Freestyle Gedichten
Gedichten langer dan 160 tekens.
In poëzie en liefde
een open dag
niet om te ontvangen
maar juist om te geven
aan hen met wie ik
mijn leven tot heden in
liefde en leed heb doorgebracht
met bloemen en woorden
die altijd tekort schieten
voor alles wat ik heb gehad
maar mijn ogen stralen
ik zal met ieder ons samen bewaren
als kleinood en dierbare schat
ook jij mijn muze die nooit
op de voorgrond treedt onze harten
zijn in poëzie en liefde samengesmeed
Als ik de waarheid overleef
en weer
balanceer ik
op de rand van weten
of het dubieuze vergeten
heb mijn handen
vragend uitgestoken
kijk naar ogen die
mij zekerheid beloven
verankerd zit
een vast vertrouwen
dat we kunnen houden
wat in jaren al is opgebouwd
bij averij is het weer
varen op gegist bestek
van donkere zorgen
in nachten zonder morgen
pas nadat de zon is opgekomen
en zij haar warmte geeft
zal ik verder gaan met dromen
als ik de waarheid overleef
Iedere stap
iedere stap die ik doe
bent u bij me
u gaat me vooruit
u bent een steun voor me
u heelt me en helpt me
bij u ben ik veilig
ik hou van u
ik prijs u met heel mijn hart
ik vraag u om liefde
geeft u spoedig vrede
in mij is het een orkaan
die mij helemaal
van streek maakt
here, kom in mij wonen
mijn vader, mijn vriend
ik wil van u houden
ik geef mijn leven aan u
houdt u aub van me.
Een zonovergoten palet
wij vlochten herfst
van alles wat
de zomer geschonken had
jouw slanke vingers
modelleerden vorm en kleur
tot een zondoorschoten boeket
ik schaalde fruit
etaleerde de fleurige rijping
tot een zonovergoten palet
storm en regen
waren welkome gasten
bij het feestelijk openingsritueel
de nachtvorstjes lachten
wisten dat in een koude hemel
het eerste sneeuwvlokje wachtte
Hij is d heer
hij is de heer
ik ben veilig in zijn armen
daar is het goed
bij u vinden we zegen
u zult me verlossen
u bent de heer
wilt u bij me blijven
ik weet dat u bij me bent
ik wil bij u zijn
bij u is het goed
here het leven is zo zwaar.
vergeet u me alstublieft niet.
laat me bij u leven.
Eenzaam
ik voel me eenzaam,
zonder je,
ik ben zo alleen,
ik ben heel ziek,
en daardoor kan ik
niet met mensen praten,
als jij komt
is al mijn leed voorbij
laat me niet meer alleen
jij zal me kracht geven
kom vandaag nog
ik voel me heel eenzaam
alles in me verlangt naar jou.
ik heb je lief met heel mijn hart.
ik kan niet buiten je
ik weet dat het goed is bij je
ik mis je, lieveling.
wil je handen in mijn handen nemen
en in je armen zijn..
Mijn enige geliefde
bij jou voel ik me veilig
en volmaakt gelukkig
jij bent de vervulling
van mijn dromen
we zijn gelukkig met elkaar
je bent mijn geliefde
samen hebben we het
goed en uitstekend
ik kan niet buiten je
ik neem je handen
in mijn handen
en kus ze teder
ik weet dat je van me houdt.
Vader
lieve vader
mijn leven geef ik aan u
u hebt mij gemaakt
daarvoor wil ik u prijzen
en danken voor al uw zegeningen
wilt u me deze dag helen
en een kind van u te mogen zijn
verhoort u me
alles is zo zwak in me
al mijn verlangen is op u gericht
zegent u ons met uwe geest
laat ons niet verloren gaan
here, vergeet u me niet.
De wereld aan mijn voeten
een leven lang heb ik
verleidingen weerstaan
het hoofd in deemoed gebogen
als zij te sterk bleken te zijn
nooit berustend geaccepteerd
maar steeds weer geprobeerd
om ongevoeliger te worden
voor de angels in het venijn
met het inzichtelijker
worden van het leven
bleken de gegevens niet meer
de basis te zijn voor het bestaan
het strijden is gedaan
de verlokkingen zijn in mijn
geest gelegd door opvoeding en
gemanipuleerd maatschappelijk besef
nu straalt ultieme vrijheid
in haar transparante pracht
maar de wereld aan mijn voeten
kent de gebondenheid van kracht
De eigen refreinen
ik heb de noten niet geschreven
noch het lied gecomponeerd
de melodie is van het leven dat zich
in emoties manifesteert
in straten en op pleinen
klinken de eigen refreinen
zingen woorden verbondenheid
met familie vrienden en buren
soms met wat ongure dissonanten
die verkeerde passen dansen
op een feest dat door ieder wordt gevierd
een zachte hand schoont het vertier
voor allen is er nog voldoende plaats
door een beetje in te schuiven
aan de overvolle ruiven
van onze consumptiemaatschappij
Vrienden zonder naam
ik heb de beats gevreten
mijn lijf heeft het geweten
halverwege was ik al kapot
met wonderpil en heel veel vocht
kwam ik er snel weer bovenop
wij dansten ver voorbij de top
tot licht en glitter braken
stilte pijn deed aan de oren
het feest voorbij de ochtend was geboren
mijn trance zag enkel armen
een lach in steeds hetzelfde gezicht
vrienden zonder naam in flikkerlicht
een vlinder heeft mij thuisgebracht
ik was gevallen voor haar vleugels
toen ik even de echte wereld zag
Storm op komst
soms voel ik me een storm
blaas me op tot een orkaan
zo sterk dat ik alles zou kunnen verwoesten
sta me dan liever niet in de weg
geen smeekbeden
tranen helpen ook niet
ben niet onder de indruk
vijandige mensen heb ik al helemaal niets
mee te maken
mijn gedachten nemen vaak hun eigen koers
en ik weet heus wel dat ik dan iets doordraaf
en moet kalmeren
dus schrijf ik mijn gedichten en gedachten
op leeg groen papier
niet te veel, ongeveer tot hier...
mijn lief lacht en zoent me trots.
ik ben een vluchteling en reis
op tijdelijke papieren van hier naar daar
droom van landen die jij niet kent
nooit zult komen
bekrompen geesten
in eigen veilig wereldjes
de storm steekt op in mijn hoofd
en groeit uit tot een orkaan
sta me dan niet in de weg...
beter van niet
In dit groots decor
ik heb geluiden
buiten gesloten
gordijnen toe geschoven
nu mogen ze komen
de majestueuze beelden
uit mijn diepste dromen
uit ilias en odyssee
nam ik elementen
van de griekse oudheid mee
het romeins decadente
in amfitheaters en kampementen
gaf mij de massaliteit
in dit groots decor
keek ik naar ogen hoorde twisten
van leiders die zich nooit vergisten
ik schrok liet mijn generatie
de revue passeren zij hebben
nog steeds dezelfde arrogante gezichten
Strakt een heldere hemel
in bladerval
kleurt je oogst
in rijpe vormen
speels krult de lach
als je na drie keer vlagen
rust vindt in de luwte van de wind
met ogen die
de zon nog dragen
warmte stralen uit voorbije zomerdag
dit seizoen is weer volbracht
tussen kale takken strakt al in een
heldere hemel tintelfris de winternacht
Het licht passionele
er zit muziek
in je stem ook al
heb jij dat altijd ontkend
metrum en ritme
zo geperfectioneerd alsof jij
daar jaren op hebt gestudeerd
frivool dansen blikken
twinkelend in donkere ogen
met verlokken en kozen
het licht passionele
zal ieders hart stelen
in haar warm liefdevol delen
met je charmante lach
wordt alles nog eens samengevat
het is de zevende hemel betreden
Een creatief moment
langzaam zijn zij afgesleten
woorden met een creatief moment
bij introductie ooit een nouveauté
gebracht om nooit meer te vergeten
zij zijn verworden tot wat wisselgeld
bezoedeld door intens gebruik
soms krijgen zij een tweede kans
maar gaan vaak als een nachtkaars uit
alleen de echte hebben ziel
zij storten zich met kloppend hart
in de drukte van het alledaagse leven
voelen pijn en kunnen liefde geven
zijn niet gebonden aan de tijd
maar overzien in schriftelijk herinneren
momenten van geboorte tot de dood
als componenten van de eeuwigheid
Lieverd
Lieverd,
Ik kwam op een nieuwe school.
Ik zag jou, ik was meteen verliefd.
Jij deed m'n hartje sneller slaan.
Ik wist dat ik met jou verder wou gaan.
Nu 2 weken verder ben ik nog steeds gelukkig met je.
Nog steeds even verliefd, zelf nog een tikkeltje meer.
Je bent wat ik nodig heb.
Ik zei, als ik moest kiezen tussen zuurstof en jou,
dan zou ik met m'n laatste zuurstof willen zeggen dat ik van je hou.
Dus lieverd, vergeet niet, IK HOU VAN JOU!
17~09~2014 forever and always
In een sprakeloos troosten
wij lopen in een zon
die zonder woorden schijnt
voelbaar is de diepe pijn
in de koude vingers van je hand
lijken te verdwalen
in de openheid van strand
waar golven onze sporen halen
in het verbreken van de band
wij zijn gaan zitten op het zand
in een sprakeloos troosten
scheren meeuwen sierlijk over
schreeuwend naar het land
zacht brengt de wind
in zilte vlagen zee
die in eeuwigdurende mantra's
rollend sissen kom maar mee
wij zijn gegaan
hebben het verdriet begraven
van de last die onze schouders
niet meer konden dragen
De hemel van toen
in de schaduw
van de walkant
spiegelt het water
dreigend en zwart
in contrast met
het herfstige groen
een golflijntje verder
weer de hemel van toen
zag lijken al drijven
in vele levens vergaard
heb de crisis ontweken
ben tot heden gespaard
maar iedere keer
als het licht wordt gespleten
komen schaduwen dreigen
tot mijn angsten weer wijken
De middelmaat
weer heb ik geprobeerd
mijn horizon te verticaliseren
het is mij niet gelukt
droeg stenen aan voor babel
talen spraken vloeiend hun cement
op weg naar het ultiem moment
maar woorden braakten stilte uit
wij raakten onze hoogte kwijt
in een chaos die geen hemel kent
erosie heeft de klus geklaard
ambities kennen weer hun aardse plaats
ik blijf gewoon de middelmaat