er fluisteren
nieuwe talen als
de wind op steekt
uit diep dalen
en ons de nooit
gehoorde verhalen
vertelt uit vroeger tijd
al na de eerste dooi
toen alles in zijn
volle tooi de kop
opsteekt horen
wij een donkere
dissonant in het
lichte lente lied
het klinkt niet zo zuiver
als de veelstemmige
jubel die in kleur en
geluid losbarst bij
plant en dier als de
lente echt explodeert
in ongebreideldheid
en de wind met zijn
donker beladen
woorden en krachten
uit duistere oorden
de boodschap brieft
aan de verwende mens
die geen limiet meer kent