Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
De betraande waas
ik zag
je gaan door
de betraande
waas van
afscheid nemen
kus en
handendruk
al lang voorbij
alleen maar wij
en jij die droomde
er was geen
wakker worden
in confrontatie
met het definitief
van einde
de overgang
was toen de
laatste adem floot
die fluweelzacht
stilte sloot
Een kerfstok
de laatste adem
zal mij niet ontsnappen
samen gaan wij ooit
uitgeblazen worden
onder illuster gezang
van vele koren
het wordt geen
welkomstlied want
bladpapier zingt
bergen en dalen
waarin emoties juichen
en huilen in hun verhalen
terwijl tijd mijn
geschiedenis op
een kerfstok schrijft
dirigeert hij de jaren
in voor en tegenspoed
zwaait nog een laatste groet
Anders
We willen allebei iets anders.
Ik wil een vriendschap opbouwen,
maar jij wilt het niet.
Geef me nog 1 kans om onze ruzie op de lossen.
Ik ga je missen, voor altijd.
Aan de man die ik moet vergeten
Ik moet je vergeten, dat heeft het lot beslist.
Ik wist dat die dag ging komen, alleen moet het zo snel?
Maar dat is blijkbaar hoe het leven gaat, het lot heeft gekozen.
En misschien kiest het er wel voor om je nog eens tegen te komen.
Maar als je echt om me geeft, dan stuur je me vanzelf wel een sms.
Daar ga ik toch vanuit. Liefs...
Niets
Hey, moet ik je vergeten of nog niet?
Ik weet niet meer wat het beste is.
Ik mis je.. en in mijn hoofd heb ik misschien wel al lang afscheid genomen.
Ik ben aan het wachten op het moment
dat je tegen me zegt, ik wil geen contact meer.
Want niets is voor altijd...
Liefs
Wou dat het anders kon
Hey, ik wou dat onze band anders kon.
Ik wil je meer zien.
Maar dat is niet mogelijk, want je werkt op een schip.
Ik zal je missen.
Want ik weet, niets is voor altijd
Ik hoop dat ik je nog kan terug zien
Ik hoop dat ik je nog eens kan terug zien.
Dat je me kan vergeven.
Na de zoveelste Discussie.
Maar ik hoop gewoon dat je op een dag
minder snel dichtklapt en me vertrouwt.
Ik hoop dat het nog niet te laat is om je te leren kennen.
Liefs van M
Als ik je nog een keer kon zien
Hey, misschien moet ik maar afscheid van je nemen.
We maken alleen maar ruzie.
Je wilt iets anders dan mij.
Je wilt niet in het openbaar gezien worden met mij.
Dus misschien is het beter
dat we afscheid van elkaar nemen.
Ook al doet het pijn.
Liefs...
Gebrand in het vat
jij kende
de hitte van
de vlam die
het glas kleurde
alsof die zo van
binnenuit kwam
juist
natuurlijke
overgangen moesten
als geheel in een
puntgave herinnering
blijven hangen
mooi afgerond
in het zilveren grijs
van het uiterst
neutrale lood dat
gedegen tegenspel
bood aan het weer
in jouw hart
vlamden de sferen
van gebeden in
devote overgaaf en
wolkte wierrook
gebrand in het vat
jij hebt nog
het hemelwaarts
stromen gevoeld
van de roep om
hulp en vergeving
als religieuze beleving
Anders wit
ik heb te lang
op de sleep
van je jurk gestaan
bijna onmerkbaar
trekt het je hoofd
iets naar beneden
waar wij eerder
trots waren vol
verliefde gebaren
brengen tijd
en bedachtzaamheid
dat vuur tot bedaren
worden obstakels
zichtbaar op paden
die er eerst niet waren
aanpassen en
gedogen houdt de
relatie niet lang open
gaan vrijheid en
eigen keuzes wringen in het
ondernemen van eigen dingen
ik heb stappen
terug gedaan zodat jij
weer rechtop kunt staan
ondanks je zelfverzekerde
blik bleef de afdruk op de
sleep net even anders wit
Gewijde ruimte
weinig wegen
woorden in
beladen stilte
ontdaan van
bombast en
uiterlijk vertoon
alleen in gewijde
ruimte hangt nog
hun mystieke droom
fragmenten
lossen op zonder
oorzakelijk verband
verbondenheid
bestaat alleen in
zielenpijn en spijt
waar zelden
woorden zijn geweest
is de beerput nooit geleegd
Op reis
ik voel me tevreden
in mijn eigen wereldje
het past,
het kan,
en het mag
ik zie de wolken
weg varen voor mijn gezicht
het is zo prachtig
dat alles licht
de zon door schemerd
mag ik nog even de tijd
nemen om jou te voelen
om nog even
te zeggen dat
ik je ga missen
Ik ga op reis
naar het onbekende
en neem
al jou liefde
met mij mee
Hectische virtueel
nog zag ik
vaag haar hand
als in doorzichtig
glas wuifde zij
heel transparant
het charmante
afscheid nemen
verguldde nog
het zeer abrupte
terug moeten treden
er was geen
plaats voor haar
in het snel
wisselende
hectisch virtueel
de techniek
was haar al te veel
op het blauwe ego
toneel waar mono de
dood was van de dialoog
zij werd breekbaar
in haar oplichtende
contouren die ons
niet echt meer
wisten te ontroeren
Ach, het gaat
waar een wil is, is een weg
zeg ik vastbesloten en abrupt
we leven in deze maatschappij
zo onzeker en corrupt
in een wereld vol oorlog onzekerheid en haat
is het niet meer essentieel
of het met 1 van de zovelen wel oké gaat
maar zo gaat dat met zo veel
wat als morgen niet beloofd is
zouden we dan ophouden?
voor mij is dat nu nodig
ik kan mijn aard niet meer vasthouden
een zwaai een gebaar
voor mij te laat
men hoeft niet meer tegen mij te zeggen
ach, het gaat
Hallucinerend
ik kende de afgrond
in afzet en wist het
langdurig zweven
zag het trillen en beven
van opwaartse druk langs
scherpe stukken rots
voelde het eerste
scheurend contact van
huid als het rode bloed spat
sneller werden rotaties
in het hallucinerend
eenparig versneld gaan
zwart overheerste
in afgesneden lucht op
mijn laatste fatale vlucht
nog weet ik de
aarde te raken en dit
heelal voorgoed te verlaten
Een volgende groet
ik voel
onuitgesproken
verdriet maar
zie het niet
in ogen die
bewogen kijken
naar beelden die
zij niet begrijpen
het zijn
kamers waar
stukjes bestaan
langs elkaar
leven zonder
samen te zijn
ieder op zijn
eigen terrein
waar het
ego mankeert
desintegreert
naar waaruit
het is ontstaan
terug met zucht
zonder vloek tot
een volgende groet
Verlatingspijn
hij heeft de
blikken die jij
hem vol liefde
hebt geschonken
tot op de bodem
leeggedronken
jullie samenzijn
had niet alleen
de fraaie schijn
van liefde maar
voelde ook diepe
verlatingspijn
afscheid met
schrik in je blik
maar ook weten
dat ik terugkom
want in voor even
was geen vergeten
pas later kwamen
staan en gaan
in ontdekken
het verbazen dat
keuzes niet altijd
zullen behagen
De liefde van de aarde niet
Vergeet me niet in de lente
Waar de dag het schijnt bedriegt
Vergat de rust zijn licht vermogen
En verontlust de laatste die gij schiet
Want door de hemel heen gebroken
En stralen licht haar hart vergiet
Besloot zij onzeker maar toch verkozen
De liefde van de aarde niet
En in gesproken door de velen
Al ver gegroeid tot in het reizenveld
Ben ik versprankeld en ontkomen
Zonder de rust hebben mee geteld
Vergeef me dat de lucht jou nu draagt
Naar het oneindige waar jij voor kiest
Naar de plek die jij niet meer tilde
Maar jou gewoon vooruit blies
De tijd
het begon in school en dacht wie is die knappe jonge gast,
begon gevoelens voor u te krijgen,
dat kan niet want u bent verpleger en ik een scholier,
ik wist dat ik u moest laten gaan, maar het is zo moeilijk,
blijf over je schrijven. mis u zo.
Afscheid nemen
afscheid nemen
valt vaak niet mee
en we hopen dat het
niet voor altijd is
maar wij elkaar weer
mogen ontmoeten
ja, veel geliefde
ontslapenen zullen
ons verschijnen
en ons bijstaan in
deze moeilijke tijd.
wij weten dat ze
nu al voor ons bidden.
ja, de dagen die komen
zullen heel mooi zijn.
en de mensheid
zal gelukkig worden.
ik ben dankbaar ook
een mens te mogen zijn.
en ik weet dat
de hele mensheid
gelukkig zal worden.
liefde, vrede,
blijdschap daalt uit
de hemel op ons.