Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Hun zwepen
ik open deuren
maar wind breekt uit
jaagt schaduwen na
door het gebarsten licht
wankelend scherft
realiteit uit eigen
spiegelbeeld het is
weer mooi geweest
in vervlakking eist
de top beloning
hun zwepen hebben
lang genoeg geslagen
striemen tekenen de huid
als aanklacht in de kleine
letters van het leven
zij zijn volledig uitgebuit
het is voorbij
gelieg en belogen zijn
bedrogen willen worden
voelen eindelijk weer als pijn
Grijsde grauwe dagen
de winter
speelde niet
hij grijsde
grauwe dagen
in eentonigheid
versliep de
uren knorrig in
een winterslaap
die korte dagen nog
donkerder zagen
geen sprankje zon
of bedje sneeuw
met warmte voor
de net ontloken
allereerste krokus
en toch is er
beweging in de
zwarte grond waar
wortels en knollen
al stevig bollen
het is wachten
op de vleug die de
lente laat ontwaken
om van winters afscheid
voorjaar te gaan maken
Een reiken
ik zag je
gedragen
door de wind
je voeten
raakten amper
het grint
het was
reiken om
zacht te raken
even contact
maken met
diepte uit ons zijn
volheid
genieten in een
vluchtig schampen
zonder aan
te klampen in
een magische spel
het mysterie van
diepte ervaren in
een luchtig evenaren
Schaduwde tijd
jij was weg
van de wind
schaduwde tijd in
het verkennen van licht
bang voor volume
in een commune
van lichtgewichten en
verdwaalde anorexia 's
wist hun agenda's
door het turen op uren
in ledigheid doorgebracht
met negatief passionele kracht
in dwangmatige
perspectieven doorstonden
zij therapieën gingen niet door
de knieën voor zorgende freaks
die actief in de
eerste uren van de dag
onverwachts opduikend hun
pupillen met raad verzuipen
in een circuit dat
bijltjesdag heeft gezien
al voor de zoveelste keer misschien
en toch op warme zorg blijft wachten
Een macroscopische wereld
tot mijn grote schrik
gaat mijn kosmische
eendagsvlucht dadelijk
toch nog honderd
aardse jaren duren
wij waren aan het sparen
maar door de deflatie
van arbeid en voeding
bleek het onmogelijk een
goed rendement te halen
we hebben het voor elkaar
de aardse maatstaf is
wat soepeler gebleken en
in het geheel van universele
tekens slechts een peulenschil
de mens is micro
in een macroscopische
wereld waar eeuwig en
oneindigheid hun grenzen
hebben losgelaten in het zijn
ooit waren wij begaan
met de levenscirkel van de
eendagsvlieg nu kijken wij
tegen honderd aardse jaren aan
van relatief hetzelfde bestaan
Stilt de hemel
als licht
kraakhelder blijft
verstijft de zon
is de matrijs kapot
waarin warmte en
wondertjes wonen
het soepele dat
danst en zingt
verstart in gaan
stilt de hemel
in een koud en
kil onaangedaan
kom maar wind
vlaag een lieve
eerste lentebries
nog is het wat vroeg
maar kraakhelder
wordt geen troef
Jouw tatoeages
langzaam
kleurt pijn
jouw tatoeages
met hart en
ziel gezet in
jaren overleven
waar nu
nog ruimte
zou moeten zijn
blijken vorm
en schaduw die
te hebben gevuld
jouw vooruitziende
blik heeft die vrijheid
niet willen beperken
in samen gaan
gaf diepe pijn het
onbegrensde groeien aan
In zonneschildering
langzaam druipt
licht in zonneschildering
langs kale muren
tijd belijst
de uren die vergaan
zonder enig bewijs van bestaan
geluidloos mengen
kleuren verglijden naar
etmaals donkere entiteit
toch passeert
niets ongeregistreerd
wij zijn nooit naamloze passanten
ons leven is geen schijn
wij waren daar en deelden
onlosmakend het universele zijn
Nieuwe intriges
nog draagt
stilte het verdriet
van woorden die
niet begrepen zijn
blokkeert
misverstand de
spontane lach die
mensen elkaar geven
waar ontmoeten
altijd feest moet zijn
woelt onderhuids
de pijn van onbehagen
verkeerde vragen
kunnen zomaar
een heftige emotionele
crisis veroorzaken
toch heeft de zon
de lucht geklaard
is verdriet vergeten in niet
meer weten wat er is gezegd
zijn misverstanden
openlijk bijgelegd in
gevoelige zaken die elkaar
niet opportuun meer maken
speelt feest zijn muziek
in een bekend publiek
waar blikken elkaar gloedvol
raken en naar nieuwe intriges haken
Schitterende pareltjes
ze waren
vanzelfsprekend
de woorden die
wij altijd hoorden
toch hadden zij
iets unieks dat alleen
jij als herkenbaar
authentiek toevoegde
uit duizende
modulaties koos jij
je eigen variaties op
het gesproken woord
wij hebben de
schitterende pareltjes
uit jouw woordenschat
al bewonderd en genoten
de couleur lokale
heeft haar charme
naadloos toegevoegd
in sprakeloos samengaan
zij geeft in expressie
en beeld meerwaarde
uit jouw roots en
ervaring in het leven
Met doodskop en kruis
ik heb de
gevaarlijkste kleuren
uit de lucht gegrist
ze verzameld
zo alle codes gewist
van mogelijke calamiteiten
heb nu veel vaten
met doodskop en kruis
maar begraven is geen optie
zij horen in ons
heerlijk en lieflijk milieu
doodeenvoudig niet thuis
heb ze ontleed
hun verschijnen weer
langs gewone lijnen geleid
wij zijn van ze bevrijd in
een natuurlijk proces zoals
fotosynthese voor eens en altijd
wat rest is een
heerlijk zachte mêlee
van warm wollige kleuren
met een vast
hoge score op alle
gangbare testen van weltevree
Oogstte hemel
je ogen spraken
maakten jou of
brandden je af
tot in de grond
er was geen
gulden middenweg
die had jij in een
vorig leven al opgezegd
je geest kneedde
tot je de vorm die jij
voor de geest had de ziel
van jouw tevredenheid gaf
jij hebt winden bezworen
stormen geknecht
talloze orkanen soepel
aan de leiband gelegd
je belichaamde
meer dan mysterie
oogde magie van zeer nabij
oogstte hemel heel even voor mij
jij met je supertalenten
als krenten in de pap
vaak doe je mij nog
als een kleine jongen in bad
Het subtiel introverte
heb het beste
gereedschap besteld
om jouw lach
te gaan vereeuwigen
jarenlang heb ik
haar bestudeerd
in alle stemmingen je
gezicht gefotografeerd
sta voor je klaar
met kleur en penselen
kijk in je ogen en weet
meteen wat ik ben vergeten
ja het doek als
basis van leven dat
naast alle extremo's ook
het subtiel introverte kan geven
altijd open jij
eerst je ogen voordat
de kleuren pijlsnel
het palet overlopen
helaas mijn pigmenten
schieten tekort in jouw
paradijselijk manifesteren
jij lacht enkel hemelse sferen
Zonder in pijnen te baren
we dansten een streep
met hoofdletter en punt
keurig net tussen de lijnen
zij zullen nooit verdwijnen
maar wij wilden meer
cirkels en lussen
draaien wenden en keren
alles in ruimte uitproberen
kiezen en voelen
met oog voor de juiste kleuren
harmonie en contrast
inspiratie vonkte op volle toeren
wij smeedden goud
volgens alchemistische
wetten doorbraken tradities
en jengelden schimmige liedjes
hebben toekomst gemaakt
zonder in pijnen te baren
de geboorte was meteen raak
na een draagtijd van tientallen jaren
Doofden in jouw ogen
ik voelde nog
de warmte van je jas
die ik voorzichtig aan
de kapstok had gehangen
vleugjes jij
waren in de hal gebleven
als eilandjes leven van
jouw spirituele aanwezigheid
je dirigeerde
ongedwongen de
heerlijke sfeer die jou
vanzelfsprekend eigen was
je nam altijd
de grote wereld mee
zoals jij die kende en voelde
vol spirit en elan vitale
liet de tijd stoppen
en deed en passant
kleine wonderen terwijl
jij liefdevol naar ons keek
wij in stil verwachten
van vurige vlammen uit
roddels en nieuws die heel
langzaam doofden in jouw ogen
Melodie van stilte
ik wist
deze mist lichter
dan die jij mij ooit
in zicht hebt gegeven
zij straalde in
duizenden partikeltjes
die dansten op een
dralende melodie van stilte
bekende vormen
gaven het knus warme
beslotenheidsgevoel in
hun demping van alledag
jouw mist
is beklemmend met
het unheimliche gevoel
van opgesloten zijn
waardoor de blik nooit
verder reikt dan vandaag
omdat perspectieven
in de tijd verdwijnen
ik zag het misten
vanmorgen al vaag
weet dat ze botsen dus
blijf ik uit zicht vandaag
De blauwdruk
waar kleuren
langzaam nestelen
in grijs van
grauwe maanden
slaapt wit in pas
gevallen sneeuw
zijn winters
maagdelijk rusten
toch zal er iets
gaan broeien in
leven dat door snoeien
kort gehouden wordt
het zijn geen
stemmetjes die soms
winden kleuren wel
de klank van samenspraak
die over het mysterie
van de blauwdruk gaat
de magie raakt van alle lentes
in hun toekomstig ontwaken
Blauwend boven land
het was vandaag
nog een extra dag
ander wereldweer
met frisse poollucht
uit vergeten jaren
blauwend boven land
dat de helderheid
van middeleeuwse
schilderijen feilloos vangt
zelfs haast
en stress maakt
in de straffe kou
amechtig ferme
passen op de plaats
in wachterstrouw
met dik geklede
mensen die elkaar
het allerbeste wensen
een wereld die
gezichten raakt
met ze mee gaat
in samen ontdekken
niet het geijkte
maar zaken die steeds
meer op een bestaan
in volledige vernieuwing
van het oude gaat lijken
Pontificaal
ik verschoot
in het bos
waar bomen
hun stammen
ineens anders
kleurden en
perspectief in
een vreemd
licht overging
toch was ik
niet ontheemd
voelde me snel
thuis in het
tussenwortels leven
waar tot verbazing
nemen en geven
met heel ander
ogen werd bekeken
omhoogkijkend
verdwijnt de
vervreemding alsof
daar alle werelden
samen komen
en vele essenties
zich pontificaal
manifesteren in de
volmaaktheid van zijn
Buitenbeentje
ik zag ze lopen
miste in alle
ogen een lach
hun trekken
proportioneel gericht
op het begin van de dag
gestuurd door een
innerlijke kracht
stemmen zij op elkaar af
alleen buitenbeentje
terug van een woeste nacht
detoneert het gezag
geeft de lach
weer wat ruimte
ja hij was het ook zat
maar wordt genegeerd
door de kudde met haast
hij zit ernaast voor vandaag