je was maar
een woord
toen ik
jou hoorde
verloor
jij jezelf
viel metalig
rinkelend
rollend
op de vloer
je bekende
toen al kleur
door een
kleine slis
aan het eind
van een lief
klein zinnetje
dat niet echt
meteen af
wilde zijn
dat mijn
aandacht
vast wilde
houden met
een van
ondeugd
haperende
ademhaling
voor een
ogenblik