ik wil
geen stenen
meer op het pad
waar het licht
van boven valt
ik ben het zat
niet meer
van die grote
keien waarvan
je in een moment
van onbalans zo naar
beneden kunt glijden
we hebben nu
een nieuwe vloer
waarbij je puntig
piekt op licht van de
bron dat contrasterend
langs je vliegt
in samen cirkelen
ronden wij ons plekje
als stukje duister
dat ons gefluister
nog geheimzinniger
maakt dan stilte
nu staan wij op
de bron met rondom
tal van geluiden
in ons eigen alleen
zo afgeschermd kunnen
wij geen kant meer heen