Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De zachte dood
zag het zonlicht
valer worden
wind schraalde in
een al veel te droog
seizoen aarde verloor
haar bloeiend groen
kleuren verdoften
hun glans in
een tekort aan
pigmenten zelfs ziel
kreeg geen kans
om even te gloeien
de smidse van
schepping loeide niet
vlamde amper in
zuurstoftekort voor
het blauwe segment
dat echte hitte kent
de zachte dood
was slapend voorbereid
door het verbieden
van intiem contact juist
dat maakte de mensen rijk
gaf eeuwigheid aan samen
De onderste vijgen
ik heb lange
takken gepakt
om de mooiste
vruchten uit
de boom te slaan
natuurlijk heel
voorzichtig aan
de onderste vijgen
waren zelfs als onrijp
snel verdwenen
maar in het topje
van de boom groeiden
dichtbij hemel en zon
de mooiste hun droom
zelfs met takken
kon ik ze niet pakken
moest klimmen en in
een wankel evenwicht
viel mijn geluk bijna
stuk op de scherpe
rotspartij beneden mij
ik was blij hen
te koesteren van
lente tot zomer
later bij het rijpen
om zo lang mogelijk
in de zomerse warmte
te kunnen blijven
De horizon dichtbij
je leunde
op de stok
voeten in de klei
keek blij met
overwinnaarsblik
en lachte de
horizon dichtbij
de grootste hobbels
zijn genomen na
een lock down
die erger was en
langer duurde
dan in de dromen
van je levendige geest
het is je gelukt
dat wat zo voor
de hand leek te liggen
ook binnen ambtelijke
kaders vast te prikken
in vrijheid en eigen
keuze van bestaan
mooie dingen
heb jij daarvoor
op moeten geven
om zonder groot risico
zorgenvrij verder te
kunnen leven in de
werkelijkheid die jij kiest
Perspectiefjes
perspectiefjes
in duizenden
stukjes karton
vorm en kleur
die de plaats
gaan bepalen
ooit zullen
plezier en samen
het plaatje halen
als geluk het
ontbrekende
feilloos zal leggen
een creatie
door handen
gerestaureerd
de benodigde tijd
is in gezelligheid met
smaak opgesoupeerd
Coronatrouw
we hebben
boodschappen gedaan
passen geteld en
het geld opgeborgen
of we gaan op pad
hinkelen naar
de winkel van sinkel
verbazen ons met dwazen
lachen plezier
in verwondering
over de troep van
zoveel onnodige dingen
kopen ballonnen
maar het lachgas
is op blazen alle
kleuren tegen de flop
we zien de bekkies in
het grauw van coronatrouw
zonder zon en wat aandacht
smaakt leven heel flauw
Tekent op bloot
zacht is
de interactie
tussen huid
en de zon
het lichte
rood van een
klein touche
tekent op bloot
accentueert
lieflijke details in
een omlijsting van
de scheppershand
waar een scala
gelegenheidsbruin
te vinden is uit
onderhuids binnen
hangt de keuze
aan de tijd waarin
het kleurenschema
zal worden bereikt
Nep
Onze vriendschap is wellicht nep,
heb het gevoel dat ik niks voor je beteken,
maar als je echt om me geeft
zal je me ooit wel weer sturen, toch?
Of heb ik het mis?
Of praat je alleen maar met me omdat je je verveelt?
Hoop van niet, maar ik kan niet in je hoofd kijken...
In het wulpse
licht welfde
zich rood
naar lichter wit
met kleine
rimpelingen
die in uitnodiging
langzaam
opengingen
in de zachtheid
van je mond
lippen krulden
in het wulpse
een lach die
de gedachte
past dat
vrijheid tot
openheid zal
leiden en vervolg
kan krijgen in
een goede match
Een laatste sneer
ze weet ze
feilloos te vinden
mensen die met
schrapen de wereld
steeds hoekiger maken
waarvan woorden
de verbondenheid
verstoren in het
vriendelijk en respectvol
omgaan met elkaar
een laatste sneer
dan verdwijnen
nooit iets positiefs
in het onverwacht
verschijnen als surprise
ook hun afscheid
opmerking glijdt
vaak vol venijn
door een veelheid
aan azijn naar binnen
Het klokgelui
jij hebt mij
de tijd doen vergeten
laten weten wat
er echt belangrijk is
uren in cijfers
zelfs dagen en
maanden hangen
hun bagage aan wijzers
een klok die gaat
nooit even stilstaat
voor pauze of rust
zelfs de kus is gehaast
maar jij bent
zelf de balans
waar alles om draait
die glanst van belang
zonder verleden
de toekomst ongewis
onvoltooid en heden
is nu te lezen op je gezicht
heb geweten
wat liefde doet zonder
zicht op tijd zo raakten
wij ook ons klokgelui kwijt
Als mantra
we tekenden
als spelletje iets
herkenbaars
op elkaars velletje
eerst was het
raken pas later werd
gestraalde warmte
de echte indicator
waarbij muziek
als mantra
energie leidde in
bevoegde banen
nee wij zongen
niet het hoogste lied
lachten de zachte harmonie
van geluid en handen
dwaalden door
vage bergstreken
bezochten stranden
van onbekende landen
op de monorail
van emoties en gevoel
verkenden wij dimensies
onkundig van bestaan en doel
Het water gewassen
zij heeft na
eonen vervuiling
het water gewassen
kristal heldere
druppels spatten
schoonheid in plassen
verontreinigingen
en gif zijn eindelijk
terzijde gelegd
zij deelden zich uit
in eten drinken en
ongewassen fruit
de opslag in vet is al
benut door de werking
van lever en nieren
water gewassen
voedsel geschoond mensen
nog een goddelijke droom
Ben ik je kwijt
Ik geraak je kwijt, het voelt alleszins zo.
Ik ga je missen. Onze band, je aandacht.
Je lach. En je grappen.
De tijden die we hadden waren kort,
maar het had iets, iets speciaals.
Of maak ik het in mijn hoofd het alleen maar zo?
Volle oogsten
ik wil
dat de zon
gaat schijnen
maar zij
breekt haar
stralen tot een
zielig kwijnen
verlang naar
een strelend plagen
door de wind die
als warmtedrager
met verrassend
koude vlaagjes een
frisse balans hervindt
geef mij maar
de zomer
met stukjes
prille lentebloei
groei die nog
seizoenen mee gaat
en ons volle oogsten laat
Verblinding
ik heb je
nooit zien vliegen
toch heb jij altijd
vleugels gehad
je danste en liep
zonder de grond
zichtbaar te raken
liet elegantie je dragen
ook de bewonderende
blik van de mensen
gaf jou de spirit om
zwaartekracht te temmen
daar waar
zonlicht jou
schaduw gaf koos
jij de zwevende pas
op de rand van
contrast wist jij
verblinding te stralen en
in lieftalligheid te vertalen
Zoals het begon
Ik wil terug naar de tijd
zoals het begon.
Maar dat gaat niet.
Dat vind ik spijtig.
Ik mis die tijden.
Maar ben bang
dat ik je kwijt ben.
Ik ga je missen.
En ik wacht gewoon
geduldig af tot je me vertelt
dat we elkaar
niet meer kunnen zien.
Liefs...
Tijdsbreuken
je lachte
het liefste
elvendansje
dat ik ooit
had gezien
zij droeg roze
draaide op het
glanzend zwart
muziekdoosje dat
de tijd niet vergat
muzikaal en
mechanisch op orde
door generatieve
restauraties van
het familie erfstuk
na je lach
was er een stilte
waarmee het danseresje
tijdsbreuken heelden die
heden en verleden scheidden
waar muziek
de melodie had
losgelaten begon
zij met haar mystiek
intrigerende verhalen
waarin schimmen dansten
met hun spiegelbeeld in
zwart glanzend lak op
vlammen die heksen droegen
naar hun toenmaals graf
PTSS
in een onbevangen moment
word ik meegenomen door
dromen en gedachtes
waardoor de realiteit
niet meer tastbaar
voelt, ruikt of hoort
maar dan kunnen
mijn beelden ongestoord
de kern van het verhaal
opnieuw verbloemen
alsof het lijkt
dat het hier en nu
niet meer bestaat
dat is iets
waarvoor ik
dagen lang waak
Osmotische oases
ik lag
in het gras
aan de voet
van de boom
te luisteren toen
jij in tedere
omarming zacht
tegen haar fluisterde
je vingers haar
groeven in de
bast volgden
smaller naar hoog
breder naar beneden
waar zij het warm
pulseren van
leven voelden
in de cryptische
communicatie
kon ik jouw taal
nog verstaan maar
voor antwoorden
zou ik eerst de weg
naar haar roots
moeten volgen
om dan via
osmotische oases
langzaam omhoog
te geraken in een
steeds soepelere
bast waar wind
en hemel spelen
met vrijheid als gast
Kleine matches
ik heb geleerd
jouw mooie kanten
te herkennen
en waarderen in
mensen waarmee
ik dagelijks verkeer
het zijn kleine
matches die
oplichten uit het
grijs van alledag
juweeltjes die
een ander niet ziet
jouw compositie
stuurt interesses
aan en richt mijn
kijken op wat er
in de omgeving
allemaal voorbij gaat
in jou ontmoeten
rol ik alles in 5g uit
jij leeft je 3d in
totale bezieling vult
de laatste verrassende
dimensies tot mijn bruid