In m'n eigen gevangenis

Als je heel goed luistert,
Hoor je het mes over m'n huid glijden.
Net hard genoeg om een snee te maken,
Geen lelijke kras, gewoon bescheiden.

Niemand merkt het op,
Niemand ziet waarom ik het doe.
Niemand ziet dat ik wil gaan slapen,
Niet wakker worden, veel te moe.

Niemand ziet de reden,
Van het mes over mijn huid.
Maar als je echt goed luistert,
Hoor je het, m'n lichtjes gaan uit.

Als sneeuw voor de zon,
Maar dan iets minder snel.
Doven alle lichtjes in mij,
Die lichtjes waren ooit zo fel.

Ik wil me verstoppen,
Maar weet dat hij me zal vinden.
En als ik me eindelijk heb losgerukt,
Zal hij me pijn doen en vastbinden.

Me slaan me tot ik niks meer voel,
Tot alles zwart is, en ik lang droom.
Als ik wakker word,
Voel ik me moe, sloom.

Was het bloed van m'n lijf,
En neem een warm bad.
Het is voor de zoveelste keer,
Dat ik m'n eigen kunnen overschat.

Ik wil schreeuwen, gillen, huilen,
Maar weet dat het nutteloos is.
Ik ben dan misschien niet opgesloten,
Maar m'n leven voelt als een gevangenis.

Gevangen in m'n woorden,
In m'n leugens en verdriet.
Ik zou mezelf kunnen vermoorden,
Maar geloof me, zo triest ben ik niet.

Ik blijf sterk, ook al ben ik klein,
Ook al moet ik 100 keer hetzelfde meemaken.
Ik blijf volhouden, tot hij weg is,
Tot ik hem niet meer kan vermaken.

Met mijn kwetsbaarheid,
Ongeloof en onschuld
Ik blijf volhouden,
Hoe hard mijn hart ook brult.

Ik ga door,
Tot hij helemaal op is.
Totdat ik eindelijk vrij ben,
Van leven in m'n eigen gevangenis.

Reacties