hoe kan het
dat ik na jaren, nog exact
de kleur van je ogen
kan oproepen, in een vingerknip

niemand treft schuld,
dat we niet meer samen zijn
mijn hart voelde licht
je woonde er dag en nacht

je was liefde,
gratie... maar ook verwarring
en als ik nu droom
dan mis ik je, vergeten kan ik niet

dan denk ik
aan je prachtige ogen, met daarin
mijn eigen pijn..ik zag ,
je wilde niet meer bij me zijn

Een laatste kans

hij, een oude man zoals zij
een oude vrouw is
wanhopig op zoek naar een
nieuw begin

een soort tweede jeugd
de eerste hebben ze niet
echt op waarde geschat
ze deden maar wat

(arrogantie van de jeugd)

oh, zo pijnlijk zijn verlangens
naar de lusten van toen
die niet meer voorhanden zijn

hij, een oude man zoals zij
een oude vrouw is
wanhopig op zoek naar
wat had kunnen zijn

dan kan dát gedeelte in ieder
geval niet meer stuk
want alleen is maar alleen

Roze brillen staan me niet

zijn plagende ogen, ik sla de mijne
verlegen neer.
zijn sensuele mond die me doet
verlangen naar een zoen en misschien
naar nog wel veel meer

en als hij me eindelijk zoent zie ik vanaf
dat moment, het leven door een roze bril
hij spreekt van liefde maar ook over
alledaagse dingen... ik denk dat ik hem hou

hij heeft een plekje in mijn hart en
in mijn leven
hete liefdesnachten beleven we samen
hij heeft me naakt gezien

en ik was bloedmooi

oh, hij heeft wel wat, nét dat kleine beetje meer
maar helaas, roze brillen staan me niet

De blauwe vlinder

de kleur van een bananenboom
in de vroege ochtend...
het heetst van de middag roept
hen naar binnen
geuren van planten, een blos bij
een niet verwachte bloemenhulde
kleurt haar gelaat donkerder

dit is mijn nooit vergeten land

een meisje zingt, ik gaf haar mijn
oor. zie de blauwe vlinders diep in
de jungle (wonderschoon)
hoor hoe een oude man zijn verhalen
begint, bij de aanvang van de avond
de verhalen zijn oud en bekend

genieten van een bami en bier

de bries die de klamme huid verkoelt
komt van de Suriname rivier
lui in een hangmat, snelt de nacht
voorbij. wat een tijd

soms sluipt weemoed even binnen

Nog niet geboren

in de vroege ochtend
zag ik een bleke
schim.
in het gele licht
van een lantaarn

een grove gestalte

een vrouw onzeker
op dit
onmogelijke uur
ik verdoemde haar

omdat ik wist dat
zij die mij ooit
moest baren
nu al ongelukkig
was

een hard gezicht

het maakte me bang
want wat had ze mij
te bieden?
ik kan de toekomst
niet veranderen

teleurgesteld verdween

ik, voor nu.

Te oud

ze heeft geprobeerd te leven
toen de zon geen warmte
meer gaf..
haar lichaam steenkoud was

elke dag (ook haar hart)

waar ze te oud was voor hem
met vijf en twintig jaren.
nu wil ze naar een plek zonder
angst, verdriet en pijn

niets weten van hen samen

geen herinneringen meer aan
toen , gelukkig en verliefd...
waar liefde bedrog is geworden
daar wil ze niet meer zijn

Als de wapens zwijgen

wanneer de wapens eindelijk zwijgen
en mijn land me begroet, zal ik
worden bejubeld als was ik een held.
prachtige medailles op mijn borst
gespeld

dan zal de hele waanzin terug komen
in mijn geest tijdens de donkere nacht
ik zal me elke dode herinneren en mijn
tranen zullen stromen
ik heb geen mooie, dappere verhalen.

ik heb de hel betreden en dat zal ik nooit
vergeten... waarom u er over vertellen?
ik was bang voor de vijand die ik goed
beschouwd niet kende

het is stil, het is oorverdovend, we treffen
voorbereidingen om naar huis te gaan.
verwacht geen held... geen stoere verhalen
ik zal mijn ontslag indienen.

vergeten zal ik deze waanzin echter nooit.
want in welk land ik ook vocht, bloed
is overal rood.