Verkracht

Hij kijkt me aan, met die gevoelloze blik,
Ik durf hem amper aan te kijken en ik slik.
Wat gaat er nu komen? Blijf ik alleen achter met hem?
Ik begin te zweten en krijg kippenvel van zijn stem.

Zijn handen gaan over mijn rug, zijn hand langs mijn oor,
Zijn snelle, harde adem dat is alles wat ik hoor.
Ik kijk hem bang aan en ik zeg ‘ik wil het niet’…
Maar hij gaat door en er is niemand die het ziet.

Kan iemand hem laten stoppen, ik kan er niet meer tegen,
Hij laat mijn adem stokken, ik kan me niet bewegen.
Zijn broek zakt op de grond, een traan over mijn wang,
Hij was altijd zo aardig, maar nu maakt hij me bang.

Zijn hand gaat door mijn haar, maar ik kijk hem niet aan,
Ik bid om het moment, waarop hij me laat gaan.
Maar het lijkt uren te duren en me benen voelen als lood,
Van binnen schreeuw ik het uit, van binnen ga ik dood.

Als hij klaar is, verdwijnt hij en ben ik alleen,
Overal voel ik pijn er er loopt bloed langs mijn been.
Ik wil schreeuwen, huilen en gillen, maar ik sluit mijn mond,
Ik wil heel hard wegrennen, maar zak in elkaar op de grond.

Ik had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen,
Zelfs niet ’s nachts, in mijn allerengste dromen.
Maar het is me overkomen en het is erger dan ik dacht,
Ik kan het nog steeds niet geloven, dat hij me heeft verkracht…

Reacties