Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Een blond karakter
op perrons of bij
evenementen
en belangrijke
samenkomsten
waren er altijd
velen te duiden
aan de alom
zeer bekende
genealogische
roots in hun naam
door een vriendelijke
zwaai van arm en
hand en de eigen
draai met groet
voelde alles al goed
lokaal waren jullie
in de meerderheid
als groep staken jullie
zeer herkenbaar boven
alles en iedereen uit
een blond karakter
en een opmerkelijke
hoofd houding de hang
naar zelfstandigheid
met een ongeremde wil
ja dat is wat duizenden
jaren salland heeft
opgeleverd in een
door natuur en omgeving
beschermde leefwereld
Een druggeralenteerde lach
aan de roze
wolk waren
rechte lijnen vreemd
een lach klaterde
al snel zijn
vrolijke druppels
in de kringloop
van de natuur
nog geen spoor
van rechthoek
blok of andere stop
pas later na jaren
verfijnen is de
creativiteit op
dan swingt stampt en
springt de goegemeente
in de toegewezen
evenementen
een weinig
verheffend
bewegingsbeeld
van hersenloos op
en neer met alleen
opgepepte kracht
wegdraaiende ogen
en een inhoudsloze
druggerelateerde lach
achtergelaten
visitekaarten zijn
tekens aan de wand
dat de schepping zijn
finaliteit heeft
onthand door nu al
te breken uit en
met de harmonisch
ronde band
Frele schouders
ik zag je
gezicht in tal
van vragen
de antwoorden
wetend wist ik
hoeveel jouw
frêle schouders
moesten dragen
toch liep je
verend met
ingehouden spirit
de borst vooruit
het neusje geheven
jouw verschijning
bruist van leven
en vitaliteit
toch had ook jij
je schaduwkant
waarbij jouw silhouet
in grijs gehuld
de kleurloosheid
van bestaan met
warme tranen
wordt gebruld
voor jouw pijn
en verdriet is er een
gedeelde warme arm
in omhelzing met lieve
woorden samen naar
een nieuw perspectief
want ook wij hebben
elkaar eindeloos lief
De voormalige rookkamer
talloze handen
hebben de leuningen
van de stoelen uit
de voormalige
rookkamer gepolitoerd
ondanks de grote
schoonmaakbeurten
hing de walm uit vele
decennia roken nog
altijd in het meubilair
in het kraken van
de stoelen was nog
het verdwaalde hoesten
uit vroeger tijden
herkenbaar te horen
nog ruisen de
gordijnen groeten
hun onverstaanbare
wensen aan mensen
die zij al jaren kennen
de kleine scenes
bestaan niet meer
hun toneelvloer is
gesloopt uit het
tehuis van weleer
de gebouwkarkassen
staan er nog in gebruik
bij andere groepen
maar zij die hulp behoeven
moeten weer gaan zoeken
Ruizelde zijn kroon
ik zag hoe
jij steeds op
een bijzondere
wijze contact
maakte met de
wereld om je heen
raakte in de
verte de kleur
van een bloem
die open was
gegaan toen
jij in beeld kwam
streek met je
hand langs de bast
van een boom
fluisterde onhoorbaar
fijne dag lieve oom
hij ruizelde zijn kroon
je struikelde bijna
over een steen
die zich in jaren
omhoog had gewerkt
toen als dank een schop
kreeg naar de kant
Voorbij de vloed
ik voelde
in je warme
hand dromen
zachtjes ontwaken
uit het slapen
hoorde je lach
zag de rode
hartjes die je
in de branding
had gestrooid
om ons pad
aan te geven
we sprongen
over kleine
krullende golfjes
probeerden het wit
van de authentieke
kuifjes niet te raken
we zijn als goden
herrezen uit
het schepping bad
voorbij de vloed lag
het warme zand als
handdoek van het strand
Drempelvrees
je talmde
tussen de
lange halmen
haver die rondom
het kapelleke stonden
er was wat
drempelvrees
waar licht
door duister
naar binnen keek
de deur kraakte
al jaren hetzelfde
lied het interieur
wekte geen
verbazing meer
alleen de kaarsjes
brandden niet gedoofd
door onverwachte
vlagen de zijramen
schemerden vaag
geruststellend
zong de wind zijn
vertrouwde lied dat
lang geleden door jou
verzonnen moet zijn
toen jij dacht
maria te zien
met het kind die
jij beiden mystiek
in jouw armen sloot
Jouw voeten pad
lichtvoetig
dansten sterren
in het gras waar
jij de dauw
betreden had
donker rolde jij
duister langzaam
voor je uit
maar de sterren
bleven hun lichtend
pad stralen met
zicht op vooruit
jij kende de
stille geheimen
van de nacht en
hun natuurlijke
elementen die
zich altijd anders
zullen voordoen
dan verwacht
in overgave ging
jij je gedragen
naar wat er
gevraagd werd
daarbij bleek
dat dag en nacht
niet alleen elkaars
tegenpolen zijn
maar dat zij dezelfde
verbindingen aangaan
zoals alle clusters in
elk omniversum
ook ik raakte
verstrikt in het
ongekende
machten spel van
jouw voeten pad
dat lichte liefde
gaf in een heelal
dat eeuwig was
Als beloning
jij groette
en lachte
naar de
bomen
die jij
bij het
tegenkomen
wist te
verleiden
tot het
spreiden
van hun
vele takken
zodat het
blad de
warmte van
zomerzon kon
begeleiden
om wat later
in het jaar
ruimte te
gaan geven
aan een
vruchtbaar
leven van
duizenden
insecten op
de mooiste
bloemen
met als
beloning
de heerlijkste
honing voor
de koningin
bij het starten
van nieuw begin
Een groot hart
zij was thuis
bij de gewone
mens geen
hofdames
en lakeien
ook luxe
ontbrak wat
er wel was
had warmte en
een groot hart
samen bouwen
aan gezelligheid
wie het moeilijk
had kon zijn
problemen kwijt
warme handen
waren heel dichtbij
juist jouw open
blik zag ongemerkt
heel veel averij
jouw creatief
vermogen was
uitgerust met
gouden handen
in jouw team was
werken vol met
wolkjes en plezier
een muziekje en
het koor waren
iedere dag al hier
in ieder aandacht
geven was jij vaak
jezelf vergeten maar
in deze drukke tijd
had jij daarvan nooit spijt
Het wit is weg
stil legde zij
zich neer
ze krulde
niet meer
na een golvend
leven van
geven en nemen
nog schuimde
zij de oogst
van alle
bezigheden
maar dat is
verleden tijd
het wit is weg
nu spiegelt
ze zon in
rimpelloos
weerkaatsen
pas als er kinderen
komen zullen zij
weer golfjes maken
Buiige wolken
waar groen
het blauw
bewegend
bedekt
groeit de
natuur onder
het gemêleerd
wit van
buiige wolken
nog laagden
de laatste
zomerbloemen
de vlakten met
hun specifiek
volle rijp kleuren
die oplichten
onder een nog
warme zomerzon
Kleur bekennend
ik zag je
met gedachten
spelen waarvan
de kleuren als
ballonnen werden
voort geblazen
door de lucht
niet lukraak
want ook de
wind had smaak
pushte de
zachte velletjes
die veel intiemer
met elkaar
omgingen dan de
snelle stuiters
die opvallend hard
hun laatste adem
kleur bekennend
uit bliezen
onder struiken
in de meest
luwe hoekjes
vonden anderen
langzaam hun
gerimpelde rust
stil verkleurend
waren zij milieu
bewust voor
eeuwig uitgeblust
De schepping
de vingers
van je hand
speelden
gedachteloos
met het
warme zand
terwijl je
dromerig in
de verte keek
je blik niets
opnam van alles
wat je zag
en jij alleen
maar intens
van het strand
gebeuren genoot
nooit zo bloot en
los van aarde was
en toch een
met de plaats
waar jij dromen
weeft de tijd
neemt om je
luchtkastelen
in het zand te
bekijken die op
de schepping lijken
Spigelend
ik heb
je gezien
waar mist
en nevel
elkaar flitsend
beglinsteren
met licht
uit jouw ogen
waarbij
wenkbrauwen
dropen met
stukjes die jij
opende in
warme beelden
uit een helder
spiegelend innerlijk
De hybride ruimte
nat bewogen
de luxe
transparante
gordijnen in
de hybride
ruimte tussen
nevel en mist
waar stilte
gekist lijkt
te zijn omdat
er druppels
memoriam met
afwaterende
geluiden
stromend
afscheid namen
zoals ook het
grijs van het
moeizaam tot
ontplooiing
komend
ochtendlicht dat
al door zon vaal
werd uitgelicht
Het nieuwe buiten
ik hoorde je al
in het klepperen
van de deur
zag je in het
tochten van
de gordijnen
merkte de
smaakmakende
geur op van het
nieuwe buiten
die ook langs
de hond gleed
hem deed
ontwaken en
alert maken uit
zijn coma na
het slapen
helaas bracht
de regen een
licht vertragen
we moesten
jassen dragen
die onze vrijheid
in het gaan en
staan beperkten
toch waaide jij
al voor ons uit
in het dollen
tussen aard
en wolken
wij hebben
alles achter
ons gelaten
ook de vragen
konden ons niet
meer bereiken
in het rondje
aarde dat
de wind en ik
nu gingen bekijken
Zij bezat de lach
ik hoorde in
het geroezemoes
de testosteronen
omhoog komen
wist aan de tonen
wie er binnen was
zag de ogen
blinken en in
het rood van
de gezichten las
je al het broedsel
van nieuwe gedichten
ze animeerde
het positieve
op ieder gebied had
altijd vertrouwen
in cultuur en
avant-garde muziek
zij bezat de lach
die beweging bracht
in wat door stilstand
verwaterd was
omdat zuurstof spirit
en kracht ontbrak
Gezegende stilte
zacht zong
jouw warme
adem de rust
van slaap in
gezegende stilte
tot de haren
van een blonde
lok jouw neus
kriebelde en
jij bewoog naar
meer comfort en
minder irritatie
op het speciale
moment van
wakker worden
lachte je toch
nog op de rand
van ontwaken
ging verder
slapen onder
onverstaanbaar
gemompel ik wist
werd even niet blij
samen was al voorbij
Die versnellend krulden
langzaam
liet ik de
emoties los
die versnellend
krulden naar het
einde van het
leren stuk
van de zweep
zij knalde
gaten in de lucht
door een vlucht
die te snel was
voor het blote oog
het foeteren
veranderde
in snelle drift
met de vloek
als lokaal
taalgebruik
waarbij het tempo
van de slagen stevig
werd opgevoerd
in een exercitie
op conditie
na de ontlading
voelde dit proces
goed te hanteren
waarbij opwinding
onder controle bleef
in een mooi staaltje
van kennis kunde
en techniekbeheersing