Een vriend, zo noemde jij jezelf

terwijl ik altijd klaar stond voor jou,
en stond te knokken voor ons samen.
dacht jij alleen aan jezelf.
de dagen dat ik met je mee huilde,
en die huilbuien veranderde in lachbuien,
deden jou blijkbaar niets.
de tijden dat je me nodig had,
nam ik je weg van alles met een lange wandeling.
samen praten over dingen, jouw problemen.
maar ik, ik had ook wel eens mijn mindere dagen,
zonder jouw hulp kwam ik er weer boven op.
terwijl ik jouw hulp wel nodig had,
toch liet je me toch stikken.
maar dat is vanaf nu voorbij.
want ik kan het alleen, waarom jij niet?
VRIEND VAN ME, ZOALS JIJ JE NOEMDE!

Reacties