Diepe dalen

Ik zie een meisje zitten,
Ze zit laag bij de grond,
Uit haar ogen komen tranen van verdriet,
Ze druipen in haar mond.

Ze huilt omdat ze alles verloor,
Door een jongen die niet goed was,
Hij heeft haar vertrouwen de grond in geboord,
Een grote pijn was wat ik in haar ogen las.

Ze leek niet meer overeind te komen,
En ze bleef daar maar in het dal,
Dit had haar niet mogen overkomen,
Ze is kapot, zo vroeg, zo jong, nu al.

Net toen ze de laatste hoop had opgegeven,
Stond er iemand achter haar,
Om haar te helpen en met haar mee te leven,
Het meisje liet zich helpen zonder bezwaar.

Langzaam maar toch echt,
Kwam zij weer omhoog,
In plaats van weg te kwijnen in dit gevecht,
Door die jongen die haar bedroog.

Het meisje kon de waarheid weer aan,
De hulp werd nooit vergeten,
Door hem kon ze weer op haar eigen benen staan,
Samen met hem kon ze nieuwe dingen gaan beleven.

Hij was goed hij was beter, hij was het best,
Hij was wat ze wilde,
Hij was zo anders als de rest,
Hij was degene die haar in zijn armen tilde.

Hij hielp haar weer tot zichzelf te komen,
Hij wilde alles voor haar doen,
Hij was de jongen van haar dromen,
Zo ongelooflijk anders als die jongen van toen.

Dit meisje heeft pijn geleden,
Is kapot gegaan,
En er bijna aan onderdoor gegleden,
Dit meisje kan nu weer op haar eigen benen staan,
Dit meisje is nu eindelijk bekomen van de schrik,
Dit meisje, dat ben ik.

Reacties