Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Op zijn paasbest
zijn wij de
uitverkorenen die
op zaterdag voor pasen
onze naamdag mogen
vieren want het aantal
heiligen is voortijdig op
een naamloze dag
zonder liturgische diensten
geen boom of takken
maar een kaars als droom
die pas om twaalf uur
nachts ontstoken wordt
dan is alles op
zijn paasbest gepoetst
orgel en koren zijn
ge updatend met de
nieuwste halleluja's de
verrijzenis als hoogste goed
Grandeur van verrijzen
drukkend heet
geladen met
stof en rumoer
leek de atmosfeer
te gaan exploderen
tot er een gejuich
en de geur van
bloed venijn en
vergelding onze
kant op kwam
we zagen de man
met zijn kroon
beladen met kruis
onder hoon en
spot bijna kapot
het waren zijn ogen
die uit zijn gebogen
gestalte op heldere
wijze de verte in keken
met de blik van weten
hij kende de
wisselmomenten
in emotionele rituelen
die het goede in de mens
volkomen negeren
zijn kruistocht heeft
hen weinig geleerd
pas in de grandeur van
verrijzen durfden zij zijn
naastenliefdeleer te prijzen
De olijvenrust
de platte schaal
een grijze bokaal
met water
witte doeken in
het donkergroen
van de olijvenrust
de tuinen van
gethsemane in het
voetenwas ritueel
de groep is compleet
als hij met hen
spreekt en samen eet
waarbij ieder van
de woorden schrikt
die hij tot judas richt
hem is niets menselijks
vreemd als hij dit wetend
judas meteen al heeft vergeven
In die magie
je keek en voelde
aan de materialen
zag mooie en
onafgewerkte kanten
liet je gedachten gaan
in die magie haakte
ook je hart vaak aan
veel vormen waren
al bekend in het circuit
van creatievelingen maar
jouw idee was vaak
toch even meer in kleur
en ontwerp om blikken te
trekken met een verbaasd aha
schitterend was jouw
uitleg over wat te doen
ieder werd aangesproken
in zijn onbekend talent
want jij kende de wegen
waarop zij steeds het beste
uit zichzelf konden geven
Een mystiek moment
ik voelde
energiestromen
rondom jou dromen
van grote machten
in jou heerste
de serene rust
zoals in het oog
van een orkaan
daar waar bundeling
van krachten vat kreeg
op de maatschappij
ging hij jou voorbij
jij was geen rots
in de branding van
geweld en niet geveld
door onrust en paniek
in een mystiek moment
ben jij door het oog
van de naald gekropen
zonder begeleidende spoken
Het gelach van de zon
ik heb met
schaduwen gespeeld
rond het gelach
van de zon
ook met kleine
witte wolkjes die
snel donker werden
aan de onderkant
zij vulden de velden
vergrijsden het
blauw en de helderheid
die wij van zonnig kenden
toch heb ik
mijn hoop behouden
op een brandend revival
van het koesterend licht
de donkerste rafels
zijn onder het groot
oplossend vermogen van
liefdevolle warmte gezwicht
ik heb voor dit
zonnebad gebeden en
aan het eind van mijn latijn hun
schaduwen gekruisigd met heden
Mogen wij mee
ik zag bloemen
reiken langs de
ranke lijnen van
jouw aandachtsveld
zij hadden snel hun
hartjes open gesteld
in het weerkaatsten
van de mooiste kleuren
wiegend op de wind
musiceerden zij
schoonheid en pracht
die je nergens vindt
jij danste vogelvrij
blij lachend in een
eldorado van de
heerlijkste lentegeuren
jij gaat deuren
ontsluiten die ons leiden
naar de mooiste zomertuinen
mogen wij ook met je mee
Vlinderend gevoel
ik voelde
de wind met
het kind in je spelen
het was niet
de vrucht
van je schoot
maar ze ontwaakte
als jij van het eerste
lentewiegen genoot
een vlinderend gevoel
van voorjaar en blij
in de bloemenwei
ontsnapt aan
de winter en
eindelijk weer vrij
je danst en
zingt het gras groener
dan voorgaande jaren
kleuren verschillen
maar het prilste blauw is
voor de eerste lentedagen
D e uitvergroot
ik keek me aan
lachte verbaasd
toen ik mezelf zag staan
er was iets onbekends
misschien wel ooit gezien
maar nooit verkend
in ouder worden
draaien films door je
proeft de tijd in het decor
verschillen in de
uitvergroot maar essenties
missen niet de boot
het lijken oppervlakkige
momenten maar toch
wankelen er fundamenten
nog is het een geheel
maar de spiegel zegt heel
zacht er is er een te veel
Hun familiegebeuren
ik voelde de muur
rook de binnenplaats
met de geuren van
hun familiegebeuren
stappen zagen hen gaan
in een dierbaar raken
van de aarde naar
vrienden of gindse bazaar
samen hoorden we bomen
dromen in stille hitte
van de dag ondanks de
afstand die er tussen ons was
ik liet het komen
de empathie van het
leven en zijn om mij heen
zo was ik niet alleen
wist dat leven
alles had te geven
maar ontvangen
bleef altijd in gebreken
zij waren mijn wereld
in alles verenigd
zij deelden en ik mocht
in alles met hen bestaan
De kleur van morgen
ze wappert fier
mijn vlag die al
vandaag de toekomst
in gedachten had
een stevige bries
uit onnaspeurlijke
richting gelukkig niet
met alle winden mee
in het schijnbaar
zinloos golven van
het dundoek vermoed ik
de basis van onze taal
de nieuwe communicatie
van het zijn waarin geluk
de belangrijkste letters van
ons bestaan zullen worden
de nog onbekende
kleur van morgen
opent eindelijk de ziel
van mensen zonder zorgen
Judasgeld
ik heb beelden gezien
uit lang vergeten kerken
hun sferen geproefd in
gebeden die de religieuze
uitstraling versterken
nog kleurt autoritaire
hiërarchie zijn fraai
gebrandschilderde ramen
maar ook het sociale is al
doorgedrongen tot de pastorie
verwonderlijk hoe kunst
en macht de krachtlijnen
weten te vinden in het
aardse spanningsveld pas
later opgekocht met judasgeld
het kan geen toeval zijn
dat magische stralen
de status konden bepalen
van deze specifieke plaats
waar ongenade niet bestaat
Ontspanning
ze lacht
deelt zacht en lief
wat dromen uit om
mee naar huis te nemen
verstopt in hand
of een terloopse
schouderklop pas later
kom je er vanzelf wel op
dan ben je in haar land
nee niet verdwaald
als zomaar een passant
maar aan haar warme hand
ze laat een wereld zien
voor het eerst zonder
allerhande scherpe kantjes
alleen met zachte randjes
in een muzikaal onthaal
zonder pracht en praal
maar met de harmonie
van rust in eenvoud leven
de ontspanning is totaal
waar dromen pastelkleurig
dansen kunnen haast en stress
met niemand hier sjansen
Geschokt
zij scherpte
haar woorden met
opgekropte emoties
bijtend veegde ze
de vloer met
hun argumenten aan
zij konden haar
verbale uitbarsting
niet goed verdragen
weg was het
overleg dat nog
redelijkheden droeg
maar hier ging
in korte spanne tijds
het hek van de dam
zij draaiden zich om
vluchtten uit wolken
pure agressie
liepen geschokt
naar het warmend
licht van de zon
Heerlijk spontaan
jij hebt er
altijd slag
van gehad
de lucht net
even anders
te kleuren met
jouw warmte
waar dagen
geen gezicht
leken te krijgen
kon jij hun ogen
weer met een
lichte sprankeling
lief laten kijken
dan vonkte het
flitsten lachjes
in een spel van
kleine grapjes
naar elkaar
werd samen weer
heerlijk spontaan
Galactisch model
nog is het
galactisch model
in tact gebleven
ondanks de foutjes
die zichtbaar worden
na het weven
de kanten blijven
wat rafelig en de
print verdampt zijn inkt
hoogpolig houdt
al lang de vrieskou
niet meer vast
winden waaien water
over land waarvan
kusten zijn gestrand
en wij die aan
de basis staan zien
dit met lede ogen aan
leiders hebben helaas
andere prioriteiten zij blijven
zich ten koste van verrijken
Het groen struweel
zij ranken
niet meer in
de speelsheid
van lente
bloeien geen
bloemen maar
bladeren vormloos
in het voorjaarsboek
de spirit
is weg en de
flow aan kleuren
en geuren verleden tijd
de hemelbestormende
power naar ruimte
en licht is slechts een flits
vergeleken met vroeger
dat is wat ik mis
in samen zijn en het
ontbreken van meerwaarde
doet ongelooflijk veel pijn
kijk om je heen
waar is de veelheid
van leven gebleven in
en bij het groen struweel
Het manifest
ik wiegde mee
met de vlammen
van het vuurtje hoop
zag het manifest
gestalte krijgen in
oplaaiende hitte
golvend nam
geestdrift bezit
van alle mensen
hoger dan ooit
wakkerden emoties als
liefde en vertrouwen aan
om toch de aarde
nog klaar te maken voor
zijn nieuwe ijstijdenloop
de gevolgen van
vervuiling en brandschatting
zoveel mogelijk te wissen
natuur weer de juiste
sporen te geven om de
evolutie genen niet te missen
het manifest van
dit kantelhartenjaar ligt
al helemaal voor u klaar
waar wij verdwijnen
zullen ooit weer paradijsjes
verschijnen met onze ziel
Brekend
we doken
hadden genoeg
aan de lucht
in elkaars ogen
met handen vast
weerstonden we
de opwaartse kracht
van het water
door de
snelheid die
we samen naar
de diepte maakten
het was
nog licht maar
het zicht nam
zienderogen af
we keken
elkaar aan
brekend zijn wij
naar boven gegaan
een oneindige klim
die met pijn als
bevrijding ons weer
lucht heeft gegeven
hoe diep wij ook
zijn gegaan we kunnen
nu van elkaar in het
volste vertrouwen op aan
Het stille sterven
waar aarde ooit
de blauw groene
parel in ons stukje
heelal mocht zijn
is dat festijn nu
helaas verdwenen
al decennia lang
verbleken de kleuren
in het gebeuren van
het stille sterven dat
wij in vervuiling onze
kinderen laten erven
waar eens de
cirkel helend
gesloten was
breken lijnen zien
we elkaar voedende
relaties snel verdwijnen
onherstelbaar is
het fijnmazige
levensnet gebroken
zijn tijdsporen verlopen
geen gerangeer de rails
bestaan al lang niet meer