je fladderde
met wind tegen
boven de struiken
met diamantjes
van de pas
gevallen regen
tegenwind
ging slow
en traag terwijl
bij mee de
hoogvliegers
droog bleven
ik wist dat jij
eens zou eten
uit mijn hand
nadat jij je vleugels
glad had gestreken
en mij sprietig aankeek
koppie en kleed
in kool witte
kleuren met een
verdwaald stukje
zwart als bijna
functioneel gat
het mooist
was jouw vertrek
dat je met zachte
slagen had
ingeluid voor de
afsprong kwam
en jij de wieken
liet gaan in vallen
en weer opstaan
in het zacht
fluwelig glijden
op de wind