Weerzien

ze zou me afhalen van het station
het meisje met de grote hertenogen
en donkerbruine, bijna zwarte vlechten

er was alleen een grijze dame
ogen verzonken in de kreukels van haar huid
die haar doodshoofd nauwelijks verhulden

we zouden land en zee doorkruisen
ze stuurde mij vakantiekaarten
toont trots de kamers van haar kinderen
de kamer met het echtelijke bed
de muren licht als van een folterkelder

laat jullie avondmaal aan mij voorbijgaan
ik neem zo vlug ik kan de trein naar huis

Reacties