Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
Haar rode draad
ik zag in het witte
licht van de
nieuwe maan
haar dromen
pulserend uit haar
lichaam komen
op de warme
regelmaat van
haar ademtochten
verlieten zij
zonder bochten
haar rode draad
met de levenslijn in
tact hebben zij haar
naar vele werelden
gebracht met een
alreeds voltooid
en beschreven leven
maar gedreven
bleef zij op zoek
naar het levenselixer
dat samen met
de steen der wijzen
plots verdwenen was
Zonder gene
we hebben
gerust in samen
ontspannen
ons ademen in
muziek gevangen
hoogte en ritme
zoals wij altijd
al wilden zijn
met liefde als
eeuwig refrein
in het tonig
vlechten van
emoties die nog
moeten hechten
met een heerlijke
lach omdat ook
de ander zich
zonder gene
eindelijk weer
totaal bloot gaf
Het doolhof
ik hoorde
je lach langs
de lichtgroene
heggen fluisteren
op de vlagen
van wind en
soms zag ik
het zwart grijze
haar van een
schim verderop
daar zat ik
weggedoken
zwaar ademend
met kloppend hart
oren en ogen
wagenwijd open
om jou te traceren
in het doolhof
waarin wij echt
verdwaald waren
maar jij zweeg
ik keek naar
opvliegende
vogels in
onrustige stukjes
natuur die
mogelijk op jou
reageerden en zo
ageerden tegen hun
verstoring van rust
ik wachtte dacht
de vrouwelijke
nieuwsgierigheid
ging winnen door
het verlies van
aandacht als prooi
maar haar mooi
niet verschijnen
deed die illusie
allengs verdwijnen
De broedermoord
ik zag je ogen
in de trillende hitte
oplichtten in blikkend
stroboscopisch geweld
kantelend over de horizon
juist daar waar
kleuren vluchtten
uit de regenboog
onder het magisch
geluid van de donderbui
die in zijn mystiek
groen wervelend
ontstaan uit de bocht was
gegaan met mysteries
uit het scheppingsverhaal
die in hun religieuze
drang macht kregen
over goed en slecht
want de broedermoord
van kain op abel was echt
Bleef uithuizig
ik keek
naar je
maar je
blik wilde
niet kruisen
zelfs het puntje
van je neus
bleef uithuizig
je mond sprak
een speech
met stilte strak
geregisseerd
door wat zoal
was gepasseerd
in een vloed
van onbenul
zelden
weerspraken
onze woorden
elkaar in gesprek
maar nu was gezegd
wat verzwegen was
met exegese van
emoties belicht
de deksel van
de put gelicht vol
opgekropte woede
eindelijk het venijn
waarvan blikken
konden doden
eigenlijk mocht ik
er al niet meer zijn
De prelude
ik zag je
stappen staan
waar de waterige
dauw zijn druppels
liet gaan in de
pirouettes waarmee
jij de ochtend groette
nog was er
geen muziek tot
de eerste zonnestraal
noten kristalhelder
kleurden in de
prelude die de dag
voor ons in petto had
het was jouw lach
die vogels deed
ontwaken zodat zij
hun dialogen
konden maken en
plaatsen in het samenspel
van ochtendklanken
Veel te veel grijs
ik wist
dat je bloeide
had je knoppen
al heimelijk
gezien maar
de bloem mocht
er nog even
niet zijn als
ons lief geheim
dat meekeek
in de blikken
van onze ogen
lachte in
samen plezier
de tijd heel vaak
met ons deelde
ook al was die
helaas niet van hier
waar gedachten
afstand en tijd
overbrugden
stond ons paradijs
waarheen wij altijd
konden vluchten
als de wereld ons
overweldigde met
veel te veel grijs
Verstild bewegen
ik zag
je schaduw
rustten tussen
verstild bewegen
ook daar
contrasteerde jij
herkenbaar bij
de vele kleuren grijs
hier in dit
toppunt van leven
voelde jij je
helemaal thuis
belicht door
excentrieke bundels
energie kleurden
lange armen de hemel
tot zij weer
inkeerden naar
het onaanraakbare
van ongebondenheid
die zij alleen in
eindeloze mantra's
als stille mensen
prijs wilden geven
Doorschijnend
je jurk raakte
doorschijnend
aan je frêle
figuur dat blond
gecomplementeerd
werd met een
stralende lach
je ogen zouden
zo kunnen zijn
weggelopen
uit de mooiste
verleidingsscene
in de geschiedenis
van elk groot theater
in dartel licht
dansant bewegen
wist je ieder
een goed gevoel
van eigenwaarde
te geven omdat jij
talenten spiegelde
die ontwaakten
uit latent
aanwezig zijn
tot verrassing van
de eigenaar die de
nieuwe meerwaarde
meteen reflecteerde
Het intens verlatene
ik schreef
kleuren op
je huid
trapsgewijs
van licht
naar donker
je onderging
de steek
van het
puntig pluis
gelaten gaf
jij niet thuis
in emoties
die de kop
opstaken
voeren wij
op onbekende
wateren
gingen nergens
heen in het intens
verlatene waar
aantrekkingskracht
geen baas over
de polen was
Het ongewone
ik zag dat
je droomde
jij die altijd
lachte vertrok
je mond naar
het ongewone
een gespannen
strakke mimiek
met ogen die
draaiden en nog
even voorzichtig de
werkelijkheid aaiden
ik raakte je
handen en gezicht
in een warm
dichtbij komen
jij in een langzaam
terug uit nare dromen
zuchtte diep
keek me aan
ik hoorde je woorden
blij dat je er bent
heerlijk om met jou
weer bij de mensen te zijn
Als verrassing
ik heb mijn
hele leven gelopen
op zoek naar
de mooiste bloem
het liefste woord de
intrigerendste zin
voor een excellent gedicht
om dat jou
als verrassing aan
te bieden om
zo de ultieme
verbazing op je
gezicht te zien jij die
al zoveel van mij wist
jij hebt al de mooiste
stukjes van mijn ziel
gezien daar waar wij
samen opengingen
om ook onze deeltjes
van de hemel te
gaan aanschouwen
Het lied van oceanen
zacht wolkte ik
boven de kleuren zee
die ik met mijn
danspassen deed kolken
haalde uit
met flarden mist
die het uitzicht
extravagantie gaven
overslaand speelde
muziek in de
bekende zilte geuren
het lied van oceanen na
mijn walsen
draaiden fraai in
spatten wit en toverden
een lach op mijn gezicht
golvend naar strand
waar passen vergleden in
het natte zand dat al door
kleur en geur verzwolgen was
Tegendraads touche
zacht schoven
zij aan bij
jouw tafel om
maar dicht
bij je te zijn
jij die altijd
hun pijn wist en
verlichtend deelde
je vingers
trommelden een
liefdevol ritme
dat vroeg om
mee te doen
waarbij je moest
kiezen samen in
volgen of het
tegendraads touche
ogen keken vingers
voelden de maat
een echt neuriën
maakte hen paraat
in het voldragen
van haar lach in
ogen die alles zagen
Eigen wanen
zij sloeg
de maat als
een metronoom
waardoor haar
opstandig brein
zich voegde
rust structureerde
in het simpele
spel van heen weer
zij leed aan
de groeipijn van
krankzinnigheid
die zonder naam
en diagnose
doodeenvoudig
niet bestond
uitbehandeld
zonder mond
toch wist zij
in de haar
toegemeten tijd
tussen heen en weer
haar eigen evolutie
weer op gang te
krijgen juist in
verloren tijd
als niemand kijkt
opent zich
het universum
niet aan tijd
en zwaartekracht
onderhevig in een
koesterende
eeuwigheid waarin
zij gedijen die niet aan
eigen wanen lijden
Verterend hellevuur
je vingers
streelden liefdevol
de beduimelde
hoeken van de
veelgelezen
bladzijden recht
in de oudste
editie ging het
vaak over
goed en slecht
er was geen
nieuwlichterij
maar wel historie
die de eeuwen
hadden gegeven
ter nagedachtenis
in merkwaardige
parallellen waren
dezelfde fouten
niet te vermijden
het goede bleek
heimelijk connecties
te hebben met
al wat liefdevol en
heilig was of werd
verklaard het slechte
was de duivelse aard
vol demonisch
hete verbindingen
van verterend hellevuur
nog zijn de
blauwdrukken
van de evolutionaire
genen zichtbaar
waarbij aan een
bepaalde mate van
predestinatie niet
valt te twijfelen door
overijverige geleerden
rechts in de exegese
Niets extravagants
je verzuimde
tijdens je tocht
langs het hemelruim
het beperkend wit
weg te vegen
om ons de zon en
haar dominante
plaats in het blauw
vol warmte te
laten herleven
in jouw brede
armzwaaien wiekten
wolken weg regenden uit
losten op in een zonnig
vrij baan te gaan voor
hen die met vlijt en zuinig
zijn hun vrijheid hadden
gespaard niets extravagants
zij namen elkaar
liefdevol bij de hand
Flitsende ogen
ik heb jou
eigenlijk nooit
horen zingen
wel parelden de
hoogste tonen
verrukkelijk in lach
het was meer
neurieen waarin
de melodie een
eigen ritme had
de fonetiek
van woorden
bleek van
ondergeschikt
belang voelen
en begrijpen
van stemmingen
bepaalden de
magische kleuren
van je zang
als geen
ander wisten
jouw flitsende
ogen de
toeschouwers
al vooraf
te binden in
het sprankelend
dirigeren van dit
muzikaal zangverhaal
In frequent contact
ik zag hoe
de omgeving jou
meer en meer
begon aan te spreken
vergeleken met vroeger
pril was nog de
interesse maar
groeide in frequent
contact iedere keer
als jij het zag
je hervond stukjes
herinnering waarvan de
afkomst zonder raken
langs je heen ging
nu lijken alle zaken
steeds meer deel
van jou uit te maken
bij jou te gaan horen
zoals de oude kerktoren
met zijn klokkenspel
er zijn emoties
bijgekomen waarvan
jij eerder niet zou dromen
zoals de knusheid in
het samenzijn waarbij
ook de pijn van gemis
duidelijk aanwezig is
in deze contreien breide
jij het harde leven
met knotjes zachte wol
Het format
ik voelde
hoe jouw
vingers mij
raakten en
in contact
een ander
mens van
mij maakten
leeg had ik
mij voorbereid
blokkades
geëffend en
de wegen
geschoond
van eigendunk
en dwarsheid
overweldigend
was jij binnen
gekomen nog
virtuozer dan
ooit in mijn
stoutste dromen
jij had het format
dat mij doorhad