M'n hartje, is weer van mij..

Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!

Ik heb je nodig, hier bij mij,
om me heen en het liefste nu meteen.

Ik wil dat je voelt, wat ik voel,
dat je inziet en begrijp wat ik zie en bedoel.

Ik heb een grote fout gemaakt,
met een kleine daad. Ik wou de fout herstellen,
maar daarvoor is het nu te laat.

Met gevoelens mag en kan je niet spelen,
littekens die niet helen.
Maar mijn leven verder.. wil ik met jou delen.

Ik zou e alles voor doen, terug de tijd in, zoals toen.
Een korte herinnering, kleffe handjes en op het
werk onze eerste, spontane zoen.

Vlinders in m'n buik,
ik word blij als ik jou luchtje, one million ruik.
Knikkende knieën, maar voldaan ben ik,
als ik bij jou het bed in kruip.

De gedachte dat we zonder hulp uit elkaar zijn gegaan,
en dat na bijna zeven jaar.
Over m'n wang, rolt een traan.
In m'n hartje zit jij verstopt, toch wil ik je niet laten gaan.
Z'n afstand tussen ons ontstaan,
maar gelukkig woon je niet ver bij me vandaan.

Waarom doet liefde, als je verliest,
toch z'n pijn?
Grote woorden die jij uitsprak, maar je daden zo klein,
betekenen opeens niks meer voor mij.

Ik weet dat ik te laat ben om je terug te winnen,
ergens tegen beter in, wil ik samen met jou opnieuw beginnen.
Ik wil er voor je zijn, ook in moeilijke tijden, lachen en huilen,
er voor elkaar zijn, samen genieten en elkaar beminnen.

Ik wil je om een kans vragen.
1 kans en ik zal slagen,
jou zware lasten mee te dragen.
Ik zal er voor je zijn, wij hand in hand samen,
en dan hoor je mij niet meer klagen.

Hopelijk komen dromen, wensen en
positieve gedachtes uit,
want JIJ bent de persoon waar ik aan denk,
voordat ik me ogen sluit.

Je mist pas iets, als het er niet meer is.
En als het er niet meer is, is DAT het gene
wat je eigenlijk mist.

Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jou maar jij liet mij,
moest ik doorknokken,
of was het juiste toch opgeven?!

Aan de andere kant denk ik van,
we hebben er samen z'n puinhoop van gemaakt.
Niet uit onze woorden komen, elkaar naar beneden halen,
smijten met spullen en de een die de ander slaat.

Houden van is niet meer, dan genoeg.
Irritaties, nare herinneringen, woorden die ik onbewust begroef.
Laat staan de angst die ik continu om jou, niet door jou, bij me droeg.
Voorheen ging alles vanzelf, makkelijk en waren we elkaars z'n uitlaatklep en doel.
Nu gaat alles bergafwaarts, pijnlijk en stroef.

Ik wou zo graag, maar het mocht niet zo zijn,
dat is wat ik eerder zij.
Samen zo stil, maar toch vertrouwd,
en dubbelzinnig, want er is geen wij.

Zo dichtbij, maar toch net niet op 1 lijn.
Door leeftijdsverschil? Die kans lijkt mij toch, om hoe ik je ken, klein.
Wanneer we in elkaars z'n ogen kijken,
hoop ik dat alle pijn,verdriet en angst weg zal zijn.
Tot die tijd, kan m'n hartje herstellen bij mij.

Mijn hartje is weer van mij,
al heb jij hem niet terug gegeven.
Ik wou jij maar jij liet mij,
moest ik door knokken,
of was het juiste toch opgeven?!

Reacties