ik wist
wat ik miste
toen ik jou
niet meer als
horizon zag en
mijn eerste blik
niet jouw
fotogeniek heerlijk
gezicht met
lachende ogen zag
het was mijn eigen
spiegelbeeld zonder
enig perspectief
in emoties vaag en
onbestendig waar
anders liefde
een warme gloed
trilde kaatste wit
in hard lichtblauw
existentiele kou
waar vage
omtrekkende
bewegingen wel
wilden maar zij zaten
in het gepantserde
perspectief van redenen
die niet van wijken weten
en pure blijdschap niet
de liefdesemoties uit
medeleven kunnen breken